تبیان، دستیار زندگی

دلی پرخون زاین دیوانه دارم

نچرخد در دهان  در ذکر مولا

به رقصآید به لهو تا چانه دارم

زپر گویی چو باید بز حذر بود                   اگر گفتی نشاید پر ثمر بود

چو دانی گوش هر شخصی دوتا هست         بپرسی حکمتس در آن چرا هست

دو گوشت داده اند  تا می توانی                 سخن بشنو مگو آنچه  ندانی

شنیدن بهتر  از گفتار شر بود                  مگو حرفی که دانی بی اثر بود

شنیداری که هر کس تاب آن هست            سخن دانی گمانم بس گرانست

زبان را هر کسی چون یک بدادند             اسیری   بین  لبهایش نهادند

امان از دست او آتش به جان است             کثیری جرم ما از این زبانست

اگر در حمد حق او بی قرار است              مکررذکر آن پروردگار است

کند دوری زهر تهمت به اشخاص             نچرخد در دهان مانند رقاص

زغیبتها نگوید بس به افراد                 زهر چیزی نخواهد چون نظر داد

به هنگامی که باید هم نظرگفت               همان مقدار می باید سخن گفت

شدی سرور به تن بر این زبان گفت         دو صد احسن چوباید قهرمان گفت

هماهنگش بکن با عقل وتدبیر              نگهدارش چنان در بند وزنجیر

نگردد کس ز آزارش چو دلگیر            که زخمی از زبان بدتر زشمشیر

نهایت به شود آن زخم شمشیر          نشاید به شود آن شخص دلگیر

خدایا کن عطا آن حفظ گفتار               حفاظت کن مرا از سوء رفتار

زبانم را به ذكرت آشنا كن                  مرا با عاشقانت  هم نوا كن

آواز خوشت ورد زبانست هنوز

این طائر دل سیر کنان تا به کران

اندر پی دیدار و وصال است هنوز

از عشق تو دل در هیجان است هنوز

هم یاد تو آرامش جان است هنوز

دریا همه شرمسار حسین است وعلی

فریاد عطش ورد زبان است هنوز

گر بخواهی عمر تو از نوح هم افزون شود// طنزی از «جاوید» خوانده با تـُُن بالا بخند

نگردد کفشهاشان درب و داغان