تبیان، دستیار زندگی

USB flash drive چیست ؟

USB flash drive خلاصه USB flash memory drive است که مانند یک هارد دیسک قابل حمل عمل می کند، به شما اجازه ذخیره و حمل بیشتر داده های کامپیوتری با ارزش را می دهدد.آن ها مقدار زیادی اطلاعات را به طور باورنکردنی نگه می دارند و به اندازه ای کوچکن _ به اندازه ته تفنگ _که به راحتی در جیب شما سر می خورد.

چگونه از USB flash drive استفاده کنیم ؟

به تازگی USB flash drives با ظرفیت بالاتر از 2 گیگا بایت و در سایز های ذخیره ای گوناگون برای نیاز هی مختلف در دسترس هستند.برای مثال ، USB flash drives 2 گیگا بایتی می تواند 250 ترانه با ساختار mp3 را در خود نگه دارد.

ورودی های USB از CD و. به ویژه DVD ساز ها معمول ترند، بنابراین USB flash drives شما با کامپیوتر های بیشتری نسبت به DVD-R وCD-R ها کار خواهد کرد.همچنین فرآیند بارگذاری (Upload) فایل ها از کامپیوتر شما به USB flash drive سریعتر و ساده تر از CD و DVD ساز ها می باشد. به اضافه ، USB flash drives به شکل هارد درایو فابل حمل عمل می کند و شما می توانید هر چند بار که دوست دارید فایل ها را اضافه و حذف نمائید. با CD-R و DVD-R ها شما فقط یک بار می توانید داده را اضافه کنید و نمی توانید برای یک بار داده ای که بر روی CD-R و DVD-R ریخته شده را حذف کنید.

مزایای استفاده از USB flash drives به جای Floppy disc چیست؟

USB flash drives بسیار کوچکتر از external hard drives هستند، در اندازه ای مانند پشت تفنگ و بدون قسمت های متحرک شکننده که در صورت افتادن بشکند .

SSL چیست ؟

SSL چیست و آیا سایت شركت ما باید به SSL مجهز باشد یا خیر ؟ - بیشتر اطلاعاتی كه روی اینترنت رد و بدل میشوند به صورت Clear Text مبادله می شوند و به همین خاطر اطلاعات مبادله شده در بین راه از كامپیوتر شما به وب سرور قابل مشاهده هستند .

به عنوان مثال شما وقتی بر روی یك سایت كه SSL نداشته باشد ، یك فرمی را پر كنید و اطلاعات شخصی خود را برای اون سایت بفرستید این اطلاعات به صورت Clear Text از كامپیوتر شما خارج شده و بعد از گذشتن از ISP شما و دهها گره اینترنتی دیگر به سرور می رسند ، و این با این خطر روبروست كه هر یك از این گره ها میتواند اطلاعات رد و بدل شده را به آسانی مشاهده كند به عنوان مثال اگر از یك ISP ایرانی استفاده می كنید ، هم آن ISP و هم شركتی كه به آن ISP خط Send می دهد و همه شركت هایی كه در مسیر هستند قابلیت مشاهده اطلاعات فرستاده شما را دارند .

از طرف دیگر وجود SSL در سرور این اطمینان خاطر را به شما می دهد كه وب سایتی كه شما در حال فرستادن اطلاعات به آن هستید یك وب سایت تقلبی یا شبیه سازی شده برای بدست آوردن اطلاعات شما نیست و از اصل بودن آن اطمینان حاصل می كنید .

آگر وب سایت شما اطلاعات محرمانه ای را از بازدید كننده دریافت میكند یا دارای قسمتی است كه از بازدید كننده تان شناسه كاربری و پسورد دریافت میكند و وارد یك User Area میشود و در آنجا به امكانات خاصی دسترسی دارند بنا بر اهمیت آن ، ما توصیه به گرفتن SSL می كنیم . برای اطلاعات بیشتر می توانید به لینك های زیر مراجعه كنید.

كنترل كامپیوتر دیگران از طریق Windows Messenger 

 حتما تا به حال راجع به كنترل یك كامپیوتر از راه دور یا همان Remote Assistance چیزهایی شنیده اید.در این روش شما از طریق برنامه Windows Messenger این ارتباط و كنترل را برقرار خواهید كرد. شما از این طریق میتوانید كنترل سیستم دوست خود را كه در برنامه Windows Messenger با او در ارتباط هستید كنترل كنید .

 برای مثال به او در برطرف كردن مشكل احتمالی سیستمش كمك كنید و مشكل را برای او حل كنید و یا حتی برعكس عمل كنید. قابلیت Remote Assistance این امكان را برای شما فراهم می آورد كه فرد دیگری را كه اطلاعات بیشتری در مورد كامپیوتر دارد دعوت كنید كه به سیستم شما متصل شده و صفحه نمایش سیستم شما را مشاهده كند و پیشنهاداتی را برای رفع اشكالات موجود در سیستم شما ارائه دهد یا تصحیحاتی را روی سیستم شما انجام دهد و در صورت تمایل حتی میتوانید كنترل موقت سیستم خود را در اختیار او قرار دهید تا اشكالات موجود را برطرف كند.

برای این منظور ادامه مقاله را دنبال كنید :

روی آیكن My Computer راست كلیك كرده و گزینه Properties را انتخاب كنید.وارد شاخه Remote شده و در حالت انتخاب بودن تیك عبارت Allow Remote Assistance invitations to be send from this computer را بررسی كنید. اگر در حالت انتخاب شده نبود آن را فعال كنید.

اگر میخواهید فردی كه از او برای برطرف كردن اشكالات سیستم خود كمك خواسته اید قادر باشد كه عملیات مختلف را از راه دور روی سیستم شما انجام دهد روی دكمه Advanced كلیك كرده و تیك كنار عبارت Allow this computer to be controlled remotely را در حالت انتخاب قرار دهید و روی دكمه OK كلیك كنید.

مجددا روی دكمه OK در پنجره System Properties كلیك كنید تا این پنجره بسته شود.

حالا برای شروع عملیات مراحل زیر را دنبال كنید :

 در ابتدا اطمینان حاصل كنید كه شما و فردی كه قرار است به شما كمك كند ( یا برعكس ) به اینترنت متصل بوده و از طریق Windows Messenger با یكدیگر در تماس باشید.

روی آیكن Windows Messenger در سمت راست نوار وظیفه دابل كلیك كنید تا برنامه Windows Messenger اجرا شود. ( برای اجرا كردن برنامه Windows Messenger میتوانید از طریق مسیر Start - All Programs - Windows Messenger نیز اقدام كنید )در لیست Online واقع در پنجره برنامه Windows Messenger روی اسم فردی كه میخواهید به كمك شما بیاید راست كلیك كرده و بعد از لیستی كه ظاهر میشود روی عبارت Ask for Remote Assistance كلیك كنید.

