تبیان، دستیار زندگی

در سطور دفترم حسرت نگاشت

او از اول هم سر ماندن نداشت

بعد عمری انتظار و بی کسی

عاقبت رفت و من و تنها گذاشت

مردان ماهیگیر خوب می دانند هر موج فقط یک بار فرصت دارد سرش را بر ساحل بکوبد

وقتی دلت گرفت سعی کن گریه کنی اونم جلوی آینه اینطوری شاید احساس راحتی کنی چون می بینی یکی دیگم هم به حالت گریه می کنه

در سرزمین عشق رشته کوهی است به نام صفا که این رشته کوه آبرفتی دارد به نام وفا و این آبرفت به پیچی می رسد به نام وداع به امید اینکه هرگز به این پیچ نرسیم.

هميشه افرادي هستند كه تو را مي آزارند ، با اين حال همواره به ديگران اعتماد كن و فقط مواظب باش كه به كسي كه تو را آزرده ، دوباره اعتماد نكني

آرزويم اين است:نتراود اشك در چشم تو هرگز مگر از شوق زياد...و به اندازه ي هر روز تو عاشق باشي, عاشق آنكه تو را ميخواهد و به لبخند تو از خويش رها ميگردد و تو را دوست بدارد به همان اندازه كه دلت ميخواهد,آرزويم اين است.

کاش قلبم درد تنهايي نداشت سينه ام هرگز پريشاني نداشت کاش برگهاي آخر تقويم عشق حرفي از يک روز باراني نداشت کاش مي شد راه سخت عشق را بي خطر پيمود و قرباني نداشت

 تمام عمر بستيم و شكستيم

به جز بار پشيماني نبستيم

جواني را سفر كرديم تا مرگ

نفهميديم به دنبال چه هستيم

عجب آشفته بازاريست دنيا...

عجب بيهوده تكراريست دنيا...

عشق ان نيست كه يك دل به صد يار دهي***عشق ان است كه صد دل به يك يار دهي

شعرهايم را باد برد
مثل هرشب از كنار پنجره
و من تنها شدم مثل غريبه در خودم
در هجوم بي كسي ها
در حصار خستگي ها
منزجر از باد وحشي شب و آوار غم