تبیان، دستیار زندگی

سردار شهید غلامعلی دست بالا
مسئول آموزش نظامی لشکر ۱۹فجر استان فارس
محل شهادت : بجلیه
تاریخ شهادت : ۲۰/۱/۱۳۶۲

فرمانده واحد آموزش نظامی لشکر19فجر(سپاه پاسداران انقلاب اسلامی فارس) سال 1341 ه ش در شیراز و در خانواده ای متدین و مذهبی دیده به جهان گشود . محله احمدی شیراز ، همبازی کودکی های او بود . وی دوران کودکی را در همسایگی آفتاب و در جوار بارگاه نورانی احمدبن موسی (ع) سپری کرد و در ششمین بهار زندگی پا به حیطه علم و فضل و دانش گذاشت و نهایتا مقاطع مختلف تحصیل را با دریافت مدرک دیپلم به پایان رساند .شهید غلامعلی دست بالا مبارزات حق طلبانه خود را در دوران مبارزات انقلاب آغاز کرد و تا لحظه شهادت دست از تلاش و مبارزه بر نداشت . با شرکت در تظاهرات و راهپیمایی های مختلف ، خشم دیرینه ملتی را فریاد کرد که در سالهای سیاه ستمشاهی ، بار تحقیر ، استبداد و استعمار را مظلومانه بر دوش کشید ه بود.
با شروع جنگ تحمیلی در سال 1359 دوره ای نوین از مبارزات او آغاز گردید و با پذیرفتن مسئولیتهای مختلف ، عملیاتهای متعددی را عرصه رشادتها و قهرمانیهای خود ساخت .روح آسمانی او با قرآن و ذکر اهل بیت علیهم السلام الفتی دیرینه داشت و همواره همرزمان خود را به دعا و نیایش و خصوصا زیارت عاشورا سفارش می کرد .
عملیات والفجر 1 یادمان آخرین مویه های عاشقانه او و خاطره پرواز ملکوتی این عاشق خدا بود .پاسدار شهید غلامعلی دست بالا در تاریخ 20/1/1362 در حالی با سرزمین زخمی عین خوش خداحافظی کرد که مردان حماسه والفجر ، دشمن زبون را فرسنگها از خاک میهن دور رانده و پرچم سه رنگ افتخار را بر بلندای سرزمین ایران اسلامی به اهتزاز درآورده بودند .اودر بخشی از وصیت نامه اش چنین می گوید :
دست از الطاف رهبری الهی بر ندارید تا ان شاءالله بواسطه این اطاعت و شکرگزاری این نعمت ، مورد لطف و عنایت پروردگار قرار گیرید و پیروزیتان هم در گرو همین تبعیت است .
منبع:پرونده شهید دربنیادشهید وامور ایثارگران شیرازومصاحبه با خانواده ودوستان شهید



