تبیان، دستیار زندگی

چه كنیم كه با سست ‏شدن محبت‏ها رو به رو نشویم؟

بدگویى و عیبجویى، سبب مى‏شود دوستان خود را از دست ‏بدهیم .

تندخویى و بداخلاقى نیز، دیگران را از دور و بر ما پراكنده مى‏سازد.

توقعات زیاد و گله‏مندى به خاطر هر چیز كوچك و كم اهمیت نیز، صفاى دل‏ها را از میان مى‏برد .

كم ظرفیتى، دروغگویى، صداقت نداشتن، ریاكار بودن، تفاوت ظاهر و باطن و گفتار و كردار، محبت دیگران را زایل مى‏كند .

ناسپاسى و قدر نشناسى نیز رشته محبت را مى‏گسلد .

ترك كردن دوستان در شداید و گرفتاری‎ها، شكست ‏خوردن در «امتحان دوستى‏» است .

كسى مریض شد و مدتى بسترى بود . مى‏گفت: خدا را شكر، خوب شد كه مریض شدم و روى تخت‏ بیمارستان افتادم. گفتند: چرا؟ گفت: براى این كه در این مدت، دوستان واقعى خود را شناختم . بعضى با همه ادعاهایى كه داشتند، حتى یك بار هم نشد به دیدنم آیند، یا حال مرا بپرسند!

بدبینى و سوء ظن، از مهمترین عوامل گسست رفاقت‏هاست. تا مى‏توان خوش‎بین بود، چرا زهر تلخ بدبینى را در جام دوستى‏ها بریزیم و رابطه‏ها را تلخ سازیم و دل‏ها را نسبت ‏به هم، چركین؟

در روابط خانوادگى، گاهى یك سوء ظن، رشته خانواده را از هم مى‏گسلد و تا مرز طلاق یا دعوا و مناقشات هم پیش مى‏رود .

«حسد» ، عامل دیگر قطع دوستى‏هاست .

حسودان از چشم‏ها مى‏افتند و رشك ورزى به داشته‏ها و موفقیت‏هاى دیگران، چه بسا دوستى‏ها را به دشمنى تبدیل مى‏كند .

«خلف وعده‏» كه نوعى «بى‏وفایى‏» است، عامل دیگرى در به هم خوردن رفاقت‏هاست .

«برخورد متكبرانه‏» نیز یكى از این عوامل است .

بارى ... دوست داشتن یك «هنر» است و حفظ دوستى، هنرى مهم‏تر .

امام على علیه السلام فرمود: ناتوان‏ترین افراد كسى است كه نتواند براى خود دوستى فراهم آورد، و ناتوان‏تر از او كسى است كه نتواند دوستان خود را نگه دارد!