رها کن مرا
منم مرغ پرواز و بودن , تو از من چه خواهی ؟ رها کن مرا
تو شاهین به بام محبت نشستی,منم رسته ازجان رها کن مرا
غمت می خورم من به اشک وترانه ندانی غمم را رها کن مرا
چه دانی دل ما کجاها پریده ! زمین را نخواهم رها کن مرا
به جام نکوی نفسهای سبز , پرم تا به دیوان رها کن مرا
چرا عزم دل کرده آن بیدل از درد؟رها کن دلم را رها کن مرا
مجو دوستی ها زصهبا و فرد , نخواهم محبت , رها کن مرا
چراماندنم تا به فردا نماند؟پریشان شدم من زکویت رها کن مرا
دو روزم نشد مثل هم آسمانها ! چه شد نوبهارم؟ رها کن مرا
من از عاشقی ها , معما پسندم من افسانه سازم رها کن مرا
یا هو
مذهب رندان
آنكه دل بگسلد از هر دو جهان، درویش است
آنكـــــه بگــــذشت ز پیـــدا و نهان، درویش است خـــــــــرقه و خانقه از مذهب رندان دور است
آنكــــه دورى كند از ایــــــن و از آن، درویش است نیست درویش كــــــــــــه دارد كُلــه درویشى
آنكـــــه نادیـــده كلاه و سر و جـان، درویش است حلقــــــه ذكـــــــــر میاراى كــه ذاكر، یار است
آنكــــــه ذاكـــــر بشناسد به عیان، درویش است هـــــر كه در جمع كسان دعوى درویشى كرد
بـــــه حقیقت، نــــه كه با ورد زبان، درویش است صــــــوفىاى كو به هواى دل خود شد درویش
بنـــده همت خویش است، چسان درویش است؟
قصه مستى
آنكه دل خــــــــــواهد، درون كعبه و بتخانه نیست
آنچـــــه جان جوید، به دست صـــوفى بیگانه نیست
گفته هـــــاى فیلسوف و صوفى و درویش و شیخ
در خـــــــور وصف جمــــــــــــــال دلبـــر فرزانه نیست
بــــــــا كــــه گویم راز دل را، از كه جویم وصف یار
هر چه گویند، از زبـــــــــــان عاشـــق و دیوانه نیست
هــــــوشمنــــــــــدان را بگو، دفتر ببندند از سخن
كانچه گویند، از زبــــــــــــــان بیهش و مستانه نیست
ساغر از دست تو گر نوشم، بَرَم راهى به دوست
بــــى نصیب آن كس، كه او را ره بر این پیمانه نیست
عـــــــــاشقــــــان دانند درد عاشق و سوز فراق
آنكـــــــــه بر شمع جمالت سوخت، جز پروانه نیست
حلقـــــه گیســـــو و نـــــــاز و عشوه و خال لبت
غیر مستـــــــــــان، كس نداند غیر دام و دانه نیست
قصــــــــــــــــه مستى و رمز بیخودى و بیهشى
عاشقـــــــــــان دانند كاین اسطوره و افسانه نیست
