تبیان، دستیار زندگی

حضرت مسيح (ع) شباني را گفت: عمر خود را به شباني صرف كردي ، اگر در تحصيل علم مي كوشيدي بهتر از اين بودي.

شبان عرض كرد: يا نبي الله من فقط 6 مسئله از همه ي دانش ها آموخته ام و بدان عمل مي كنم:

اول اينكه تا حلال هست ، حرام نمي خورم و هرگز حلال كم نمي شود كه احتياج به حرام باشد.

دوم اينكه تا راست هست ، دروغ نمي گويم و هرگز راست كم نمي شود تا احتياج به دروغ باشد.

سوم اينكه تا عيب خود مي بينم به عيب ديگران مشغول نمي شوم و هنوز از اصلاح عيوب خود فارغ نشده ام كه به عيب ديگران بپردازم.

چهارم اينكه تا ابليس نميرد از وسوسه ي او ايمن نمي شوم و هنوز شيطان نمرده است كه من ايمن باشم.

پنجم اينكه تا گنج و خزينه خدا را خالي نبينم به گنج و خزينه مخلوق طمع ندارم و هنوز خزينه و گنج خدا را خالي نيافته ام.

ششم اينكه تا هر دو پاي خود را در بهشت نديده ام از عذاب خدا ايمن نباشم.

حضرت عيسي (ع) فرمودند: علم اولين و آخرين همين هاست كه آموخته اي.

 پيش از اينها فكر مي كردم خدا                     خانه اي دارد كنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها                             خشتي از الماس و خشتي از طلا

پايه هاي برجش از عاج و بلور                     بر سرتختي نشسته با غرور

ماه، برق كوچكي از تاج او                          هر ستاره، پولكي از تاج او

اطلس پيراهن او ، آسمان                            نقش روي دامن او ، كهكشان

رعد و برق شب، طنين خنده اش                    سيل و طوفان، نعره توفنده اش

دكمه پيراهن او ، آفتاب                               برق تيغ و خنجر او ، ماهتاب

هيچ كس از جاي او آگاه نيست                   هيچ كس را در حضورش راه نيست

پيش از اينها خاطرم دلگير بود                     از خدا در ذهنم اين تصوير بود

آن خدا بي رحم بود و خشمگين                    خانه اش در آسمان، دور از زمين

بود، اما در ميان ما نبود                             مهربان و ساده و زيبا نبود

در دل او دوستي جايي نداشت                       مهرباني هيچ معنايي نداشت

هرچه مي پرسيدم، از خود ، از خدا               از زمين، ازآسمان، از ابرها

زود مي گفتند: اين كار خداست                    پرس و جو از كار او كاري خطاست

هرچه مي پرسي، جوابش آتش است             آب اگر خوردي ، عذابش آتش است

تا ببندي چشم، كورت مي كند                       تا شدي نزديك، دورت مي كند

كج گشودي دست، سنگت مي كند                 كج نهادي پاي، لنگت مي كند

تا خطا كردي ، عذابت مي كند                     در ميان آتش ، آبت مي كند000

با همين قصه ، دلم مشغول بود                   خوابهايم ، خواب ديو و غول بود

خواب مي ديدم كه غرق آتشم                     در دهان شعله هاي سركشم

در دهان اژدهايي خشمگين                        بر سرم باران گرز آتشين

محو مي شدنعره هايم، بي صدا                    در طنين خندة خشم خدا000

نيت من، در نماز و در دعا                         ترس بود و وحشت از خشم خدا

هرچه مي كردم ، همه از ترس بود              مثل از بر كردن يك درس بود

مثل تمرين حساب و هندسه                        مثل تنبيه مدير مدرسه

تلخ، مثل خنده اي بي حوصله                      سخت، مثل حل صدها مسئله

مثل تكليف رياضي سخت بود                      مثل صرف فعل ماضي سخت بود

تا كه يك شب دست در دست پدر                  راه افتادم به قصد يك سفر

در ميان راه، در يك روستا                         خانه اي ديدم ، خوب و آشنا

زود پرسيدم : پدر اينجا كجاست؟                 گفت: اينجا خانه خوب خداست!

گفت: اينجا مي شود يك لحظه ماند               گوشه اي خلوت ، نمازي ساده خواند

با وضويي، دست و رويي تازه كرد               با دل خود ، گفت و گويي تازه كرد

گفتمش، پس آن خداي خشمگين                خانه اش اينجاست؟ اينجا، در زمين؟!

گفت : آري ، خانه او بي رياست                  فرشهايش از گليم و بورياست

مهربان و ساده و بي كينه است                   مثل نوري در دل آئينه است

عادت او نيست خشم و دشمني                     نام او نور و نشانش روشني

خشم، نامي از نشانيهاي اوست                   حالتي از مهربانيهاي اوست

قهر او از آشتي، شيرين تر است                 مثل قهر مهربان مادر است

دوستي را دوست ، معني مي دهد                 قهر هم با دوست، معني مي دهد

هيچ كس با دشمن خود ، قهر نيست            قهري او هم نشان دوستي است 000

تازه فهميدم خدايم ، اين خداست                   اين خداي مهربان و آشناست

دوستي ، از من به من نزديكتر                     از رگ گردن به من نزديكتر

آن خداي پيش از اين را باد برد                    نام او را هم دلم از ياد برد

آن خدا مثل خيال و خواب بود                       چون حبابي، نقش روي آب بود

مي توانم بعد از اين، با اين خدا                    دوست باشم ، دوست، پاك و بي ريا

مي توان با اين خدا پرواز كرد                     سفره دل را برايش باز كرد

مي توان درباره گل حرف زد                       صاف و ساده، مثل بلبل حرف زد

چكه چكه مثل باران راز گفت                      با دو قطره ، صد هزاران راز گفت

مي توان با او صميمي حرف زد                  مثل ياران قديمي حرف زد

مي توان تصنيفي از پرواز خواند                 با الفباي سكوت آواز خواند

مي توان مثل علفها حرف زد                      با زباني بي الفبا حرف زد

مي توان درباره هر چيز گفت                      مي توان شعري خيال انگيز گفت

مثل اين شعر روان و آشنا                         پيش از اينها فكر مي كردم خدا000

                                                                          زنده یاد قيصر امين پور

پای پیــاده میـرود قافلــه نگــاه من

تا برسد به چشـم تو ای مه شامگـاه من

هزار حرف گفتنــی دارم و دم نمی زنم

کاش خودت بخوانـی از پنجــره نگـاه من

شب است و شب وسایه ها و جغدها خرابه ها

میان این سیــاهه ها فقط تویی پنــاه من

وقت سفر عزیز من ساز بدست من نده

اسیر مویه می شود مخالف سه گـاه من

اگر چه رفته ای ولی قصه عشق ماندنی است

یاد تو مانـــده تا ابـد در دل بی گنــاه من