سخت افزار مورد نیاز برای استفاده از ISDN

امکاناتی که خطوط ISDN برای مشترکین فراهم می آورد

بررسی اختلاف بین قابلیتهای ارسال (B-Channel) و مودم های آنالوگ

 

سرعت حرکت ماهواره‌ها به دور زمین حدود 5/7 کیلومتر بر ثانیه و سرعت سفینه‌های فضایی در هنگام نزدیک شدن به زمین حدود 11 کیلومتر بر ثانیه است. اگر سفینه با چنین سرعتی به جو زمین برسد، می‌سوزد. از این رو لازم است سرعت فضاپیما کاهش یابد و بدون ضربه روی زمین قرار گیرد. برای کاستن از سرعت سفینه در هنگام بازگشت، می‌توان از نیروی مقاومت هوا (آئرودینامیک) استفاده کرد. البته این مقاومت در سرعت بسیار زیاد ، گرمای زیادی تولید می‌کند، در نتیجه مسأله‌ی مهم جلوگیری از سوختن جدا سفینه مطرح می‌شود. برای این کار فضاپیما را به جای آن که در امتداد شعاع زمین پایین آورند، روی مداری به دور زمین به گردش در می‌آورند و مدار را به تدریج کوچکتر می‌کنند تا سرانجام آن را در نقطه‌ی مناسبی فرود آورند.

 

در این نوع راکتها ، انرژی لازم برای افزایش فشار و سرعت خروج گاز هیدروژن ، از انرژی خورشیدی تأمین می‌شود. یک دستگاه آینه بازتاب کننده تابش خورشید را روی دستگاه مبدل گرما متمرکز می‌کند و دمای گاز را به شدت بالا می‌برد و سبب می‌شود که سرعت خروج گازهای منبسط شده به آن حدی برسد که بتواند نیروی لازم برای پیش بردن راکت را فراهم کند. محاسبات نشان می‌دهد که اگر بخواهیم راکتی را از زمین به بیرون پرتاب کنیم، به طوری که بتواند از میدان گرانش زمین خارج شود، باید به سرعت گریز ، یعنی 11200متر بر ثانیه برسد. چنین سرعتی در جو زمین سبب می‌شود که راکت بسیار گرم شود و بسوزد، از این رو این سرعت را در بالای جو را راکت می‌دهند تا بدون خطر سوختن از زمین دور شود.

 

در هواپیماهای جت ، هوا از اتمسفر به درون موتور مکیده و فشرده و سوخت درون آن پاشیده می‌شود. انرژی حاصل از سوخت باعث می‌شود فشار و دمای گاز بالا برود و سرانجام گاز فشرده و گرم از دهانه‌ی خروجی با سرعت زیاد خارج می‌شود. واکنش خروج سریع این گاز ، هواپیما را به جلو می‌راند. نیروی پیشران راکتها هم مانند جتها ، واکنش خروجی گازهای گرم و سریع است، با این تفاوت که در راکتهای فضایی اکسیژن و مواد سوختی در خود راکت ذخیره شده است و از بیرون بی نیاز است. در فضاپیماها یا ماهواره‌هایی که به دور زمین به گردش در می‌آیند، چندین راکت در طی مراحل مختلف به کار می‌رود که البته بزرگترین و سنگین‌ترین آنها همان راکت پرتاب کننده است که فضاپیما را از روی زمین پرتاب می‌کند منبع عمده‌ی انرژی موجود در فضاپیماها انرژی شیمیایی ، انرژی هسته‌ای و انرژی خورشیدی است.

در راکتهای شیمیایی ، ممکن است از سوخت جامد و مواد اکسید کننده‌ی مایع استفاده شود. دمای گازهای حاصل بین 2500 تا 4180 درجه ی سلسیوس و سرعت خروج گاز از 1830 تا 4280 متر بر ثانیه می‌رسد. این سرعت خروجی بسیار زیاد ، اندازه حرکت لازم برای پیش راندن راکت را فراهم می‌آورد. در راکتهای شیمیایی با سوخت مایع ، سوخت و مواد اکسید کننده به صورت مایع در مخزنهای جداگانه ذخیره شده‌اند. سوخت معمولا هیدروژن مایع یا نفت مایع و ماده‌ی اکسید کننده ، اکسیژن مایع است. این دو مایع به وسیله‌ی پمپی به اتاق احتراق فرستاده می‌شوند و در آنجا در اثر احتراق ، گازهای گرم و پر فشار تولید می‌شوند که پس از عبور از دهانه‌ی خروجی نیروی پیش برنده‌ی لازم را برای پیش راندن راکت فراهم می‌کنند.

