تبیان، دستیار زندگی

باز پرچم‌های سوگ فراز آمد
و جامه‌های سیاه بر تن نشست؛
 باز دست‌ها بالا رفت
  و بر سر و سینه فرود آمد،
باز فریادها برخاست،
و شیون‌ها در آسمان پیچید:
...
 باز این چه شورش است
 که در خلق عالم است؟!

چند سوال:

چرا وقتی باطری کنترل تلویزیون تموم می شه دکمه های اونو محکمتر فشار میدیم؟

چرا اگر به کسی بگید که در فضا 4 میلیارد ستاره وجود داره باورش میشه ولی اگر بهش بگید رنگ دیوار خیسه خودش با دست امتحان می کنه تا مطمئن بشه؟

چرا برای انجام مجازات اعدام با تزریق آمپول سمی، از سرنگ استریل استفاده می کنن؟

چرا تارزان بعد از این همه وقت كه تو جنگل بوده ریش و سبیل نداره؟

آیا میشه زیر آب گریه کرد؟

چزا وقتی کاربران زحمت می کشن ومطلب می نویسن کسی به آنها نظر نمیده ؟

من عاشقم وبی تو تن تاب ندارم

                                    مشقول به ذکر توائم وخواب ندارم

فریاد زنم روز قیامت که حسین جان

                                     من نوکرم وغیر تو ارباب نوارم

ای خاک کربلای تو مهر نماز من آن مهر را به ملک سلیمان نمی دم

امام حسین (ع) می فرمایند

کاری مکن که از آن پوزش بخواهی  ، زیرا موئمن نه بد می کند و نه پوزش می طلبد و منافق هر هر روز بدی می کند و عذ رمی خواهد

تقدیم به پیشگاه سید و سالار شهیدان حسین بن علی علیه السلام

صاحب علم لدنی خامس آل عبا
سبط احمد نور چشم حیدر و خیر النسا

                                         وارث علم نبی و آدم و نوح و خلیل
                                         پنجمین معصوم و هم سوم دلیل و رهنما

جاودان الگوی سرخ عاشقی مولای دین
آفتاب آل طا ها ، نور حق ، خون خدا

                                       تشنه لب جان در وصال کوی جانان داده ای
                                       راه تو باشد بهشتی سیرتان را رهگشا

قلب سرخ عرش و فرش و کرسی و لوح و قلم
میر و سالار شهیدان شافع روز جزا

                                       ای که شد در کوی ایمان و شرف- آزادگی-
                                       پیکرت- خون خدا- آماج تیر و د شنه ها

کرده ای دفع خطر از مکتب اسلامیان
با نثار خون خود خورشید دشت نینوا

                                        باغبان سرفراز کوی سرخ لاله ها
                                        ای شهید سربدار و جاودان کربلا
 
خویش را کردی فدا تا پا بگیرد عاشقی
سرو گلزار شهادت ، قبله ی اهل ولا

                                        از تو شد آئینه صبح شهادت منجلی
                                        ای که کردی در ره حق اکبر و اصغر فدا

نام زیبای تو باشد توتیای چشمها
جان ناقابل فدایت یا حسین مرتضا

                                        می زند هردم شرار عاشقی بر سینه ها
                                        نام گلگون تو ای قربانی راه خدا

قبله ی عشق و شهادت جاودان عصرها  
حیدری خو مصطفی سیرت، امام و مقتدا

                                       داغ جانسوزت زند آتش به جان ما–حسین-
                                       ای قتیل اشقیا از کینه وظلم وجفا

عبد خاص الخاص حق  ای روح قرآن مجید
وای ذبیح الله اعظم شد خریدارت خدا

                                      آتشی دیگر به جانها زد قیام و نهضتت
                                      واز پیام سرخ تو شد محشری عظمی بپا

گشته جیحون چشمها از سیل آه و اشکها
از غم جانسوز تو شاهنشه ملک ولا

                                     گوشه ی چشمی به ما فرما ، عزیز فاطمه
                                     کاروان سالار عشق ای شیعیان را پیشوا

دست ما و دامنت – ای قلب سرخ کائنات -
ای شهید تشنه لب مولای سر ازتن جدا

                                    زنده باد و جاودان شور حسینی در جهان
                                    خاصه در ایران به حق  ضامن آهو رضا

