تبیان، دستیار زندگی

بسوخت حافظ و کس حال او به یار نگفت    مگر نسیم پیامی خدای را ببرد .ح.ن. صراحیه.

به سراغ من اگر می آیید ...نرم و آهسته بیایید ...مبادا که ترک بردارد ...چینی نازک تنهایی من .ح.ن

در دل من چیزی  است ...مثل یک بیشه ی نور ... مثل خواب دم صبح... وچنان بی تابم که دلم میخواهد ... بدوم تا ته دشت...بروم تا سر کوه. دور ها آوایی است که مرا می خواند.ح.ن.

 باید امشب بروم .    باید امشب چمدانی را که به اندازه ی پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم...و به سمتی بروم... که درختان حماسی پیداست... رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند .ح.ن.صراحیه