اگر فرد مورد نظر درخواست شما را بپذیرد پیامی ظاهر میشود و از شما سوال می كند كه آیا اجازه میدهید كه دوست شما صفحه مونیتور شما را مشاهده كند یا خیر؟

 برای تأیید پیام و اجازه دادن به دوست خود روی Yes كلیك كنید. در پنجره Remote Assistance پیامی را در قسمت Message Entry تایپ كرده و روی Send كلیك كنید.

این پیغام برای دوست شما نمایش داده میشود. اگر كامپیوترتان مجهز به میكروفن و بلندگو باشد میتوانید روی Start Talking كلیك كرده و یك ارتباط صوتی را با دوست خود ایجاد كنید.

از این به بعد دوست شما میتواند در هنگام ارتباط با شما تمامی عناصری را كه در صفحه نمایش شما ظاهر می شود مشاهده نموده و در صورت لزوم راهنماییهای لازم را با تایپ پیامهایی به شما ارائه دهد. همچنین دوست شما میتواند با كلیك روی دكمه Take Control سیستم شما را در اختیار بگیرد.

برای اینكه بتوانید كنترل كامپیوتر خود را مجددا به دست بگیرید می توانید روی كلید Esc در صفحه كیبورد و یا فشردن دكمه Stop Control واقع در پنجره Remote Assistance این كار را انجام دهید. برای پایان دادن به ارتباط نیز باید در پنجره Remote Assistance روی Disconnect كلیك كنید.حالا فرض كنید فردی كه از او كمك می خواهید در Windows Messenger به صورت Online نباشد. 

 در این حالت میتوانید با انجام مراحل زیر و با ارسال یك E-Mail از او درخواست كمك كنید :

 ابتدا از طریق منوی Start وارد برنامه Help and Support شوید.

در پنجره Help and Support روی عبارت Invite a friend to connect to your computer with remote assistance در زیر مجموعه Ask for Assistance كلیك كنید. در پنجره ای كه باز میشود روی عبارت Invite Someone to help you كلیك كنید ( در این لحظه باید حتما به اینترنت متصل باشید ).در فضای Or use e-mail area از پنجره Remote Assistance آدرس e-mail شخص مورد نظر را تایپ نموده و روی عبارت Invite this person كلیك كنید.در كادر Message واقع در پنجره Remote Assistance - E-Mail an Invitation متن درخواست كمك خود را تایپ كرده و اگر مایلید كمی درباره مشكل خود بنویسید. سپس روی Continue كلیك كنید.

در صفحه بعدی مدت زمانی را برای از بین رفتن دعوت تایپ كنید و سپس یك رمز عبور نیز مشخص كنید تا شخص مورد نظر از آن برای ارتباط با شما استفاده كند. بعد روی Send Invitation كلیك كنید تا درخواست شما به صورت E-Mail برای شخص مورد نظر ارسال شود. اگر مراحل را صحیح انجام داده باشید پس از خاتمه كار پیامی ظاهر شده و شما را از صحت عملیات مطلع میكند. بعد از پذیرش دعوت توسط فرد مورد نظر شما ارتباط شما از طریق Remote Assistance با كامپیوتر شخص مورد نظر برقرار میشود و میتوانید از اطلاعات علمی او بهترین استفاده را ببرید.

توجه داشته باشید كه در تمام این مراحل شما میتوانید خود فرد یاری رسان باشید.

قفل های سخت افزاری و نرم افزاری

الف) روش اول قفل گذاری به این صورت است كه تولید كننده نرم افزار یك یا چند بایت از اطلاعات را در قفل نوشته و برنامه در هنگام اجرا آن را چك می كند.

در صورتیكه قفل وجود داشته باشد، برنامه به كار خود ادامه می دهد و اگر قفل وجود نداشته باشد و یا اطلاعات خوانده شده از روی قفل صحیح نباشد، برنامه متوقف شده و با اعلام خطا، از اجرای صحیح، سرباز می زند. این نوع قفل ها دارای ساختاری ساده، حافظه ای در حد چند بایت، و قیمتی ارزان هستند.

استفاده  این قفل ها بسیار ساده بوده و نیاز به تخصص خاصی ندارد،تنها كافیست كه نرم افزار ویژه قفل را ( كه توسط شركت تولید كننده قفل ارائه شده ) اجرا نمود. در ابتدا كه قفل فاقد اطلاعات است، اول یك كلمه دلخواه، به عنوان كلمه عبور درخواست كرده و سپس با توجه به نوع قفل، یك یا چند كلمه اطلاعات را دریافت و در حافظه قفل ثبت كنید.

در دفعات بعد می بایست كلمه عبوری كه اولین بار ثبت شده، وارد شود تا بتوان به اطلاعات درونی قفل دسترسی داشت. البته بعد از ورود به برنامه این كلمه قابل تغییر است.

 در هر صورت، پس از ثبت اطلاعات در قفل، تولید كننده نرم افزار، اطلاعات ثبت شده در یك برنلمه چك می كند كه نحوه چك كردن اطلاعات، با توجه به نوع قفل متفاوت است.

ب) روش دیگر قفل گذاری به این صورت است كه تولید كننده نرم افزار، بخش كوچكی از برنامه را در حافظه قفل قرار می دهد كه در این حالت، چنانچه قفل وجود نداشته باشد برنامه به هیچ وجه، قادر به اجرا و ادامه كار نخواهد بود. این نوع قفل ها، دارای ساختاری كمی پیچیده، حافظه ای بعضا تا چند كیلو بایت، و قیمتی نسبتَََا گران هستند.

استفاده از این قفل ها، به سادگی نوع قبلی نیست. البته نحوه كلی كار مشابه روش قبلی است. با اجرای نرم افزار ویژه قفل و وارد نمودن كلمه عبور، باید نام فایلی را كه می خواهیم بر روی آن قفل بزنیم، مشخص كنیم، تا بخشی از آن در قفل ثبت گردد.

البته در بعضی دیگر از این نوع قفل ها، كه حفاظت بیشتری را انجام می دهند، می بایست توسط تولید كننده نرم افزار دقیقا كنترل شود كه چه بخش هایی از فایل باید در قفل ثبت گردد كه ابته انجام این كار نیاز به تخصص و تجربه كافی دارد، چرا كه بعضا ممكن است كه خطا در انجام كار، باعث بروز اشكال در برنامه تولیدی بشود.

