پیش از این بر رفتگان افسوس می خوردند خلق

می خورند افسوس در ایام ما بر زندگان

دل تا گریز پاست به سامان نمی رسد

جان تا که در تن است به جانان نمی رسد

مرغی که زارنیست نوازش نمی شود

بی آه و ناله درد به درمان نمی رسد

پروانه سوخت آخر و کارش تمام شد

کاری بدون عشق به پایان نمی رسد

تقدیر هر چه هست تو همت بلند دار

دستی که کوته است به سامان نمی رسد

تنها به خواستن نرسد کس به کوی دوست

هر تشنه ای به چشمه ی حیوان نمی رسد

فریاد می زنند نگارنده ، اهل فضل

اما به گوش مردم نادان نمی رسد

وحشت طبیب را که حق العلاجش موجب خالی شدن جیب است و درمانش عجیب و غریب.هر مریض که در مطب آید در قید حیات است و چون بیرون رود آماده ی ممات.پس در هر رفتن و برگشتن دو خطر موجود است و بر هر خطری نذر و نیازی واجب!

از عهده ی جیب که برآید              کز عهده ی درمان به درآید

باران نسخه ی بی حسابش همه را رسیده و پای بیمار را به طلب دارو به خیابان کشیده!

آدم بیمار همان به که هیچ              روی نیارد به طبیب و دوا

ای کاظم آل محمّد!

ای مهار حکمت و حلم،بر دهان کف آلود خشونت و خشم!

غضب،از حلم تو خشمگین می شد،صبر از تو بی طاقت می گشت،و زندانبانان،اسیر صفا و عبودیّت تو می شدند،و محبس به محبس،شب زنده داری تو را جابه جا می کردند،زندان به زندان،ایمان ذکر و تهجّد تو را به بند می کشیدند،

سلام بر تو،که وارث نیکان و آبرو بخش نیاکانی

سلام بر تو،که نیازمندان را باب الحوائجی

سلام بر سجّاده ای که از اشک هایت خیس می شد،و بر زمینی که پیشانی و صورت بر آن می نهادی،و بر آن دست ها،که به درگاه خدا می گشودی

سلام بر کُند و زنجیری که از بوسه بر دست و پایت،قداست یافت

وسلام بر مرقد نورافشانت ،که آسمان تیره ی عراق را روشن ساخته است.

مرا به خانه ی زهرای مهربان ببرید

به خاکبوسی آن قبر بی نشان ببرید

اگر نشانی شهر مدینه را بلدید

کبوتر دل ما را به آشیان ببرید

پرده بردار ز رخ، چهره گشا، ناز بس است

عاشق کوی تو را دیدن رویت هوس است

عجب تمثیلی است که علی مولود کعبه است...

یعنی باطن قبله را در امام پیدا کن!

اما ظاهر گرایان از کعبه ،

تنها سنگهایش را می پرستند.

اعتکاف، تمرینی است سه روزه، با قیام و صیام ،تا یک عمر در معبد نیاز و سجده گاه راز و نیاز، معتکف حریم بندگی باشیم.

رجب ماه نماز و نیایش است، مسجد ،محراب حمد و ستایش است. و اعتکاف، چله نشینی در خلوت ناز و خواهش است.

عشقی که نظر به وصل دارد

ماند به عبادت ریایی

عشق جانبازی و فداکاری است

از هوس این هنر نمی آید