تبیان، دستیار زندگی

یادمان شهدای عملیات رمضان در شهرستان آران وبیدگل  همراه با یاد وخاطره سردار شهید قاسم عربیان از شهدای همین عملیات ، در کانون   فرهنگی ،تربیتی  همین سردار شهید( قاسم عربیان آرانی) برگزار می شود.
این کانون طی فراخوانی از هم استانیها (اصفهان) وحتی هموطنان عزیز درخواست کرده است تا آثار خود را تا پایان خرداد ماه در زمینه های زیر به دبیرخانه این کانون ارسال دارند.

ارزشهای دفاع مقدس
شهید در آیینه شعر ونثر
نامه ای به یک شهید
شهید قاسم عربیان از نکاه همرزمان ودوستان
ضمنا به نفرات برتر جشنواره علاوه بر تندیس جشنواره ،جوایز ارزنده ای تعلق خواهد گرفت.
نشانی دبیرخانه:
استان اصفهان-شهرستان آران وبیدگل-کانون فرهنگی ،تربیتی  سردار شهید قاسم عربیان -دبیرخانه یادمان شهدای عملیات رمضان
تلفن:2723427_0362
نمابر(فاکس):2738590_0362
پست الکترونیک :kanoonshahidarabian@gmail.com

    ۴    بر نماز که ایستادی دل را

لحظه خطرناکی است لحظه ای که امید جای خود را به ناامیدی می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که همدردی جای خود را به طرد کردن می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که صلح جای خود را به جنگ می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که ما جای خود را به من یا تو می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که انسانیت جای خود را به خوی حیوانی می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که عجله جای خود را به صبوری می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که علم و منطق جای خود را به خرافات و رسوم می هد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که درک و تامل جای خود را به لجبازی می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که جمع بینی جای خود را به خودبینی می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که عشق جای خود را به هوس می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که صداقت جای خود را به دروغگویی می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که صفا و صمیمیت جای خود را به کینه می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که بخشش جای خود را به خشم می دهد.

لحظه خطرناکی است لحظه ای که عقل و تفکر جای خود را به تقلید می دهد.

لوئیز رِدِن، زنی بود با لباس های كهنه و مندرس، و نگاهی مغموم. وارد خواربار فروشی محله شد و با فروتنی از صاحب مغازه خواست كمی خواروبار به او بدهد. به نرمی گفت شوهرش بیمار است و نمی‌تواند كار كند و شش بچه‌ او بی غذا مانده‌اند.

جان لانگ هاوس، صاحب مغازه، با بی‌اعتنایی محلش نگذاشت و با حالت بدی خواست او را بیرون كند.

زن نیازمند در حالی كه اصرار می‌كرد گفت :

آقا شما را به خدا به محض این كه بتوانم، پولتان را می‌آورم .

جان گفت نسیه نمی‌دهد. مشتری دیگری كه كنار پیشخوان ایستاده بود و گفت و گوی آن دو را می‌شنید به مغازه دار گفت :

ببین این خانم چه می‌خواهد، خرید این خانم با من .

خواربار فروش گفت: لازم نیست خودم می‌دهم، لیست خریدت كو ؟

لوئیز گفت: این جاست.

لیست‌ را بگذار روی ترازو به اندازه  وزنش هر چه خواستی ببر. !!

لوئیز با خجالت یك لحظه مكث كرد، از كیفش تكه كاغذی درآورد و چیزی رویش نوشت و آن را روی كفه ترازو گذاشت. همه با تعجب دیدند كفه ترازو پایین رفت.

خواربارفروش باورش نمی‌شد.

مشتری از سر رضایت خندید.

مغازه‌دار با ناباوری شروع به گذاشتن جنس در كفه دیگر ترازو كرد كفه ترازو برابر نشد،
آن قدر چیز گذاشت تا كفه‌ها برابر شدند.

در این وقت، خواربار فروش با تعجب و دل‌خوری تكه كاغذ را برداشت ببیند روی آن چه نوشته است.

كاغذ لیست خرید نبود، دعای زن بود كه نوشته بود. 

« ای خدای عزیزم تو از نیاز من با خبری،خودت آن را برآورده كن »

************************

فقط اوست كه می‌داند وزن دعای پاك و خالص چقدر است. دعا بهترین هدیه رایگانی است كه می‌توان به هر كی داد و پاداش بسیار برد.

« بر گرفته از كتاب لبخند خدا »