چون با این كار در واقع بخشی از برنامه در قفل ثبت می گردد، واضح است كه هر قفل فقط برای یك نسخه از برنامه می تواند مورد استفاده قرار بگیرد و به همین علت كاربرد این قفل، كمتر است. ضمنا نوع دیگری از قفل ها هستند كه هر دو روش فوق استفاده می كنند، اما طرفدار چندانی ندارند.

قفل نرم افزاری (Software Lock):

 چنانچه از روش ها و ترفند های نرم افزاری، برای قفل گذاری استفاده شود، به آن قفل نرم افزاری می گوییم. قفل های نرم افزاری دارای تنوع بیشتری بوده و بعضا از لحاظ طراحی و اجرا سلیقه ای و ابتكاری می با شند. اما می توان نحوه عملكرد اكثر آنها را، توسط یكی از 3 روش ذیل، تشریح نمود:

 1) محدودیت در تعداد كپی(Copy Limited) در این حالت برنامه نصب كننده نرم افزار، فضای مشخصی در دیسك را با روش خاصی مرمت كرده، و تعداد مجاز نسخه برداری را در آن درج می كند. بدین طریق با هر بار كپی كردن برنامه، یك واحد از این عدد كم می شود و هنگامی كه تعداد مجاز آن به صفر رسید، دیگر نمی توان برنامه را بر روی سیستم نصب نمود. حال ممكن است این سوال مطرح شود كه مگر نمی توان پس از نصب برنامه، از آن پشتیبانی(Back Up) گرفته و سپس از نسخه پشتیبان نیز، بر روی سیستم دیگری استفاده نمود؟ پاسخ منفی است. زیرا هنگام نصب، اطلاعاتی راجع به سخت افزار سیستم كه می تواند مثلا شامل نوع قطعات و یا شماره سریال قطعات باشد، در جایی، در محدوده قفل ذخیره می شود و از این پس هر بار در هنگام اجرای برنامه، این اطلاعات به دقت چك می شود و در صورت هرگونه تغییر، برنامه اجرا نمی شود.

 2) استفاده از دیسكت، در هنگام اجرای برنامه (Disk Required) در این حالت، دیسكت مورد نظر، یا به روش خاصی فرمت می شود و سپس در هنگام اجرا، اطلاعات روی آن بررسی می شود، و یا اینكه قسمتی از دیسكت را بصورت فیزیكی و عمدی خراب می كنند و در اینجا، در واقع همان صدمه ای كه به عمد، بر سطح دیسكت وارد شده است، به عنوان قفل و محافظ نرم افزار عمل می كند. از این پس برای انتقال برنامه از یك سیستم به سیستم دیگر، این فلاپی مانند قفل سخت افزاری عمل می كند و می بایست مختصات آن توسط برنامه تایید شود و چنانچه این فلاپی در درایو نباشد، برنامه اجرا نخواهد شد.

3) قفل سی دی (اجرا از روی سی دی) با متداول شدن سی دی ویا لوح فشرده، روش جدیدی در قفل گذاری ابداع شد و آن اجرای برنامه از روی سی دی است.

در این حالت برنامه هنگام اجرا، به سی دی رجوع كرده و نقاط خاصی از آن را چك می كند.

 این نقاط بخش هایی هستند كه به صورت فیزیكی علامت گذاری شده اند ودر واقع به نوعی صدمه دیده اند و معمولا این خرابی با تابش اشعه لیزر انجام می شود.

به این ترتیب به اصطلاح نقاط معینی از سی دی لیزرسوز می شود. این نقطه یا نقاط، به عنوان قفل سی دی عمل می كند و از عمل تكثیر یا كپی برداری و همچنین استفاده غیر مجاز از آن جلوگیری به عمل می آورد. در خاتمه سوالی كه در مورد سه روش فوق الذكر مطرح است، این است كه آیا می توان قبل از نصب، از دیسكت ها و سیدی های قفل گذاری شده كپی تهیه كرد و سپس آنها را نصب كرد؟ پاسخ منفی است، زیرا همانگونه كه اشاره شد، یا بخشی از دیسكت و یا تمامی ان، به روش خاصی فرمت می شود كه قابل كپی برداری نیست و یا اینكه محل ونقاطی كه بر روی دیسكت و یا سی دی، به صورت فیزیكی و عمدی صدمه دیده اند، اجازه كپی برداری را نمی دهند و مانع از انجام این كار می شوند.  

سئوالی که اکثر دوستان میپرسند اینست که هرچند میدانند PayPal چیست اما نمیدانند که واقعا چیست!

و چه امکاناتی دارد.

در پاسخ به این دوستان اقدام به تهیه این مطلب نمودم و در این رابطه باید بگویم که PayPal یک سرویس واسط برای خریدهای آنلاین است. امروزه حدود 96.2 میلیون نفر در سراسر دنیا از این سرویس برای انتقال پول از طریق ایمیل بین خود استفاده میکنند.

PayPal بعنوان یک واسط مالی به مردم امکان میدهد تا بدون رویت مشخصات کارت اعتباری یا اطلاعات بانکی یکدیگر نسبت به ارسال پول اقدام نمایند.

برای استفاده از سرویس PayPal فقط به یک آدرس ایمیل معتبر و یک کارت اعتباری یا حساب بانکی معتبر نیاز دارید.

عده ای سئوال می کنند که آیا PayPal امن است؟

در جواب باید بگویم که PayPal به امنیت بانکهای آنلاین است.

 هرچند که هیچ سیستمی صددرصد امن نیست اما PayPal تا حد ممکن سعی کرده تا جلوی مسائل کلاهبرداری و خطاها را بگیرد.

برای شروع بهره برداری از PayPal میتوانید اقدام به باز کردن یک حساب شخصی بنمائید.

از این حساب میتوانید اقدام به خرید از eBay کرده و برای ارسال یا دریافت پول از آن استفاده کنید. امکان ارسال وجه از طریق ایمیل برای 55 کشور و منطقه وجود دارد.

محدودین این نوع حساب آنست که فقط از حسابهای دیگر PayPal میتواند وجه دریافت کند و قابلیت اخذ وجه از کارت اعتباری یا کارت بانکی را ندارد. این سرویس (باز کردن حساب و نقل و انتقال پول) مجانی است.

حساب PayPal را میتوان در چند دقیقه باز کرد.

کارهای بررسی اعتبار قبلا بوسیله موسسه کارت اعتباری و بانک شما انجام شده است. حال باید به PayPal بگویید که اطلاعات شما را به ایمیلتان وصل کند.

