تبیان، دستیار زندگی

مواد لازم برای تهیه لقمه‌های انگشتی پنیری:

پنیر صبحانه 50 گرم

سبزی ریز خرد شده شامل شوید، ترخون، مرزه، ریحان و جعفری 4 قاشق خرد شده

پودر گردو 2 قاشق غذا خوری

کنجد یک قاشق غذا خوری

نان تست 6 عدد

طرز تهیه:

سبزی خرد شده را با پنیر و پودر گردو مخلوط کنید. این مواد را روی نان‌های تست مالیده و سپس روی آن مقداری کنجد بپاشید. نان تست دیگری روی آن بگذارید و با دست کمی فشار دهید تا کاملا به هم بچسبند.

ساندویچ‌ها را از گوشه برش زده و به صورت دو مثلث آماده کنید. این میان وعده بسیار مغذی است خصوصا زمانی که با یک لیوان شیر آن را به کودک دلبندتان بدهید.

عبدالله حسینلو، کارشناس ارشد فیزیولوژی مرکز آموزشی ـ درمانی امام خمینی(ره) ارو​میه به یکی از بیماران مراجعه‌کننده به مرکز یادشده، اشاره می‌کند که با این حمایت‌ها، توانسته است به زندگی فعال خود ادامه دهد.

ماجده، بانوی سالمند هشتاد ساله و خانه‌داری است که از نعمت سواد بی‌بهره است. او در شانزده سالگی ازدواج کرده و پنج پسر و چهار دختر دارد که همگی تحصیلکرده و متاهل هستند.

این بانوی سالمند تا ​ هفتاد سالگی پیوسته مشغول کار کشاورزی بوده، ولی از این سن به بعد مشکلات بروز می‌کند و ​ به علت فشار کاری زیاد و سنگین، زانوها و مچ پاهایش آنقدر دردناک می‌شود که وی را از کار‌کردن باز می‌دارد. تا این‌که ماجده به یک متخصص روماتولوژی مراجعه می​کند و داروهای مورد نیازرا استفاده کرده و چند نوبت فیزیوتراپی انجام می‌دهد. این بانوی سالمند طی مدت بیماری تحت حمایت همه‌جانبه خانواده قرار می‌گیرد و با ادامه درمان آرام‌آرام شروع به راه رفتن با عصا می‌کند و دوباره به زندگی طبیعی خود برمی‌گردد. به طوری که اکنون در هشتاد سالگی امورات​ خود را می‌گذراند و از شوهر پیرش که سکته مغزی کرده و زمینگیر شده نیز مراقبت می‌کند که این موضوع اهمیت حمایت و کمک جامعه و خانواده را در بازگرداندن سالمندان به زندگی عادی نشان می‌دهد.

این فیزیولوژیست اعتقاد دارد: سلامت​ جامعه نیازمند سلامت​ خانواده‌هاست و منظور از سلامت​ خانواده، سلامت​ روحی ـ روانی، جسمی، اجتماعی و معنوی خانواده است و با آموزش و تربیت خانواده‌ها می‌توان سلامت​ جامعه را ارتقا بخشید.

 بنابراین، اضطراب نشانه اصلی اختلال است. اما به این سبب به آن فراگیر می‌گویند که تقریباً همیشه با فرد همراه است و ربطی به موقعیت خاص ندارد. انگار این افراد همیشه در حالت دلشوره، تنش مزمن، نگرانی و ناراحتی پراکنده به سر می‌برند و خیلی وقت‌ها به قول خودشان «اصلا نمی‌دانند چرا دلشان شور می‌زند». بنابراین اضطراب به طور مبهم در همه زندگیشان هست.

علائم این مشکل

ویژگی اصلی اختلال اضطراب فراگیر، وجود اضطراب و نگرانی زیاد درباره برخی از رویدادهای زندگی است. این اضطراب و نگرانی معمولاً بیشتر روزها و حداقل به مدت شش ماه باید با شخص همراه باشد تا تشخیص داده شود فرد به این اختلال مبتلاست. همچنین کنترل این نگرانی، برای افراد مبتلا، بسیار دشوار است و باعث اختلال در عملکرد او می‌شود. سایر نشانه‌هایی که معمولاً افراد مبتلا در بیشتر روزها تجربه می‌کنند، عبارت است از:

1) بی‌قراری یا احساس برانگیختگی

2) بسرعت خسته شدن

3) مشکل در تمرکز کردن یا احساس تهی شدن ذهن

4) تحریک‌پذیری

5) تنش عضلانی

6) اختلال خواب (اشکال در به خواب رفتن یا ادامه یافتن آن و نیز تجربه خواب متلاطم و آشفته)

بیشتر افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، درخصوص تهدیدات احتمالی در محیط، حساسیت و گوش‌به‌زنگی بالایی دارند و برای کاهش و تخفیف این تهدیدهای فرضی به فعالیت‌های اجتنابی ظریفی مانند طفره رفتن، وارسی کردن و تماس گرفتن مکرر با عزیزانشان برای کسب اطمینان از سلامت آنها می‌پردازند. در کودکان و نوجوانان دچار این اختلال، اضطراب‌ها و نگرانی‌ها اغلب به کیفیت عملکرد تحصیلی یا عملکردشان در دروس عملی و ورزش لطمه می‌زند. همچنین ممکن است درباره رویدادهای فاجعه‌آمیزی مانند زلزله، سیل یا جنگ نگران باشند.

مرز بیماری و سلامت

همه ما در مواقعی احساس اضطراب کرده‎ایم، شاید نگران بودیم اتفاق ناخوشایندی بیفتد. شاید شب‎هایی به خاطر امتحان یا سایر موقعیت‌های استرس‌زای پیش رو خواب آرامی نداشته‎ایم و احساس اضطراب در این موارد به ما کمک کرده است خود را با تهدید احتمالی بهتر سازگار کنیم، اما علائم جسمانی افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر، چنان است که زندگی عادی‎شان را مختل می‎کند. شایع‌ترین نشانه‌های جسمانی در این اختلال عبارت است از این‌که شخص نمی‌تواند احساس آرامش بکند، خوابش مختل است، خسته و از پا افتاده است، سردرد دارد، گیج و منگ است و تپش قلب دارد. همچنین، این افراد نه‌تنها در تصمیم‌گیری مشکل دارند، بلکه بعد از این‌که تصمیمی می‌گیرند همان تصمیم تبدیل به منبع نگرانی‌های دیگری می‌شود (مثلاً احساس تردید ناشی از این‌که آیا همه جوانب ممکن را پیش‌بینی کردم؟! منجر به ایجاد نگرانی و دلشوره در آنها می‌شود). نگرانی مدام افراد مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر باعث می‌شود آنها همواره ناراحت و دلسرد باشند. تحقیقات نشان می‌دهد شایع‌ترین زمینه‌های نگرانی آنها شامل خانواده، کار، امور مالی و ترس از بیماری‌های شخصی است.

در چه گروه‌هایی بیشتر دیده می‌شود؟

اختلال اضطراب فراگیر بیماری شایعی است. آمارها حکایت از آن دارد که تقریباً 3 درصد جمعیت در هر دوره یکساله و 5 درصد افراد در مقطعی از زندگی خود از این اختلال رنج می‌برند. این اختلال در زنان تقریباً دو برابر بیشتر از مردان شیوع دارد. مشخص کردن سن شروع اغلب دشوار است. زیرا بسیاری از مبتلایان به اختلال اضطراب فراگیر گزارش می‌کنند در همه زندگیشان مضطرب و ناآرام بوده‌اند. اگرچه بیش از نیمی از کسانی که برای درمان مراجعه می‌کنند در دوران کودکی یا نوجوانی مبتلا شده‌اند، پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهد این اختلال معمولاً در بزرگسالان که اختلال اضطرابی در آنها بسیار شایع‌تر است، روی می‌دهد. اما سیر این اختلال مزمن، نوسانی است و اغلب در مواقع وجود فشار روانی بدتر می‌شود.

چرا این مشکل پیش می‌آید؟

یکی از دلایل ابتلا به این اختلال عوامل ارثی است. بعضی تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که پدر، مادر یا اقوام درجه یک آنها به یکی از انواع اختلالات اضطرابی مبتلا هستند بیشتر احتمال دارد به این اختلال دچار شوند. اما با توجه به این‌که بزرگ‌ترین و جدیدترین تحقیق درباره‌ دوقلوها، نقش عوامل ارثی را در اختلال اضطراب فراگیر، تقریباً 15 تا 20 درصد برآورد می‌کند، به نظر می‌رسد عوامل دیگری مانند تجربیات محیط زندگی، شیوه تربیتی والدین و میزان استرس‌های زندگی فرد هم مؤثر باشد. والدینی که شیوه فرزندپروری سختگیرانه دارند، همواره در کودکان خود نوعی ترس و اضطراب را ایجاد می‌کنند، که می‌تواند به همه بخش‌های زندگی آنها سرایت کند. همچنین والدینی که از فرزندان خود بیش از اندازه حمایت می‌کنند نوعی وابستگی و ترس را ایجاد می‌کنند که فرد آن را به همه جنبه‌های زندگی خود می‌برد.

