تبیان، دستیار زندگی

شعرسريال سلام

نبودي،نبودم،توهستي كه هستم

به توتكيه مي دم،تورومي پرستم

به توتكيه مي دم،تورومي پرستم

به توتكيه مي دم،كه عاشق تريني

كه دلواپس لحظه هاي زميني

من ازتونگفتم،شنيده گرفتي

به يادت نبودم،نديده گرفتي

نبودي،نبودم،توهستي كه هستم

به توتكيه مي دم،تورومي پرستم

به توتكيه مي دم،تورومي پرستم

************

مي خوام مثل آينه پيش روت بشينم

توروباتموم وجودم ببينم

بذارروح من بانگات زيرورو شه

بذارپيرهن آسمونوبپوشه

همه دلخوشيهام گذشت و توموندي

توبيراهه هاموبه مقصدرسوندي

اميدم به جزتوشده نااميدي

هميشه توآخربه دادم رسيدي

************

نبودي،نبودم،توهستي كه هستم

به توتكيه مي دم،تورومي پرستم

به توتكيه مي دم،تورومي پرستم

به توتكيه مي دم،تورومي پرستم

حقيقت همان اندازه رايج خواهدشد كه ما آن رارواج

 مي دهيم.

پاييز

آنگه كه خش وخش برگهاي تردزيرپايم صدامي كنندگوش به خشونتي همراه بالطافتي كه دربطن اين نوانهفته است،مي سپرم واوهام وانديشه هايم به دياري جزاين دياربه پروازمي آيند.سكوت بي نهايت دنياي آن دياروهياهوي پرسروصداي انديشه ام مرابه اين فكرمي اندازدكه گويي دوباره پاييزآمده.

بله،اين اولين معناي پاييزدرنگاه من است.«پ»شروع اولين پله اي است كه باپاي لرزان قدم براوراق ريخته اش

مي نهم.پاييزرادوست مي دارم چون فصل تفكرمن است.موسم انديشه هاي نوين است ووزش بادهاي ملايم وگاه تندش يگانه

آوازخوش من است.تغييرفضاي پرمتلاطمش تحول احوال من است.گرفتگي ابرهاي غرنده اش گريه ابرهاي دل من است واين است كه دوستش مي دارم.باهرضربان قلب به دنبال پاييزپرسه مي زنم ومي بينم كه روزپاييز،راه من است،ظهرپاييز،ظهيرمن،هميشه پاييز،شعرمن.پاييزجرقه بربوته افكارمن است وغنچه هاي انديشه ام راشكوفامي سازد.پاييزرادوست مي دارم چون عشق وايمان رادرمن قوت مي بخشدوچون غرور و نخوت راازمن مي زدايد.

گشايش پرهايم از«پ»پاييز،احياء روحم از«الفش» وآن دو«ياء» كه يادم رابه يارم مي برد واينچنين است كه باز زخم خورده از«ز»وجودم بي تمنا ازماههاي پاييزمي گريزد.شايدزخم خورده از«ز»پايان پاييزمي رودتااز«ز»ابتداي زمستان التيام يابد.