تبیان، دستیار زندگی

تمام نامه عمرم سیاه گردیده

که شغل روز و شب من گناه گردیده

برای اینکه بیایم به توبه ای سویت

دو چشم ناز و قشنگت به راه گردیده

امان زلحظه غفلت که شاهدم هستی

دو چشم تو به گناهم گواه گردیده

هر آنچه خرج نمودی که بنده ات گردم

زبی لیاقتی من تباه گردیده

بیا و مشکل من را تو با اجل حل کن

که این گدای حرم بی پناه گردیده

من از نگاه کبودی دلم پریشان است

عذاب من زشرار نگاه گردیده

بیا به پای دل من بزن تو زنجیری

بگو که دست مرا عاقبت تو می گیری

مردم دیده به هر سو نگرانند هنوز

چشم در راه تو، صاحب نظرانند هنوز

لاله‏ها، شعله كش از سینه داغند به دشت

در غمت، همدم آتش جگرانند هنوز

از سراپرده غیبت خبرى باز فرست

كه خبر یافتگان، بى خبرانند هنوز!

آتشى را بزن آبى به رخ سوختگان

كه صدف سوز جهان، بدگهرانند هنوز

پرده‏بردار! كه بیگانه نبیند آن روى

غافل از آینه، این بى‏بصرانند هنوز!

رهروان در سفر بادیه، حیران تواند

با تو آن عهد كه بستند، برآنند هنوز

ذرّه‏ها در طلب طلعت رویت، با مهر

همچنان تاخته چون نوسفرانند هنوز

سحرآموختگانند، كه با رایت صبح

مشعل افروز شب بى‏سحرانند هنوز

طاقت از دست شد، اى مردمك دیده! دمى

پرده بگشاى! كه مردم نگرانند هنوز

کو آتشی که شعله زند بر وجود من

کو شعله ای که اب کند تار و پود من

دل سوزد از شراره بی اعتناییت

جانا عنایتی بنما بر وجود من

پیشانی ام به نقش و نگارت مزین است

نازت کشیده عکس نیاز سجود من

گر سینه چاک دوست بدانم که دل خطاست

عشق عزیز یار کجا و حدود من

آن یار دلنواز اگر هم مرا زند

بر او سلام و حمد و ثنا و درود من

ای مهر روح پرور تو مانع سقوط

ای نام دلربای تو ذکر صعود من

یارا نثار محضر پاک تو خون من

جانا فدای غشق تو بود و نبود من

از ذره هم ذلیل ترم در حریم تو

نور ولایت است است دلیل نمود من

مهر علی و آل ضمیمه اگر نبود

دیگر بها نداشت قیام  و قعود من

با نامه سیاه مرا رو سپید کن

باشد دعای سبز فرج چون سرود من

یارا به یاری من بی یار کن شتاب

افتاده ام بدون تو در رنج بی حساب

از روزن امید به تو رو زدم ،چرا

افتاده بین چشم من و روی تو حجاب؟

با کور رنگی بصر من چه می کنی؟

رنگین کمانِ بارشَ باران ِ پر حباب

دریا! که تشنگان ز زره مانده ایم ما

بیتابِ موجهای تو و لحظه های آب

پیداست تاکنون عوض من تو کرده ای

من را برای خویشتن از قبل انتخاب

با خارهای راه وصالت نوشته ام

در دفتر خیال خودم خاطرات ناب

این روزها برای تو تنها غریبه ام

ای آسمان بپرس نشانم از آفتاب

ما منتظریم از سفر برگردی

یکروز شبیه رهگذر بر گردی

با کاسه آب و مجمری از اسپند

ما آمده ایم پشت در برگردی

وقتی سر شب که رفتنت را دیدیم

گفتیم نمی شود سحر برگردی

ما منتظر تو ایم آقا نکند

یک جمعه غروب بی خبر برگردی

من گوشه نشین کوچه بر گشتم

ای کاش که از همین گذر برگردی

پرواز نمی کنیم از اینجا باید

در فصل نبود بال  و پر بر گردی

وقتش نرسیده است ای مرد ظهور

با سیصد و سیزده نفر بر گردی؟!

شفق نشسته  به خون بی قرار لبخندت

سپیده دم بود آیینه دار لبخندت

سحر زپاکی دامان تست یک شبنم

بهشت قطره ای از آبشار لبخندت

زخنده تو  زمین و زمان بوجد آیند

 خدا چه تعبیه کرده به کار لبخندت

جهان ما که در آتش چو لاله می سوزد

شکوفه زار شود از بهار لبخندت

سرم همیشه برد شوق پای بوسی تو

دلم به گریه کشد انتظار لبخندت

گناهکارم و بر خنده ات امید من است

که هست عفو خدا در کنار لبخندت

کفن دیده بر آرم سر از لحد بیرون

گرم نصیب شود افتخار لبخندت

پس از خزان شدن بوستان عاشورا

کسی نچیده گل از لاله زار لبخندت

هزار جان مؤید فدای خال لبت

که چون غلام بود پاسدار لبخندت

ای کاش شبی لایق دیدار تو باشم

 از پرده دل راز نگهدار تو باشم 

دستم تهی ونیست کلافی به بساطم

 تابر سر بازار خریدار توباشم

یک عمر به دنبال امان بودم وصحت

 منت نه و بگذار که بیمار توباشم

 ای سایه لطفت همه جا روی سرمن

 بگذار که در سایه دیوار توباشم

 ای کاش شبی آیدودرجامع سهله

 با چشم دلم زائر رخسار توباشم

کی گره از کار من وا می کنی

عاشقت را کی مداوا می کنی

من زهجران تو می میرم بگو

تا به کی مولا تماشا می کنی

کی زپشت پرده می آیی برون

تا به کی امروز و فردا می کنی

عشقت آخرسر به سودایی کشید

عاشق خود را تو رسوا می کنی

خاک پایت سرمه چشم من است

چشم من را کی تو بینا می کنی

یک نگاهی پشت دیوارت نما

عاشقی دلداده پیدا می کنی

انتظارت می کشد آخر مرا

روز وصلت را مهیا می کنی

چند بنشینم سر راهت بگو

تا به کی با من مدارا می کنی

تا به کی بر گو(رضایی)خویش را

واله و رسوا و شیدا می کنی