| ازان پـس بـفرمود تا گرگـسار |
| بیامد بر نامور شـهریار |
| بدادش سـه جام دمادم نـبید |
| می سرخ و جام از گـل شـنـبـلید |
| بدو گـفـت کای بد تـن بدنـهان |
| نـگـه کـن بدین کردگار جـهان |
| نـه سیمرغ پیدا نـه شیر و نـه گرگ |
| نـه آن تیز چـنـگ اژدهای بزرگ |
| بـه مـنزل کـه انـگیزد این بار شور |
| بود آب و جای گیای سـتور |
| بـه آواز گـفـت آن زمان گرگـسار |
| کـه ای نامور فرخ اسـفـندیار |
| اگر باز گردی نـباشد شـگـفـت |
| ز بـخـت تو اندازه باید گرفـت |
| ترا یار بود ایزد ای نیکـبـخـت |
| بـه بار آمد آن خـسروانی درخـت |
| یکی کار پیشـسـت فردا کـه مرد |
| نیندیشد از روزگار نـبرد |
| نـه گرز و کـمان یاد آید نـه تیغ |
| نـه بیند ره جـنـگ و راه گریغ |
| بـه بالای یک نیزه برف آیدت |
| بدو روز شادی شـگرف آیدت |
| بـمانی تو با لـشـکر نامدار |
| بـه برف اندر ای فرخ اسـفـندیار |
| اگر بازگردی نـباشد شـگـفـت |
| ز گـفـتار مـن کین نـباید گرفـت |
| هـمی ویژه در خون لـشـکر شوی |
| بـه تـندی و بدرایی و بدخوی |
| مرا این درسـتـسـت کز باد سـخـت |
| بریزد بران مرز بار درخـت |
| ازان پـس کـه اندر بیابان رسی |
| یکی مـنزل آید بـه فرسـنـگ سی |
| هـمـه ریگ تفتـسـت گر خاک و شخ |
| برو نـگذرد مرغ و مور و مـلـخ |
| نـبینی بـه جایی یکی قـطره آب |
| زمینـش هـمی جوشد از آفـتاب |
| نـه بر خاک او شیر یابد گذر |
| نـه اندر هوا کرگـس تیزپر |
| نـه بر شـخ و ریگـش بروید گیا |
| زمینـش روان ریگ چون توتیا |
| برانی برین گونـه فرسـنـگ چـل |
| نـه با اسـپ تاو و نـه با مرد دل |
| وزانـجا بـه رویین‌دژ آید سـپاه |
| بـبینی یک مایه‌ور جایگاه |
| زمینـش بـه کام نیاز اندر اسـت |
| وگر باره با مـه بـه راز اندر اسـت |
| بـشد بامـش از ابر بارنده‌تر |
| کـه بد نامـش از ابر برنده‌تر |
| ز بیرون نیابد خورش چارپای |
| ز لـشـکر نـماند سواری بـه جای |
| از ایران و توران اگر صدهزار |
| بیایند گردان خـنـجرگزار |
| نـشینـند صد سال گرداندرش |
| هـمی تیرباران کـنـند از برش |
| فراوان همانـسـت و کـمـتر هـمان |
| چو حـلـقـه‌سـت بر در بد بدگـمان |
| چو ایرانیان این بد از گرگـسار |
| شـنیدند و گـشـتـند با درد یار |
| بـگـفـتـند کای شاه آزادمرد |
| بـگرد بال تا توانی مـگرد |
| اگر گرگـسار این سخنـها که گـفـت |
| چـنین اسـت این خود نماند نهـفـت |
| بدین جایگـه مرگ را آمدیم |
| نـه فرسودن ترگ را آمدیم |
| چـنین راه دشوار بـگذاشـتی |
| بـلای دد و دام برداشـتی |
| کـس از نامداران و شاهان گرد |
| چـنین رنـجـها برنیارد شـمرد |
