عاشق عاشقی باش و دوست داشتن را دوست بدار،از تنفر متنفر باش.به مهربانی مهر بورز،با آشتی آشتی کن و از جدایی جدا باش.

 

به چشمی اعتماد کن که به جای صورت به سیرت تو مینگرد،به دلی دل بسپار که جای خالی برایت داشته باشد

روز وصل دوستداران یا دباد    

   یاد باد آن روزگاران یاد باد

کامم از تلخی غم چون زهر گشت              بانگ نوش شاد خواران یا دبا

دگر چه یاران فارغند از یاد من                               

  از من ایشان را هزاران یاد باد

مبتلا گشتم در این بند و بلا                                    

       کوشش آن حق گزاران یاد باد

گرچه صدرود است در چشمم مدام                 زنده رود باغ کاران یاد باد

راز حافظ بعد از این ناگفته ماند           

     ای دریغا رازداران یاد باد

مرداب

میون یه دشت لخت

 

زیر خورشید کویر

 

مونده یک مرداب پیر

 

توی دست خاک اسیر

 

منم اون مرداب پیر

 

از همه دنیا جدام

 

داغ خورشید به تنم

 

زنجیر زمین به پام ... آه

 

من همونم که یه روز

 

می خواستم دریا بشم

 

می خواستم بزرگترین

 

دریای دنیا بشم

 

آرزو داشتم برم

 

تا به دریا برسم

 

شبو آتیش بزنم

 

تا به فردا برسم ... آه

 

اولش چشمه بودم زیر آسمون پیر

 

اما از بخت سیاه

 

راهم افتاد به کویر

 

چشم من به اونجا بود

 

پشت اون کوه بلند

 

اما دست سرنوشت

 

سر رام یه چاله کنده ... آه

 

توی چاله افتادم

 

خاک منو زندونی کرد

 

آسمون هم نبارید

 

اونم سرگرونی کرد

 

حالا یک مرداب شدم

 

یه اسیر نیمه جون

 

یه طرف می رم تو خاک

 

یه طرف به آسمون

 

خورشید از اون بالاها

 

زمینم از این پایین

 

هی بخارم می کنن

 

زندگیم شده همین

 

با چشام مردنمو

 

دارم اینجا می بینم

 

سرنوشتم همینه

 

من اسیر زمینم

 

هیچی باقی نیست ازم

 

قطره های آخره

 

خاک تشنه همینم

 

داره همراش می بره

 

خشک می شم تموم می شم

 

فردا که خورشید می آد

 

شن جامو پر می کنه

 

که می آره دست باد ، آه

 

گناه دریا

چه صدف ها که به دریای وجود

سینه هاشان ز گهر خالی بود

ننگ نشناخته از بی هنری

شرم ناکرده از این بی گهری

سوی هر درگهشان روی نیاز

همه جا سینه گشایند به ناز

زندگی دشمن دیرینه من

چنگ انداخته در سینه من

روز و شب با من دارد سر جنگ

هر نفس از صدف سینه تنگ

دامن افشان گهر آورده به چنگ

وان گهرها ... همه کوبیده به سنگ

چه صدف ها که به دریای وجود

سینه هاشان ز گهر خالی بود

ننگ نشناخته از بی هنری

شرم ناکرده از این بی گهری

سوی هر درگهشان روی نیاز

همه جا سینه گشایند به ناز

زندگی دشمن دیرینه من

چنگ انداخته در سینه من

روز و شب با من دارد سر جنگ

هر نفس از صدف سینه تنگ

دامن افشان گهر آورده به چنگ

وان گهرها ... همه کوبیده به سنگ

چشم به هم می زنی تموم می شه.

این روزا رو می گم. چیزی نموند دیگه. امیدوارم که سال خوبی رو شروع کرده باشین و سال خوب و پر برکتی برای همه باشه.

برای خانواده جامعه ، کشور، دنیا ،

برای همه.