تبیان، دستیار زندگی

یک سال ، هارون الرشید به زیارت کعبه رفته بود. هنگام طواف ، دستور دادند مردم خارج شوند، تا خلیفه بتواند به راحتی طواف کند.چون هارون خواست طواف نماید، عربی از راه رسید و با وی به طواف پرداخت . (این عمل بر خلیفه جاه طلب گران آمد و با خشم اشاره کرد که مرد عرب را کنار کنند.) ماءمورین به مرد عرب گفتند:- کمی صبر کن تا خلیفه از طواف کردن فراغت یابد!عرب گفت :- مگر نمی دانید خداوند در این مکان مقدس همه را یکسان دانسته و در قرآن مجید فرموده است : سواء العاکف فیه و الباد(69)چون هارون این سخن را از عرب شنید، به نگهبان خود دستور داد که کاری به او نداشته باشد و او را به حال خویش بگذارد.آن گاه خود به طرف حجرالاسود رفت تا مطابق معمول به آن دست بمالد. ولی عرب آنجا هم پیش دستی نموده ، قبل از وی ، حجرالاسود را لمس کرد!سپس هارون به مقام ابراهیم آمد که در آنجا نماز بخواند، باز هم عرب قبل از هارون به آنجا رسید و مشغول نماز شد. همین که هارون از نماز فارغ شد، دستور داد آن مرد را پیش او حاضر نمایند. وقتی دستور هارون را شنید گفت :- من کاری با خلیفه ندارم ، اگر خلیفه با من کاری دارد، خودش پیش من بیاید!هارون ناگزیر نزد مرد عرب آمد و سلام کرد، عرب هم جواب سلامش را داد.هارون گفت :- اجازه می دهی در اینجا بنشینم .عرب گفت :- اینجا ملک من نیست ، اینجا خانه خدا است ، ما همه در اینجا یکسانیم . اگر می خواهی بنشین ، چنانچه مایل نیستی برو.هارون بر زمین نشست ، روی به آن عرب کرد و گفت :چرا شخصی مثل تو مزاحم پادشاهان می شود؟عرب گفت :آری ! باید در مقابل علم کوچکی کنی و گوش فرا دهی .(هارون از طرز سخن گفتن عرب ناراحت شد) به عرب گفت :- می خواهم مساءله ای دینی از تو بپرسم ، اگر درست جواب ندادی ، تو را اذیت خواهم کرد.- سؤ ال تو برای یاد گرفتن است یا می خواهی مرا اذیت کنی ؟- البته منظور، یاد گرفتن است .- بسیار خوب ! ولی باید برخیزی و مانند شاگردی که می خواهد مطلبی از استاد به پرسد، مقابل من بنشینی !هارون برخاست و در مقابل وی روی زمین نشست .هارون پرسید:- بگو بدانم ، خداوند چه چیزی را بر تو واجب کرده است ؟عرب گفت :- از کدام امر واجب سؤ ال می کنی ؟ از یک واجب یا پنج واجب یا هفده واجب یا سی و چهار یا نود و چهار و یا صد و پنجاه و سه بر هفده عدد و از دوازده یکی و از چهل یکی و از دویست پنج عدد و از تمام عمر یکی و یکی به یکی ؟!هارون گفت :- من از یک واجب از تو سؤ ال کردم ، تو برایم عدد شماری کردی !عرب گفت :- دین در دنیا بر پایه عدد و حساب برقرار است و اگر چنین نبود، خداوند در روز قیامت برای مردم حساب باز نمی کرد.سپس این آیه را خواند:((و ان کان مثقال حبة من خردل اتینابها و کفی بنا حاسبین (70)))در این هنگام ، عرب خلیفه را به نام صدا کرد. هارون سخت خشمگین شد، طوری که برافروخته گردید، (زیرا به نظر خلیفه تمامی افراد به او باید امیرالمؤ منین می گفتند) در حالی که آثار خشم و غضب در چهره اش آشکار بود گفت :- آنچه را که گفتی توضیح بده ! اگر توضیح دادی آزاد هستی و گرنه ، دستور می دهم بین صفا و مروه گردنت را بزنند!نگهبان از خلیفه تقاضا کرد که او را به خاطر خدا و آن مکان مقدس ‍ نکشد!مرد عرب از گفتار نگهبان خنده اش گرفت ! هارون پرسید:- چرا خندیدی ؟