وصیت نامه
بسم الله الرحمن الرحیم
بنام خداوندی که خالق و هدایت کننده هر موجودی است . همه از اویند و به سوی او باز می گردند . بنام آن مقتدری که حیات و مماتم در دست اوست . هدف و مقصودم اوست . محبوب و معشوقم اوست . قلب کوچکم سرشار از عشق به اوست . بخشاینده گناهانم اوست . خداوند رحمانی که بر بندگانش منت نهاد و پیامبران معظم و رسول گرامی اسلام (ص) و جانشینان بر حق او را صراط مستقیم و چراغ راه مؤمنین قرار داد .
بنام خداوند بینا و شنوایی که قیامت را به عدل برپا می کند و حساب بندگانش را به فضل و کرم رسیدگی خواهد نمود .
خدای مهربان را سپاس گزارم که مرا از جمله گروندگان به دین خویش و از محبین اهل بیت پیامبر (ص) قرار داد و این توفیق بزرگ را عنایت فرمود تا در راه او جهاد کنم و جان ناقابلم را به راهش تقدیم نمایم .
اکنون که قلم به دست گرفته و وصیتنامه خود را بر صفحه کاغذ می نگارم با قلبی مطمئن و اعتقادی محکم و اراده ای استوار از هر قید و بندی جز پروردگارم دل کنده و عازم جبهه های نبرد حق علیه باطل هستم و می روم تا دین بزرگی که اسلام بر گردنم دارد عاشقانه ادا کنم ، پای در چکمه می کنم ،سلاح بر دوش می گیرم و سینه کثیف دشمن را نشانه می روم . با قلبی پر از نفرت از دشمنان خدا و با شعار کوبنده " الله اکبر " برای احیای دینم و صدور انقلابم و استواری دین رسول الله (ص) که سالهای متمادی در مظلومیت بوده و دشمنان خدا هر لحظه بر پیکر مقدس آن ضربه وارد کرده اند ، فداکاری و جانبازی کنم تا درخت پربار و خونبار اسلام استوارتر گردد .
در این برهه از زمان که فشارهای اجانب به آخرین حد خود رسیده و مسلمین مظلوم را دسته جمعی قتل عام می کنند و خون پاک علماء بزرگ را در محراب عبادت بر زمین می ریزند و یاوری هم برای داد خواهی این همه مظلومیت وجود ندارد باید با اماممان پیمان خونین ببندیم و کمر همت بسته و بشر را از شر شیاطین فرومایه نجات دهیم و پرچم سرافراز " لا الهَ الا الله ، محمد رسول الله و علیً ولی الله " را در میان بدنهای پاره پاره شده مان و سرهای در خون غلطانمان برافراشته نگهداریم و چه گواراست که در این راه جان را به جان آفرین تقدیم نماییم .
امروز همان روز عاشورایی است که همه آرزوی آن می کنید که ای کاش بودم و امام حسین (ع) را یاری می کردم ؛ امروز پرچمدار امام حسین (ع)، خمینی است . بشتابید به سوی کاروان حرم امام حسین (ع) و یاری امام عزیزمان کنید که راه سعادت همین است و به راهی جز راه او رفتن ، خطائی بزرگ است .
پیام شهید غیر از این نمی تواند باشد که " دست از اطاعت رهبری الهی بر ندارید " تا انشاء الله بواسطه این اطاعت و شکرگذاری ، این نعمت مورد لطف و عنایت پروردگار قرار گیرد و پیروزیتان هم در گرو همین تبعیت است .
خدای را شکر می کنم که گفته هایم را با خون خود امضا نمودم ومزه شیرین این پیمان را چشیدم و پس از یک عمر گناه و معصیت ، خداوند این توفیق را عنایت فرمود تا همه را با خون خود بشویم ؛ وگرنه بنده گناهکاری که چشم و زبان و قدم و نیت او همه غرق در معصیت بوده ، چگونه می توانست آنها را پاک کند ؟
خدایا ! همه الطاف از تو است و تویی آمرزنده هر گناه و پناه هر پناه جوینده ای .
امت رشید اسلام شما را به خون شهدا و به خون مطهر حضرت سید الشهدا (ع) قسم می دهم که راه شهدا را در پشت سر امام عزیزمان ادامه دهید و نگذارید این پیر خدا تنها بماند و قلب مبارکش رنجور شود .
شما را به دانه های اشکی که چون مروارید بر محاسن سفید امام در شبهای تار می غلطد و ناله " یا رب ؛ یا رب " سر می دهد ، قسم می دهم نگذارید اسلام در غربت بماند و این مرد خدا که به حق نائب حضرت ولی عصر (عج) است ، دشمن شاد شود . مگر این پیر مظلوم چقدر باید دردها را تحمل کند ؟ از طرفی شهادت فرزند برومندش حاج آقا مصطفی ، از طرفی دیگر شهادت یاران نزدیک و نور چشمانشان چون مطهری ، بهشتی ، باهنر ، رجایی و دیگران و از طرفی شهادت مظلومانه شهدای محراب و سربازان رزمنده در جبهه ها و از طرفی فشار ابرقدرتها ، کینه توزی های منافقین ، قتل عام های جنوب لبنان و زمزمه خائنانه منحرفین داخلی . آیا این همه درد و رنج کم است و شایسته نیست مرهمی بر زخمهای رهبر مظلوممان باشیم ؟
من شما را وصیت می کنم به امام . " یا ایها الناس اُوصیکم بالخمینی "
از برادران شهادت طلب پاسدار و جمع پر از صفای آنان می خواهم که همانند گذشته حرمت و قداست سپاه را به واسطه تبعیت محض از امام حفظ کنند و لباس سبزشان را که با خونهای سرخی آبیاری شده از شر دشمنان کینه توز نگه دارند .
از برادران عزیز مسجد شاهزاده قاسم که حق بزرگی در جهت رشد این حقیر را داشته اند و صمیمیّت و برادری و ایمان و اخلاص آنها چراغ راهی در دست من بوده ، می خواهم که همانند گذشته بلکه شایسته تر برای خدمت به اسلام تلاش کنند و خود را به صفات عالیه انسانی و اخلاق حسنه و هوشیاری هرچه بیشتر آراسته نمایند تا انشاء الله یکدیگر را در قیامت با روی سفید و چهره خندان دیدار کنیم .
پدر و مادر بزرگوارم ؛ شاید شنیدن خبر شهادت فرزندتان دلهای پاکتان را داغدار ، و اشک گهربارتان را بر گونه های نورانیتان جاری کند ؛ اما شما را وصیت می کنم به مصیبت های مظلومانه سالار شهیدان (ع) ؛ به آن زمانی که یاران عزیزش را یکی یکی غرق در خون دید ؛ برادرش را با دو دست بریده ؛ جوان هیجده ساله اش را با سر شکافته ؛ برادر زاده اش را غلطان در خون و گلوی طفل شش ماهه اش را عطشان و هدف تیرهای دشمن . واقعاً هیچ مصیبتی در جهان بزرگتر از مصیبتی که بر حسین (ع) وارد شد نیست . با همه این مصائب ، کسی هم نبود که به او تسلیت بگوید و سر سلامتی دهد . شما نه به اندازه امام حسین (ع) مصیبت دیده اید و نه از او غریب تر هستید . از شما پدر و مادر مهربانم می خواهم که در مرگ من بی صبری نکنید و بیش از سه روز لباس عزا نپوشید و اگر جسدم را آوردند ، آنرا حتماً نبینید و به خاطر تمام حقوقی که بر این فرزند ناسپاس تان دارید ، طلب عفو و بخشش می کنم بدین امید که یکدیگر را در قیامت پشت سر امام حسین (ع) ملاقات کنیم .
برادران عزیز و خواهر مهربانم ؛ بودن با شما باعث رشد و سعادت من بود و ایمانتان به حضرت امام باعث عزّت و شرف این حقیر بود .
پیام برادر شهیدتان را به گوش حق جویان جهان برسانید که :
" او عاشق حضرت مهدی (عج) و سرباز جان برکف حضرت امام خمینی بود و در آن عشق و این اطاعت ، به لقاء الله پیوست "
وَ السَّلامٌ علیکم و رحمة الله وَ برکاته 30/7/1361 غلامعلی دست بالا



