تبیان، دستیار زندگی

زیباترین و عاشقانه ترین اس ام اس های عاشقانه!!!!!!!!!!!!

 *******************************************************

باز باران بی ترانه ، گریه های بی بهانه میخورد بر سقف قلبم

یادم آید روی ماهت باورت شاید نباشد که دلم تنگ است برایت

**********************************

smses 

هر چه زدم بی تو دلم وا نشد / جز تو کسی باب دل ما نشد
هر چه پرستو شدم و پر زدم / هم نفسی مثل تو پیدا نشد

***لحظاتی تا مرگ***

گفت : یه سوال دارم که خیلی جوابش برام مهمه

گفتم :چشم، اگه جوابشو بدونم، خوشحال میشم بتونم کمکتون کنم

گفت: دارم میمیرم

گفتم: یعنی چی؟

گفت: یعنی دارم میمیرم دیگه

گفتم: دکتر دیگه ای، خارج از کشور؟

گفت: نه همه اتفاق نظر دارن، گفتن خارج هم کاری نمیشه کرد.

گفتم: خدا کریمه، انشالله که بهت سلامتی میده

با تعجب نگاه کرد و گفت: یعنی اگه من بمیرم، خدا کریم نیست؟

فهمیدم آدم فهمیده ایه و نمیشه گول مالید سرش

گفتم: راست میگی، حالا سوالت چیه؟

گفت: من از وقتی فهمیدم دارم میمیرم خیلی ناراحت شدم

از خونه بیرون نمیومدم، کارم شده بود تو اتاق موندن و غصه خوردن،

تا اینکه یه روز به خودم گفتم تا کی منتظر مرگ باشم،

خلاصه یه روز صبح از خونه زدم بیرون مثل همه شروع به کار کردم،

اما با مردم فرق داشتم، چون من قرار بود برم و انگار این حال منو کسی نداشت،

خیلی مهربون شدم، دیگه رفتارای غلط مردم خیلی اذیتم نمیکرد

با خودم میگفتم بذار دلشون خوش باشه که سر من کلاه گذاشتن، آخه من رفتنی ام و اونا انگار نه

سرتونو درد نیارم من کار میکردم اما حرص نداشتم

بین مردم بودم اما بهشون ظلم نمیکردم و دوستشون داشتم

ماشین عروس که میدیدم از ته دل شاد میشدم و دعا میکردم

گدا که میدیدم از ته دل غصه میخوردم و بدون اینکه حساب کتاب کنم کمک میکردم

مثل پیر مردا برا همه جوونا آرزوی خوشبختی میکردم

الغرض اینکه این ماجرا منو آدم خوبی کرد

حالا سوالم اینه که من به خاطر مرگ خوب شدم و آیا خدا این خوب شدن و قبول میکنه؟

گفتم: بله، اونجور که یادگرفتم و به نظرم میرسه آدما تا دم رفتن خوب شدنشون واسه خدا عزیزه

آرام آرام خدا حافظی کرد و تشکر

داشت میرفت

گفتم: راستی نگفتی چقدر وقت داری؟

گفت: معلوم نیست بین یک روز تا چند هزار روز!!!

یه چرتکه انداختم دیدم منم تقریبا همین قدرا وقت دارم. با تعجب گفتم: مگه بیماریت چیه؟

گفت: بیمار نیستم!

هم کفرم داشت در میومد وهم ازتعجب داشتم شاخ دار میشدم گفتم: پس چی؟

گفت: فهمیدم مردنیم،

رفتم دکتر گفتم: میتونید کاری کنید که نمیرم گفتن: نه گفتم: خارج چی؟ و باز گفتند : نه!

خلاصه ما رفتنی هستیم کی ش فرقی داره مگه؟

باز خندید و رفت و دل منو با خودش برد

                                            sms

سایه ام امشب ز تنهایی مرا همراه نیست
گر در این خلوت بمیرم، هیچ کس آگاه نیست
من در این دنیا به جز سایه ندارم همدمی
این رفیق نیمه راهم گاه هست گاه نیست


زخم هایم کاش هرگز خوب نشوند، تنها یادگارهایی که از تو برایم مانده.


اگه اسمتو بذارم گل پژمرده میشی، اگه بذارم آفتاب غروب می کنی، اگه بذارم ماه روزها تنها می مونم، پس اسمتو می ذارم نفس، که اگه رفتی منم با خودت ببری.