- از شما دو نفر خنده ام گرفت ، زیرا نمی دانم کدام یک از شما نادان ترید؛ کسی که تقاضای بخشش کسی را می کند که اجلش رسیده ، یا کسی که عجله برای کشتن می نماید نسبت به شخصی که اجلش نرسیده ؟!هارون گفت :- بالاخره آنچه را که گفتی توضیح بده !عرب اظهار داشت :- اینکه از من پرسیدی : آنچه خداوند بر من واجب نمود چیست ؟ جوابش این است که خداوند خیلی چیزها را به انسان واجب نموده است .اینکه پرسیدم : آیا از یک چیز واجب سؤ ال می کنی ؟ مقصودم دین اسلام است (که قبل از هر چیزی پیروی از آن بر بندگان خدا واجب است .)منظورم از پنج ، نمازهای پنجگانه ، از هفده چیز، هفده رکعت نماز شبانه روزی و از سی و چهار چیز، سجده های نمازها و نود و چهار هم تکبیرات نمازهایی است که در شبانه روز می خوانیم و از صد و پنجاه و سه ، در هفده عدد، تسبیح نماز است .اما آنچه گفتم از دوازده عدد یکی ، منظورم ماه رمضان است که از دوازده ماه ، یک ماه واجب است . و آنچه گفتم از چهل یکی ، هر کس چهل دینار طلا داشته باشد یک دینار واجب است زکات بدهد و گفتم از دویست ، پنج ، هر کس دویست درهم نقره داشته باشد، پنج درهم باید زکات بدهد.اینکه پرسیدم : آیا از یک واجب در تمام عمر می پرسی ؟مقصودم زیارت خانه خداست که در تمام عمر یک بار بر مسلمانان مستطع واجب است و اینکه گفتم یکی به یکی ، هر کس به ناحق کسی را بکشد باید کشته شود، خداوند می فرماید ((النفس بالنفس )).چون سخن عرب به پایان رسید، هارون از تفسیر و بیان این مسائل و زیبای سخن عرب بسیار خوشحال گشت و مرد عرب در نظرش بزرگ آمد و غضب تبدیل به مهربانی شد و یک کیسه طلا به عرب داد. آن گاه ، عرب به هارون گفت :- تو چیزهایی از من پرسیدی و من هم جواب دادم . اکنون من نیز از تو سؤ ال می کنم و تو باید جواب بدهی ! اگر جواب دادی ، این کیسه طلا مال خودت و می توانی آن را در این مکان مقدس صدقه دهی ، اگر نتوانستی باید یک کیسه دیگر نیز به آن اضافه کنی تا بین فقرای قبیله خود تقسیم کنم .هارون ناچار قبول کرد. عرب پرسید:- خنفساء به بچه اش دانه می دهد یا شیر؟هارون غضبناک شد و گفت :- آیا درست است فردی مثل تو از من چنین پرسشی بنماید؟عرب گفت :شنیده ام پیامبر فرموده است : عقل پیشوای مردم از همه بیشتر است . تو رهبر این مردم هستی ، هر سؤ الی از امور دینی و واجبات از تو پرسیده شود باید همه را پاسخ دهی . اکنون جواب این پرسش را می دانی یانه ؟هارون :- نه ! توضیح بده آنچه را که از من پرسیدی و دو کیسه طلا بگیر.عرب :- خداوند آنگاه که زمین را آفرید و جنبده هایی در آن بوجود آورد، که معده و خون قرمز ندارند، خوراکشان را از همان خاک قرار داد. وقتی نوزاد خنفساء متولد می شود نه او شیر می خورد و نه دانه ! بلکه زندگیش ‍ از مواد خاکی تاءمین می گردد.هارون :- به خدا سوگند! تاکنون دچار چنین سؤ الی نشده ام .مرد عرب دو کیسه طلا را گرفت و بیرون آمد. چند نفر از اسمش ‍ پرسیدند، فهمیدند که وی امام موسی بن جعفر علیه السلام است .به هارون اطلاع دادند، هارون گفت :به خدا قسم ! درخت نبوت باید چنین شاخ و برگی داشته باشد!(چون اولین سال زیارت هارون بود و حضرت نیز در لباس مبدل به مکه رفته بود، تا مردم او را نشناسند لذا هارون آن حضرت را نشناخت