یکی دیگر از عواملی که در بروز این اختلال مؤثر شناخته شده، استرس‌های محیطی و پیش‌بینی‌پذیر بودن محیط است. افرادی که در زندگی خود با استرس‌های زیادی روبه‌رو بوده‌اند، مثل از دست دادن عزیزان یا بیماری سخت در خود یا اطرافیان، بویژه اگر این اتفاقات ناخوشایند ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی بوده باشند، نسبت به بروز اتفاقات حساس‌تر می‌شوند. این موضوع فقط در مورد اتفاقات نیست، رابطه با والدین، همسر، همکار یا هر فرد مهم زندگی که رفتار غیرقابل پیش‌بینی دارد به مراتب سخت‌تر از حالتی است که آن فرد قابل پیش‌بینی باشد. برای مثال، زندگی با فردی که به خاطر هر مشکل پیش‌پا افتاده‌ا‌ی از کوره در می‌رود و همسرش را به طلاق تهدید می‌کند ممکن است دیگری را در حالت اضطراب مزمن ناشی از نبود امنیت در زندگی زناشویی نگه دارد.

گاهی پیش می‌آید والدین در برابر یک رفتار فرزند خود به شیوه ثابتی عکس‌العمل نشان نمی‌دهند. مثلاً یک‌بار که فرزند آنها دیر به منزل می‌آید، چون حال خودشان خوب است، هیچ واکنشی نشان نمی‌دهند و یک‌بار که حالشان بد است، به بدترین شکل ممکن او را تنبیه می‌کنند. بی‌ثباتی در روش‌های تربیتی شکل دیگری از پیش‌بینی‌ناپذیری است که افراد را با اضطراب مبهم و فراگیر روبه‌رو می‌کند. در کنار این عوامل وراثتی و تربیتی، بعضی از بیماری‌های جسمی مانند کم‌خونی یا مشکلات در بعضی غدد مانند غده تیروئید، می‌تواند به بروز اضطراب بینجامد.

روش‌های مؤثر

افراد درگیر با این مشکل معمولا، روش‌های متفاوتی را برای کم کردن اضطراب خود به کار می‌برند که بعضی از آنها مؤثر است و بعضی باعث تشدید مشکل آنها می‌شود. مثلاً مادری که همیشه نگران است برای فرزندانش اتفاقی بیفتد، در روز چند بار با آنها تماس می‌گیرد. یا رفت‌وآمدهای آنها را بشدت کنترل می‌کند. اگرچه این چک‌کردن‌ها تا حدی از اضطراب مادر کم می‌کند، این حالت بسیار موقتی است. در ضمن باعث دلخوری و تنش‌هایی در روابط بین اعضای خانواده می‌شود. چون تصور می‌کنند تحت‌ نظر هستند و مادر یا پدر به آنها اعتماد ندارد. بعضی افراد از روش‌های مفیدتری مثل مطالعه کتاب در این زمینه یا ورزش کردن استفاده می‌کنند. این روش‌ها نیز در صورتی که اضطراب شدید نباشد، مؤثر است. اما در موارد شدید، دیگر چندان کارساز نیست.

در درمان این مشکل اضطرابی، قبل از هر چیز، فرد باید مرز بین نگرانی‌ها و اضطراب‌های مؤثر و غیرمؤثر خود را شناسایی کند. در واقع قدم اول پذیرش غیرواقعی بودن این نگرانی‌هاست. این بررسی با کمک یک متخصص می‌تواند بخوبی صورت گیرد. در ضمن او با دلایل مختلف این مشکل در خودش آشنا شود. دلایل جسمی، روانشناختی و اجتماعی. چون همان‌طور که گفته شد، یکی از دلایل مؤثر، مشکلات جسمی است، بهتر است این افراد ابتدا از نظر وجود مشکلاتی مانند کم‌خونی یا غدد مورد بررسی قرار گیرند و در صورت وجود مشکل، برای درمان آن اقدام کنند.