میتوانید به PayPal بگویید که فقط در صورت خرید، از حسابتان پول بردارد.

در صورت ارسال پول، PayPal فورا پول را میفرستد و بعد از حساب شما برداشت میکند. این روش رایگان است. روش دیگر اینست که پولی به PayPal بفرستید و آنرا در حسابتان نگه دارید. این روش نیز مجانی است. واریز پول به حساب شما نیز از طریق PayPal انجام می شود.

چون این انتقال هزینه ای ندارد لذا 8 روز کاری طول می کشد تا پول به حسابتان واریز گردد.

سایت اینترنتی پارسی نیک، به عنوان یکی از سایتهای پیشتاز در زمینه ارائه خدمات PayPal در ایران، می تواند در این زمینه جوابگوی نیازتان باشد.

اینترنت با سرعتی باورنکردنی همجنان در حال گسترش است .

 تعداد کامپیوترهای ارائه دهنده اطلاعات ( خدمات ) و کاربران اینترنت روزانه تغییر و رشد می یابد. با اینکه نمی توان دقیقا" اندازه اینترنت را مشخص کرد ولی تقریبا" یکصد میلیون کامپیوتر میزبان (Host) و 350 میلیون کاربر از اینترنت استفاده می نمایند.

 رشد اینترنت چه نوع ارتباطی باNetwork Address Translation) NAT ) دارد؟

هر کامپیوتر بمنظور ارتباط با سایر کامپیوترها و سرویس دهندگان وب بر روی اینترنت، می بایست دارای یک آدرس IP باشد. IP یک عدد منحصر بفرد 32 بیتی بوده که کامپیوتر موجود در یک شبکه را مشخص می کند. اولین مرتبه ای که مسئله آدرس دهی توسط IP مطرح گردید، کمتر کسی به این فکر می افتاد که ممکن است خواسته ای مطرح شود که نتوان به آن یک آدرس را نسبت داد.

با استفاده از سیستم آدرس دهی IP می توان 4.294.976.296 (232) آدرس را تولید کرد. ( بصورت تئوری ). تعداد واقعی آدرس های قابل استفاده کمتر از مقدار ( بین 3.2 میلیارد و 3.3 میلیارد ) فوق است .

منطقی ترین روش، طراحی مجدد سیستم آدرس دهی IP است تا امکان استفاده از آدرس های IP بیشَتری فراهم گردد. موضوع فوق در حال پیاده سازی بوده و نسخه شماره شش IP ، راهکاری در این زمینه است .

NAT به یک دستگاه اجازه می دهد که بصورت یک روتر عمل نماید.

در این حالت NAT بعنوان یک آژانس بین اینترنت ( شبکه عمومی ) و یک شبکه محلی ( شبکه خصوصی ) رفتار نماید. این بدان معنی است که صرفا" یک IP منحصر بفرد بمنظور نمایش مجموعه ای از کامپیوترها( یک گروه ) مورد نیاز خواهد بود.

کم بودن تعداد IP صرفا" یکی از دلایل استفاده از NAT است .در ادامه به بررسی علل استفاده از NATخواهیم پرداخت .

قابلیت های NAT عملکرد NAT مشابه یک تلفتچی در یک اداره بزرگ است .

 فرض کنید شما به تلفنچی اداره خود اعلام نموده اید که تماس های تلفنی مربوط به شما را تا به وی اعلام ننموده اید ، وصل نکند . در ادامه با یکی ازمشتریان تماس گرفته و برای وی پیامی گذاشته اید که سریعا" با شما تماس بگیرد.

شما به تلفتچی اداره می گوئید که منتظر تماس تلفن از طرف یکی از مشتریان هستم، در صورت تماس وی ، آن را به دفتر من وصل نمائید.

در ادامه مشتری مورد نظر با اداره شما تماس گرفته و به تلفنچی اعلام می نماید که قصد گفتگو با شما را دارد ( چراکه شما منتظر تماس وی هستید ).

تلفنچی جدول مورد نظر خود را بررسی تا نام شما را در آن پیدا نماید. تلفنچی متوجه می شود که شما تلفن فوق را درخواست نموده اید، بنابراین تماس مورد نظر به دفتر شما وصل خواهد شد. NAT توسط شرکت سیسکو و بمنظور استفاده در یک دستگاه ( فایروال ، روتر، کامپیوتر ) ارائه شده است .NAT

- NAT ایستا . عملیات مربوط به ترجمه یک آدرس IP غیر ریجستر شده ( ثبت شده ) به یک آدرس IP ریجستر شده را انجام می دهد.

( تناظر یک به یک ) روش فوق زمانیکه قصد استفاده از یک دستگاه را از طریق خارج از شبکه داشته باشیم، مفید و قابل استفاده است .

در مدل فوق همواره IP 192.168.32.10 به IP 213.18.123.110 ترجمه خواهد شد. - NAT پویا . یک آدرس IP غیر ریجستر شده را به یک IP ریجستر شده ترجمه می نماید.

در ترجمه فوق از گروهی آدرس های IP ریجستر شده استفاده خواهد شد. - OverLoading . مدل فوق شکل خاصی از NAT پویا است .

در این مدل چندین IP غیر ریجستر شده به یک IP ریجستر شده با استفاده از پورت های متعدد، ترجمه خواهند شد.

به روش فوق PAT)Port Address Translation) نیز گفته می شود. - Overlapping . در روش فوق شبکه خصوصی از مجموعه ای IP ریجستر شده استفاده می کند که توسط شبکه دیگر استفاده می گردند. NAT می بایست آدرس های فوق را به آدرس های IP ریجستر شده منحصربفرد ترجمه نماید. NAT همواره آدرس های یک شبکه خصوصی را به آدرس های ریجستر شده منحصر بفرد ترجمه می نماید. NAT همچنین آدرس های ریجستر شده عمومی را به آدرس های منحصر بفرد در یک شبکه خصوصی ترجمه می نماید.

 ( در هر حالت خروجی NAT ، آدرس های IP منحصر بفرد خواهد بود. آدرس های فوق می تواند در شبکه های عمومی ریجستر شده جهانی باشند و در شبکه های خصوصی ریجستر شده محلی باشند ) شبکه اختصاصی ( خصوصی ) معمولا" بصورت یک شبکه LAN می باشند .

به این نوع شبکه ها که از آدرس های IP داخلی استفاده می نمایند حوزه محلی می گویند. اغلب ترافیک شبکه در حوزه محلی بصورت داخلی بوده و بنابراین ضرورتی به ارسال اطلاعات خارج از شبکه را نخواهد داشت . یک حوزه محلی می تواند دارای آدرس های IP ریجستر شده و یا غیرریجستر شده باشد.

