زندگی یک حرفه است در این جا به 5 ابزار مهم از ان اشاره میکنیم

1 عقل

دین

3 ادب

4حیائ

5 حسن خلق

هر کس در زندگی خود این ابزار را داشته باشد سعادتمند است هر کس2 یا چند عدد از ان را داشته باشد دچار اظطراب است دل خوش ندارد همواره به خطا میرود  و دچار ترس ونگرانی است  هر کس هیچ کدام را ندارد  واویلاست

راستی یادم رفت که بگم

مثلا میشه اگر کسی دوست داشت عکسی هم از خودش بزاره  

یا اونایی که اهل هر شهری هستن  با هم بیشتر اشنا بشن

 من واقعا خوشحالم که ازتمام ایران دوستان گلی مثل شما دارم

موفق پیروز و سر بلند باشید

سلام گلهای تبیانی

در مورد پیشنهادم میتوانیم حداقل خودمون را معرفی کنیم

هر کی موافقه خودش را معرفی کنه

مثلا من اهل شهر اصفهان هستم   خیابان رباط

 اگه موافق بودین  باز هم ادامه مید یم

سلام

دوستان گل تبیانی

میگم کاش میشد

همدیگر را ملاقات کنیم تا با هم بیشتر اشنا بشیم

نظرتون چیه؟

اینه هرچه شفاف تر باشدارزشش بیشتر میشود

اینه بعد از گفتن عیب یا حسن از کسی مزد نمیگیرد

اینه در گفتن عیوب از کسی وحشت نمیکند

اینه را نباید به جرم گفتن عیب بشکنیم

اینه در گفتن عیب هرگز دچار اشتباه نمیشود

اینه هیچ وقت عیوب کسی را ضبط نمیکند

پس بیایید در موقع گفتن عیب دیگران مانند اینه عمل کنیم

در فرهنگ لغات خود شکست را تجربه کن

 به جای بیزاری از انسانها از رفتارهای بد انها متنفر باش

اندوه روز نیامده را بر روز امده ات نیفزا

با شرایط زندگی سازگار باش

برای کشف حقایق زیاد تفکر کن به خصوص جهان افرینش

بسیجی ها اسایش مردمرا بر اسایش خود ترجیح دادند

زن مخلوقی است که در او لطیف ترین و صمیمی ترین فضائل را میتوان پیدا کرد

اری این جلادهای قرن 21 از بدبختی های بشر لذت میبرند با پری شانی و اضطراب  ستم دیدگان تفریح میکنند ناله در مذهب این کسان موسیقی فرح انگیز و دانه های اشک به سلیقه ی این اقایان برلیان است

چون ماد ر مشتاقی که در انتهای روز

کودک خود رابه بستر میبرد

 وکودک نیمی به رضا ونیمی به نا خوشنودی به همراه او میرود

وبازیچه های شکسته ی خود را بر زمین بر جای مینهد

در حالیکه از میان در گشوده هنوز بر انها چشم دوخته

نه یکسره مطمئن ونه یکسره اسوده خاطر

از گفته مادر که به او وعده بازیچه های دیگر می دهد

که هر چند ممکن است با شکوهتر باشند اما شاید او را خوشتر نیایند

بدینگونه است رفتار طبیعت با ما

بازیچه های ما را یک یک ز ما می رباید ودست ما را میگیرد

و با چنان نرمی ما را به ارامگاه خود میبرد

که به دشواری میتوان دانست مایل به رفتن هستیم یا نه

زیرا چنان خواب الوده ایم که نمیفهمیم

نا شناخته ها از شناخته ها تا چه حد برترند؟