تبیان، دستیار زندگی

کاش یک آدم برفی بودم! سفید، سفید اما سرد، سرد! با یک قلب بزرگ، اما یخی! با یک لبخند سیاه زغالی! با چشم های سیاه درشت دکمه ای! کاش یک آدم برفی بودم آن وقت حداقل میدانستم این تقصیر خودم بود که آب شدم!

و او برای همیشه تنها ماند؛
چرا که رفتارش معقول روزگار نبود!؟

دوست دارید بعد از یک روز كاری خسته كننده چكار كنید؟
.
.
.

برید سینما، كوه، پارک یا …؟
.
.
.
این بهترین راه هست، نه !!!! البته یک لیوان چایی داغ هم می چسبد.

می دانم عزیزترینم ....می دانم....من به تو بد کردم هربار که خواستی از من رها بشوی پای رفتنت را با التماس گرفتم
من عاشقت بودم اما غصه ات شدم.

من عاشقت بودم اما دردت شدم.من عاشقت بودم بارت شدم. صدای گریه هامو تو می شنیدی که حقت هم نبود...قبل از تو گوشه ای کنجی تاریک از این دنیا. و ستاره هایی که عادت داشتند به هذیان شب تب دار من و فریاد های خاموشی که فقط روی کاغذ خط خطی می شد!سهم من بود....

اما این ظلم است که تقاضای بیصبرانه ی من برای داشتنت را خستگی بنامی...نیک می دانی برای لحظه های با تو بودن چه ستمی به من رفت ....

این ظلم مطلق است آشفتگی من را در کشاکش این جنگ نابرابر و ناخواسته برای داشتنت را خستگی بدانی ...نه این ظلم است....

من یاد نگرفتم حق خود را بخواهم ....من یاد نگرفتم حق خود را بشناسم ....

غربت روزها و سختی روزگار را همیشه به دوش قلم گذاشتم...و صبر و دعا کار من بود برای همین هیچ یاد نگرفتم....

دل من همیشه برای اشک دیگران سوخت  پس پاره های جانم  به این و آن قسمت شد....

تو این را می دانی که من برای گناه ناکرده چقدر تاوان داده ام نگو صبور نیستم ....