تبیان، دستیار زندگی

عشق به یک ماده مخدر می ماند.در آغاز احساس سرخوشی و تسلیم مطلق به آدم دست می دهد.بعد بیشتر می خواهی هنوز معتاد نیستی اما از آن احساس خوشت می آید و فکر می کنی می توانی در اختیار خودت داشته باشی اش.چند دقیقه به معشوق می اندیشی و بعد سه ساعت فراموشش می کنی. اما کم کم به آن شخص عادت می کنی و کاملا به او وابسته می شوی حالا دیگر سه ساعت به او فکر می کنی و دو دقیقه فراموشش می کنی. اگر در دسترست نباشد همان احساسی را داری که معتادهای  خمار دارند.در این لحظه همان طور که معتادها دست به دزدی می زنند و برای به دست اوردن آن چه می خواهند تن به خفت می دهند تو هم حاضری دست به هر کاری بزنی.

مگر نمی دانستی،مگر نشانت نداده ام راه نرفته ام را،مگر برایت نخوانده بودم شعرهای نگفته ام را!!!