در ليله الرغائب گفتم:

خدايا يا عشق يا مرگ

فردا صبح به كوهنوردي رفتم

ضعف بر من چيره گشته بود

مرگ را با چشمانم مي ديدم

و فرشته ي مرگ كه بر سرم بال بال مي زد

گفتم:

خدايا مرگ نه فقط عشق

نمي خواهم بي آنكه بدانم عشق چيست بميرم

پائولو كوئيلو

در كودكي همه ي رنگها را دوست داشتم. در نوجواني به رنگ قرمز علاقه مند شدم. اكنون در جواني ام عاشق رنگ سفيد شده ام. اگر به پيري برسم سبز را دوست خواهم داشت. دوستت دارم اي پرچم سه رنگ سرزمين عزيزم ايران!

اي عشق !

لبان ذاكرم براي توخشكيده اند.

من حس مي كنم

من چيزي حس مي كنم

من چيزي تازه حس مي كنم

من بوي خوش عشق را حس مي كنم

ديشب فرشته اي در درونم

هاي هاي مي گريست.

صداي ضجه هايش

خواب را از چشمانم ربود.

گويند كه هنرمند در گريستن همپاي زن است پس چرا من كه هر دو ام اشكي از چشمان كويري ام بيرون نمي تراود

خدايا اكنون كه در آستانه ي اجابتم

نا اميدم مگردان

به خاطر توبه هايي كه شكستم

رؤياهايم كابوسي تلخ گشته اند

 همه مي خوابند

تا آرزوهاشان را در خواب بينند

خواب من تلخ تر از بيداريست