تبیان، دستیار زندگی

راز طول عمر

آیا می دانید چگونه می توان عمر خود را طولانی کرد؟

آیا می دانید چگونه می توان، این عمر طولانی را با روزی فراوان سپری کرد؟

نسخه را از پیامبر اسلام بگیرید.

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم): هر که دوست دارد روزی وی گشاده و زندگی اش طولانی شود، به خویشاوندان خود خدمت کند.

می گویند بوش در دوره گذشته ریاست جمهوری اش برای بازدید و دلجویی به یکی از بیمارستان های روانی سربازان جنگِ سال 1991 رفت؛ در آنجا به سربازان روانی لباس های سفیدی پوشانده بودند و همه در یک صف ایستاده بودند؛ با ورود بوش و چند نفر از ژنرال های همراهش، همه به جز نفر آخر صف، برای بوش احترام نظامی به جای آوردند؛ بوش از بی اعتنایی نفر آخر خیلی ناراحت شد؛ یکی از ژنرال ها با اشاره بوش به قسمت آخر صف رفت و خیلی بلند فریاد زد: احمق چرا احترام نگذاشتی؟

مرد بیچاره با دستپاچگی گفت: قربان من... من که دیوانه نیستم، من پرستارم.

به اتفاق برادران رزمنده در روستای «دو سینة» بانه (از توابع استان کردستان) بودیم که خبر عجیبی به گوشمان رسید؛ این خبر بیشتر به جک شبیه بود تا واقیت؛ خبر این بود:

یکی از برادران رزمنده برای گرفتن یک قطعه عکس یادگاری به همراه اسلحه آر پی جی 7 خود، به یکی از عکاسی ها در شهر بانه مراجعه می کند؛ به خاطر این که صحنه و زمینه عکس جالب و طبیعی دیده شود، اسلحه را بر دوش گرفته و موشکی نیز بر روی آن قرار می دهد؛ پس از دقایقی، عکاس برای گرفتن عکس و آماده شدن مشتری یا برادر رزمنده، از شماره یک تا سه می شمارد؛ ولی ناگهان با شمارش آخر عکاس (شماره 3)، این برادر رزمنده ناخودآگاه ماشه اسلحه را چکانده و موشک آر پی جی را داخل عکاسی شلیک می کند.

خوشبختانه ضامن موشک در محل خود قرار داشته و موشک بدون این که منفجر شود، از دیوار عکاسی عبور و سپس به دیواری در خارج از عکاسی اصابت می کند. بعد از این واقعه، آن عکاسی به عکاسی آر پی جی 7 معروف شد.

این واقعه در سال 1363 اتفاق افتاده است.

فقر از آتش نمرود سخت تر است!

منقولست که لقمان حکیم، روزی به فرزند خود گفت: که همه تلخی های روزگار را چشیدم و تلخی بدتر از فقر و احتیاج ندیدم.

این است که در حدیث وارد شده، که خدای تعالی به حضرت ابراهیم خطاب فرمود: تو را مبتلا به آتش نمرود کردم، صبر نمودی؛ اگر به فقر مبتلا می نمودم چه می کردی؟

عرض کرد: الهی، مگر فقر از آتش نمرود سخت تر است؟

فرمود: به عزت و جلالم چیزی شدیدتر از فقر، در آسمان و زمین خلق نکردم. (1)

اَللّهُمَّ اَغنِ کُلَّ فَقیرٍ

پی نوشت

کاش تو ضیافت نمی کردی

گفته شده که سلیمان (علیه السلام) پرسید حق تعالی را که اذن بدهد او را به این که یک روز میهمانی همه حیوانات نماید.

حق تعالی اجازت داد؛ پس سلیمان طعامی در مدت دراز جمع نمود تا روز موعود شد.

پس از دریاها ماهیئی سر بیرون آورد و خورد همه طعام را و باز گفت: زِدنی یا سلیمان، زیاده بکن ای سلیمان که من سیر نخوردم.

سلیمان گفت که نزد من چیزی باقی نیست و آیا هر روز روزی تو این چنین است؟

گفت: روزی من در هر روز سیصد برابر این است، ولیکن حق تعالی امروز نخورانید مرا غیر این و بگذاشت بقیه روز مرا گرسنه؛ پس کاش تو ضیافت نمی کردی.

 کشکول شیخ بهائی

حکایت شده است که شخصی خدمت رسول اکرم (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) رسید و عرض کرد: «همسایه ام مرا اذیت می کند.» حضرت فرمودند: «بر این امر صبر کن؛ زیرا همسایه خوب تنها آن نیست که به همسایه اش ستم نکند؛ بلکه خوب تر از آن همسایه ای است که بر اذیت و آزار همسایه صبر کند.» (1)

بار دیگر آن مرد خدمت پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم) رسید و از دست همسایه خود به ایشان شکایت کرد؛ اما دوباره، حضرت دستور صبر و وعده پاداش دادند.