طی درمان روان‌شناختی، فرد از راهکارهای مفید و غیرمفید خود آگاه و با استرس‌ها و عواملی که مشکل او را تشدید می‌کند آشنا می‌شود. همانند درمان‌های پزشکی که انواع مختلفی مثل دارو و جراحی دارد، روش‌های روان‌درمانی مختلفی نیز وجود دارد. در بعضی از این روش‌ها مستقیماً روش‌های مؤثر برای مقابله با استرس‌ها به افراد آموزش داده می‌شود یا افکار آزاردهنده فرد مورد بررسی قرار‌می‌گیرد و او با کمک درمانگر به چالش با آنها می‌پردازد. درمان دارویی هم گاهی کاملاً ضرورت پیدا می‌کند؛ بویژه زمانی که علائم جسمی مثل تپش قلب زیاد باشد یا فرد از نظر خواب و اشتها دچار مشکل جدی باشد. گاهی شدت نگرانی آنقدر زیاد است که در زمینه کاری، روابط بین فردی یا تحصیلی برای فرد دردسرهای جدی به وجود می‌آورد.

برعکس تصور بسیاری افراد که از دارو بسیار اجتناب می‌کنند، در صورتی‌که داروها با تشخیص دقیق و تحت نظر روانپزشک و با توجه به شرایط خاص بیمار مورد استفاده قرار گیرد، نگرانی در مورد آنها وجود ندارد. گاهی برای شروع روان درمانی نیاز است مدتی دارو استفاده شود تا فرد آمادگی و تمرکز لازم برای درمان‌های دیگر را پیدا کند. با این حال مصرف خودسرانه داروهایی مثل کلردیازپوکسید که در این بیماران رایج است، می‌تواند باعث بروز مشکلاتی شود. در کنار روان درمانی آموزش خودآرام سازی، ورزش‌هایی مانند شنا و پیاده‌روی مکمل‌های خوبی برای درمان هستند.

دکتر مریم اسماعیلی‌نسب‌

البته سیاست‌های خاص شرکت‌های بیمه‌گذار هم در القای چنین دیدگاهی ‌بی‌تاثیر نیست. حال اگر گروه خاصی از داروها را بیمار مصرف کند انواع برچسب‌ها را هم براحتی به او می‌چسبانند و متاسفانه این امر گاهی در میان جامعه پزشکی هم دیده می‌شود: «وای‌ داروی ضدایدز مصرف می‌کند» به دلیل حساسیت‌های موجود در جامعه ایرانی گروه داروهای هورمونی و ... در دامنه سکوت و پنهان‌کاری بیشتری قرار دارند. البته این به معنای اطلاعات کافی در زمینه داروهای مذکور نیست. معمولا این دسته داروها به صورت درگوشی و با رنگ‌و‌رویی سرخ و ارغوانی در داروخانه از تکنیسین داروخانه به طرز ناشیانه‌ای پرسیده می‌شود در این نوشتار سعی بر آن است که الفبای مصرف دارو و درمان از منظری جدید بررسی شود و تعاملات دارو و بدن را قدری ساده‌تر بازگو کند.