هر کامپیوتری که از آدرس های IP غیرریجستر شده استفاده می کنند، می بایست از NAT بمنظور ارتباط با دنیای خارج از شبکه محلی استفاده نمایند. NAT می تواند با استفاده از روش های متفاوت پیکربندی گردد.

در مثال زیر NAT بگونه ای پیکربندی شده است که بتواند آدرس های غیر ریجستر شده IP ( داخلی و محلی ) که بر روی شبکه خصوصی ( داخلی ) می باشند را به آدرس های IP ریجستر شده ترجمه نماید. -

یک ISP ( مرکز ارائه دهنده خدمات اینترنت ) یک محدوده از آدرس های IP را برای شرکت شما در نظر می گیرد. آدرس های فوق ریجستر و منحصر بفرد خواهند بود . آدرس های فوق Inside global نامیده می شوند. آدرس های IP خصوصی و غیرریچستر شده به دو گروه عمده تقسیم می گردند : یک گروه کوچک که توسط NAT استفاده شده (Outside local address) و گروه بزرگتری که توسط حوزه محلی استفاده خواهند شد ( Inside local address) .  آدرس های Outside local بمنظور ترجمه به آدرس های منحصربفرد IP استفاده می شوند.آدرس های منحصر بفرد فوق، outside global نامیده شده و اختصاص به دستگاههای موجود بر روی شبکه عمومی ( اینترنت) دارند. - اکثر کامپیوترهای موجود در حوزه داخلی با استفاده از آدرس های inside local با یکدیگر ارتباط برقرار می نمایند. - برخی از کامپیوترهای موجود در حوزه داخلی که نیازمند ارتباط دائم با خارج از شبکه باشند ،از آدرس های inside global استفاده و بدین ترتیب نیازی به ترجمه نخواهند داشت .

Ctrl+Alt+Delete( کلیدهای مشکل گشا) 

 فقط ۵ دقیقه طول کشید. طی این مدت کوتاه ، دیوید برادلی (David Bradley) کدی را برای رایانه ها نوشت که تا به حال مورد استفاده کاربران رایانه های خانگی قرار دارد.

 نتیجه کار ، اختراع مشهورترین ترکیب کلیدها روی صفحه کلید بود؛ بله ترکیب مشهورCtrl+Alt+Delete. ترکیبی که هر زمان رایانه شما به دستوراتتان پاسخ نمی دهد آن را به کار می گیرید تا دوباره شروع به کار کند.

برادلی در ژوئن سال ۱۹۷۵ به عنوان یک مهندس کامپیوتر به شرکت IBM ملحق شد.

سال ۱۹۸۰ وی یکی از ۱۲ مهندسی بود که روی پروژه تولید رایانه شخصی IBM کار می کردند. تمامی افراد مشغول در پروژه می دانستند که باید راه ساده ای برای بازآغازی رایانه ای که با مشکل روبه رو شده است ، پیدا کنند.

برادلی کسی بود که این مسوولیت را پذیرفت و تنها در ۵دقیقه برنامه مربوط به آن را نوشت.

 وی در این باره می گوید:

من هیچ گاه فکر نمی کردم که این اختراع به یک نماد در فرهنگ رایانه تبدیل شود. من کارهای بسیار دیگری هم انجام داده ام اما به خاطر این ۳ کلید مشهور شده ام. در واقع شهرت وی مبتنی بر خرابکاری ها و اشتباهات دیگران است.

 چند سال پیش در جشنی که به مناسبت ۲۰ سالگی رایانه شخصی IBM گرفته شده بود ، برادلی همراه بعضی افراد مشهور دیگر از جمله بیل گیتس بر روی سن رفت. صحبت به این ۳ کلید کشیده شد. برادلی در این باره گفت:؟ممکن است من مخترع این ۳ کلید بوده باشم ، اما بیل آن را مشهور کرده است.؟

 گیتس اصلا به این حرف نخندید چون مفهوم حرف برادلی آن بود که اگر تولیدات مایکروسافت دچار مشکلات نرم افزاری مختلف نبودند و باعث هنگ کردن یا Crash کردن رایانه ها نمی شدند، هیچ گاه این ۳ کلید به این اندازه مورد استفاده قرار نمی گرفتند و مشهور هم نمی شدند. برادلی بالاخره پس از حدود ۲۸ سال و نیم کار با IBM روز جمعه ۳۰ ژانویه (۱۰ بهمن) بازنشسته شد. این خبر تیتر بسیاری از مجلات و سایتهای رایانه ای شد: ؟

 مخترع Ctrl+Alt+Delete این ۳ کلید را روی کارش نیز به کار برد.؟ وی با پایان دادن به کارش در IBM قصد دارد به تدریس در دانشگاه کارولینای شمالی ادامه دهد.حال که با برادلی آشنا شدیم ، بد نیست آشنایی بیشتری هم با کار وی پیدا کنیم و ببینیم بهتر است در چه مواقعی و چگونه از این اختراع استفاده کنیم. هر فردی که مدتی هر چند کوتاه را به کار با رایانه گذرانده است به مشکل Crash کردن یا هنگ کردن کامپیوتر برخورد کرده است.

مشکلی که بسیاری از کاربران را به صورت مکرر آزار داده و می دهد. در بعضی موارد دلیل پاسخ ندادن رایانه به دستورات کاربر، تنها بروز یک اشکال کوچک مانند قطع شدن کابل موس یا صفحه کلید است که براحتی مشخص می شود، اما در بسیاری از زمانها مشکل و حل آن به این سادگی نیست. شما کلیدهای مختلف را می فشارید، کلید Esc را فشار می دهید تا عملیات در حال اجرا قطع شود، کلیدهای Num Lock و Caps Lock را می فشارید و روشن شدن چراغ مربوط روی صفحه کلید را چک می کنید و... اما هیچ پاسخی از سوی رایانه نمی بینید. در این زمان است که به فکر استفاده از کلیدهای مشهور Ctrl+Alt+Delete می افتید و آنها را با هم می فشارید. در زمانی که رایانه ها از سیستم عامل DOS استفاده می کردند، فشردن این ۳ کلید باعث بازآغازی رایانه می شد و دوباره شروع به کار می کرد.اما ویندوزهای ۹۵ و ۹۸استفاده بهتری از این ۳ کلید می کنند. زمانی که در محیط ویندوز این سه کلید را با هم فشار دهید فهرستی از برنامه های در حال اجرا را مشاهده خواهید کرد. اگر ویندوز برنامه ای را بیابد که مشکل دارد و نمی تواند پاسخگویی به کاربر را انجام دهد، عبارت not responding را مقابل آن می نویسد و شما می توانید با انتخاب کردن آن برنامه و فشردن دکمهEnd Task به کار آن خاتمه دهید. البته با این کار هر گونه تغییراتی را در محیط آن برنامه داده باشید و ذخیره نکرده باشید، از دست خواهید داد. اگر با این روش هم نتوانید رایانه را به حالت عادی برگردانید آن موقع مجبورید با فشردن دوباره این ۳ کلید ، آن را بازآغازی کنید. البته در بعضی موارد حتی از این ۳ کلید هم کاری بر نمی آید و شما مجبورید دکمهReset را بر روی رایانه تان بفشارید. در انتها به شما توصیه می کنیم ، از آنجایی که رایانه ها قابل اعتماد نیستند و هر لحظه امکان Crash کردن آنها وجود دارد ، بهتر است هر کاری که انجام می دهید، به طور مرتب ذخیره کنید تا داده ای را از دست ندهید.