| کـه پیش تو آمد بدین هـفـتـخوان |
| برین بر جـهان آفرین را بـخوان |
| چو پیروزگر بازگردی بـه راه |
| بـه دل شاد و خرم شوی نزد شاه |
| بـه راهی دگر گر شوی کینـه‌ساز |
| هـمـه شـهر توران برندت نـماز |
| بدین سان کـه گوید هـمی گرگـسار |
| تـن خویش را خوارمایه مدار |
| ازان پـس کـه پیروز گـشـتیم و شاد |
| نـباید سر خویش دادن بـه باد |
| چو بـشـنید این‌گونـه زیشان سخـن |
| شد آن تازه رویش ز گردان کـهـن |
| شـما گـفـت از ایران بـه پـند آمدید |
| نـه از بـهر نام بـلـند آمدید |
| کـجاآن همـه خـلـعـت و پـند شاه |
| کـمرهای زرین و تـخـت و کـلاه |
| کـجا آن همـه عـهد و سوگند و بـند |
| بـه یزدان و آن اخـتر سودمـند |
| کـه اکـنون چـنین سسـت شد پایتان |
| بـه ره بر پراگـنده شد رایتان |
| شـما بازگردید پیروز و شاد |
| مرا کام جز رزم جـسـتـن مـباد |
| بـه گـفـتار این دیو ناسازگار |
| چـنین سرکـشیدید از کارزار |
| از ایران نـخواهـم برین رزم کـس |
| پـسر با برادر مرا یار بـس |
| جـهاندار پیروز یار مـنـسـت |
| سر اخـتر اندر کـنار مـنـسـت |
| بـه مردی نـباید کـسی هـمرهـم |
| اگر جان سـتانـم وگر جان دهـم |
| بـه دشمـن نـمایم هـنر هرچ هست |
| ز مردی و پیروزی و زور دسـت |
| بیابید هـم بی‌گـمان آگـهی |
| ازین نامور فر شاهـنـشـهی |
| کـه با دژ چـه کردم بـه دسـتان و زور |
| بـه نام خداوند کیوان و هور |
| چو ایرانیان برگـشادند چـشـم |
| بدیدند چـهر ورا پر ز خـشـم |
| برفـتـند پوزش‌کـنان نزد شاه |
| کـه گر شاه بیند بـبـخـشد گـناه |
| فدای تو بادا تـن و جان ما |
| برین بود تا بود پیمان ما |
| ز بـهر تـن شاه غـمـخواره‌ایم |
| نـه از کوشـش و جـنـگ بیچاره‌ایم |
| ز ما تا بود زنده یک نامدار |
| نـپیچیم یک تـن سر از کارزار |
| سپـهـبد چو بـشـنید زیشان سخـن |
| بـپیچید زان گـفـتـهای کـهـن |
| بـه ایرانیان آفرین کرد و گـفـت |
| کـه هرگز نـماند هـنر در نـهـفـت |
| گر ایدونـک گردیم پیروزگر |
| ز رنـج گذشـتـه بیابیم بر |
| نـگردد فرامـش بـه دل رنـجـتان |
| نـماند تـهی بی‌گـمان گـنـجـتان |
| هـمی رای زد تا جـهان شد خـنـک |
| برفـت از بر کوه باد سـبـک |
| برآمد ز درگاه شیپور و نای |
| سـپـه برگرفـتـند یکـسر ز جای |
| بـه کردار آتـش هـمی راندند |
| جـهان‌آفرین را بـسی خواندند |
| سـپیده چو از کوه سر برکـشید |
| شـب آن چادر شـعر در سرکـشید |
| چو خورشید تابان نـهان کرد روی |
| هـمی رفـت خون در پس پشـت اوی |
| بـه مـنزل رسید آن سـپاه گران |
| هـمـه گرزداران و نیزه‌وران |
| بـهاری یکی خوش‌مـنـش روز بود |
| دل‌افروز یا گیتی‌افروز بود |