آب هم داروست

همه ما در طول زندگی، اگر اغراق نباشد، در طول روز با داروهای مختلفی سر‌و‌کار داریم. برای روشن شدن این مدعا، به تعریف دارو نگاهی می‌اندازیم: «دارو ماده‌ا‌ی است که برای تشخیص، درمان، کنترل یا پیشگیری از بیماری به کار برده می‌شود و می‌تواند از منابع طبیعی یا غیر‌طبیعی و عمدتا مصنوعی تهیه شود» با این تعریف اولین و ساده‌ترین دارویی که می‌شناسید چیست؟ استامینوفن؟ آسپرین؟ خیر چندان هم ساده نیست! ساده‌ترین دارو غذاست و شاید بیراه نباشد اگر آب را هم جزو ساده‌ترین داروها تقسیم‌بندی کنیم. به نظر شما آیا می‌توان دارو را هم غذا نامید؟ پاسخ در حالت کلی منفی است. حتی در برخی بیماری‌ها که بیمار قادر به تغذیه دهانی نیست نیازهای تغذیه‌ای او به وسیله فرمول‌های دارویی تامین می‌شود که هرچند نقش تغذیه بیمار را در مدت محدودی بر عهده می‌گیرند ولی باز هم دارو هستند و نه غذا. نیاز بشر پشتوانه اصلی او در کشف و ساخت داروهای جدید بوده به نحوی که امروزه دسته‌های دارویی مختلفی وجود دارند. راستی چگونه است که موجود بودن داروهای یک نسخه را با یک نگاه سریع به قفسه‌ها ‌یا فشار دادن چند دگمه در کامپیوتر می‌توان استنتاج نمود؟ داروها را می‌توان براساس روش‌های مختلفی همچون مکانیسم اثر و پاسخ درمانی آنها در بدن تقسیم‌بندی کرد. مثلا می‌گوییم داروهای مدر. حال در میان داروهای مدر، دسته‌های مختلفی بر اساس ساختمان شیمیایی آنها وجود دارند که تفاوت‌هایی با هم نشان می‌دهند و طبعا کاربردهای بالینی آنها نیز با یکدیگر متفاوت خواهد بود. روش‌هایی نیز برای نشان دادن تقسیم‌بندی داروها وجود دارد که از آن جمله کد ATC است که گاهی در بروشورهای دارویی با آن مواجه می‌شویم و اشاره به روش آناتومیکی ورود دارو به بدن و گروه درمانی ـ شیمیایی آن دارد. این تقسیم‌بندی یا کد بیشتر مورد استفاده مراجع قانونگذار و نظارتی (وزارت بهداشت) و پزشکان، است.

اثرات دارو

دارو پس از استفاده در بدن تاثیراتی می‌گذارد و به عکس از بدن تاثیر هم می‌پذیرد. در واقع نقش قابلی و فاعلی را همزمان ایفا می‌کند. آنچه در درمان مطلوب واقع می‌شود استفاده از اثر هدایت شده فاعلی داروست که از آن به پاسخ درمانی یاد می‌کنیم. نکته اینجاست که اثرات فاعلی دارو مرتبط با تجویز‌کننده دارو حتی سازنده اولیه داروست. از این روست که نقش درمانگر در چرخه درمان به خوبی مشخص می‌شود. درمانگر در واقع بخشی از روح درمانگری خود را وارد بدن پذیرنده یا بیمار می‌‌کند و غالبا این کار با تجویز دارو یا حالتی نمادین مانند معاینه بیمار یا نوشتن نسخه دارویی نشان داده می‌شود. بنابراین توجه به دارو به عنوان راهی برای جریان یافتن روح درمانگر به پذیرنده بسیار حائز اهمیت است که در علم طب و داروسازی نیز به آن توجه شده است. به عنوان مثال در ساخت دارویی دو میلی‌گرم ماده موثره دارویی قرار است استفاده شود، در حین ساخت این قرص باید توزیع دو میلی‌گرم در همه جای قرص یکسان باشد که لازمه آن توجه و دقت لازم در حین مراحل ساخت داروست و در واقع سازنده بخشی از جانمایه خود را در آن بارگذاری می‌کند.

ایمان به درمان

باور و قبول درمان مهم‌ترین گام در روند بهبود بیمار محسوب می‌شود. شاید اگر بگویم اساسی‌ترین گام قبول درمان توسط خود بیمار است، عجیب به نظر برسد ولی حقیقت است. قبول درمانگر و تسلیم در مقابل درمان را پذیرش می‌گویند. عواملی بر پذیرش بیمار موثرند که می‌توان مهم‌ترین آنها را امید به درمان توسط بیمار دانست به این مفهوم که اساسا چقدر درمان برای بیمار معنادار است. هزینه‌های درمانی، شکل دارویی و تعداد دفعات مصرف دارو، از سایر عوامل موثر هستند. گاهی برای افزایش پذیرش بیمار بسته‌بندی دارو را تغییر می‌دهند یا از وسایل پزشکی کمکی استفاده می‌شود.

بسیاری از روش‌های طب مکمل در پذیرش درمان توسط بیمار موثر واقع می‌شوند. در واقع بیمار در سیری که می‌کند به این باور می‌رسد که موجودی دوست‌داشتنی است و شایسته برخورداری از نعمت زندگی است. همین جمله ساده گاه مدت‌های طولانی نیاز دارد تا بیمار باور کند و بخواهد خودش را ببخشد و بخشش را از درون جاری سازد.