بعضی اوقات از دست Ctrl+Alt+Delete هم کاری بر نمی آید.

BIOS چیست ؟

 BOIS تنها کلمه ای است که می تواند تمام درایورهایی را که در یک سیستم به عنوان واسط سخت افزار و سیستم عامل کار می کنند ، را شرح دهد.

BOIS در حقیقت نرم افزار را به سخت افزار متصل می نماید .

قسمتی از بایوس بر روی چیپست ROM مادربرد و قسمتی دیگر بر روی چیپست کارتهای وفق دهنده قرار دارد که FIRE WARE (یعنی میانه افزار یا سخت افزار) نامیده می شود .

یک PC می تواند شامل لایه هایی (بعضی نرم افزاری و بعضی سخت افزاری ) باشد که واسط بین یکدیگرند.

 در اکثر اوقات شما می توانید یک کامپیوتر را به چهار لا یه تقسیم کنید که هر کدام از لایه ها به زیر مجموعه هایی کوچکتر تقسیم کنیم .

 هدف از این نوع طراحی این است که سیستم عامل ها و نرم افزار های مختلف بر روی سخت افزار های مختلف اجرا شوند (حالت مستقل از سخت افزار ) . بدین طریق دو ماشین با دو پردازنده مختلف، رسانه های ذخیره سازی متفاوت و دو نوع واحد گرافیکی و غیره می توانند یک نرم افزار را اجرا کنند .

در معماری این لایه ها برنامه های کاربردی با سیستم عامل از طریق API (Application Program Interface)ارتباط برقرار می کنند .API بر اساس سیستم عاملی که مورد استفاده قرار می گیرد و مجموعه توابع و دستورالعملهایی که برای یک بسته نرم افزاری ارائه می دهد ، متغیر می باشد .

به طور مثال یک بسته نرم افزاری می تواند از سیستم عامل برای ذخیره و بازیابی اطلاعات استفاده کند و خود نرم افزار مجبور نیست که این کارها را انجام دهد.

نرم افزارها طوری طراحی شده اند که ما می توانیم آنرا بر روی سیستمهای دیگر نصب و اجرا نمائیم و این به دلیل مجزا شدن سخت افزار از نرم افزار است و نرم افزار از سیستم عامل برای دستیابی به سخت اقزار سیستم استفاده می کند .

سپس سیستم عامل از طریق واسط ها به لایه های بایوس دستیابی پیدا می کند .بایوس شامل نرم افزارهای گرداننده ای است که بین سخت افزار و سیستم عامل ارتباط برقرار می کند . به خودی خود سیستم عامل هیچگاه نمی تواند مستقیما به سخت افزار دستیابی پیدا کند ، در عوض مجبور است از طریق برنامه های گرداننده ای که به این کار تخصیص یافته اند عمل کند . یکی از وظایف تولید کنندگان قطعات سخت افزاری آن است که گرداننده ای برای قطعات تولیدی خود ارائه دهند ، و چون گرداننده ها باید بین سخت افزار و نرم افزار عمل نمایند ، باید گرداننده های هر سیستم عامل مجزا تولید شوند .

 بنابراین کارخانه سازنده قطعات باید گرداننده های مختلفی ارائه دهد تا قطعه مورد نظر بتواند بر روی سیستم عاملهای مرسوم کار کند . 

 چون لایه های بایوس همانند یک سیستم عامل به نظر می رسند ، مهم نیست که با چه سخت افزاری کار می کند ، و ما می توانیم سیستم عاملها را بر روی هر کامپیوتری و با هر نوع مشخصات سخت افزاری نصب و استفاده نمائیم .

برای مثال شما می توانید Windows 98 را بر روی دو سیستم متفاوت با پردازنده ، هارد دیسک و کارت گرافیکی و . . . که متفاوت از یکدیگرند نصب و اجرا کنید ، اما بر روی هر دو سیستم همان کارائی خود را داراست، زیرا که گرداننده ها همان عملکرد پایه را انجام می دهند و مهم نیست که بر روی چه سخت افزاری کار می کنند .  

معماری سخت افزار و نرم افزار بایوس:

البته بایوس ، نرم افزاری است که شامل گرداننده های مختلفی است  که رابط بین سخت افزار و سیستم عامل هستند یعنی بایوس نرم افزاری است که همه آن  روی دیسک بارگذاری نمی شود بلکه قسمتی از آن ، قبلا بر روی چیپهای موجود در سیستم یا برروی کارتهای وفق دهنده نصب شده اند.   بایوس در سیستم به سه صورت وجود دارد :

1-ROM BIOS نصب شده بر روی مادر برد .

2- بایوس نصب شده بر روی کارتهای وفق دهنده (همانند کارت ویدئویی)

3- بارگذاری شده از دیسک(گرداننده ها) چون بایوس مادربرد مقدمات لازم را برای گردادننده ها و نرم افزارها ی مورد نیاز فراهم می کند ، اکثراً به صورت سخت افزاری که شامل یک چیپ ROM می باشد موجود است.

