تبیان، دستیار زندگی

خورشید سامرا

او می آمد و با آمدنش همگان را غرق در شادی و سرور می نمود. انتظار دیدارش اضطراب لطیفی را بر همگان مستولی نموده بود. همگان خود را آماده خیر مقدم و خوش آمدگویی به آن بزرگوار می نمودند. آری این روزها خورشید هم نورانی تر از گذشته پرتو افکنی می نمود.

نسیم خنک آرام آرام در فضای شهر پر می کشید و مژده آمدن او را به همه ابلاغ می نمود. در این میان درختان نیز از نسیم کمک می گیرند و دستی بر شاخ و برگهای خویش می کشند.

هیاهوی عجیبی است صدای طپش قلبهای منتظران را می توان شنید. اما بالاخره آن انتظار سخت در روز هشتم ماه ربیع الثانی به پایان رسید و مولودی

عرشی پا به فضای فرش نهاد. او حاصل ازدواج امام هادی علیه السلام با بانویی پاکدامن به نام «سلیل» بود. خداوند نام این مولود آسمانی را «حسن» نهاده بود و او را حجت خویش خوانده بود.

از مشهورترین القاب وی می توان به «زکی» و «عسگری» اشاره نمود کنیه آن بزرگوار نیز «ابو محمد» است. امام حسن عسگری همچون نیاکانش

از همان دوران کودکی نشانه های امامت وولایت الهی بر چهره مبارکش نمایان بود و روز به روز نیز بر آن افزوده می گردید.

آرام آرام دوران کودکی و نوجوانی امام سپری می گردید و مردم روز به روز حیرتشان از جمال و هیبت این بزرگوار افزون می شد. او یازدهمین امام و پیشوا برای ما خاکیان بود تا ما را به سعادت و کمال رهنمون باشد. و این نشانه های عظیم را نیز ازپدران خویش به ارث برده بود.

- پیوند آسمانی کاروان به همراه اسیران جنگی با هیاهویی وصف ناپذیر از راه رسید. عده زیادی اطراف آن گرد آمدند و مشغول خرید کنیزهای مورد علاقه خویش گردیدند. در این میان نوه قیصر روم نیز که در میان اسرای جنگی قرار داده داشت در بین کنیزان مضطرب و نگران ایستاده بود. هر لحظه هیجانش بیشتر می شد چرا که امام هادی علیه السلام به او فرموده بود که منتظر باشد تا نماینده ما بیاید. بعد از مدتی «بشر بن سلمان» نماینده حضرت هادی علیه السلام آمد و نامه حضرت را به او نشان داد و مقداری پول به صاحب کنیز داد و نرجس خاتون دختر نوه قیصر روم را همراه خویش به خدمت حضرت هادی علیه السلام آورد.

آرام آرام هیجان آن بانوی بزرگوار افزون می شد و همواره در انتظار دیدن محبوب بسر می برد چرا که در خواب پس از آنکه توسط حضرت مریم مسلمان شده بود مژده ازدواج با امام حسن عسگری (علیه السلام) را نیز از حضرت فاطمه «سلام الله علیها» دریافت کرده بود. از این رو با زحمت فراوان توانسته بود خود را به همراه اسرای جنگی از روم به عراق برساند. به همین خاطر برای رسیدن آن زمان لحظه شماری می کرد.

سرانجام انتظار پر اضطراب به پایان رسید و میهمان بزرگوار به منزل امام هادی علیه السلام وارد شدند و پیوند مقدس الهی میان امام عسگری (ع) و حضرت نرجس برقرار شد.

امام هادی علیه السلام رو به نرجس خاتون نموده و فرمودند: «تو را به فرزندی نوید می دهم که تمام جهان را از مشرق تا مغرب به تصرف خویش درآورد و بر همه عالم فرمانروا گردد و جهان را سرشار از عدالت و فضیلت سازد بعد از آنکه جهان پر از ظلم و ستم شده باشد.»

امام حسن عسگری (علیه السلام) به همراه نرجس خاتون (سلام الله علیها) زندگی خویش را شروع نمودند و حامل پیوند این دو بزرگوار گوهر گرانبهایی گشت که تمامی انبیا و اوصیا تولد و ظهور او را چشم انتظار بوده و مردم را بدان بشارت داده بودند.

آری سرانجام در نیمه شعبان سال 255 هجری آن موعود روزگاران و آرام بخش انسان از حضرت نرجس خاتون (علیها السلام) دیده به جهان گشود و جهانیان را نورباران خویش نمود. این مولود بزرگوار هنگام شهادت پدر 5 سال بیشتر نداشت. از همان سنین خردسالی امامت خویش را آغاز نمود و به علت تهدیدی که از طرف حکومت می شد در پس پرده غیبت قرارگرفت بطوری که محل سکونت آن حضرت را کسی جز نایبان خاص و خواص و یاران نمی دانستند.

آن بزرگوار بعد از 63 سال غیبت صغری به امر الهی در پس پرده غیبت کبری قرار گرفت که مدت زمان آنرا جز خدا کسی نمی داند. در واقع می توان غیبت کبری را میدانگاه وسیع امتحان و آزمایش ما شیعیان یاد نمود.

امام حسن عسگری علیه السلام راه موفقیت در آزمون و امتحان غیبت امام عصر علیه السلام اینگونه معرفی می نمایند: «تنها بندگانی موفق خواهند بود که خویشتن را در مسیر اطاعت امام زمان (علیه السلام) قرار دهند. شب و روز چشم انتظار او بوده و برای تعجیل فرج و سلامتی آن بزرگوار دعا نمایند.»

