تبیان، دستیار زندگی

ماه من ، غصه چرا ؟!

آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز

مثل آن روز نخست

گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد !

یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان

نه شکست و نه گرفت !

بلکه از عاطفه لبریز شد و

نفسی از سر امید کشید

ودر آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید

زیر پاهامان ریخت ،

تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست !

ماه من غصه چرا !؟! 

تو مرا داری و من

هر شب و روز ،

آرزویم ، همه خوشبختی توست !

ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن

کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند ...

ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید

یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،

با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن

وبگو با دل خود ،که خدا هست ، خدا هست !

او همانی است که در تار ترین لحظه شب، راه نورانی امید

نشانم می داد ...

او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ،

غرق شادی باشد ....

ماه من !

غصه اگر هست ! بگو تا باشد !

معنی خوشبختی ،

بودن اندوه است ...!

این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور

چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند

همه را با هم و با عشق بچین ...

ولی از یاد مبر،

پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا

و در آن باز کسی می خواند ،

که خدا هست ، خدا هست

و چرا غصه ؟1 چرا !؟!

 
زندگی بدون عشق
 مانند درخت بدون شكوفه و میوه می ماند .
 زندگی بدون عشق زندگی نیست ....
 زندگی چیست ؟
عشق ورزیدن!و........؟
زندگی ماجرایی است پر هیجان ما در زندگی خود نشانه ها یی می بینیم
حاكی از حضور خداوند در درون و بیرون ما .
 اگر چشم دل را باز كنیم می توانیم این نشانه ها را ببینیم و بخوانیم .
دنیای ما سرشار از معناست .
هر آنچه كه در درون و بیرون ما اتفاق می افتد نامه ای است از عالم بالا كه باید آن را باز كنیم و بخوانیم .ا
ین نامه ها را خداوند برای همه ما می فرستد او از زبان همه چیز و همه كس و همه حادثه ها با ما سخن می گوید.
عشق چیست ؟ عشق رایحه شناخت خویشتن خویش است .
وقتی لبریز می شوی از حقیقت خود- كه همان خداست – آن گاه سهیم می شوی خود را با دیگران
وقتی می فهمی كه از هستی جدا نیستی .آ
نگاه عاشق می شوی .
عشق میوه تجربه وحدت عارفانه خود با همه چیز و همه كس است .
عشق رابطه نیست بلكه برترین مرتبه وجود است .
 بعضی ها به غلط گمان می كنند كه نقطه مقابل عشق نفرت است .
نقطه مقابل عشق نفرت نیست بلكه ترس است .
نفرت عشق وارونه است .
 وقتی خود را نمی شناسی
 از همه می ترسی در عشق تمام پنجره های وجودت را به روی بی كران باز می كنی .
اما وقتی می ترسی همه ی پنجره های وجودت را می بندی
 وبه آن ها قفل آهنی بی اعتمادی می زنی .
وقتی می ترسی تنها می شوی وقتی عشق می ورزی محو می شوی دیگر نیستی تا احساس تنهایی كنی
عشق مرزهای تو را می ریزد وتو را با آدم ها پرنده ها آب ها گیاه و خورشید و ماه و ستاره یگانه می كند .
 عشق افتادن قطره به دریاست قطره تویی و دریا خداست .
ما چنان آفریده شده ایم كه فقط می توانیم به عشق زنده باشیم .
بدون عشق مردگی می كنیم .نه زندگی .
اگر نتوانیم عشق بورزیم از زندگی نیز محروم خواهیم شد .
 آنگاه آنی نخواهیم بود كه می توانیم باشیم .
 اگر عشق نورزیم جاری وجودمان به مرداب ملال می ریزد .
می گندیم و می پوسیم و می میریم .
از مرگ نمی ترسید ؟ 
 اگر مرگ وجود می داشت شاید از او می ترسیدم
بسیاری از آدم هایی كه از مرگ می ترسند خبر ندارند كه هم اكنون مرده اند .
 زیرا عشق نمی ورزند .
 عشق است كه زنده می كند .
عشق كیمیاست .
ضیافت پر شكوه زندگی هرگز به پایان نمی رسد .این ضیافت همیشه برپاست .
بازیگران زندگی می آیند و می روند اما نمایش زندگی به پایان نمی رسد
عشق تداوم می یاید خنده تداوم می یاید زندگی تداوم می یابد
اگر به كیمیایی عشق برسیم و ققنوس وار بر خاكستر مرگ خویش با ل و پر بزنیم بی تردید حیات جاویدانه پیدا می كنیم .
 پیش از آن كه مرگ به ما برسد ما باید به عشق رسیده باشیم
 وقتی مرگ می آید باید ما را عاشق و دست افشان و تراوند خوان می بینند
 باید مرگ را شگفت زده كنیم مرگ نباید ما را بمیراند.
 اگر بمیرید دلتان بیشتر برای چه كسی تنگ می شود؟ 
 برای زمین .
زمین ما كه در كاینات بزرگ تر از ذره ای غبار نیست .
 خوشبخت ترین سیاره عالم است .
بر روی این ذره ی غبار حیات شكفته است زمین ما زنده است و نفس می كشد.  
گوش بده پرنده ها می خوانند نگاه كن درخت ها غرق شكوفه و میوه اند
 آدم ها را ببین عشق ها را خنده ها را گریه ها را .
 آیا صدای آواز محزون آن عاشق تنها را نمی شنوی ؟ دختركی در باد می رقصد
آیا او را نمی بینی ؟
 خوشا به حال زمین كه زنده است !
 خوشا به حال همه ی درخت ها !!
خوشا به حال باران !!
 خوشا به حال خورشید وماه و ستاره ها !!!
 خوشا به حال شب !!
 خوشا به حال روز !!
خوشا به حال عشق !!
 خوشا به حال ما !!

از بوته ها حتی شكننده ترند

مدام از این سو به آن سو میروند

همیشه چیزی را فراموش كرده اند

شكی نیست چیزی كم دارند چیزی كه معلوم نیست چیست!؟

اگر چه گاه خود را بس مهم و جدی نشان میدهند

بیچاره ها انگار هیچ چیز نمیشنوند.نه ترانه ی هوا.نه راز علفزاران را

و نیز به نظر نمی بینند همه ی آنچه را كه به چشم ما ساده و قابل رویت است

همه ی احساساتشان در چشمانشان موج میزند

كه با ‍‍چشم به هم زدنی گم میشود

چه كسی میداند شاید...م م م م م

آنها از موهبت خدادادی نسیان برخوردارند

برای از یاد بردن مساپل و مشكلات و از اندرونی تهی و بی انتها

كه فریادشان به گاه ارزو،عشق و حسادت

اینگونه احمقانه دردناك می نماید