تبیان، دستیار زندگی

زندگی میگن بقای زنده هاست

اما خدایا

بس كه ما دنبال زندگی دویدیم

بریدیم

زندگی قصه تلخی است كه از آغازش بس كه آزرده شدم

چشم به پایان دارم

...

كاش دلت از تنهایی ما می گرفت . كاش از این همه غربت ما دلتنگ می شدی . كاش كاسه صبرت لبریز می شد....

ای بغضهای گلوگیر بگذارید بنویسم

اطمینان دارم و آذرخش هیچ تردیدی، باور روشنم را خش نمی اندازد. می دانم. مثل روز روشن می دانم كه می آیی. در صبحی كه گنجشگها سرمست تر از همیشه می خوانند . در گرگ و میش صبحگاهی می آیی و همه نسیم ها به استقبال زلفهای پریشانت می شتابند . ما زودتر از همیشه از خواب برمی خیزیم و به خیابان می زنیم . غسل شهادت می كنیم و كفن می پوشیم و از كفشهای پاره و لباسهای مندرسمان خجالت نمی كشیم.

ای اشكهای ریزان بگذارید بنویسم.

روزهای سردی است و تنهایی تنمان را می لرزاند . برف سنگینی باریده

درمدح حضرت مهدی(عج)

امروزاسیردرمیخانه توئی تو

فریادرس ناله مستانه توئی تو

مرغ دل ماراکه به کس رام نگردد

آرام توئی ،دام توئی ،دانه توئی تو

آن مهردرخشان که به هرصبح دهد تاب

ازروزن این خانه به کاشانه توئی تو

ازورد که زاهد به همه شام وسحرگاه

بشمارد با سبحه ی صد دانه توئی تو

آن باده که شاهد به خرابان مغان نیز

پیمود به جام وخم ومیخانه توئی تو

آن غل که ززنجیرسرزلف نهادند

برپای دل عاقل ودیوانه توئی تو

ویرانه بود هردوجهان نزد خردمند

گنجی که نهانست به ویرانه توئی تو

درکعبه وبتخانه بگشتیم بسی ما

دیدیم که درکعبه وبتخانه توئی تو

بسیاربگوییم وچه بسیاربگفتند

کس نیست به غیرازتودراین خانه توئی تو

یک همت مردانه دراین کاخ ندیدیم

آن راکه بود همت مردانه توئی تو