| سخن گوی دهقان چو بنهاد خوان |
| یکی داسـتان راند از هفتـخوان |
| ز رویین دژ و کار اسـفـندیار |
| ز راه و ز آموزش گرگـسار |
| چـنین گفت کو چون بیامد به بلخ |
| زبان و روان پر ز گـفـتار تـلـخ |
| هـمی راند تا پیشش آمد دو راه |
| سراپرده و خیمـه زد با سـپاه |
| بـفرمود تا خوان بیاراسـتـند |
| می و رود و رامشگران خواستـند |
| برفـتـند گردان لشـکر همـه |
| نشـسـتـند بر خوان شاه رمه |
| یکی جام زرین به کـف برگرفـت |
| ز گشتاسپ آنگه سخن در برگرفت |
| وزان پـس بـفرمود تا گرگـسار |
| شود داغ دل پیش اسـفـندیار |
| بـفرمود تا جام زرین چـهار |
| دمادم ببـسـتـند بر گرگـسار |
| ازان پس بدو گفت کای تیره‌بخـت |
| رسانـم ترا من به تاج و به تخـت |
| گر ایدونک هرچت بپرسیم راسـت |
| بـگویی همه شهر ترکان تراست |
| چو پیروز گردم سـپارم ترا |
| بـه خورشید تابان برآرم ترا |
| نیازارم آنرا کـه پیوند تـسـت |
| هـم آنرا کـه پیوند فرزند تسـت |
| وگر هیچ گردی بـه گرد دروغ |
| نـگیرد بر مـن دروغـت فروغ |
| میانـت بـه خنـجر کنم بدو نیم |
| دل انجـمـن گردد از تو بـه بیم |
| چـنین داد پاسـخ ورا گرگـسار |
| کـه ای نامور فرخ اسـفـندیار |
| ز من نشود شاه جز گفت راسـت |
| تو آن کن که از پادشاهی سزاست |
| بدو گفت رویین دژ اکنون کجاسـت |
| که آن مرز ازین بوم ایران جداست |
| بدو چند راهست و فرسنگ چـند |
| کدام آنـک ازو هسـت بیم و گزند |
| سپـه چـند باشد همیشه دروی |
| ز بالای دژ هرچ دانی بـگوی |
| چـنین داد پاسـخ ورا گرگـسار |
| کـه ای شیردل خسرو شـهریار |
| سه راهست ز ایدر بدان شارستان |
| کـه ارجاسپ خواندش پیکارستان |
| یکی در سـه ماه و یکی در دو ماه |
| گر ایدون خورش تنگ باشد بـه راه |
| گیا هسـت و آبشـخور چارپای |
| فرود آمدن را نیابی تو جای |
| سـه دیگر به نزدیک یک هفته راه |
| بهشتـم بـه رویین دژ آید سپاه |
| پر از شیر و گرگـسـت و پر اژدها |
| کـه از چنگشان کـس نیابد رها |
| فریب زن جادو و گرگ و شیر |
| فزونـسـت از اژدهای دلیر |
| یکی را ز دریا برآرد بـه ماه |
| یکی را نـگون اندر آرد بـه چاه |
| بیابان و سیمرغ و سرمای سخت |
| کـه چون باد خیزد به درد درخـت |
| ازان پـس چو رویین دژ آید پدید |
| نه دژ دید ازان سان کسی نه شنید |
| سر باره برتر ز ابر سیاه |
| بدو در فراوان سـلیح و سـپاه |
| بـه گرد اندرش رود و آب روان |
| کـه از دیدنـش خیره گردد روان |
| بـه کـشـتی برو بگذرد شهریار |
| چو آید بـه هامون ز بـهر شـکار |
| بـه صد سال گر ماند اندر حـصار |
| ز هامون نیایدش چیزی بـه کار |
| هـم‌اندر دژش کشتـمـند و گیا |
| درخـت برومـند و هـم آسیا |
| چو اسفـندیار آن سخنها شـنید |
| زمانی بـپیچید و دم درکـشید |
| بدو گفـت ما را جزین راه نیسـت |