 

ساختمان توربین گازی مانند توربین بخار است. این توربینها یک قطعه‌ی اصلی متحرک (روتور) دارند. روتور همزمان دو کار را انجام می‌دهد. یک کمپرسور است و هوا را فشرده می‌کند و دیگر نیرویی به وجود می‌آورد که محوری مانند مولد برق را دوران در می‌آورد. قسمت متحرک ، یعنی روتور ، شامل محوری است که تعداد تیغه روی آن نصب شده است. روتور درون محفظه‌ی کاملا بسته‌ای می چرخد. درون این محفظه تعدادی پره‌ی ثابت قرار دارد. این تیغه‌ها درست بین تیغه‌های روتور جای دارند. هنگامی که روتور با سرعت زیاد می‌چرخد، هوا به داخل آن کشیده می‌شود و در حینی که از میان تیغه‌ها می‌گذرد، فشرده می‌شود (کمپرسور). در بعضی از توربینهای گازی ، فشار هوا به وسیله‌ی 12 زوج تیغه‌ی ثابت و متحرک ، تا 30 برابر افزایش می‌یابد.

هوای فشرده به درون اتاق احتراق رانده می‌شود و در آن جا همراه گازوئیل می‌سوزد و گرمای بسیار زیادی تولید می‌کند و فشار گاز را بسیار بالا می‌برد. این گازهای داغ و پر فشار از میان تیغه‌های ثابت و متحرک می‌گذرد و با تغییر جهت حرکت ، بر تیغه‌های متحرک نیروی بسیار زیادی وارد می کند. این نیرو محور متحرک را با سرعت زیاد به دوران وا می دارد و سبب می شود که هوا به درون موتور کشیده و فشرده شود. علاوه بر آن ، سرعت خروج گازهای سوخته از توربین بسیار زیاد است و سبب پیدایش نیروی واکنشی می‌شود که توربین را به جلو می‌راند. از این نیرو برای حرکت هواپیماها و کشتی‌ها استفاده می‌کنند.

 

در سال 1892م/1171 خ یک مهندس آلمانی به نام رودولف دیزل وسیله‌ای ساخت که به کمک آن می‌توانست سوخت را با فشار ، درون هوای متراکم بسیار گرم داخل استوانه کند. با این کار دیزل پس پنج سال کار مداوم ، موفق به ساختن نوعی موتور شد که انرژی خود را بر اساس سوختن مواد سوختی ، بدون احتیاج به جرقه‌ی الکتریکی ، تأمین می‌کرد. این نوع موتور به افتخار دیزل ، موتور دیزلی نامیده شد. برای مطالعه‌ی چگونگی کار این موتورها ، استوانه‌ی یک موتور انفجاری را در نظر بگیرید که در موقع بالا آمدن پیستون کاهش حجم مخلوط گاز به جای 6/1 بتواند به 16/1 حجم اولیه برسد. در این عمل دمای هوا در اثر تراکم آن اندازه افزایش می‌یابد که اگر سوختی درون آن پاشیده شود، بدون وجود جرقه عمل احتراق صورت می‌گیرد و بر سطح پیستون نیروی فوق العاده زیاد اثر می‌کند.

 

ماشینهای درونسوز به ماشینهای گرمایی گفته می‌شود که مواد سوختنی مربوط به آن داخل استوانه سوخته شود. اندیشه‌ی اولیه این ماشینها را کریستیان هویگنس ، فیزیکدان انگلیسی در سال 1680 میلادی مطرح کرد. هویگنس متوجه شد که وقتی گلوله از دهانه‌ی تفنگ پرتاب می‌شود، مقدار زیادی دود گرم از لوله خارج خارج می‌شود. مشاهده‌ی این پدیده او را متوجه رابطه‌ی بین فشار دود و حرکت گلوله کرد و در فکر ساختن موتوری برآمد که با نیروی دود حاصل از انفجار باروت کار کند، ولی با همه تلاشهایی که کرد، نتوانست چنین موتوری را بسازد. اما در عوض نظریه‌ی او توجه عده زیادی از جمله دنیس پاپن را ، که از همکاران او بود، جلب کرد. سرانجام در سال 1876 نیکلاس اوتو که یک تعمیر کار آلمانی بود ، نخستین موتور درونسوز را ساخت. ماشینهای درونسوز شامل ماشین پیستونی و ماشین توربینی است. نمونه‌ی بسیار رایج موتورهای درونسوز پیستونی ، موتور اتومبیل است.