سالهای پیش هنگامی که سیستم عامل DOS بر روی سیستم اجرا میشد خود به تنهائی کافی بود و گرداننده ای (Driver) مورد نیاز نداشت . بایوس مادربرد به طور عادی شامل گرداننده هایی است که برای یک سیستم پایه همانند صفحه کلید، فلاپی درایو، هارد دیسک ، پورتهای سریال و موازی و غیره ... است.به جای اینکه برای دستگاههای جدید لازم باشد که بایوس مادربرد را ارتقاء دهید، یک نسخه از گرداننده آن را بر روی سیستم عامل خود نصب نمائید تا سیستم عامل پیکربندی لازم را در هنگام بوت شدن سیستم را برای استفاده ار آن دستگاه انجام دهد ،برای مثال می توانیم CD ROM،Scanner،Printer و گرداننده های PC CARD را نام برد.چون این دستکاهها لازم نیست که در هنگام راه اندازی سیستم فعال باشند ، سیستم ابتدا از هارد دیسک راه اندازی می شود وسپس گرداننده های آنرا بار گذاری می نماید.البته بعضی از دستگاهها لازم است که در طول راه اندازی سیستم عامل فعال باشند ، اما این امر چگونه امکان پذیر است مثلا قبل از آنکه گرداننده کارت ویدئویی از ROM BIOS و یا از روی هارد دیسک فراخوانی شود شما چگونه می توانید اطلاعات را بر روی مانیتور ببینید ..یک جواب این است که در ROM تمام گرداننده های کارت گرافیکی وحود داشته باشد اما این کار غیر ممکن نیست زیرا کارتهای بسیار متنوعی وجو دارد که هر کدام گرداننده مربوط به خود را داراست که این خود باعث می شود صدها نوع ROM مادربرد به وجود آید که هر کدام مربوط به یک کارت گرافیکی می باشد.اما هنگامی که PC, IBM های اولیه خود را اختراع نمود راه حل بهتری ارائه داد . او ROM مادربرد را طوری طراحی کرد که شکاف (Slot)کارت گرافیکی را برای پیدا کردن ROM نصب شده روی کارت گرافیکی را جستجو کند .و اگر ROM روی کارت را می توانست پیدا می کرد ، مرحله اولیه راه اندازی را قبل از اینکه سیستم عامل از روی دیسک فراخوانی (Load) شود ،اجرا می نمود. بدین وسیله از تعویض ROM قرار داده شده بر روی مادربرد برای استفاده و فعال کردن دستگاه مورد نظر،ممانعت می کند. 

کارتهای مختلفی که تقریبا بر روی همه آنها ROM وجود دارد ، شامل موارد زیر هستند :

کارتهای ویدئویی که همیشه دارای BIOS می باشند.وفق دهنده های SCSI که امکان استفاده از دستگاههای با اتصالات SCSI را فراهم می آورد . کارتهای شبکه که امکان راه اندازی سیستم با استفاده از فایل سرور که معمولا Boot Rom یا IPL(Initial Program Load) ROM نامیده می شوند، را فراهم می آورد ..استفاده از دستگاههای IDEبردهای Y2K که برای کامل کردن CMOS RAM هستند .  BIOS و CMOS RAM اکثر افراد BIOS رابا CMOS RAM اشتباه می گیرند ، این از آنجا سرچشمه می گیرد که برنامه Setup برای پیکربندی BIOS و ذخیره آن در CMOS RAM می شود استفاده می شود.در حقیقت BIOS و CMOS RAM دو چیز متفاوت از هم می باشند. بایوس مادربرد در یک چیپ ROM به طور ثابت ذخیره شده است.همچنین بر روی مادربرد یک چیپ است که RTC/NVRAM نامیده می شود ، که زمان سیستم را نگهداری می کند و یک حافظه فرار و ثابت است که اولین بار در چیپ MC146818 ساخت شرکت موتورلا استفاده شده است، و ظرفیت آن 64 بایت است که 10 بایت آن مربوط به توابع ساعت است ..اگرچه این چیپ غیر فرار نامیده می شود اما با قطع برق ، ساعت و تاریخ تنظیم شده در آن و داده های درون RAM پاک می شود . در حقیقت غیر فرار نامیده می شود چون با استفاده از تکنولوژی) CMOS(Complementarry Metal-Oxide Semicondector ساخته شده است ، در نتیجه با یک جریان بسیار کم که بوسیله باطری سیستم تامین می گردد ، پایدار باقی می ماند که اکثر مردم به این چیپ ،CMOS RAM می گویند .هنگامی که وارد BIOS Setup می شوید و پارامترهای خود راتنظیم و ذخیره می نمایید ، این تنظیمات در ناحیه ای از چیپ RTC/NVRAM ذخیره می شوند(که همچنین CMOS RAM نیز نامیده می شود).و در هر موقع که سیستم خود را راه اندازی می کنید پارامترها از CMOS RAM خوانده می شوند و تعیین می کنند که سیستم چگونه پیگربندی شده است 

استفاده از Remote Desktop 

   آیا تا به حال به این فكر افتاده اید كه چگونه می توانید از منزل و از راه دور سیستم محل شركت و یا اداره خود را به نحوی Remote كنید كه حتی صفحه دسك تاپ آن را به همان شكل و شمایل بر روی سیستم خود داشته باشید .به عبارت دیگر آیا می توان به نحوی از تمامی امكانات آن سیستم بهره برده و به راحتی برنامه های آن را از راه دور اجرا كنید و بر روی سیستم خود ملاحظه كنید. شركت مایكروسافت با قراردادن برنامهRemote Desktop در نسخه Xp Profesional خود این امكان را برای كاربران فراهم ساخته تا از راه دور به كامپیوتری در محل دیگر دسترسی یابند .از طریق این ویژگی می توانید از منزل به كامپیوتر محل كارتان مرتبط شوید و به تمام برنامه ها ، فایلها و منابع موجود در شبكه محل كارتان ، دسترسی یابید . حتی می توانید محیط دسك تاپ سیستم محل كارتان را عینا در كامپیوتر راه دور اجرا نمائید.در واقع شیوه كار این برنامه به نحوی است كه به محض برقراری ارتباط ، سیستم راه دور بطور اتوماتیك Lock می شود و مادامیكه به آن مرتبط هستید هیچ شخص دیگری نمی تواند به برنامه ها ، فایلها و سایر منابع آن دسترسی داشته باشد و هنگامیكه به محل كارتان بازگردید می توانید آن را با فشار دادن كلید های CTRL+ALT+DEL از حالت Lock خارج نمائید.از دیگر ویژگی های این برنامه امكان login در یك زمان بر روی چند سیستم می باشد - حتی در حالتی كه دیگران نیز به آن سیستم Log in كرده باشند- و كاربر می تواند برنامه های آنها را بطور همزمان اجرا كند. برای دسترسی به امكانات و اجرای این برنامه باید موارد زیر را در نظر داشته باشید : - یك كامپیوتر كه در آن ویندوز Xp Profesional نصب شده و دسترسی به محیط اینترنت و یا شبكه را دارد . - یك كامپیوتر دیگر در منزل و یا در همان محل شركت (كه از طریق شبكه داخلی با هم مرتبط هستند) با امكان دسترسی به اینترنت ، مودم - نام كاربری ، كلمه رمز عبور و مجوزهای مناسب برپایی سیستم

Remote Desktop : ۱- به Control Panel وارد شده و سپس گزینه System را انتخاب كنید .

