تبیان، دستیار زندگی

لاله خونین

« دختری  بروی سنگی  مینگاشت.... »

« کاش می شد لاله ای درسنگ کاشت »

لاله ای  از   دامن    صحرای   دل

لاله ای   از   گونه   های   مشتعل

لاله ای   از     سرزمین    راز  ها

لاله ای   با   نغمه   و   آواز   ها

« دختری  بروی سنگی  مینگاشت.... »

« کاش می شد لاله ای درسنگ کاشت »

لاله های از گل رخسار یار

لاله های سرخ زیبای بهار

بسم رب المهدی ارواحنا فداه

سلام بر مهدی فاطمه سلام بر منتظران حضرتش

دست نوشته ای از شهید دکتر محمدرضا فتاحی

نمی توانم بگویم چقدر خوشحالم که در زمان اکنون زندگی می کنم. زمانی که آنچه باید برای جذب ظاهری و روحی انسان به دنیا و دست یافتن به لذت مهیا باشد، بیشتر از هر زمان دیگری هست. و انسان امروز سخت تر از هر زمان دیگری باید انتخاب کند و طاقت بیاورد.

با انتخابش تنها می ماند، حتی در کنار عزیزترین هایش؛ آنها که هر روز و شب کاملا توجه دارند خوب بخورند؛ خوب بپوشند

من در بهترین زمانه ی هستی زندگی می کنم. در نزدیک ترین لایه های هوا به آسمان. معبود من علت العلل نیست، خالق هستی و اسمان و اقیانوس های شگفت انگیز هم نیست(و صد البته که همه اینها هم هست) من بهشت و جهنم نمی شناسم. معبود من فقط عشق است. نیاز و تمنایی که با تمام وجود در درون من می جوشد. نقص، درد، سردرگمی، و حیرتی که وقتی از او خالی ام مرا در خود می پیچد و زمین گیرم می کند. من برای زیستن به او نیازمندم بیشتر از هوا و آب. من به او نیازمندم. برای هلاک نشدن از درد تنهایی و غربت زمین.

حالا بهتر از همه ی این سالها با شهیدان احساس نزدیکی می کنم. وقتی از آنها می خوانم، وقتی از دردشان می گویند، جنس این درد... این تنهایی را می فهمم.

آه ای درد بزرگ بودن! که مرا در دیده ی اینان که بسی کوچک بینند، خوار کرده ای. من روحی آواره ام در کویری غریب؛ تنهای تنها و مشحون از درد؛ غریبانه خواهد سوخت تا اصالت انسان را پاس دارم. بدون ذره ای شک بر درستی راهم ایمان دارم و این ایمان تجربه ای است که از تماشای سوختن روح خویش آموخته ام.

دردی مغز استخوانم را می سوزاند/گلستان جعفریان/صفحه ی فانوس از ماهنامه امتداد شماره 10/مهرماه 1385

یه جعیه خرما برای، فاتحه خونی میاره اروم میاد می شینه باز ، سر روی سنگش میذاره میگه تو جای بچمی گوش بده به حرفای من از بس که اینجا اومدم درد اومده پاهای من ....

هرگز گمان مبرید که به انتها رسیده‌اید؛ حتا اگر در تیره‌‌ترین یا کسل‌کننده‌ترین دوران زندگی‌تان قرار گرفته‌اید …

زندگی بسیار مهربان‌تر از آن چیزی است که گمان می‌کنید؛ به شرط آن که آن مهربانی را باور کنید …

همیشه می‌توان از دل سیاه‌ترین و سوزان‌ترین رخدادها، ترترین احساسات انسانی را درک کرد و آفرید …

مزه‌ی گس و استثنایی حیات را نمی‌توان و نباید با هیچ مزه‌ی دیگری برابر دانست …

رویش دوباره‌ی عشق می‌تواند در هر سرزمین خاکستری و در پس هر آتش سوزاندنی شکل بگیرد …

     فقط کافی است نگاه‌مان را عادت ندهیم به بد دیدن!

و یادمان بماند که:

مردی که کوه را از میان برداشت، همان مردی بود که شروع به برداشتن سنگریزه‌ها کرده بود!

بر شیشه عنکبوت درشت شکستگی

تاری تنیده بود

الماس چشمهای تو بر شیشه خط کشید

و آن شیشه در سکوت درختان شکست و ریخت

چشم تو ماند و ماه

وین هر دو دوختند به چشمان من نگاه.

عـشق تـو بـه تـار و پـود جـانم بـسته است

بـی روی تـو درهـای جهـانم بـسته است

از دست تـو خـواهـم کـه بـر آرم فــریـاد

در پـیش نـگاه تـو زبـانم بـسته است.

___________________________

قیصر :
یک غنچه مریم هم برای مردنم کافی است ...

___________________________

درسته که
به قول شفیعی کدکنی :
"فهرست کتاب آرزوهای منی ..."
ولی به قول قیصر :
"خسته ام از آرزوها ..."

___________________________
قیصر :
لبخند
در تلفظ نامت
ضرورتی است !

  ۱ـ سخنان شما سنگهای سخت را نرم می کند .

 ۲ـ  دعوت کننده ای که فاقد عمل باشد مانند تیر اندازی است که کمان او زه ندارد .

