تبیان، دستیار زندگی

آمدی ، چه صادقانه آمدی ، مرا عاشق کردی ...

آمدی ، چه عاشقانه آمدی ، مرا دیوانه کردی ...

چه زیبا آمدی و لحظه های پر از غم زندگی ام را عاشقانه کردی!

در این جاده پر فراز زندگی دستانت را از من جدا نکن ، مرا در این جاده های

تشنه و پر از درد رها نکن ، با من بمان ، بمان برای همیشه و مرا باور کن...

باورم کن ای عشق ، با باور تو می توانم خوشبختی را نیز باور کنم...

با من بمان ، تا آخرش ! آخرش همان لحظه ای است که می فهمی تنها تو را میخواستم!

آخرش همان روزیست که خواهی فهمید چقدر تو را دوست داشته ام !

آخرش همان لحظه ای است که خواهی فهمید از عشقت مرده ام....

تو گل من ، من باغبان تو ، تو دریای من ، من ساحل تو ....

تو طلوع من ، من وجود تو ، تو نفس من ، من هوای تو....

تو باران من ، من سرپناه تو ، تو مهتاب من ، من آسمان تو...

بعد از این تنهاییم را با تو قسمت میکنم

وسعت احساس شب را با تو خلوت میکنم

می نشینم روبرویت مثل حس آینه

ساده اما عاشقانه با تو صحبت میکنم

مثل قناری در قفس برایت میخوانم ، گوش کن...

مثل شمع  برایت می سوزم ، نگاه کن....

مثل یک عاشق برایت می مانم ، رهایم نکن...

می دانم روزی با تن خسته و خیس ، سوار بر قطرات درشت باران بر ناوادنهای  چشمم فرود می آیی در میان انبوه مژگانم میزبان خواهم بود و در آن لحظه چشمانم را برای همیشه می بندم تا دیگر دوریت را حس نکنم.

گفتم با تو هستم ، اگر تو نیز با من باشی ، اگر روزی نباشی

من نیز در این دنیا نیستم!

گفت ، با تو می مانم ، اگر تو نیز با من بمانی ، اگر روزی باشم ولی تو نباشی ،

من نیز با تو می آیم هر جا که باشی !

آری همین است رسم عاشق بودن !

با قلبی پاک و احساسی پر از محبت و عشق ، با صداقت ، یکرنگی و یکدلی با آنکه دوستش داری

و همه زندگی ات هست تا آخرین نفس ، تا لحظه مرگ بمانی

و عاشقتر از همیشه نیز دوستش بداری ...

این کلام حرف آخر من است : بدون تو هرگز!

عزیزم زندگی بی تو دیگر به معنای زنده بودن نیست

این حرفهایم احساسی نیست یک حقیقت قلبی است

با اینکه حقیقت تلخی است اما چاره ای جز باور آن نیست

باور کردنش سخت است اما امتحان آن مجانی است