عشق همیشه تازه است.مهم نیسست که یک بار،دو بار،ده بار در زندگی عاشق شویم عشق میتواند ما را به دوزخ یا بهشت ببرد،اما همیشه ما را به جایی میبرد.باید آن را پذیرفت،چون عشق خوراک هستی ماست.اگر آن را پس بزنیم از گرسنگی میمیریم،در حالی که شاخه های پر بار درخت زندگی را نگاه میکنیم،بی آن که جرات کنیم دستمان را دراز کنیم و از میوه هاش بچینیم. باید تا هر کجا که هست،به دنبال عشق برویم حتی اگر به معنای ساعت ها،روزها،هفته ها نومیدی و اندوه باشد.چون در لحظه ای که در جستجوی عشق به راه می افتیم،او نیز به جستجوی ما بر میخیزد., و ما را نجات میدهد!
بر گرفته از کتاب کنار رود پیدرا نشستم و گریستم از پائولو کوئلیو