پذیرفتن نقشی که از دارو انتظار داریم در روند بهبود ما نقش بسزایی دارد. همان گونه که مصرف کورکورانه توصیه نمی‌شود تابعیت مطلق هم در این وادی نیاز به تامل دارد. مصرف دارو از سر اجبار یا تفنن مخرب بوده و می‌تواند منجر به بروز نابسامانی‌های بعدی در جسم و روان بیمار شود و او را هر چه بیشتر از مرکز تعادل دور کند. به همان نسبت دانستن جزئی‌ترین عارضه احتمالی یک دارو ممکن است بیمار را نسبت به دارو دچار وسواس کرده و هر لحظه منتظر بروز یک عارضه در بدن خود بگردد. این عوارض بخشی به صورت جسمی‌ ظاهر می‌شوند که به آنها عوارض جانبی دارو می‌گوییم. لذا بیمار باید نسبت به بیماری و داروهایی که برایش تجویز می‌شود تا حدی اطلاعات کلی داشته باشد. اطلاعاتی که باعث تعامل موثرتر با دارو می‌شود.

تحصیلکرده‌ها سخت‌پذیرترند

برقراری پل ارتباطی صحیح با بیمار امری ضروری است که باید مورد توجه دقیق کادر درمانی قرارگیرد. انتخاب کلمات ساده و مطابق سطح زندگی بیمار برای توضیح بیماری و روند درمانی‌اش باعث می‌شود بیمار با آسودگی بیشتری به کادر درمانی اعتماد کرده و در نتیجه پذیرش درمانی بیشتری داشته باشد. وقتی خیلی می‌دانیم کمتر گوش می‌دهیم. وقتی اصلا نمی‌دانیم ساده‌تر به توصیه‌هایی که ارائه می‌شود گوش جان می‌سپاریم. گاهی بیمارانی که اطلاعات علمی ‌یا تحصیلی بالایی دارند پذیرش کمتری نسبت به رعایت نکات لازم در حین مصرف دارو و مقاومت بیشتری به درمان نشان می‌دهند.

در نقاشی کودک، خورشید نشانه امنیت، خوشحالی، گرما، قدرت و به قول روان‌شناسان به معنی پدر است. وقتی رابطه کودک و پدر خوب است کودک خورشید را در حال درخشیدن می‌کشد و وقتی رابطه آن دو مطلوب نیست کودک خورشید را پشت کوه ناپدید می‌کند. ترس کودک از پدر به رنگ قرمز تند یا سیاه در نقاشی دیده می‌شود.

ماه نشانه نیستی است. اغلب کودکان ماه را کنار قبر و قبرستان می‌کشند. کودکان در نقاشی خود ماه را با مرگ معنی می‌بخشند.

آسمان به معنی الهام و پاکی ولی زمین به معنی ثبات و امنیت است. کودکان خیلی کوچک هیچ وقت خطی برای نشان دادن زمین ترسیم نمی‌کنند ولی در پنج یا شش سالگی زمین را نیز به طور مشخص رسم می‌کنند.

گاهی ممکن است کودک احساس گناه و تقصیری را که تجربه کرده و جرات نکرده آن را ابراز کند در نقاشی و در قالب حیوان نشان دهد. کشیدن حیوانات درنده نشانه فشارهای درونی مخفی کودک است. مثلا کودکی که نسبت به برادر کوچک‌تر تازه به دنیا آمده‌اش حسادت می‌کند در نقاشی ممکن است گرگ بکشد که این نشان‌دهنده ترس و دلهره کودک از تازه وارد کوچولو است.

او در نقاشی کردن باید آزادی کامل داشته باشد. در پایان نقاشی از کودک بخواهید در مورد تصاویر کشیده شده برای شما حرف بزند.

مواد لازم: هندوانه خرد شده چهار پیمانه، توت‌فرنگی برش داده شده دو پیمانه، دو عدد هلو و شلیل متوسط که باید خرد شود، انگور بی‌دانه خرد شده، آبلیموی تازه، نعناع تازه خرد شده یک چهارم پیمانه و یک قاشق غذاخوری عسل.