| بـه گیتی به از راه کوتاه نیسـت |
| چـنین گـفـت با نامور گرگسار |
| که این هفتخوان هرگز ای شهریار |
| بـه زور و به آواز نگذشت کـس |
| مـگر کز تن خویش کردست بس |
| بدو نامور گـفـت گر با مـنی |
| بـبینی دل و زور آهرمـنی |
| به پیشم چه گویی چه آید نخست |
| کـه باید ز پیکار او راه جـسـت |
| چـنین داد پاسـخ ورا گرگـسار |
| کـه این نامور مرد ناباک دار |
| نخسـتین به پیش تو آید دو گرگ |
| نر و ماده هریک چو پیلی سـترگ |
| دو دندان بـه کردار پیل ژیان |
| بر و کـتـف فربـه و لاغر میان |
| بـسان گوزنان بـه سر بر سروی |
| هـمی رزم شیران کـند آرزوی |
| بـفرمود تا همچنانـش به بـند |
| بـه خرگاه بردند ناسودمـند |
| بیاراسـت خرم یکی بزمـگاه |
| بـه سر بر نظاره بران جشنـگاه |
| چو خورشید بـنـمود تاج از فراز |
| هوا با زمین نیز بـگـشاد راز |
| ز درگاه برخاسـت آوای کوس |
| زمین آهـنین شد سپهر آبـنوس |
| سوی هفتخوان رخ به توران نـهاد |
| هـمی رفـت با لشکر آباد و شاد |
| چو از راه نزدیک مـنزل رسید |
| ز لـشـکر یکی نامور برگزید |
| پـشوتـن یکی مرد بیدار بود |
| سـپـه را ز دشمن نگـهدار بود |
| بدو گفـت لشـکر بـه آیین بدار |
| هـمی پیچـم از گفته گرگـسار |
| مـنـم پیش رو گر به من بد رسد |
| بدین کـهـتران بد نیاید سزد |
| بیامد بـپوشید خفـتان جنـگ |
| ببـسـت از بر پشت شبرنگ تنگ |
| سپـهـبد چو آمد به نزدیک گرگ |
| چـه گرگ آن سرافراز پیل سترگ |
| بدیدند گرگان بر و یال اوی |
| میان یلی چـنـگ و گوپال اوی |
| ز هامون سوی او نـهادند روی |
| دو پیل سرافراز و دو جنـگـجوی |
| کـمان را بـه زه کرد مرد دلیر |
| بـغرید بر سان غرنده شیر |
| بر آهرمـنان تیرباران گرفـت |
| بـه تـندی کمان سواران گرفت |
| ز پیکان پولاد گشتـند سـسـت |
| نیامد یکی پیش او تـن درسـت |
| نـگـه کرد روشـن‌دل اسفندیار |
| بدید آنک دد سست برگشـت کار |
| یکی تیغ زهرآبـگون برکـشید |
| عـنان را گران کرد و سر درکشید |
| سراسر به شمشیرشان کرد چاک |
| گل انگیخت از خون ایشان ز خاک |
| فرود آمد از نامور بارگی |
| بـه یزدان نـمود او ز بیچارگی |
| سلیح و تن از خون ایشان بشست |
| بران خارستان پاک جایی بجسـت |
| پر آژنـگ رخ سوی خورشید کرد |
| دلی پر ز درد و سری پر ز گرد |
| هـمی گـفـت کای داور دادگر |
| تو دادی مرا هوش و زور و هـنر |
| تو کردی تـن گرگ را خاک جای |
| تو باشی به هر نیک و بد رهنمای |
| چو آمد سـپاه و پـشوتـن فراز |
| بدیدند یل را بـه جای نـماز |
| بـماندند زان کار گردان شگفـت |
| سپـه یکـسر اندیشه اندر گرفت |
| که این گرگ خوانیم گر پیل مست |
| که جاوید باد این دل و تیغ و دست |
| کـه بی فره اورنگ شاهی مـباد |
| بزرگی و رسـم سـپاهی مـباد |
| برفـتـند گردان فرخـنده رای |
| برابر کـشیدند پرده‌سرای |
