تبیان، دستیار زندگی

وقتي ديدمت دست وپامو گم كردم بدون هيچ حركتي به هم خيره شديم تا اينكه آمدي طرفم ومن با تمام وجودم فرياد زدم :سوسك.                     

زندگي مانند پيازي است كه لايه اي از آن را بشكافي گريه ات ميگيرد.

 درجواني گريه كردم هيچ كس يادم نكرد     آرزوي مرگ كردم مرگ هم شادمنكرد      در جواني گريه كردم تابدوني زندگي بي غم نميشه   اگه دستمو بگيري از غرورت كم نميشه.

خدايا عشق وعاشقي خوب است ولي آن را با عنايتت ساماني ده تا اسير عشق هاي بيهوده نشويم    خدايا ساده آفريده شدم و ساده در قبر گذاشته مي شوم ولي آيا ساده از كيفر اعمالم در امان خواهد بود خدايا از پرونده ي اعمالم مي ترسم با اينكه مي دانم آياتت سراپا حرف از آخرت است ولي باز هم گوش هايمان نمي شنود خدايا چشمانم پراز گناه است با چشمان گناه آلود چگونه مي توانم الطاف تو را ببينم چه كنم چه گويم ديگر خامي امانم را بريده است خدايا تنها تو فريادهاي قلبم را مي شنوي تو مرا آفريدي ومرا به هستي خود معرفي كردي حال نداي مرا درياب اي شنونده ي فريادها خدايا تا مرز جنون وعشق فاصله اي است به پهناي يك كلمه آن هم فنا شدن براي دوست خدايا احساس مي كنم هر چه كنم باز همانم كه بودم خدايا قانون هاي الهي تو پراز حكمت است ولي من براي آسايش تنم قانون هاي تو را زير پا مي گذارم در آخر مي خواهم بگويم بي پناهم (الهي وربي من لي غيرك) غير تو ندارم در اين عالم راهنما كننده اي اي راهنماي من مرا درياب تا بنده ي غير تو نشوم و هميشه نام تو ورد زبانم باشد وصبر را پيشه ام ساز تا بي صبريم قلب كسي را نرنجاند.انشاءالله

بي سوادي
پسر به پدرش گفت:« پدرجان! چرا بعضي از آدم ها اين طوري حرف مي زنند، مثلاً مي گويند فرش  مرش، كتاب متاب، اسباب مسباب؟ »
پدر با خونسردي جواب داد:« پسرم! اين كار آدم هاي بي سواد مي سواده!»

خواب
اولي: «من خواب ديدم رفته ام مسافرت.»
دومي: «من هم خواب ديدم كه يك غذاي خوشمزه خورده ام.»
اولي:« تنهايي؟ پس چرا من را دعوت نكردي؟»
دومي: «مي خواستم دعوتت كنم، ولي گفتند رفته اي مسافرت.»

امتحان تاريخ
معلم تاريخ: آهاي! تو كه با آن قد بلندت ته كلاس ايستاده اي و بر و بر من را نگاه مي كني، بگو اسكندر مقدوني كه بود.
- نمي دانم.
- چه كسي ناصر الدين شاه را كشت؟
- نمي دانم.
- پس با اين وضع چطور مي خواهي امتحان تاريخ بدهي؟
- من كه نمي خواهم امتحان بدهم. آمده ام بخاري كلاس را تعمير كنم.