| سراپرده و خیمـه فرمود کی |
| بیاراسـت خوان و بیاورد می |
| هـم‌اندر زمان تـندباری ز کوه |
| برآمد کـه شد نامور زان سـتوه |
| جـهان سربـسر گـشـت چون پر زاغ |
| ندانـسـت کـس باز هامون ز زاغ |
| بیارید از ابر تاریک برف |
| زمینی پر از برف و بادی شـگرف |
| سه روز و سه شب هم بدان سان به دشت |
| دم باد ز اندازه اندر گذشـت |
| هوا پود گـشـت ابر چون تار شد |
| سـپـهـبد ازان کار بیچار شد |
| بـه آواز پیش پـشوتـن بـگـفـت |
| کـه این کار ما گشـت با درد جـفـت |
| بـه مردی شدم در دم اژدها |
| کـنون زور کردن نیارد بـها |
| هـمـه پیش یزدان نیایش کـنید |
| بـخوانید و او را سـتایش کـنید |
| مـگر کاین بـلاها ز ما بـگذرد |
| کزین پـس کـسی مان به کس نشـمرد |
| پـشوتـن بیامد بـه پیش خدای |
| کـه او بود بر نیکویی رهـنـمای |
| نیایش ز اندازه بـگذاشـتـند |
| هـمـه در زمان دسـت برداشـتـند |
| هـمانـگـه بیامد یکی باد خوش |
| بـبرد ابر و روی هوا گـشـت کـش |
| چو ایرانیان را دل آمد بـه جای |
| بـبودند بر پیش یزدان بـه پای |
| سراپرده و خیمـه‌ها گـشـتـه‌تر |
| ز سرما کـسی را نـبد پای و پر |
| هـمانـجا بـبودند گردان سـه روز |
| چـهارم چو بـفروخـت گیتی فروز |
| سـپـهـبد گرانـمایگان را بـخواند |
| بـسی داسـتانـهای نیکو براند |
| چـنین گـفـت کایدر بـمانید بار |
| مدارید جز آلـت کارزار |
| هرانکـس کـه هستـند سرهنگ‌فـش |
| کـه باشد ورا باره صد آب کـش |
| بـه پـنـجاه آب و خورش برنـهید |
| دگر آلـت گـسـترش بر نـهید |
| فزونی هـم ایدر بـمانید بار |
| مـگر آنـچ باید بدان کارزار |
| بـه نیروی یزدان بیابیم دسـت |
| بدان بدکـنـش مردم بـت‌پرسـت |
| چو نومید گردد ز یزدان کـسی |
| ازو نیک‌بـخـتی نیاید بـسی |
| ازان دژ یکایک توانـگر شوید |
| هـمـه پاک با گـنـج و افـسر شوید |
| چو خور چادر زرد بر سرکـشید |
| بـبد باخـتر چون گـل شـنـبـلید |
| بـنـه برنـهادند گردان هـمـه |
| برفـتـند با شـهریار رمـه |
| چو بـگذشـت از تیره شـب یک زمان |
| خروش کـلـنـگ آمد از آسـمان |
| برآشـفـت ز آوازش اسـفـندیار |
| پیامی فرسـتاد زی گرگـسار |
| کـه گـفـتی بدین منزلـت آب نیست |
| هـمان جای آرامـش و خواب نیسـت |
| کـنون ز آسـمان خاسـت بانگ کلنـگ |
| دل ما چرا کردی از آب تـنـگ |
| چـنین داد پاسـخ کز ایدر سـتور |
| نیابد مـگر چـشـمـه آب شور |
| دگر چـشـمـه آب‌یابی چو زهر |
| کزان آب مرغ و ددان راسـت بـهر |
| چـنین گـفـت سالار کز گرگـسار |
| یکی راهـبر ساخـتـم کینـه‌دار |
| ز گـفـتار او تیز لـشـکر براند |
| جـهاندار نیکی دهـش را بـخواند |