در این دنیای جان فرسای حسرت زای بی فردا،
خدایا عاشقان را غم مده، شکرانه اش با من،
جه بشکن بشکنی دارد فلک در کار سرمستان
تو پیمان بشکنی نشکستن پیمانه اش با من


خواهم که سری باشم، تو تاج سرم باشی
تا خاک رهی باشم، تو رهگذرم باشی
یک لحظه دلم خواست صدایت بکنم
گردش به حریم با صفایت بکنم
آشوب دلم به من چنین فرمان داد
در سجده بیافتم و دعایت بکنم

 sms

از حيف نون مي پر سند خربزه دوست داري يا هندوانه ميگه هر دو وانه
 

حيف نون رو برق مي گيره، مي ميره، فاميلاش سر قبرش با فازمتر فاتحه مي دن!
 

با يک شکلات شروع شد. من يک شکلات گذاشتم کف دستش. او هم يک شکلات گذاشتم توي دستم. من بچه بودم، او هم بچه بود. سرم را بالا کردم. سرش را بالا کرد. ديد که مرا مي شناسد. خنديدم. گفت: «دوستيم؟» گفتم: «دوست دوست» گفت: «تا کجا؟» گفتم: «دوستي که تا ندارد» گفت: «تا مرگ؟» خنديدم و گفتم: «من که گفتم تا ندارد» گفت: «باشد، تا پس از مرگ» گفتم: «نه، نه، گفتم که تا ندارد». گفت: «قبول، تا آن جا که همه دوباره زنده مي شود، يعني زندگي پس از مرگ. باز هم با هم دوستيم. تا بهشت، تا جهنم، تا هر جا که باشد من و تو با هم دوستيم.» خنديدم و گفتم: «تو برايش تا هر کجا که دلت مي خواهد يک تا بگذار. اصلأ يک تا بکش از سر اين دنيا تا آن دنيا. اما من اصلأ تا نمي گذارم» نگاهم کرد. نگاهش کردم. باور نمي کرد. مي دانستم. او مي خواست حتمأ دوستي مان تا داشته باشد. دوستي بدون تا را نمي فهميد. گفت: «بيا براي دوستي مان يک نشانه بگذاريم». گفتم: «باشد. تو بگذار.» گفت: «شکلات. هر بار که همديگر را مي بينيم يک شکلات مال تو و يکي مال من، باشد؟» گفتم: «باشد»هر بار يک شکلات مي گذاشتم توي دستش، او هم يک شکلات توي دست من. باز همديگر را نگاه مي کرديم. يعني که دوستيم. دوست دوست. من تندي شکلاتم را باز مي کردم و مي گذاشتم توي دهانم و تند تند آن را مي مکيدم. مي گفت: «شکمو! تو دوست شکمويي هستي» و شکلاتش را مي گذاشت توي يک صندوق کوچولوي قشنگ. مي گفتم «بخورش» مي گفت: «تمام مي شود. مي خواهم تمام نشود. مي خواهم براي هميشه بماندصندوقش پر از شکلات شده بود. هيچ کدامش را نمي خورد. من همه اش را خورده بودم. گفتم: «اگر يک روز شکلات هايت را مورچه ها بخورند يا کرم ها، آن وقت چه کار مي کني؟» گفت: «مواظبشان هستم» مي گفت «مي خواهم تا موقعي که;" دوستهستيم » و من شکلات را مي گذاشتم توي دهانم و مي گفتم: «نه، نه، تا ندارد. دوستي که تا ندارد يک سال، دو سال، چهار سال، هفت سال، ده سال و بيست سال شده است. او بزرگ شده است. من بزرگ شده ام. من همه شکلات ها را خورده ام. او همه شکلات ها را نگه داشته است. او آمده است امشب تا خداحافظي کند. مي خواهد برود آن دور دورها. مي گويد «مي روم، اما زود برمي گردم». من مي دانم، مي رود و بر نمي گردد. يادش رفت به من شکلات بدهد. من يادم نرفت. يک شکلات گذاشتم کف دستش. گفتم «اين براي خوردن» يک شکلات هم گذاشتم کف آن دستش: «اين هم آخرين شکلات براي صندوق کوچکت». يادش رفته بود که صندوقي دارد براي شکلات هايش. هر دو را خورد. خنديدم. مي دانستم دوستي من «تا» ندارد. مثل هميشه. خوب شد همه شکلات هايم را خوردم. اما او هيچ کدامشان را نخورد. حالا با يک صندوق پر از شکلاتنخورده چه خواهد کرد؟