 چشم فروبسته اگر وا كنی 

 درتو بود هر چه تمنا كنی 

 عافیت از غیر نصیب تو نیست 

 غیر تو ای خسته طبیب تونیست 

 از تو بود راحت بیمار تو 

 نیست به غیر از تو پرستار تو 

 همدم خود شو كه حبیب خودی 

 چاره خود كن كه طبیب خودی 

 غیر كه غافل ز دل زار تست 

 بی خبر از مصلحت كار تست 

 بر حذر از مصلحت اندیش باش 

 مصلحت اندیش دل خویش باش 

 چشم بصیرت نگشایی چرا ؟ 

 بی خبر از خویش چرایی چرا ؟ 

 صید كه درمانده ز هر سو شده است 

 غفلت او دام  ره او شده است 

 تا ره غفلت سپرد پای تو 

 دام بود جای تو ای وای تو 

 خواجه مقبل كه ز خود غافلی 

 خواجه نه ای بنده نا مقبلی 

 از ره غفلت به گدایی رسی 

 ور به خود آیی به خدایی رسی 

 پیر تهی كیسه بی خانه ای 

 داشت مكان در دل ویرانه ای 

 روز به دریوزگی از بخت شوم 

 شام به ویرانه درون همچو بوم 

 گنج زری بود در آن خاكدان 

 چون پری از دیده مردم نهان 

 پای گدا بر سر آن گنج بود 

 لیك ز غفلت به غم ورنج بود 

 گنج صفت خانه به ویرانه داشت 

 غافل از آن گنج كه د ر خانه داشت 

 عاقبت از فاقه و اندوه و رنج 

 مرد گدا مرد و نهان ماند گنج 

 ای شده نالان ز غم و رنج خویش 

 چند نداری خبر از گنج خویش؟ 

 گنج تو باشد دل آگاه تو 

 گوهر تو اشك سحرگاه تو 

 مایه امید مدان غیر را 

 كعبه حاجات مخوان دیر را 

 غیر ز دلخواه تو آگاه نیست 

 ز آنكه دلی را بدلی راه نیست 

 خواهش مرهم ز دل ریش كن 

 هر چه طلب می كنی از خویش كن 

 شعر از رهی معیری 

اولیور وندل هولمز روزی در جلسه ای شرکت کرد که در آن جمع از همه کوتاهتر بود.دوستی با کنایه گفت:

دکتر هولمز به نظرم شما در میان ما افراد بلند قد احساس کوچک بودن می کنید.

 هولمز پاسخ داد :همین طور است. من احساس می کنم که یک دایم هستم در برابر پنی ها.!

    دایم:سکه ای کوچک تر از پنی که ده برابر آن ارزش دارد.

کسانی که به طرف عقربه های ساعت امضاء می کنند ،انسان های منطقی هستند .

کسانی که بر عکس عقربه های ساعت امضاء می کنند، دیر منطق را قبول می کنند و معمولا غیر منطقی هستند .

کسانی که از خطوط عمودی استفاده می کنند لجاجت و پافشاری در امور دارند .

کسانی که از خطوط افقی استفاده می کنند انسان های منظمی هستند.

کسانی که با فشارامضاء می کنند، در کودکی سختی کشیده اند.

کسانی که پیچیده امضاء می کنند آدم های شکاکی هستند.

کسانی که در امضای خود اسم و فامیل می نویسند خودشان را در فامیل برتر می دانند.

کسانی که در امضای خود فامیل می نویسند دارای منزلت هستند.

کسانی که اسمشان را می نویسند و روی اسمشان خط می زننداحتمالا شخصیت خود را نشناخته اند.

کسانی که به حالت دایره و بیضی امضاء می کنند، کسانی هستند که می خواهند به قله برسند .

خدارا شكر كه تمام شب صدای خرخر شوهرم را می شنوم این یعنی او زنده و سالم در كنار من خوابیده است.

خدارا شكر كه دختر نوجوانم همیشه از شستن ظرف ها شاكی است.این یعنی او در خانه است و درخیابان ها پرسه نمی زند.

خدارا شكر كه مالیات می پردازم این یعنی شغل و در آمدی دارم و بی كار نیستم.

خدارا شكر كه باید ریخت و پاش های بعد از مهمانی را جمع كنم. این یعنی در میان دوستانم بوده ام.

خدارا شكر كه لباس هایم كمی برایم تنگ شده اند. این یعنی غذای كافی برای خوردن دارم.

خدارا شكر كه در پایان روز از خستگی از پا می افتم. این یعنی توان سخت كار كردن را دارم.

خدارا شكر كه باید زمین را بشویم و پنجره ها را تمیز كنم. این یعنی من خانه ای دارم.

خدارا شكر كه در جائی دور جای پارك پیدا كردم. این یعنی هم توان راه رفتن دارم و هم اتومبیلی برای سوار شدن.

خدارا شكر كه سرو صدای همسایه ها را می شنوم. این یعنی من توانائی شنیدن دارم.

خدارا شكر كه این همه شستنی و اتو كردنی دارم. این یعنی من لباس برای پوشیدن دارم.

خدارا شكر كه هر روز صبح باید با زنگ ساعت بیدار شوم. این یعنی من هنوز زنده ام.

خدارا شكر كه گاهی اوقات بیمار می شوم. این یعنی بیاد آورم كه اغلب اوقات سالم هستم.

خدارا شكر كه خرید هدایای سال نو جیبم را خالی می كند. این یعنی عزیزانی دارم كه می توانم برایشان هدیه بخرم.

خداوندا شكر

اهرام مصر، تاج محل، کانال پاناما، کلیسای سن پیتر، دیوار بزرگ چین و....

در میان نوشته ها کاغذ سفیدی نیز به چشم می خورد.

معلم پرسید: این کاغذ سفید مال چه کسی است؟

یکی از دانش اموزان دست خود را بالا برد.

معلم پرسید : دخترم چرا چیزی ننوشتی؟

 دخترک جواب داد: عجایب موجود در جهان خیلی زیاد هستند و من نمی توانم تصمیم بگیرم که کدام را بنویسم.

معلم گفت:بسیار خوب، هر چه در ذهنت است به من بگو ، شاید بتوانم کمکت کنم.

در این هنگام دخترک مکثی کرده و گفت:

به نظر من عجایب هفت گانه جهان عبارتند از :

لمس کردن، چشیدن، دیدین، شنیدن، احساس کردن، خندیدن و عشق ورزیدن.

پس از شنیدن سخنان دخترک، کلاس در سکوتی محض فرو رفت.

آری عجایب واقعی همین نعمت هایی هستند که ما آن ها را ساده و معمولی می انگاریم.