۲- در برچسب Remote ، گزینه Allow users to connect remotely to this computer را كه در پائین پنجره قرار دارد انتخاب نمائید .

۳- در محیط Remote Desktop ، گزینه Select Remote Users ... را كلیك كنید .

۴- در كادر محاوره ای Remote Desktop Users گزینه Add… را انتخاب نمائید.

۵- در كادر محاوره ای Select Users گزینه Locations … را برای تعیین موقعیت جستجو كلیك نمائید .

۶- برای تعیین نوع آبجكتها ی مورد نظرتان نیز گزینه Object Types… را كلیك نمائید .

۷- هنكامی كه نام مورد نظرتان را یافتید ان را انتخاب كرده و سپس Ok را كلیك نمائید .در این مرحله نام مورد نظر شما در لیست كاربران Remote Desktop قرار می گیرد. در این مرحله سیستم مزبور آماده برقراری ارتباط از راه دور می باشد. بدین منظور:

۱- از منوی Start گزینهPrograms و سپس گزینه Accessorise را انتخاب كرده و از قسمت Communications نیز گزینه Remote Desktop Connection را انتخاب كنید.

۲- در این مرحله پنجره Remote Desktop Connection نمایان می شود .

۳- گزینه Options را انتخاب كنید تا امكان تعیین گزینه های بیشتری برای تان فراهم شود.

۴- از قسمت Computer و از منوی پائین افتادنی آن نام كامپیوتر مورنظر تان را انتخاب كنید .و یا گزینه browse more for… را برای دسترسی به نام كامپیوتر های دیگر انتخاب كنید .

۵- در كادر های user name و password و domain به ترتیب شناسه یا نام كاربری ، رمز عبور و نام domain مربوط به شبكه را وارد كنید.

۶- سپس برای برقراری ارتباط گزینه Connect را انتخاب كنید .

آموزش شبكه كردن چند كامپیوتر

 با آمدن رایانه های جدید افراد بسیاری تمایل به خرید آنها پیدا می کنند پس از خرید یک رایانه جدید و سریعتر مدل قدیمی رایانه در گوشه ای انداخته میشود .بعضی از اشخاص از رایانه های لپ تاپ استفاده می کنند و می خواهند آن را با رایانه شخصی شبکه کنند .وصل کردن دو رایانه به هم از ساده ترین مباحث شبکه به حساب می آید .پس از ساخت شبکه علاوه بر امکان انتقال اطلاعات از این طریق شما می توانید از یک امکان لذت بخش دیگر نیز استفاده کنید . با شبکه شدن دو رایانه شما می توانید بازیهای مختلفی را تحت شبکه خانگی خودتان بازی کنید و از آن لذت ببرید .برای شبکه کردن دو رایانه شما احتیاج به سخت افزار شبکه روی هر دو سیستم و به مقدار لازم کابل شبکه دارید.بساری از مادربورد های جدید خودشان دارای پورت شبکه هستند .اما اگر مادربورد شما دارای سخت افزار شبکه نیست باید کارت شبکه را برای هر دو سیستم تهیه کنید انواع معمولی کارت های شبکه قیمت های بسیار مناسبی دارند و ... در تمام فروشگاهها نیز پیدا می شوند .به جز کارت شبکه شما باید به اندازه فاصله دو رایانه کابل شبکه خریداری کنید در موقع خرید اری کابل شبکه باید حتما به فروشنده گوشزد کنید که کابل را برای اتصال تنها دو رایانه می خواهید. این مساله باعث می شود که فروشنده برای نصب فیشهای دو سر کابل رشته های آن را به نحو خاصی که مخصوص اتصال دو رایانه است دو رایانه است مرتب کند . حتما می دانید برای شبکه کردن بیش از دو رایانه احتیاج به سخت افزارهای دیگری مثل سیستم ارتباط مرکزی یا هاب HUB نیاز می باشد .نحوه چیده شدن رشته های کابل شبکه برای اتصال به HUB و شبکه کردن بیش از دو رایانه متفاوت می باشد. پس از خرید این وسایل حالا باید شما کارتهای شبکه را روی سیستم ها نصب کنید این کارتها معمولا با استفاده از درایورهای خودشان به راحتی نصب می شوند بعد از نصب کارت های شبکه در قسمت Network Connections ویندوز شما گزینه ای با عنوان Local Area Connections اضافه می شود حالا کابل را به کارت های شبکه دو رایانه وصل کنید و هر دو رایانه را تحت ویندوز XP روشن نمایید .در این مرحله برای درست کردن شبکه روی گزینه MY Computer هر دو رایانه کلیک راست کرده و گزینه Properties را انتخاب نمایید. حالا به قسمت Computer Name بروید هر دو رایانه باید دارای Workgroup یکسانی باشند .برای یکسان کردن آنها روی گزینه Change کلیک کرده و سپس اسمی را برای Workgroup هر دو رایانه وارد نمایید.حتما دقت نمایید که Computer Name های هر دو رایانه باید متفاوت باشد . حالا روی هر دو رایانه به قسمت Network Connections بروید و روی Local Area Connections کلیک کنید و Properties را انتخاب کنید و در پنجره باز شده دنبال خطی با عنوان Protocol TCP/internet بگردید این خط را انتخاب نموده و روی گزینه Properties کلیک نمایید معمولاگزینه Obtain Automatically an ip Address به عنوان پیش فرض انتخاب شده است .شما گزینه Use The Following ip Address را انتخاب کنید ، در قسمت ip Address یکی از رایانه IP را 192.168.0.1 و در رایانه دیگر 192.168.0.2 وارد نموده ، در قسمت Subnet Mask هر دو رایانه این مقدار را وارد نمایید : 255.255.255.0 حالا دیگر کار شبکه شدن رایانه ها تمام شده است هر دو رایانه را برای اطمینان مجددا راه اندازی کنید . به یاد داشته باشید که درایو ها و پوشه هایی را که می خواهید در هر رایانه روی شبکه قرار بگیرد را باید Share کنید برای این کار : روی درایو ها و پوشه ها کلیک راست کرده و گزینه Properties را انتخاب کنید در قسمت Sharing این پنجره شما باید گزینه share this folder را انتخاب کنید