تبیان، دستیار زندگی

 نمی دانی که من هر شب چه یادی در سرم می پرورانم

 نمی بینی نگاهم را که بر رویای نگاهم روی ماه تو تا صبح خیره می مانم    

تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم

شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم

تو چیستی که من از موج هر تبسم تو

بسان قایق سرگشته روی گردابم

دلم گرفته به اندازه وسعت تمام دلتنگي هاي عالم
شيشه قلبم آنقدر نازك شده كه با كو چكترين تلنگري ميشكند
دلم مي خواهد فر ياد بزنم ولي واژه اي نمي يابم كه عمق دردم را در فرياد منعكس كند فريادي در اوج سكوت كه هميشه براي خودم سر داده ام
دلم به درد مي ايد وقتي سر نوشت را به نظاره مينشينم
كاش مي شد پرواز كنم
پروازي بي انتهاتا رسيدن به ابدييت...................
كاش مي شد
در ميان هجوم بي رحمانه درد خودم را پيدا كنم
نفرين به بودن وقتي با درد همراه است
بغض كهنهاي گلويم را ميفشارد
به گوشهاي پناه ميبرم
كاش اين بار هم كسي اشكهايم را نبیند

چنان دل کنده ام از دنیا که شکلم شکل تنهائیست

ببین مرگ مرا در خویش که مرگ من تما شائیست

مرا در اوج می خواهی تماشا کن, تماشا کن

دروغین بودم از دیروز مرا امروز تو حاشا کن

در این دنیا که حتی ابر نمی گرید به حال من

دلم تنهاترین دلهاست اینجا

که از دست رفاقت تیر خورده

دلم با پای خسته لنگ لنگون

تن زخمی شو از کوی تو برده

قدیما مونس و یارش تو بودی

ولی حالا دلم تنها ترین ...

چه خوش بودم به حرفهای دروغت

که عشق من پناه آخرین

دوستت دارم ولی هرگز این راز بزرگ بر زبان نمی آورم ،

دوستت دارم ولی نگاهم را به چشمانت نمی افکنم

با شنیدن صدایت قلبم به طپش می افتد ولی هرگز نهیب جوان خود را آشکار نمی کنم

هر شب در خواب صدای محبت آمیزی را می شنوم ولی هرگز خوابم را به کسی نمی

گویم

در آتش تو می سوزم ولی هرگز تقاضای خود را بروز نمی دهم و اینها زندگی

است که زندگی را در کف اقبال

تو زیبا می نگارم

بمیرم

تا ابد تو را نبینم

کنم هر شب دعایی که از دلم بیرون رود مهرش

ولی آهسته می گویم الهی بی اثر باشد

خوبی که بیش از حد شود

ابله گمان بد برد