                                    *****

۹‌دی ترجمه‌ی عاشوراست به زبان انقلاب اسلامی. ۹ دی تجربه‌ی عاشوراست به زبان بسیجیان خامنه‌ای كه می‌توان تا كربلا رفت؛ اما با حسین علیه السلام برگشت تا زینب سلام الله علیها به اسیری نرود.

۹‌دی اگرچه روز بود اما شب قدر انقلاب اسلامی بود و فرشته‌ها شهدایی بودند كه همراه با ما ستاره‌های حضرت ماه “اَینَ عَمّار” خامنه‌ای را با حضور خود لبیك گفتند. تقدیر ما را خدا در شب قدر انقلاب اسلامی خوب نوشت. ما دراین شب قدر؛ در شب قدر انقلاب اسلامی؛ به جای قرآن، قرآن ناطق را، امر حضرت سیدعلی را بر سر خود گذاشتیم.  ۹‌دی ما گفتیم؛ الهی العفو از اَینَ عَمّار ..... و خدا ما را بخشید، به آبروی شهدا.

۹‌دی تجلی شهدا بود. من بودم و تو بودی و ما بودیم و مادر شهیدی و فوج فوج شهدایی كه آمده بودند تا سلام ارباب بی‌كفن را به ما برسانند: “السلام علیك یا اباعبدالله.” آنان‌كه شهدا را در ۹ دی ندیدند، چشم صورت گشوده بودند، نه چشمه‌ی بصیرت. چشم ها را باید شست.

۹‌دی حیات دوباره‌ی ما بود. اگر امام خامنه‌ای گفت؛ اَینَ عَمّار؟!  .....  رهبرا! ما همه عمار. ۹ دی جلوه‌ی عمار بود.   ۹‌دی ما با شهدا، اما با خشم عاشورایی آمده بودیم. از خشم آشوب عاشورا آمده بودیم. از خشم لشكریان عمر سعد كه باز هم خیمه‌ی حسین علیه السلام را آتش زدند. “یا خیل الله اركبی و بالجنت ابشری”.

ما در ۹‌دی حرف‌مان به امام خامنه‌ای این بود: “ولله ان قطعتموا یمینی، انی احامی ابدا عن دینی” ؛ كه ما فرزندان علمدار كربلاییم. هر درس كه لازم بود عباس علیه السلام به ما داده است.

*****

اگر ۲۲ بهمن ۵۷ روز پیروزی جمهوری اسلامی بود اما ۹ دی ۸۸ روز مهمتری است. از آنرو كه معلوم آمد در این روز انقلاب اسلامی شكست ناپذیر است.

از این پس هر روز برای ما ۹‌دی است. جمهوری اسلامی كه در راس آن ولایت فقیه نباشد، عینا نظام طاغوت است. ما به جمهوری اسلامی نه یك كلمه كم و نه یك كلمه زیاد، اما فقط به شرط ولایت فقیه رای “آری” دادیم. اگر ۱۲ بهمن ۵۷ به امام خمینی و با حضور تاریخی خود از فرودگاه تا بهشت زهرا “آری” گفتیم و اگر ۱۴ خرداد ۶۸ بیعت كردیم با امام خامنه‌ای، در ۹ دی ۸۸ “نه” گفتیم به دشمنان مشترك خمینی و خامنه‌ای. با این همه ۹ دی ۸۸ ریشه در ۲۲ بهمن ۵۷دارد، همچنان كه “لا اله” ما ریشه در “الا الله” دارد.

نظامی كه بعد از ۲۲ بهمن ۵۷ سر كار آمد جمهوری اسلامی بود، اما بعد از ۳۰ سال شجره‌ی طیبه جمهوری اسلامی نیاز مبرم به هرس داشت. ۹ دی ۸۸ فرزندان انقلاب اسلامی بریدند شاخ و برگ های زائد این درخت را. ۹‌دی ۸۸ روز حجامت جمهوری اسلامی بود.

 ۲۲ بهمن ۵۷ روز بعثت دوباره محمد(صلی‌الله و علیه و آله) بود؛ روز برانگیخته شدن امام خمینی ، و ۹ دی ۸۸ روز تثبیت ولایت مستمر “علی(علیه السلام)” بود. روز “نه” گفتن به دشمنان سیدعلی. ما در ۱۴ خرداد ۶۸ با امام خامنه‌ای بیعت كردیم اما ۹دی اعلام برائت كردیم از دشمنان خامنه‌ای. ۹ دی دیر اتفاق افتاد اما دیر یا زود باید اتفاق می افتاد.

۹‌دی حرف حساب ما این بود؛ تا ظهور حضرت بقیه الله، جز جانشین حضرت روح الله؛ حضرت ماه علمداری برای انقلاب اسلامی متصور نیست. ۲۲ بهمن ۵۷   و  ۹ دی ۸۸، دو روی یك سكه‌اند.

و ما دریوم الله ۹ دی ۸۸ حرف حساب مان این بود: اجازه نمی دهیم آه حضرت ماه گره بخورد به سینه‌ی چاه.

ما اگر بودیم “علی علیه السلام” تنها نمی‌ماند. ما اگر بودیم سرشمر را می‌بردیم. ما یك ملت مالك اشتریم. فرزندان عباس‌علیه السلام.