بسم الله الرحمن الرحیم
حماسه عاشورا

در طول تاریخ، افراد آزادیخواه زیادی، قیام کردند. کشتند و کشته شدند، سالها نامشان
زبانزد عام و خاص گردید و نهایتا از یاد رفتند و جز تاریخی مکتوب از آنان نماند.
آنچه از ستمها و ظلمها بر آنان رفت، در صدای اوراق تاریخ شنیده می شود و مظلومیتشان
سینه ها را به درد می آورد و نهایت کارشان تأسف هر انسان پاک فطرتی را بر می انگیزد.
زنان و کودکان بی سلاح و بی دفاعی که در این میان قربانی مطامع دنیای پوچ عده ای قدرت
طلب شدند، آنچنان هر  مرد و زن و کودکی را می آزارد که آرزو می کند کاش می توانستم
برایشان کاری کنم.
قهرمانانی که پیروز شدند و شهره دنیای آزادیخواهان گردیدند و قلب انسانهای درد کشیده
برایشان مدالی گردید که مدتها بر سینه شان می درخشید.
تمامی این حماسه ها ماند، اما برای اندک مدتی و برای مراجعان به تاریخ آنها.

در این میان هر سال صدای چکاچک شمشیرهایی به گوش می رسد که پیام آن را تنها کسانی می
شنوند که محبتی عجیب تمام وجود آنان را مالامال از خود کرده است.
صدای ضجه کودکانی آزرده از درد تشنگی، و فراغ پدران، و اسیری خاندانشان به گوش می رسد
که هر کسی می تواند با گوش دل آنرا بشنود.
جلوه های ایثار قهرمانی که سالها در انتظار یاری مولایش لحظه شماری می کرد و به ناگاه
با شنیدن یک خواهش از لبان کوچک و خشکیده کودکی برای آوردن آب، در حسرت تمامی آرزوهایش،
"چه نمایش قهرمانی اش" و "چه برآورده کردن خواهش آن کودک" سوخت و ساخت و دم نزد.

آنچه دل را می سوزاند و فریادها را به آسمان بلند می سازد و بی تاب می کند و ضجه بر می
انگیزد و دستها را به سر و سینه می کوبد و مردمان هر کیشی را آنگونه که حتی برای
جگرگوشه خودشان آنچنان نمی کنند، برمی انگیزاند، تنها مظلومیت نیست، تنها همدردی با یک
انسان نیست، تنها ابراز احساس انسانی یک بشر برای دیگری نیست...
گمشده ای که هر کسی در پیدا کردن هدف عاشورا بدنبالش می گردد تنها در یک کلمه خلاصه می
شود و آن کلمه "محبت" است و دیگر هیچ.
این کلام از پیامبر رحمت، از دلسوزی بر سالار شهیدان رازگشایی می کند.
ایمان به من نیاورده هر کس خودش را بیش از من دوست داشته باشد(1) و ایمان به من نیاورده
هر کس فرزندانش را از فرزندان من بیشتر دوست داشته باشد(2).
اگر در گوشه کناری از این دنیای پر محنت و ظلم و ستم، مادری بر کشته فرزندش می گرید،
اگر طفلی بر پیکر بی جان مادر بی دفاعش ناله سر می دهد و اگر پدری در غم خاندانش جز
آرزوی مردن چاره ای دیگر نمی بیند، تمام اینها نمی است در برابر یمی از آنچه بر شهیدان
کربلا رفت.
پیامی که از کربلا به گوش می رسد، پیام مظلومیت است. مظلومیت آنکه محبتش در قلب و دلمان
رسوخ کرده.
اگر برویم یا بمانیم، اگر کاری حسینی کنیم یا کاری زینبی، یا حسنی، یا اگر هیچکدام را،
تنها چیزی که سرمایه معنوی و گوهر نجات بخش ماست، محبت و عشق به آن انسان آزاده ای است
که در کربلا با لب تشنه او را و اصحابش را و یارانش را کشتند و پا\مال اسبان کردند و به
اسارت بردند و کردند آنچه می خواستند از بی حرمتی به خاندان وحی که پیامبر رحمت الهی
سفارشی جز به نیکی و احسان به آنان نکرده بود.
الگوی ما در شنیدن ماجرای کربلا چیزی فراتر و عظیمتر از مبارزه بر علیه ستم و بی عدالتی
است که این را هر انسان و غیر انسانی که حیات و وجود داشته باشد می داند و می فهمد و
درک می کند. پیام "جان بر کف نهادن در دفاع از حقیقت"، به آن اندازه از ارزش نیست که
تمامی عاشورا و شهادت و اهلبیت و مظلومیت و... را فدای همین کلام نمایم. پیام عاشورا،
رسوخ گوهر محبت است در دلهای شیعیان، که این گوهر همه کار می کند. ریشه حقیقت خواهی
است، ریشه شهادت است، ریشه مبارزه بر علیه ظلم و ستم است و ریشه سعادت انسان است.
با قدم نهادن در این وادی فکری است که  گریستن و گریاندن ارزش محسوب می شود و ریشه نجات
و صفای روح و دل، و مذکر هرساله ما در این غم و اندوه، این جمله از امام سجاد علیه
السلام است بر قبر پدرشان که:
"هذا قبر حسین ابن علی ابن ابیطالب(ع) الذی قتلوه عطشانا"