دیگر بار که از آزار همسایه به حضرتش شکایت کرد، حضرت غیبت عملی را تجویز کرد و فرمود: «روز جمعه که مردم در کوچه و بازار بیشتر رفت و آمد می کنند، اسباب و اثاث منزلت را از خانه بیرون بیاور، زن و فرزندانت را بر آن بنشان و هر کسی که علت این امر را از تو پرسید، بگو: وای از ظلم همسایه».

آن شخص به دستور حضرت عمل کرد؛ دیری نپایید که همسایه اش خبردار شد که با این کار همه مردم به ظلم و آزار او آگاهی یافته اند؛ با شتاب به پیش آن مرد رفت و شروع به التماس کرد و قول داد که دست از آزار آنها بردارد.

به این ترتیب آن همسایه اصلاح شد.

در قرآن آمده است:

«لا یحب اللّه الجهر بالسوء من القول الا من ظلم و کان الله سمیعا علیما» (2)

«خداوند آشکارا بدگویی کردن از دیگران را دوست ندارد، مگر کسی که بر او ستم رفته باشد؛ همانا خداوند شنوا به اقوال و دانا به احوال بندگان است». (3)

پی نوشتها 

1. در مورد دوست خوب هم چنین است؛ دوست خوب فقط این نیست که در ازای خوبی و احسان دوستش به او احسان و خوبی کند؛ بلکه رفیق خوب آن است که با سوء اخلاق  رفیقش بسازد و نسبت به دوستانش گذشت و عفو و ایثار داشته باشد.

2. سوره نساء، آیه 148

تو گناه را ترک کن...

رجبعلی خیاط می گوید: در ایام جوانی دختری رعنا از بستگان، دلباخته من شد و سرانجام در خانه ای خلوت مرا به دام انداخت. با خود گفتم: رجبعلی! خدا می تواند تو را خیلی امتحان کند، بیا یک بار تو خدا را امتحان کن! و از این حرام آماده به خاطر خدا صرف نظر کن. سپس به خداوند عرضه داشتم: خدایا! من این گناه را برای تو ترک می کنم، تو هم مرا برای خودت تربیت کن.

آن گاه یوسف گونه پا به فرار می گذارد و نتیجه این ترک گناه، باز شدن دیده برزخی او می شود؛ به گونه ای که آن چه را که دیگران نمی دیدند و نمی شنیدند، می بیند و می شنود و برخی اسرار برای او کشف می شود.

فضیلت های فراموش شده، حسین علی راشد، چاپ سوم، 1371

 (نقل از هفته نامه پرتو، شماره 431)

صحت و سُقم

زمانی که کریم آقاخان شهردار تهران بود (در دوره سلطنت رضا شاه)، از دربار نامه ای به وی رسید با این مضمون: «در خصوص این که مطالب ضدّ و نقیضی درباره فلان موضوع به ما می رسد، لازم است در مورد صحت و سُقم آن بررسی کرده و اطلاع دهید».

شهردار هرچه در مورد صحت و سُقم فکر کرد، چیزی به عقلش نرسید.

بالاخره در نامه جوابیه، برای اظهار فضل چنین نوشت: «مدتی است که از صحت و سُقم خبری نیست؛ به مأمورین شهربانی دستور داده شد که هر جا این دو نفر را یافتند، فوراً دستگیر کرده و نزد اینجانب بیاورند تا اقدام لازم درباره آنها به عمل آید!»

 (فصلنامه یادگاران ماندگار، شماره 5، تابستان 1384)

داروی گناه

روزی شیخی اندر بیمارستانی شد. طبیبی، دیوانه ای را آب نگاه نکرد؛ علت ظاهر را علاج همی فرمود. شیخ به نزد او شد، گفت: ای خواجه! گناه را چه علاج داری؟

آن طبیب فرو ماند؛ ندانست که چه جواب دهد؛ دیوانه آواز داد که یا شیخ! بیا اگر داروی گناه همی جویی تا دارو آموزم.

گفت: برو، بیخ نیازمند بیار و برگ پشیمانی و تخم شکیبایی بیار و در هاون توبه کن، به آب چشم و به دعا مرهم کن و اندر پاتیله پرهیزگاری کن و آتش محبت زیر او کن تا به جوش آید؛ برگیر و به باد ندامت سرد کن و اندر قدح امید کن؛ به وقت سَحر برخیز (بگو یا رب! بد کردم)، اندر وقت گناه از تو فرو ریزد.

 کشکول شیخ بهائی

شخصی از امام باقر (علیه السلام) پرسید:

آن چیست که زیـاد و کم می شـود؟ و آن چیست که زیـاد می شـود و کم نمی شود؟ و آن چیست که کم می شود و زیاد نمی شود؟

حضرت فرمود: آن که زیاد و کم می شود، ماه است؛

و آن که زیاد می شود و کم نمی شود، دریاست؛

و آن که کم می شود و هرگز زیاد نمی شود، عمر انسان است.

(فصلنامه یادگاران ماندگار، شماره 9، تابستان 1385)