همانگونه که خود آن حضرت می فرمایند: «برای فرج من بسیار دعا کنید که همانا فرج خودتان نیز در آن است.» در پایان ولادت با سعادت حضرت امام حسن عسگری علیه السلام را به فرزند برومندش حضرت مهدی علیه السلام تبریک و تهنیت عرض می نماییم و امید واریم که خداوند عیدی ما را در این روز فرج مولا و سرورمان حضرت صاحب الزمان (علیه السلام) قرار دهد تا او بیاید و با آمدنش: جهان طعم شیرین عدل و داد را بچشد ریشه ظلم و جور را برکند فقر و بیچارگی را از میان بردارد و انتقام خاندان وحی را از دشمنانشان بازگیرد به امید آن روز.

داود درویشی

شب نشینان خیال

با گل روی تو گلهای بهشتی خارند

من بر آنستم و آنان که اولوالابصارند

حور و غلمان و پری، آدم خاکی و ملک

به جمال تو کمالی به خدا گر دارند

... کافران از رخ مینوی تو در فردوسند

مؤمنان از خم گیسوی تو در زنارند

باید از فتنه چشم تو خبرداد به خلق

کین دو بدمست، هلاک دل صد هشیارند

مرکزت خال و خطت دایره ابرو پرگار

عالمی در خط از این دایره و پرگارند

آخری ای صبح امید از افق حسن برآ

شب نشینان خیالت همه پروین نارند

(مشتاق سمنانی)

شب نشینان خیال

با گل روی تو گلهای بهشتی خارند

من بر آنستم و آنان که اولوالابصارند

حور و غلمان و پری، آدم خاکی و ملک

به جمال تو کمالی به خدا گر دارند

... کافران از رخ مینوی تو در فردوسند

مؤمنان از خم گیسوی تو در زنارند

باید از فتنه چشم تو خبرداد به خلق

کین دو بدمست، هلاک دل صد هشیارند

مرکزت خال و خطت دایره ابرو پرگار

عالمی در خط از این دایره و پرگارند

آخری ای صبح امید از افق حسن برآ

شب نشینان خیالت همه پروین نارند

(مشتاق سمنانی)

برو بباغ و به گل‌ها سلام ما برسان

برو بباغ و به گل‌ها سلام ما برسان

به نسترن! به شقایق پیام ما برسان

به سروها، به سمن‌ها، به یاس‌های سپید

درود و تهنیت و احترام ما برسان

به ضیمران که زندچنگ در سلاسل بید

اطاعت و ادب و التزام ما برسان

به هرکجا شنوا گوش التفاتی بود

به وجه خیر و سلامت کلام ما برسان

به خوشه‌های اقاقی، به شاخه‌های تمشک

به اعتبار سخن،‌اهتمام ما برسان

بگو به دختر باران برقص بر در و دشت

نمی به کام «بهار صیام» ما برسان

بگو به ابر محبت، طراوش شعفی

از آن سحاب مودت به کام ما برسان

ببار بر سر باغ و گشای «ستر ربیع»

به حد لذت درکش مقام ما برسان

زلال آب روان را بچشمه سار بگو

نمی ز کوثر عرفان به جام ما برسان

بخوان بگوش جلودار تا رود به وفاق

به سالک سفر «دل» زمام ما برسان

اسیر سلطه خاریم و شب، خدای طرب

به صبح سلطنت «گل» دوام ما برسان

بیا و تشنگی ما «خمار مردم» را!

به گوش «ساقی غایب» امام ما برسان

ببین که «خون شقایق» گرفته دامن دشت

به «نور دیده نرگس» سلام ما برسان

از نیام غیبتت بیرون درآ

ای به دستت تیغ تیز ذوالفقار

سبز پوش سرزمین انتظار

وارث محراب و خون صبحگاه

انعکاس ناله های قعر چاه

وارث دروازه های نیم سوز

گریه های صبح و شام و نیم روز

وارث خون دل و تابوت و تیر

کیسه های نان و رطب را باز گیر

زخم دار نیم روز کزبلا

نوحه خوان غربت خون خدا

وارث مشک و فرات و دستها

ره گشای راه در بن بستها

وارث تشت طلا و چوب و لب

صوت قرآن و تنور و نیمه شب

با غل و زنجیر و زندان آشنا

هم قفس در بند با موسی الرضا (ع)

آشنای قبرهای بی نشان

هم نوا با گریه های مادران

کی ز ماذن می رسد فریاد تو

وای بر ما گر نباشد یاد تو

وای بر ما خستگان بی شکیب

گر نی جوشیم با «امن یجیب »

وای بر ما رهروان نیمه راه

گر نمی آید ز سینه سوز و آه

باقی حق در زمین و آسمان

آیه های لن ترانی را مخوان

بی لهیب سینه هامان طور نیست

شاممان را تا طلوعت نور نیست

بی فروغت روزهامان تیره ماند

چشمها بر آستانت خیره ماند

زخمهای شیعیان سر باز کرد

غربتی دیرینه را آغاز کرد

عشق را آغاز و انجامی نماند

از مسلمانی بجز نامی نماند

در غروب روشناییها مانده ایم

از رواق سامرا جا مانده ایم

قلب ما در سینه پرپر می زند

نیمه شبها حلقه بر در می زند

ما و دستی کوته و دامان تو

جان بکف آماده فرمان تو

با حسین از کربلا آغاز کن

عقده های شیعیان را باز کن

چشمها را رخصت پرواز ده

بار دیگر عشق را آواز ده

تیغ قهر و انتقام کبریا

از نیام غیبتت بیرون درآ

بعد عمری انتظار و انتظار

در بقیع سینه هامان پا گذار