وقتی می شه با هم بود و یکی شد ،
وقتی می شه تو حرکت به سمت دریا ،
به جای یک باریکه ی آب با پیوند خوردن بال هم ،
جویباری مقتدر و با شکوه شد ،
که به سادگی از صخره ها و فراز و نشیب ها عبور می کنه ،
چرا تنها بمونیم ؟
چرا لذت در کنار هم بودن رو در قشنگ ترین سال های زندگیمون از دست بدیم؟
