تبیان، دستیار زندگی

امام زمان علیه السلام :

«قُلُوبنا اَوعیَةٌ لِمَشیَّةِ اللهِ فَاذا شاءَ شِئنا»

ترجمه:
دل‌های ما ظرف اراده و مشیت خداست پس هرگاه او چیزی را اراده کند، ما نیز همان چیز را اراده می‌کنیم.

(بحارالانوار، ج52، ص51)

امام سجاد علیه السلام:

«حق الکبیر توقیرهُ لِسنَّهِ و اجلالُهُ لِتَقدَّمَهُ فی الاسلام»

ترجمه:
حق آنکه بزرگتر است این است که او را به خاطر سنش احترام کنی و او را به خاطر اینکه برتو در مسلمانی پیشی داشته است، بزرگ شماری!

(جهادالنفس، ح19)

امام صادق علیه السلام:

«وَ اعْلَمْ أَنَّ الْعَمَلَ الدَّائِمَ الْقَلِیلَ عَلَى الْیَقِینِ أَفْضَلُ عِنْدَ اللَّهِ جَلَّ ذِكْرُهُ مِنَ الْعَمَلِ الْكَثِیرِ عَلَى غَیْرِ یَقِین‏»

ترجمه:
بـدان بـه درستی که عمل دایمی اندک، که همراه با یقین باشد، نزد خداوند متعال، افضل از عمل بسیاری است که با یقین همراه نباشد.

(بحارالانوار، ج69، ص93)

آیا اطّلاع رسانى در همه جا لازم است؟ آیا دانستن همه چیز براى همه كس لازم است؟

بعضى از چیزها را اگر ندانیم بهتر است. قرآن مى‏فرماید: «لا تسئلوا عن أشیاء اِن تُبدَ لكم تَسُؤكم»(سوره مائده، آیه 101) از چیزهایى كه اگر براى شما آشكار شود شما را ناراحت مى‏كند، سؤال نكنید. 
اگر مسئولین سیلوها و انبارهاى غلّه به مردم اعلام كنند كه فقط تا چند وقت دیگر گندم داریم، همه مردم از همین الان ناراحت مى‏شوند و در تهیّه نان نزاع‏ها شروع مى‏شود. در اینجا باید مسئولین به جاى اطلاع رسانى به فكر چاره و خرید گندم باشند، نه آنكه مردم را در جریان بگذارند. آرى، هر دانستنى و هر اطلاع‏رسانى مفید نیست. 
قرآن دانش‏ها را سه نوع مى‏داند: 
الف) علمى كه مفید است. حضرت موسى علیه السلام به خضر گفت: آیا به من اجازه مى‏دهى كه در سفر دنبال شما باشم تا از علمى كه به تو داده شده فرا گیرم و رشد كنم؟! «هل أتّبعك على‏ أن تُعلّمن ممّا عُملّتَ رُشداً»(سوره كهف، آیه 66.) 
ب) علمى كه ضرر دارد. «و یَتعلّمون ما یَضُرّهم و لا یَنفعُهم»(سوره بقره، آیه 102) گروهى به سراغ علم سحر و جادو و یا دانشى مى‏رفتند كه میان همسران را با فتنه‏انگیزى به هم زنند. 
ج) علمى كه نه مفید است و نه مضرّ است. نظیر دانستن تعداد نفرات اصحاب كهف كه آیا آنها سه نفر بودند یا چهار نفر یا كمتر و بیشتر. «ثلاثة رابِعُهم كَلبُهم و یَقولون خَمسةٌ سادسُهم كلبهم»(سوره كهف، آیه ) 
تعداد نفرات اصحاب كهف مهم نیست، آنچه مهم است آن است كه چگونه یك اقلّیت جوانمرد در جامعه پر از فساد، دین خود را حفظ كردند و براى حفظ عقیده و ایمان خود، از محیط گناه و شرك هجرت كرده و غارنشینى را بر شهرنشینى ترجیح دادند.