تبیان، دستیار زندگی

بسم ‏الله الرحمن الرحیم

من اعتقاد دارم که خدای بزرگ، انسان را به اندازه درد و رنجی که در راه خدا تحمل کرده است پاداش می‏دهد، و ارزش هر انسانی به اندازه درد و رنجی است که در این راه تحمل کرده است، و می‏بینیم که مردان خدا بیش از هرکس در زندگی خود گرفتار بلا و رنج و درد شده‏اند، علی بزرگ را بنگرید که خدای درد است، که گویی بندبند وجودش، با درد و رنج جوش خورده است، حسین را نظاره کنید که در دریایی از درد و شکنجه فرو رفت، که نظیر آن در عالم دیده نشده است، و زینب کبری را ببینید، که با درد و رنج انس گرفته است.
درد، دل آدمی را بیدار می‏کند، روح را صفا می‏دهد، غرور و خودخواهی را نابود می‏کند، نخوت و فراموشی را از بین می‏برد، انسان را متوجه وجود خود می‏کند.
انسان گاه‏گاهی خود را فراموش می‏کند، فراموش می‏کند که بدن دارد، بدنی ضعیف و ناتوان، که در مقابل عالم و زمان، کوچک و ناچیز و آسیب‏پذیر است، فراموش می‏کند که همیشگی نیست، و چند صباحی بیشتر نمی‏پاید، فراموش می‏کند که جسم مادی او نمی‏تواند با روح او هم‏پرواز شود، لذا این انسان احساس ابدیت و مطلقیت و قدرت می‏کند، سرمست پیروزی و اوج آمال و آرزوهای دور و دراز خود، بی‏خبر از حقیقت تلخ و واقعیت‏های عینی وجود، به پیش می‏تازد و از هیچ ظلم و ستمی روگردان نمی‏شود. اما درد آدمی را به خود می‏آورد، حقیقت وجود او را به آدمی می‏فهماند، و ضعف و زوال و ذلت خود را درک می‏کند، و دست از غرور کبریایی برمی‏دارد، و معنی خودخواهی و مصلحت‏طلبی و غرور را می‏‏فهمد و آن را توجیه می‏کند.

خدایا! پستی دنیا و ناپایداری روزگار را همیشه در نظرم جلوه‏گرساز، تا فریب زرق و برق عالم خاکی، مرا از یاد تو دور نکند.
خدایا! من کوچکم، ضعیفم، ناچیزم، پرکاهی در مقابل طوفان‏ها هستم، به من دیده‏ای عبرت‏بین ده، تا ناجیزی خود را ببینم و عظمت و جلال تو را براستی بفهمم و به درستی تسبیح کنم.

  شهید دکتر مصطفی چمران       

- دختری را دیدم که دندان نجابتش را می کشید و همه برای او هورا می کشیدند ** بعد از مدتی دندان مصنوعی "ندامت" بر دهان گذاشته بود و آدامس "حسرت" می جوید

- بد حجاب محتاج یک نگاه است.

- کسی که از درون خالی است، از برون خودنمایی می کند.

- حجاب محدودیت نیست، مصونیت است.

- اگر بی حجابی تمدن است پس حیوانات متمدن ترین مخلوقات خدایند.

ابان بن ابی عیاش از سلیم بن قیس هلالی نقل کرده که گفت: از سلمان فارسی شنیدم که گفت:

وقتی روز قیامت برپا شود ابلیس را در حالیکه با افساری آتشین لجام شده می آورند، و زُفَر (کنایه از عمر) را در حالیکه با دو افسار آتشین لجام شده می آورند!

ابلیس نزد او می رود و فریاد می زند و می گوید: مادر به عزایت بنشیند¹، تو که هستی؟ من کسی هستم که اولین و آخرین را گمراه کردم، در حالی که به یک افسار لجام شده ام و تو به دو افسار لجام شده ای!

او می گوید: من کسی هستم که امر کردم و اطاعت شدم و خداوند امر کرد و عصیان شد!²

1: خداوند تعالی می فرماید: "عمر را در چنان قعری از جهنم بدار بیاویزم که ابلیس از بالا بر او مشرف شود و او را لعنت کند"!   بحار، ج 8 ص 298

2: ابلیس مردم را وادار می کند که سخن خدا را اطاعت نکنند، ولی عمر چنان کرد که وقتی خداوند درباره مطلبی دستوری داده و او هم در مقابل خدا دستوری داده مردم از خدا سرپیچی کنند و سخن او را انتخاب کنند، ... او در مقابل حکم خداوند حکمی جعل می کرد و مردم هم سخن خدا را رها کرده و سخن او را می پذیرفتند.

کتاب سلیم بن قیس هلالی، ص 193

روزی بهلول در مجلس هارون الرشید حاضر بود، یکی از وزرا برای جلب توجه هارون رو به بهلول کرد و گفت: مژده باد ترا که شنیده ام خلیفه مسلمین هارون الرشید قصد کرده که حکومت بر خرسها و خوکها را بنام تو نامزد کند.
بهلول فوراً گفت: پس تو متوجه باش که در حکومت من خلافی نکنی، زیرا من بر کسانی که از امرم سرپیچی کنند بر آنها سخت خواهم گرفت و آب و علوفه آنها را کم خواهم کرد.
هارون از حاضر جوابی بهلول خوشش آمد و بقدری خندید که به پشت افتاد!