خاطرات
شهید اسلامی نسب:
هوا داشت تاریک می شد . دلم خیلی تنگ شده بود . فکر کردم بروم سراغ " دست بالا " شاید حالم بهتر شود . بعد از تعریفهای شبانه ، دوتایی در همان چادر خوابیدیم . هوا خیلی سرد بود و من خوابم نمی برد . همین طور که این پهلو و آن پهلو می شدم، دیدم شهید " دست بالا " بلند شد دست نماز گرفت . ساعتم را نگاه کردم ، سه نیمه شب بود . تا خود اذان داشت نماز می خواند .
" الله اکبر " اذان که شروع شد فوری رفت توی رختخواب .
به " حیَّ علی... " که رسید ، یکی از بچه ها صدایش زد . بلند شد و دستها را به چشمش مالید . انگار دو روز خوابیده بود ، پاشد . همراه با من و بقیه بچه ها به طرف تانکر آب آمد . آستین ها را بالا زد .
گفتم : کلک نزن ؛ تو که وضو داری .
گفت " ساکت " .
گفتم چرا بیخودی آب مصرف می کنی ؟ بابا تو پنج دقیقه پیش داشتی ...
حرفم را قطع کرد و مثل اینکه ناراحت شده باشد ، چشمهایش را به چشمهایم دوخت و گفت : " اخوی ! خواب دیدین خیر باشه . بفرمایین وضوتونو بگیرین "

برادر شهید:
وقتی در لشکر فجر بود ، یک لندرور در اختیارش گذاشته بودند . هر موقع از جلوی ایستگاه صلواتی رد می شد ، ترمز می کرد و می خندید : " عجب ماشین باهوشیه ؛ خودش وای میسته " .
یک روز با همان لندرور از لشکر به منطقه ای می رفتند ؛ اما راننده شهید عباس نظیری بود . عباس آقا هم خیلی شوخ بود . نزدیکی های ایستگاه صلواتی گفت : " حالا وقتشه ماشینو آزمایش کنم اگر وایساد خب باهوشه " .
اتفاقاَ درست جلوی ایستگاه ، بنزین ماشین تمام شد و ماشین توقف کرد . از آن به بعد، لندرور به خاطر هوش زیادش ، به هوشنگ خان معروف شده بود و بعد لندرورهای لشکر یکی یکی اسم پیدا کردند : خسروخان ، ایرج خان و ...

