تبیان، دستیار زندگی

ورزش را باید با برنامه ای مشخص و ثابت ادامه داد. باید كاری كرد كه روح و بدنی سالم و سرزنده داشته باشی. بقیه كارها خودبخود درست خواهد شد.

 

می‌خواست برود، ولی چیزی او را پایبند کرده بود؛ می‌خواست بماند، ولی چیزی او را به سوی خود می کشید؛ می‌خواست بنویسد، قلمی نداشت، می‌خواست بایستد، چیزی او را وادار به نشستن می‌کرد. می‌خواست بگوید، لبان خشکیده‌اش نمی‌گذاشتند. می‌خواست بخندد، تبسم در صورتش محو می‌شد. می‌خواست بپرد، دیگر آسمانش تنگ بود، می‌خواست دست بزند و شادی کند، ولی دستانش یاری نمی‌دادند. می‌خواست نفس عمیقی بکشد و تمام اکسیژن های هوا را ببلعد، اما چیری راه تنفسش را بسته بود. می‌خواست آواز سر دهد، نغمه اش به سکوت مبدل شد. می‌خواست پنجره کلبه‌اش را باز کند و از دیدن زیبایی‌ها لذت ببرد، اما با این که پنجره با او فاصله ای نداشت، این کار برایش غیر ممکن بود. می‌خواست بی‌پروا همه چیز را تجربه کند ولی دیگر فرصتی وجود نداشت. می‌خواست گلی بچیند و به کسی که به او خیره شده بود بدهد، دستش جلو نمی‌رفت. می خواست به همه بگوید دوستشان دارد و عاشقشان است، لبش گشوده نمی‌شد، می خواست ستاره های آسمان را بشمارد و هنگام عبور شهاب آرزو کند که ای کاش روزهای رفته برگردند. آخر او عکسی در قابی کهنه بود که توان هیچ کاری را نداشت. می‌خواست حداقل لبخندی به لب داشته باشد اما لبانش خشکیده بود. یادش افتاد کاش وقتی عکاس گفت (بگو سیب) از دنیا گله نمی‌کرد. دلش می خواست اگر نمی تواند هیچ کاری بکند فقط بگوید (سیب)

در این دنیا تک و تنها شدم من
گیاهی در دل صحرا شدم من

چو مجنونی که از مردم گریزد
شتابان در پی لیلا شدم من

چه بی اثر می خندم
چه بی ثمر می گریم

به ناکامی چرا رسوا شدم من
چرا عاشق چرا شیدا شدم من

من آن دیر آشنا را می شناسم
من آن شیرین ادا را می شناسم

محبت بین ما کار خدا بود
از اینجا من خدا را می شناسم



به ناکامی چرا رسوا شدم من
چرا عاشق چرا شیدا شدم من

خوشا روزی که این دنیا سر آید
قیامت با قیام محشر آید

بگیرم دامن عدل الهی
بپرسم کام عاشق کی بر آید

چه بی اثر می خندم
چه بی ثمر می گریم

به ناکامی چرا رسوا شدم من
چرا عاشق چرا شیدا شدم من

وقتی به دنیا میایی در گوشت اذان میخوانند"وقتی میمیری بر بدنت نماز میخوانند"" چه کوتاست عمر به فاصله اذان تا نماز

او . . . همه کسم بود و هیچ کسم شد . . . !

فورا اعلام كن كه دوست داری با یكی از نزدیكان آشتی كنی این ماجرا باید هر چه زودتر تمام شود تا بهانه از دست دشمنان گرفته شود. با آسودگی خیال و به دور از تنش ها باید زندگی كرد.

روزی روزگاری، اهالی یک دهکده تصمیم گرفتند تا برای نزول باران دعا کنند. در روز موعود، همهء مردم برای مراسم دعا در محلی جمع شدند و تنها یک پسر بچه با خودش چتر آورده بود و این یعنی ایمان

سفر هزار فرسخی با قدم اول شروع می شود پس قدم اول را محکم بردار.