تبیان، دستیار زندگی

جمهورى اسلامى ما جـــــاوید است          دشمن ز حیات خویشتن، نومید است

آن روز كه عالم ز ستمگر خالى است         ما را و همه ستمكشان را عید است

هشیارى من بگیر و مستم بنما             سر مست ز بـــــــاده الستم بنما

بر نیستیم فزون كن، از راه كَرم              در دیده خود هر آنچه هستم، بنما

اى پیـــرطـــــــــریق، دستگیرى فرما!      طفلیم در این طریق پیرى فرما

فرسوده شدیم و ره به جایى نرسید       یارا، تو درین راه امیرى فــــرما!

اى دوست، ببین حال دل زار مرا       ویـن جانِ بلا دیده بیمار مرا

تا كى درِ وصلِ خود به رویم بندى؟     جانا، مپسند دیگر آزار مرا

چشم تو و خورشید جهانتاب كجا؟    یاد رخ دلــــــــدار و دل خواب كجا؟

با این تن خاكى، ملكوتى نشوى      اى دوست تراب و ربّ الاَرباب كجا؟

میلاد گل و بهـــار جـــــان آمد          برخیز كه عید مى‏كشان آمد

خاموش مباش، زیر این خرقه          بر جان جهان، دوباره جان آمد

بـرگیر به دستْ پرچم عشّاق          فـــرمـــــانده ملكِ لامكان آمد

گلزارْ ز عیش، لاله باران شد           سلطــــانِ زمین و آسمان آمد

بــا یـــــار بـــگو كه پرده بردارد         هین! عـــاشق آخر الزّمان آمد

آماده امر و نهى و فرمان باش         هشدار، كــه منجى جهان آمد

كیست كــــــــــــآشفته آن زلف چلیپا نشود        دیده اى نیست كه بیند تــــو و شیـــدا نشود

نـاز كن، ناز كه دلها همه در بند تواند        غمزه كن، غمزه كـــه دلبـــر چو تو پیدا نشود

رُخ نما تا همه خوبان خجل از خویش شوند گر كشى پرده ز رُخ، كیست كه رسوا نشود

آتش عشق بیفـــزا، غمِ دل افـزون كن         این دل غمزده نتوان كه غم افـزا نشـــود

چاره‏اى نیست، بجـز سوختن از آتش عشق   آتسى ده كــــه بیفتــد به دل و پا نشود

ذرّه‏اى نیست كه از لطف تو هامـون نبود      قطره‏اى نیست كه از مهـر تـو دریا نشود

سر به خاك سر كوى تو نهد جان، اى دوست  جان چه باشد كه فداى رُخ زیبـا نشود؟

دست از دلم بدار، كه جانم به لب رسید       انــــدر فـراقِ روى تو، روزم به شب رسید

گفتم به جـان غمزده: دیگر تو غم مخور    غم رخت بست و موسم عیش و طرب رسید

دلـدار من چو یوسف گمگشته بازگشت          كنعان، مــــرا ز روى دل مــــلتهب رسید

راز دلــــم كـه قلب جفـا دیده ام درید        از سینـــــــه‏ام گذشت و به مغز عصب رسید

مـــرغ دیـار قدس، از آن پر زنان رمید       بــــــــر درگهـــــــى كه بود ورا منتخب، رسید

دارالسلام، روى سلامت نشـــان نــداد       بگــذشت جـان از آن و به دارالعجب رسید

سر خم باد سلامت كه به من راه نمود    ســـــاقى باده به كف، جـان من آگاه نمود

خــــادم درگه میخـــــانه عشّاق شدم      عـــاشق مست، مــــــرا خادم درگاه نمود

ســـر و جانم به فداى صنم باده فروش      كه به یك جرعه، مرا خسرو جم‏جاه نمود

مـــاهِ رُخسار فروزنده‏ات اى مایه عیش      بــــــى نیازم به خــدا از خور و از ماه نمود

برگ سبزى ز گلستان رُخت بخشودى       فــارغم از همه فردوسى(1) گمراه، نمود

با كـــه گویم غم آن عاشق دلباخته را       كـــــه همـــه راز خود اندر شكم چاه نمود

غم مخور، ایّام هجران رو به‏پایان مى‏رود   این خمارى از سر ما مى‏گساران مى رود

پرده را از روى ماه خویش، بالا مى‏زند غمزه را سر مى‏دهد، غم از دل و جان مى‏رود

بلبل اندر شاخسار گل هویدا مى‏شود       زاغ بـا صـد شرمسارى از گلستان مى‏رود

محفل از نـور رخ او نورافشان مى‏شود   هر چـه غیـــر از ذكر یار، از یاد رندان مى‏رود

ابرها از نـور خـورشید رخش پنهان شوند     پر ده از رخسـار آن سرو خرامان مى‏رود

وعده دیـدار نزدیك است، یاران مژده باد    روز وصلش مى رسد، ایّام هجران مى‏رود