در آرامش قبل از طوفان عملیات ، سکوتی معصوم حاکم بود و گلوله های منوّر چون خورشید هایی ناتمام می سوختند و آسمان منطقه را با نورهای رنگی خود روشن می کردند . بچه ها مشغول حفر کانال بودند . از دور صدایی شنیده شد . مردی که چهره آفتابی اش را در نقاب چفیه پنهان کرده و کیف کوچکی در گردن آویخته بود از موتور سیکلت خود پیاده شد . با چند تن از بچه ها خوش و بشی کرد و از درون کیف بسته های کوچکی به آنها داد : " تربت اباعبدالله (ع) است، کامتان را معطر کنید "
صدای لرزان و شیفته او سکوت را در هم شکست و با عطر نجیب سلام و صلوات در هم آمیخت . به هرکدام از بچه ها یکی از آن بسته ها را هدیه داد ...
فردا صبح بعد از شروع عملیات اولین خبری که مثل موج انفجار در بین بچه ها پیچید ، خبر شهادت شهید دست بالا بود .
و او اولین کسی بود که با هدیه های آسمانی خود کام عطشناک خویش را با زیارت آقا اباعبدالله (ع) معطر ساخت .

پدر شهید:
به اتفاق یکی از برادران رزمنده طول جاده ای را طی می کردیم ؛ من قصد داشتم چند روزی در جبهه در خط مقدم باشم تا دو فرزندم یعنی غلامعلی و غلام حسین را ببینم ؛ وقتی به مقر اصلی آنها رسیدیم از جیپ پیاده شدم . کمی به این طرف و آن طرف رفتم ؛ از دور غلامعلی را دیدم ؛ در حال خواندن نماز بود . کمی دورتر از او ایستادم تا نمازش تمام شود ؛ نسیم خنکی شروع به وزیدن کرده بود ؛ پس از چند دقیقه که غلامعلی نمازش تمام شده بود از جایش بلند شد .
گفتم : " قبول باشد پسرم ! "
در جا خشکش زد ؛ به آرامی به عقب برگشت ؛ وقتی نگاه هایمان به هم دوخته شد، با تعجب گفت : " شما اینجا چکار می کنید ؟! " و سریع خودش را در آغوشم رها کرد .
یک ساعت بعد ، درون خیمه کوچکی در حالی که پسر دیگرم غلامحسین در کنارم نشسته بود ، از اتفاقات جبهه گفتند و من نیز از مادرشان و دلتنگی اش برای دیدن آن دو سخن گفتم .مدتی در جبهه بودم تا اینکه روزی بچه ها را دیدم که دور هم جمع شده اند و پچ پچ می کنند ؛ طوری که من نفهمم . از گوشه و کنار مطلع شدم که گویا فرمان عملیات صادر شده است ؛ با اصرار زیاد غلامعلی و غلامحسین ، به شیراز برگشتم .
یک هفته از برگشتن من می گذشت ؛ یک روز صبح وقتی از خواب برخاستم ، شور و التهاب عجیبی داشتم ؛ خود را مشغول آب دادن به گلها و درختان کردم ؛ گنجشکها که همیشه با صدای خود سکوت خانه را می شکستند، آن روز نمی خواندند ؛ آب دادن به گلها تمام شده بود که صدای زنگ در به صدا در آمد ؛ با کمی تأمل به سمت در حرکت کردم ؛ در را باز کردم ؛ غلامحسین را دیدم که بر پیشخوان در ایستاده بود ؛ دو ساک در دست داشت ؛ آن دو ساک را می شناختم ؛ یکی مال خودش و دیگری مال غلامعلی بود ؛ سلام کرد ؛ با چشم سراغ غلامعلی را گرفتم ؛ لبخندی زد و گفت : " عملیات که هنوز تمام نشده . او برای ادامه عملیات در جبهه ماند "
لبخندش شکل خاصی داشت ؛ شاید لبخندی تلخ بود . مادر ش که صدای غلامحسین را شنیده بود به سرعت خودش را به پسر رساند و او را در آغوش گرفت ؛ غلامحسین مثل همیشه نبود .
یک ساعت که از آمدن او گذشت از خانه بیرون رفتم ؛ کوچه های قدیمی و پیچ در پیچ که حاکی از بافت قدیمی شهر بود را پشت سر می گذاشتم ؛ همسایه ها به شکل غریبی به من می نگریستند ؛ مرد و زن پس از اینکه من از کنارشان عبور می کردم با هم پچ پچ می کردند ؛ نگاهشان همراه با ترحم بود و دلسوزی ...
این نگاهها بود که به من فهماند که چه اتفاقی افتاده است ؛ اشک در چشمانم موج می زد ؛ راهم را کج نموده به طرف شاهچراغ حرکت کردم ؛ در بین راه به گذشته های نه چندان دور می اندیشیدم ؛ به روزی که هر دو با هم ساک بستند و حالا چه کسی باید ساک دیگری را باز کند . به روزی که اولین نامه آنها به دستمان رسید ؛ به روزی که با تلفن خبر از موفقیت در اولین عملیاتشان را دادند ؛ به روزی می اندیشیدم که باید حجله غلامعلی را ببینم ؛ به روزی که...