طرز تهیه: ابتدا باید هندوانه، توت‌فرنگی، هلو، گلابی، شلیل و انگور را داخل کاسه‌ای با هم مخلوط کنید. سپس آبلیموی تازه، نعنا و عسل را هم در ظرف کوچکی همراه با هم بزنید تا مخلوط شود. حالا این مخلوط را روی میوه‌ها بریزید و بگذارید قبل از مصرف به مدت یک ساعت داخل یخچال بماند.

مواد لازم: طالبی پوست‌کنده و تکه‌تکه شده یک لیوان، سیب قرمز دو عدد که باید به نازکی برش داده شود، انگور قرمز یک پیمانه، آب پرتقال یک پیمانه و پودر نارگیل.

طرز تهیه: برای درست کردن این سالاد میوه حدود نیمی از طالبی‌ها را که در قطعات مکعب شکل خرد کرده‌اید، ته ظرف گودی بریزید. حالا نیمی از سیب‌های برش داده شده را روی طالبی‌ها ریخته و پس از آن هم نصف انگورها را به آن اضافه کنید. نیمی از آب پرتقال را ​ روی میوه‌ها بریزید. سپس یک بار دیگر همین مراحل را تکرار کنید و میوه‌ها را به همین ترتیب روی هم بچینید تا تمام شود. اگر از طعم نارگیل خوشتان می‌آید، می‌توانید با توجه به ذائقه خود مقداری پودر نارگیل هم روی سالاد میوه بریزید و آن را میل کنید.

پس اگر بتوانیم به شیوه‌ای سیب را هم به میوه‌هایی که بچه‌ها می‌خورند اضافه کنیم، بسیار خوب است. برای این کار می‌توانید سیب را پوست بکنید و آن را رنده کنید. سپس کمی شکر و گلاب به آن اضافه کنید تا طعم و عطر خوبی بگیرد. حالا این فالوده خوشمزه آماده است و فرزندتان می‌تواند آن را نوش‌جان کند. البته برای روزهای گرم سال می‌توانید چند تکه یخ هم داخل آن بریزید.

البته روش دیگری هم برای تهیه میان‌وعده‌ای خوشمزه با سیب وجود دارد. در این روش می‌توانید سیب‌هایی را که پوست کنده و قطعه‌قطعه کرده‌اید همراه با سه چهارم پیمانه آب، یک چهارم پیمانه شکر و نصف قاشق چاپخوری دارچین مخلوط کنید. سپس در ظرف را بگذارید و آن را به مدت 15 تا 20 دقیقه روی حرارت ملایم بپزید تا حدی که سیب‌ها نرم شود. سپس بگذارید این مخلوط بماند تا خنک شود و پس از آن به کمک چنگال سیب‌ها را له و آن را میل کنید.

یکی از این میان‌وعده‌ها که خیلی هم به درد فصل تابستان و روزهای گرم سال می‌خورد، ماست میوه‌ای یخ‌زده است که خودتان می‌توانید آن را در خانه تهیه ‌کنید. بیشتر بچه‌ها این دسر را دوست دارند و شما هم به کمک آن می‌توانید لبنیات و میوه‌های تازه را در برنامه غذایی کودکان بگنجانید.این میان‌وعده که البته گاهی به عنوان دسر هم مصرف می‌شود به کمک میوه‌های تازه و ماست براحتی قابل تهیه است. البته حواستان باشد که فقط از ماست کم‌چرب استفاده کنید و علاوه بر این، استفاده از ماست‌های طعم‌دار را نیز برای تهیه این میان‌وعده فراموش کنید. به جای آنها بهتر است از میوه‌های تازه و طبیعی که در این فصل وجود دارد، کمک بگیرید و ماست را با آنها شیرین و طعم‌دار کنید. مثلا می‌توانید تکه‌های کوچک موز، توت‌فرنگی یا تمشک را با چنگال خرد و با ماست مخلوط کنید.

وقتی میوه‌ها را داخل ماست ریختید و آنها را کامل مخلوط کردید، لیوانی بلند و شیشه‌ای برای آن انتخاب کنید. حالا باید لیوان را در یخچال بگذارید و اگر فرزندتان دوست داشت، هنگام مصرف کمی یخ هم داخل آن بریزید.

برای تهیه این خوراکی خوشمزه می‌توانید از مواد مختلفی استفاده کنید، به عنوان مثال موز، توت‌های طبیعی و تازه، بیسکویت یا ویفر خرد شده، چیپس شکلاتی یا مغزهای گیاهی همه می‌تواند با ماست ترکیب و مصرف شود.