تبیان، دستیار زندگی

داداشی

وقتی سر کلاس درس نشسته بودم

تمام حواسم متوجه دختری بود که کنار دستم نشسته بود

و اون منو «داداشی» صدا می کرد.

و آرزو میکردم که عشقش متعلق به من باشه.

اما اون توجهی به این مساله نمیکرد.

آخر کلاس پیش من اومد و جزوه جلسه پیش رو خواست. من جزومو بهش دادم.



بهم گفت :«متشکرم».



میخوام بهش بگم، میخوام که بدونه، من نمی خوام فقط «داداشی» باشم.



من عاشقشم. اما… من خیلی خجالتی هستم … علتش رو نمیدونم.



تلفن زنگ زد خودش بود گریه می کرد قلبش شکسته بود.



آرزو میکردم که عشقش متعلق به من باشه.



میخوام بهش بگم، میخوام که بدونه، من نمی خوام فقط «داداشی» باشم



من عاشقشم اما… من خیلی خجالتی هستم… علتش رو نمیدونم.



روز قبل از جشن دانشگاه پیش من اومد

گفت : «قرارم بهم خورد»


من با کسی قرار نداشتم


درست مثل یه «خواهر و برادر» ما هم با هم به جشن رفتیم.



جشن به پایان رسید من پشت سر اون، کنار در خروجی، ایستاده بودم، 




آرزو می کردم که عشقش متعلق به من باشه، اما اون مثل من فکر نمی کرد و من این رو میدونستم،

به من گفت :«متشکرم، شب خیلی خوبی داشتیم».



میخوام بهش بگم، میخوام که بدونه، من نمی خوام فقط «داداشی» باشم.

من عاشقشم. اما… من خیلی خجالتی هستم… علتش رو نمیدونم.



یه روز گذشت، سپس یک هفته، یک سال…

قبل از اینکه بتونم حرف دلم رو بزنم روز فارغ‌التحصیلی فرا رسید،

من به اون نگاه می کردم که درست مثل فرشته ها روی صحنه رفته بود تا مدرکش رو بگیره.

میخواستم که عشقش متعلق به من باشه اما اون به من توجهی نمی‌کرد و من اینو میدونستم،

قبل از اینکه کسی خونه بره به سمت من اومد، با همون لباس و کلاه فارغ التحصیلی،


آروم گفت: «تو بهترین داداشی دنیا هستی، متشکرم» .

میخوام بهش بگم ، میخوام که بدونه، من نمی خوام فقط «داداشی» باشم.

من عاشقشم. اما… من خیلی خجالتی هستم… علتش رو نمیدونم.



نشستم روی صندلی ، صندلی ساقدوش، توی کلیسا، اون دختره حالا داره ازدواج میکنه،

من دیدم که «بله» رو گفت و وارد زندگی جدیدی شد با مرد دیگه ای ازدواج کرد.

من میخواستم که عشقش متعلق به من باشه اما اون اینطوری فکر نمی کرد و من اینو میدونستم،

اما قبل از اینکه از کلیسا بره رو به من کرد و گفت: «تو اومدی؟ متشکرم»

میخوام بهش بگم، میخوام که بدونه، من نمی خوام فقط «داداشی» باشم.

من عاشقشم. اما… من خیلی خجالتی هستم… علتش رو نمیدونم.



سالهای خیلی زیادی گذشت.

به تابوتی نگاه میکنم که دختری که من رو داداشی خودش میدونست توی اون خوابیده،

فقط دوستان دوران تحصیلش دور تابوت هستند، یه نفر داره دفتر خاطراتش رو میخونه،

دختری که در دوران تحصیل اون رو نوشته. این چیزی هست که اون نوشته بود:

«تمام توجهم به اون بود. آرزو میکردم که عشقش برای من باشه.

اما اون توجهی به این موضوع نداشت و من اینو میدونستم.

من میخواستم بهش بگم، میخواستم که بدونه که نمی‌خوام فقط برای من یه داداشی باشه.

من عاشقش هستم اما… من خجالتی ام… نمیدونم…

همیشه آرزو داشتم که به من بگه دوستم داره.


ای کاش این کار رو کرده بودم…. با خودم فکر می‌کردم و گریه!



اگه همدیگرو دوست دارید، به هم بگید، خجالت نکشید،

عشق رو از هم دریغ نکنید، خودتونو پشت القاب و اسامی مخفی نکنید،

منتظر طرف مقابل نباشید، شاید اون از شما خجالتی تر و عاشق تر باشه.