تبیان، دستیار زندگی

در سوگ قیصر

خسته بود از آرزو های شعاری ، بال های استعاری
صندلی های خمیده ، گریه های اختیاری
زود رفت آن« قیصر» شعر و شعور ودرک و احساس
آن« امین » سال ها ی بی قراری خالی از فکر شعاری
خسته بود از چشم های پینه بسته ، خسته از درهای بسته
خواست چون دزفول باشد در کمال بردباری
سال ها رُفت از دل مردم غبار غصه و غم
حال بر میزش نشسته در نبود او غباری
خورد شلاق خزان بر قامتش انداخت اورا
حیف شد دیگر نمی بیند زمستان و بهاری
عاقبت آمد همان روزی که خود گفت:
« در ستون تسلیتها ، نامی از ما یادگاری»

دریای عشق

ای حسین ای معنی والای   //   عشق خالق عاشورای عشق

عشق در پیش تو زانو می زند// عاشقان یك قطره، تو دریای عشق
كربلا جولانگه عشق تو بود// تشنه لب ماندی در آن صحرای عشق
بسته ای احرام در میقات لیک // نینوا شد كعبه ی بیتای عشق
با عطش سعی ات به جا آورده ای//چون فدا شد نازنین سقای عشق
هم به مشعر هم منی واقف شدی// لیك عاشورا شد آن اضحای عشق
گوی سبقت را ربودی از خلیل//با دو و هفتاد تن شیدای عشق
با رجزهایت بت دشمن شكست // در فضا پیچیده شد آوای عشق
تابرادر هردو دستش داد، شد // القمه شرمنده از سودای عشق
مكتبت درس شرافت می دهد// نمره ات شد بیست در انشای عشق
چون علی بوده تورا استاد وپیر// كی غلط باشد زتو املای عشق ؟
صبر را از مادرت آموختی// آن درخشان گوهر و زهرای عشق
كوه احسان تو شد دركربلا // جلوۀ آیات كرّمنای عشق
چون لبت قرآن تلاوت كرد ،شد // برسر نی آن سرت گویای عشق