تبیان، دستیار زندگی

سر مزار مادرم گل نیارین سبد سبد

هیچكس نیاد بالا سرم غصه دارم غصه دارم

بی مادری بد دردی غصه ها پیرت میكنه

وقتی نباشه مادری غم ها اسیرت میكنه

مادر چرا این زندگی فقط غم هاش سهم ما هاست

خورشید كه مال ماها نیست درد زمونه مال ماست

این زندگی برای من اگه بدون مادرم

زنده نمی تونم باشم زندگی زندون برام

مادر عزیز هر خونه اس ماكه عزیزی نداریم

فقط از این دنیایی بد رنج وغم و غصه داریم

میگن پسر مادریه جونشو یه مادرش

عمر و تمام زندگیش بسته به جون مادرش

میشه به مادرم بگید همونی میشم كه میخواد

فقط بهش بگید بیاد اینجور ما رو تنها نزار

نمی دونم ماكی میخوایم یه روز خوش داشته باشیم

یه روز مهتابی و خوب كنار مادرم باشیم

ما كه با غم زاده شدیم با غم ازاین د نیا می ریم

خورشید كنار ماها نیست فقط غمه غم نزنید

اون روز دومادیم میاد كجای مادر ببینی

نیستی نوازشم كنی دومادیمو خوب ببینی

اما همه اش یه حسرته خوابو خیال واسه من

نجار پیری خود را برای بازنشسته شدن آماده می کرد. یک روز او با صاحبکار خود موضوع را درمیان گذاشت. پس از روزهای طولانی و کار کردن و زحمت کشیدن، حالا او به استراحت نیاز داشت و برای پیدا کردن زمان این استراحت می خواست تا او را از کار بازنشسته کنند. صاحب کار او بسیار ناراحت شد و سعی کرد او را منصرف کند، اما نجار بر حرفش و تصمیمی که گرفته بود پافشاری کرد. سرانجام صاحب کار درحالی که با تأسف با این درخواست موافقت می کرد، از او خواست تا به عنوان آخرین کار، ساخت خانه ای را به عهده بگیرد.

نجار در حالت رودربایستی، پذیرفت درحالیکه دلش چندان به این کار راضی نبود. پذیرفتن ساخت این خانه را برخلاف میل باتنی او صورت گرفته بود. برای همین به سرعت مواد اولیه نامرغوبی تهیه کرد و به سرعت و با بی دقتی، به ساختن خانه مشغول شد و به زودی و به خاطر رسیدن به استراحت، کار را تمام کرد. او صاحب کار را از اتمام کار باخبر کرد. صاحب کار برای دریافت کلید این آخرین کار به آنجا آمد. زمان تحویل کلید، صاحب کار آن را به نجار بازگرداند و گفت: این خانه هدیه ایست از طرف من به تو به خاطر سالهای همکاری!
نجار یکه خورد و بسیار شرمنده شد. در واقع اگر او می دانست که خودش قرار است در این خانه ساکن شود، لوازم و مصالح بهتری برای ساخت آن بکار می برد و تمام مهارتی که در کار داشت برای ساخت آن بکار می برد. یعنی کار را به صورت دیگری پیش می برد.

این داستان ماست. ما زندگیمان را می سازیم. هر روز می گذرد. گاهی ما کمترین توجهی به آنچه که می سازیم نداریم، پس در اثر یک شوک و اتفاق غیرمترقبه می فهمیم که مجبوریم در همین ساخته ها زندگی کنیم. اگر چنین تصوری داشته باشید، تمام سعی خود را برای ایمن کردن شرایط زندگی خود می کنیم. فرصت ها از دست می روند و گاهی بازسازی آنچه ساخته ایم، ممکن نیست. شما نجار زندگی خود هستید و روزها، چکشی هستند که بر یک میخ از زندگی شما کوبیده می شود. یک تخته در آن جای می گیرد و یک
دیوار برپا می شود. مراقب سلامتی خانه ای که برای زندگی خود می سازید باشید.

یه پرسپولیسی عزیز میره كلوب میگه فیلم پرسپولیس قهرمان دارید كلوبیه جواب میده نه عزیزم ما فیلم های تخیلی نمی فروشیم.

^{گروه خونی O :}