پی نوشت ها:
1- آیه مرتبط: النبی اولی بالمومنین من انفسهم
2- آیه مرتبط: قل لا اسئلکم علیه اجرا الا الموده فی القربی

موریس دو کبری، اندیشمند فرانسوی:
پیروان حسین(ع) به واسطه عزاداری حسین می دانند که پستی و زیردستی استعمار و استثمار را نباید قبول کنند زیرا شعار پیشرو و آقای آنها تن ندادن زیر بار ظلم و ستم بود.

 دیکنز چارلز:
اگر منظور امام حسین(ع) جنگ در راه خواسته های دنیایی خود بود من نمی فهمم چرا خواهران و زنان و اطفالش به همراه او بودند. پس عقل چنین حکم می کند که او فقط به خاطر اسلام فداکاری کرد.

 جرجی زیدان، نویسنده لبنانی:
پس از رحلت پیامبر(ص)، حب جاه و مال بر فضائل اخلاقی فائق آمد و افکار و آرای آل علی(ع) در میان چنان مردمی بی اثر ماند. چنانکه مردم کوفه به خاطر جاه و مال بیعتی را که با امام حسین(ع) بسته بودند در هم شکستند و به این نیز اکتفا نکرده و او را کشتند.

 توماس مان، متفکر آلمانی:
اگر بین فداکاری مسیح و حسین(ع) مقایسه شود حتماً فداکاری حسین پرمغزتر و باارزش تر جلوه خواهد نمود. زیرا مسیح روزی که آماده برای فدا شدن گردید زن و فرزند نداشت و در فکر آنان نبوده که بعد از او به چه سرنوشتی دچار خواهند آمد. امام حسین(ع) زن و فرزند داشت و بعضی از آنها کودک خردسال بودند و احتیاج به پدر داشتند.

 کورت فریشلر، مورخ بزرگ آلمانی:
امام حسین(ع) در فداکاری قدم را از حدود فدا کردن خود برتر نهاد و فرزندانش را هم فدا کرد.. تصمیم ثابت حسین(ع) برای فداکاری مطلق نه ناشی از لجاجت بود نه معلول هوا و هوس و او با پیروی از عقل مصمم شده بود که به طور کامل فداکاری کند تا اینکه مجبور نشود بر خلاف عقیده و آرمان والای خود به وسیله سازشکاری با یزید بن معاویه و زندگی ادامه دهد. می دانیم که حسین(ع) خود را برای کشته شدن آماده کرده بود. و او عزم داشت خویش را فدا نماید چرا توقف نکرد تا به قتلش برسانند و چرا دائم اسب می تاخت و شمشیر می انداخت... حسین(ع) دست روی دست گذاشتن و توقف برای کشته شدن را دور از مردانگی و جهاد در راه عقیده و آرمان خود می دانست. در نظر حسین(ع) در همانجا توقف کردن و گردن بر قضا دادن تا این که دیگران نزدیک شوند تا او را به قتل برسانند خودکشی محسوب می شود. یک مرد دلیر و با ایمان خودکشی نمیکند.

توماس کارلایل، دانشمند بزرگ انگلیسی:
بهترین درسی که از تراژدی کربلا می گیریم این است که حسین و یارانش ایمان استوار به خدا داشتند. آنان با عمل خود روشن کردند که تفوق عددی در جایی که حق و باطل روبرو می شوند اهمیت ندارد. پیروزی حسین(ع) با وجود اقلیتی که داشت موجب شگفتی من است.

1.     غضنفر خبر داغ مي‌شنود، گوشش مي‌سوزد!

د    و حالا نحوه خود کشی موش را ببینید!!!

موشی وارد داروخانه شد و گفت: آقا مرگ من داريد!!!؟