تبیان، دستیار زندگی

هر دلي عاشق مي شود

در ليله الرغائب از خدا طلب عشق نمودم.نمي دانم خدا چرا عشق تو را نصيبم نمود. تويي هرگز نديده امت. اكنون تنها آرزويم اين است كه ديگر عاشقت نباشم. چون كه مي دانم وصالي در كار نخواهد بود. فال حافظ را كه خواندي گويي كه حافظ نيز مرا سر كار گذاشته است.

ما همه دلباخته هستيم اي صنم

اگر عاشق هستي از چه مي ترسي؟

چشم هايت بسته باشد يا باز
هميشه كسي را كه دوست مي داري پيش رو خواهي داشت و خواهي ديد
عشق من چطور مي توانم به تو بگويم كه عشق چگونه اتفاق مي افتد
امروز بگذار كسي را كه اين چنين در حال مردن است ببينم
بگذار ببينم كه عشق چگونه اتفاق مي افتد
از زماني كه رؤياهايم را تغيير دادم ، از فكر كردن به هر چيز ديگري دست كشيده ام
و از زماني كه عاشق او شده ام، احساس ميكنم كه خودم را در كنار او از دست داده ام
وقتي تو عاشق هستي، نه بيداري و نه در خواب
چه طور مي توانم به تو بگويم كه عشق چگونه است آيا اين جادوي اوست كه تو را در بند گرفته است
اما همه اينها به خاطر چيزي است كه خداوند براي مان مقرر كرده است
چه كسي مي تواند تعيين مي كند كه چه شخصي در چه زماني مسافر اين مسير خواهد شد
و تو فقط زماني كه به كسي برسي كه اسمش به روي قلبت حك شده، عاشق خواهي شد
چطور مي توانم به تو بگويم كه عشق چگونه است
چشمهايت باز باشد يا بسته
تو هميشه در رؤياي او خواهي بود

عضي مردم عاشق نمي شوند و هيچ گونه رابطه مبني بر عشق و محبت با ديگران برقرار نمي كنند. اما اين بدان مفهوم نيست كه براي آنها هيچ جاده عشقي وجود ندارد بلكه حقيقت از اين قراراست كه جاده آنها ذهني و دروني شده است. براي چنين افرادي معشوق از همان آغاز راه بطور كامل در درون خودشان قرار دارد. محبوب آنها جان جانان است معشوق آنها نوعي خيال يا صداست، نوعي انزوا و تنهايي است كه از درون آن عشق به جان جانان شكوفه مي كند. اين عشق نيز به شيوه خود همچون ماجرايي عاشفانه راجع به رابطه انساني است زيرا ادراك نهايي آن براي همه ما يكسان است. درك اين نكه كه من عشق هستم فقط مختص آنهيي نيست ه ازدواج كرده اند بلكه نوعي درك جهاني است كه در هر سنت معنوي زنده نكه داشته شده است. يا به ساده ترين بيان مي توان گفت همه روابط انساني در نهايت رابطه اي با جان جانان هستند.

راستي من فال حافظ گرفتم و اين دراومد.

مدامم مست ميدارد نسيم جعد گيسويت   خرابم مي كند هر دم فريب چشم جادويت
پس از چندين شكيبايي شبي يا رب توان ديدن      كه شمع ديده افروزيم در محراب ابرويت
سواد لوح بينش را عزيز از بهر آن دارم         كه جان را نسخه باشد زلوح خال هندويت
تو گر خواهي كه جاويدان جهان يكسر بيارايي    صبا را گو كه بردارد زماني برقع از رويت
و گر رسم فنا خواهي كه از عالم براندازي      برافشان تا فروريزد هزاران جان ز هر مويت
من و باد صبا مسكين دو سرگردان بيحاصل     من از افسون چشمت مست و او از بوي گيسويت
زهي همت كه حافظ راست از دنيي و از عقبي    نبايد هيچ در چشمش به جز خاك سر كويت

هر موقع احساس عشق و دوستي كرديد به آن عمل كنيد. صادق باشيد و پنجره احساس را باز كنيد.

آنچه اكنون باقي مي ماند عميق ترين شفاي ممكن شفا ي عشق است.

زندگي عشق است و عشق زندگيست. چه چيز جز عشق، بدن آدمي را استوار نگه مي دارد؟ چيست تمايل و آرزو،جز عشق به خويشتن؟چيست دانش، جز عشق به حقيقت؟شكل و محتوا ممكن است خطايي بيش نباشد ولي انگيزه نهفته در وراي آنها عشق است- عشق به من و عشق به خود من. آنها ممكن است كوچك باشند يااز هم بپاشند و در آغوش عالم گم شوند، اما عشق هرگز نمي ميرد و هميشه باقيست.