تبیان، دستیار زندگی

دلبری داریم که از صاحب دلان دل می برد / غمزه ای مشکل گشا دارد که مشکل می برد/

 گر نقاب از چهره گیرد آن نگار نازنین /

پرتو رخساره اش دلهای مایل می برد . . .

عشق خشن است و شدید و ناپایدار، دوست داشتن لطیف است و نرم و پایدار.

عشق همواره با شک آلوده است؛ دوست داشتن سرا پا یقین است و شک ناپذیر.

از عشق هرچه بیشتر نوشیم سیراب تر می شویم، از دوست داشتن هرچه بیشتر، تشنه تر.

عشق نیرویی است در عاشق ،که او را به معشوق می کشاند، دوست داشتن جاذبه ای در دوست ، که دوست را به دوست می برد.

عشق تملک معشوق است، دوست داشتن تشنگی محو شدن در دوست.

عشق معشوق را مجهول و گمنام می خواهد تا در انحصار او بماند، دوست داشتن دوست را محبوب و عزیز می خواهد و می خواهد که همه ی دل ها آنچه را او از دوست در خود دارد، داشته باشند.

در عشق رقیب منفور است، در دوست داشتن است که:”هواداران کویش را چو جان خویشتن دارند”.

عشق معشوق را طعمه ی خویش می بیند، و همواره در اضطراب است که دیگری از چنگش نرباید و اگر ربود با هردو دشمنی می ورزد و معشوق نیز منفور می گردد.

دوست داشتن ایمان است و ایمان یک روح مطلق است، یک ابدیت بی مرز است، که از جنس این عالم نیست.

تمام وجود ابر اشك است

عزرائیل از كسی كه خود كشی میكند عقب میماند

مطالعه در گورستان .احتیاج به ورق زدن سنگ قبرها ندارد

زندگی .یك عمر . آدم را از مرگ میترساند

آرزوهای بر بادرفته مشتركی داریم

ای قلم سوزلرونده اثر یوخ /

آشنا دن منه بیر خبر یوخ/

گلدی بو جمعده كشدی آله /

فاطمه یوسفیندن خبر یوخ /

           یعنی  

ای قلم در حرفهایت اثری نیست /

برای من از آشنا خبر نیست ای خدا /

 این جمعه هم آمد و رفت /

 از یوسف فاطمه خبری نیست . . .

دوستی قطره اشكی است كه در معبد عشق

هر كجایش بچكد . مهر و وفا میروید

درد من دیدار توست

دل فقط بیمار توست

شادی و عشق و امید

هدیه كردار توست

خوش حالتی است با دل شیدا گریستن

در گوشه ای نشستن و تنها گریستن

در ساحل قلب ها این جای پای دوستی است

كه می ماند و گر نه موج روزگار هر رد

              پایی را پاك می كند

هر نعمتی از بین رفتنی است .

جز نعمت بهشتیان

هر چیزی را كلیدی است و كلید بهشت . دوستی بینوایان است

  هر چیزی راهی دارد

و راه ورود به بهشت . دانش جویی و دانش گستری است