 ۳ـ  کسی که بر مرکب شکیبایی سوار شود به پیروزی نهایی دست می یابد .

 ۴ـ  چه زشت است کوچکی به هنگام نیاز و سرکشی به هنگام بی نیازی .

 ۵ـ حاجت محتاج را به تاخیر نینداز زیرا نمی دانی از اینکه فردا برای تو چه پیش خواهد آمد  .

 ۶ـ حق سنگین است اما گوارا ، باطل سبک است، اما در کام چون سنگی خارا .

 ۷ـ دوست مومن عقل است ، یاورش، علم ، پدرش مدارا و برادرش ، نرمش .

 ۸ـ  علم خویش را به جهل و یقین خود را به شک مبدل نکنید، آنگاه که به علم رسیدید عمل کنید و آنگاه که به یقین دست یافتید ،اقدام نمایید.

 ۹ـ  حق بگویید تا به حق معروف شوید،حق را به کار ببندید  تا از اهل حق باشی .

 ۱۰ـ  آنچه را نمی دانی مگو ، بلکه هر آنچه را که می دانی نیز اظهار مکن .

سلام همراه همیشه ها!!!

ده روز گذشته از مهمونی قشنگت اما، من به اندازه ی یک روز هم قشنگ نبودم واسه این صاحب خونه!!! قبل از اینکه مهمونی شروع بشه چقدر برنامه داشتم واسه خوب بودن واسه بهترین بودن اما...

حالا ده روز گذشته و روز یازدهم به نیمه رسیده و من هنوز... چیکار کردم با این دل خدایا که دیگه سفید نمیشه... دیگه مثل روز اول نمیشه!!! چی نصیبم شده از سفره های سحر و افطاری که با عشق واسم پهن کردی چی؟؟؟!!! فکر کنم دوباره داره وقتش می رسه که با پررویی تمام بیام پیشت و بگم بیا خدا این دل چرک و چیلی مال خود خودت!!! و تو ازم پسش بگیری اما، اما اگه دیگه بهم ندیش!!! نه! حتی فکرشم دردآوره!!! میدونم روم زیاده، میدونم فدر ناشناسم، میدونم بندگی نکردم، میدونم مهمون خوبی نبودم... اما تو که میزبان خوبی هستی، تو به بدی مهمونات نگاه نمیکنی به کرم خودت نگاه می کنی!

امروز بعدده روز که از مهمونیت گذشته اومدم التماست کنم نکنه روز بیستم هم بگذره و من باز بیام اینجا و بگم هنوز.... مگه نمی گن دل خونه ی خداست؟ می خوام خونتو پاک نگه دارم اونجور که شایستته... کمکم کن که تو این مهمونی دل و اماده کنم واسه حضورت... کمکم می کنی مگه نه؟!!! مثل همیشه... این منم که غافلم!! کمک کن تا دور کنم غفلتی رو  که دلم رو سیاه می کنه و  محروم از حضور تو....

****

یارب از فرط گنه نامه سیاهم چه کنم

             گر نبخشی ز ره لطف،گناهم،چه کنم

                         بسته گردیده ز هر سو به رخم راه نجات

                                        ندهی گر تو در این معرکه راهم چه کنم

جز تو ما را نبود پشت و پناهی به جهان

               بی پناهم، ندهی گر تو پناهم چه کنم

                           یوسف افتاده به چاه از اثر بی گنهی

                                        من ز فرط گنه افتاده به چاهم چه کنم

بخشش و لطف تو پاینده تر از کوه بود

             من که ناچیزتر از یک پر کاهم چه کنم

                           کس به روی من ژولیده نگاهی نکند

                                         نکنی گر تو هم از مهر نگاهم چه کنم

نیلو

برای میهمانی ات که صدایم می کنی، دست و دلم میلرزد و پر می شوم از هراسی که تو میدانی علتش چیست؟  یادم می آید آن شبی را که سرنوشت یکسالم را رقم می زدی و من التماست می کردم که بهترین را برایم نقش بزن، بهترین را! جبران می کنم!!! جبران می کنم!!!

و تو بهترین را رقم زدی و من.... امسال رو سیاه ترم از قبل... دست و دلم پر تر است از قبل اما پر از گناه و سیاهی... هیچگاه به قدر امسال سیاه و چرک الود نبوده ام... هر سال که می گذرد سنگین تر میشوم و سر افکنده تر و تو باز مهربان تر....

در حیرتم! در حیرتم از لطف بیشمارت، از میهمان نوازیت!!! میهمان که برایم بیاد، بدی اش را که ببینم! درد سرش را... دیگر دعوتش نمی کنم...

اما! بدی ام را می بینی، نا سپاسیم، سرکشی ام، نا فرمانیم، بدقولیم و پلیدی ام... و هنوز سالهاست که به  میهمانی ات دعوتم می کنی.... چند بار دیگر سر کشی کنم تا برانی ام؟؟؟ می ترسم معبودم می ترسم از اینکه این میهمانی هم بگذرد و  من باز...

امسال هم منم و التماس برای بهترین ها.... خسته شدم از این بی چشم و رویی!!! تو را می خواهم از خودت... دستانت را برای رهایی از این سیاهی....

****

لطف او بیشترازجرم ماست...