تبیان، دستیار زندگی

الهی،تو خواستی و من نخواستم،نظر لطف یافتم چون از خواب برخاستم،نه آن دم آدم بود و نه آدم آن دم،آن دم پیش از آدم بود و آدم از عدم.

ویران

عابدی پیر از قبرستانی می گذشت دید مردی بر سر قبری نشسته و گریه می کند. جسد مردی در قبر پیدا بود و بوی بدی از آن می آمد.

عابد از مرد جوان پرسید:ای برادر چرا سرقبر باز است؟ مرد گفت : ای عابد ما دو نفر با هم از دوران بچگی دشمنی داشتیم و آتش کینه هر روز میان ما شعله می کشید و جای آشتی باقی نمی گذاشت.کسانی که ما را می شناختند از دشمنی و عداوت ما خبر داشته و می گفتند:این دو مرد به اندازه ای از یکدیگر بیزار هستند که حتی حاضر نیستند در زیر یک آسمان با هم زندگی کنند.

دست تقدیر روزگار سرانجام گریبان او را گرفت و زندگی او را به پایان برد.

مرگ،خط پایانی است که شاید بتواند رشته های دشمنی را قطع نماید،اما من از مردن او خشنود و شادمان شدم. چند روزی گذشت اما مرگ او حتی پس از چند روز هم نتوانست آتش کینه و دشمنی آن مرد را در دل من سر کند پس تصمیم گرفتم که بیایم به قبرستان و قبرش را بشکافم و جنازه اش را بیرون آورم تا طعمه سگها شود.آمدم بر سر گور دشمن خویش و با چنگ و ناخن خاک از روی قبر برداشتم. بعد نگاه به داخل گودال انداختم . بر خود لرزیدم و گامی به عقب برداشتم.

منظره ای بسیار وحشتناک و رقت انگیز دیدم.ازآن هیکل با آن عظمت جز جسدی بی اراده به چشم نمی آمد.بازوهای توانمندی که شیرکش بود طعمه کرمها و تاراج موریانه ها گشته بود.

پس فهمیدم که مرگ سرنوشتی است بدون گریز و دوست و دشمن نمی شناسد پس هم برای خودم وهم بیشتر برای دشمنی  که تن به گور سپرده بود دل سوخته  شدم و از خود پرسیدم : چه ارزشی داشت آن همه عداوت ؟ این بود حکایت من و این دشمن در گور خفته،ای عابد.

پیرمرد عابد چون حکایت شنید دست به دعا کرد و از خدا خواست که از گناهان این مرد بگذرد.

مرد جای خشتی که از گور دشمن خود برگرفته بود سنگی زیبا و گرانبها گذاشت و برآن سنگ چنین نوشت:

هیج گاه بر مرگ دشمن خویش شاد مباش

ویران

خداوند بی نهایت است و لامکان و لازمان ،اما به قدر فهم تو کوچک می شود و به قدر نیاز تو فرود می آید ، به قدر آرزوی تو گسترده می شود و به قدر ایمان تو کارگشا می شود. یتیمان را پدر می شودومادر،ناامیدان را امید می شود، گمگشتگان را راه می شود، بازماندگان در راه را نور می شود،محتاجان به عشق را عشق می شود.خداوند همه چیز می شود و همه کس را به شرط اعتقاد،به شرط پاکی دل،به شرط طهارت روح و به شرط پرهیز از معامله با ابلیس. مگر از زندگی چه می خواهید که در خدا یافت نمی شود؟

ملاصدرای شیرازی

نقل است که رابعه وقتی یکی را دید که پارچه بر سر بسته بود.

گفت : چرا پارچه بسته ای ؟

گفت:سرم درد می کند

رابعه گفت:تو را چند سال است؟

گفت :که سی سال است.

گفت:بیشتر عمردر درد و غم بوده ای ؟

گفت:نه.

گفت:سی سال تنت درست داشت،هرگز پارچه شکر بر نبستی.به یک شب که درد سرت داد پیشانی بند شکایت در می بندی؟!

تذکرهالاولیا-ذکر رابعه رحمه ا... علیها

یکی از بزرگان عرب که مشهور به زشتی بود،زنی صاحب جمال و حمیده خصال داشت. روزی زن به او گفت : قسم به خدا که ما هر دو اهل بهشت هستیم.

شوهر با تعجب پرسید از کجا می دانی؟

زن گفت:شوهری در عالم از تو زشت تر و بدخو تر نیست و من بر مصائب تو صبر می کنم و صابران اهل بهشت می باشند.

مرد پرسید:خب من چطور اهل بهشت می باشم ؟

زن گفت:زنی در عالم از من خوشگل تر و بهتر نیست و تو براین نعمت دائما شکر می کنی. شاکران نیز اهل بهشت هستند.

 خدایا!گاهی آنقدر خودم را گم می کنم که نمی توانم تو را پیدا کنم و آنقدر تاریک می شوم که روی ماه تو را در چشمه ها نمی بینم و گاهی آنقدر زلال و روشنم که عطر تو از درز همه پنجره ها به مشامم می رسد و تازه آنگاه است که مهربانی تو را می بینم.

ویران