شعر و قطعات ادبی
جان فشانی بکن ار می طلبی جانان را کس بجانان نرسد تا نفشاند جان را
روی بر خاک بنه تا که بر افلاک روی سر بده تا نگری سروری دوران را
ماه کنعان نرود بر فلک حشمت مصر تانبیند الم چه ،ستم زندان را
نوح را کشتی امید به ساحل نرسد تا نیابدغم غرق وخطر طوفان را
همت خضر کند طی بیابان فنا ورنه کی بوده نشان زآب بقاء حیوان را
حسن لیلی طلبد شیفته ای چون مجنون که بیکباره کندترک سروسامان را
نافه ی مشک خطا تا نخورد خون جگر نبرد رونق گلزار بهارستان را
تاشقایق نکشد بار مشقت عمری نرباید به لطافت دل چون نعمان را
مفتقرگر نکشی پای زآن سرکوی دستدرحلقه زنی زلف عبیر افشان را*
*-به نقل از متاب سرودهای امام مهدی چاپ انتشارات قلم -قم -ص 19-سراینده: مفتقر
جمعه 29/7/1390 - 16:4
شعر و قطعات ادبی
بیا بیا که بجان آمدم زتنهایی رمیده از بر من آهوی شکیبایی
به آه وناله چو یعقوب برسر راهت نشسته ام که زمصر فراق باز آیی
ندای عشق من ورای بی تفاوت تو کشیده حال دلم را به اوج شیدایی
جواب عشق مرا یک نظاره ات کافیست که کار من نکشد عاقبت برسوایی
برای لحظه ی چندی زعمر(سید) را بخاک بوسی کویت اجازه فرمایی*
*-اثر طبع حق شناس -به نقل از کتاب سرودهای مهدی -انتشارات قلم -قم -ص 25
جمعه 22/7/1390 - 10:25
شعر و قطعات ادبی
مژده ز میلاد ولی خدا حجت حق شاه خراسان رضا
مزده زمیلاد شه ملک دین حجت حق سرور اهل یقین
قبله ی هفتم وصی هشتمین نور خدا مظهر جان آفرین
مظهر قدرت شه ملک ولا حجت حق شاه خراسان رضا
مژده که شد نور خدا جلوه گر سبط نبی شمس الضحی جلوه گر
شبل علی ماه هدی جلوه گر روشنی ارض وسماء جلوه گر
گشت منور همه ارض وسما حجت حق شاه خراسان رضا
مژده که شد نور حقیقت عیان گشت عیان سرور کل جهان
کنز عطا خسرو کون ومکان روشن ازانوار رخش شد جهان
صحنه ی عالم شد ازاو پر ضیاء حجت حق شاه خراسان رضا
مژده زمیلاد شه ملک طوس بدرالدجا خسرو شمس الشموس
مطلع انوار وانیس النفوس آنکه شهانش چو گداخاکبوس
آمده بر درزپی التجاء حجت حق شاه خراسان رضا*
*-ص111-دیوان آذر -جلد اول -انتشارات ندای اسلام -چاپ سوم 1348 شمسی -مشهد مقدس
جمعه 15/7/1390 - 13:39
اهل بیت
خوشا دردی که درمانش توباشی خوشا راهی که پایانش تو باشی
خوشاچشمی که رخسار تو بیند خوشا دستی که دامان تو گیرد
خوشا قلبی که مغلوبش تو باشی خوشا جمعی که منصوبش تو باشی
خوشا روزی که رخسارتو بینم خوشا عشقی که معشوقش تو باشی
خوشا یاری که یاران توباشند خوش آن جمعی سخنرانش تو باشی
خوش آن خلقی که امیدش تو باشی خوشا حرفی که در قلبش توباشی
خوشا آن گل که گلچینش تو باشی خوشا موجی که طوفانش تو باشی
خوشا دلبر که دلدارش تو باشی خوشا آن غم که غمخوارش توباشی
خوشا آن وصل که موصولش تو باشی خوشا غربت که همیارش تو باشی
خوشا آن فتحی که آن فاتح تو باشی خوشا آن درب که مفتاحش توباشی
خوشا مادر که فرزندش تو باشی خوش آن عصری! زماندارش توباشی
خوش آن پروانه که شمعش تو باشی خوش آن نرجس که دلبندش تو باشی
خوشا آن شب که مهتابش تو باشی خوشا آن جان که جانانش تو باشی
خوشا دینی نگهدارش تو باشی خوش آن عصری که پایانش تو باشی
خوشا راحم ، خوشا رحمان، خوش الله خوشا خونی که رگهایش تو باشی
خوش آن ساعت که رخسارتو بینیم خوش آن جمعه که مهمانش تو باشی*
*-به نقل از:سرودهای مهدی -بااندکی تصرف -صص 22-23- انتشارات قلم -قم- م.ولیعهدی
پنج شنبه 14/7/1390 - 23:7
مهدویت
بیا ای عزیز دل وجان بیا بیا ای نگهبان قر آن بیا
جهان تشنه ی جلوه ی روی توست پذیرای آن روی نیکوی توست
همه جان ودلهای ما سوی توست ستم دیده اندر تکاپوی توست
بیاای عزیز دل وجان بیا بیا ای نگهبان قر آن بیا
ندارد صفا بی تو این زندگی بود زندگیها همه بندگی
رژیم جهان گشته درندگی ندارد حقیقت درخشندگی
بیا ای عزیز دل وجان بیا بیا ای نگهبان قر آن بیا
همه کودک پرورشگاه تو همه ریزه خواران درگاه تو
کنیم دیده خاک گذر گاه تو بیا ای که اکنون بود گاه تو
برای بر اندازی ظلم و کین برای سرافرازی مسلمین
برای نجات بزر گان دین برای تعالی دین مبین
بیا ای عزیز دل وجان بیا بیا ای نگهبان قرآن بیا*
*-ص 19 -کتاب شرود های مهدی -گردآورنده :حسین حقجو-انتشارات قلم -قم
جمعه 8/7/1390 - 9:13
اهل بیت
ای فلک از ستمت پایه ی ایمان بشک ظلم منصور لعین ، پشت مسلمان بشکست
اهرمن آتش کین زد به در خانه ی دین که ازاین غم،دل آن فخر سلیمان بشکست
آتش کین به در خانه ی آن شاه زدند عرش حق را شررش پایه وارکان بشکست
رفت در آتش سوزان جفا همچو خلیل که از آن واقعه ، جان ودل اخوان بشکست
گفت : من پور خلیلم به میان آتش ناگهان قدرت آن آتش سوزان بشکست
گاه تبعید شد وگاه بدی حبس نظر من چه گویم که دل عالم امکان بشکست
بهر قتل شه دین ، تیغ کشیدی منصور زآن ستم بین که دل ختم رسولان بشکست
سر برهنه بسوی قصر جفا برد ورا بن ربیعش ، که زکین محور ایمان بشکست
پسر فاطمه راپای پیاده بردی از پی مرکب و ، دل زآن شه دوران بشکست
عاقبت زهر جفا ریخت بکامش ، منصور که ازاین بار ستم ، گنبد دوران بشکست
پسرش موسی جعفر شدی از کینه یتیم شیعه را رحلت وی منزلت وجان بشکست
نه همین پشت فلک از غم وی گشت کمان قلم((آهی )) گوینده ی دیوان بشکست*
*-صص 202-204 جلد دوم دیوان آهی-اثر طبع علی آهی -انتشارات خزر-تهران- 1348 شمسی
پنج شنبه 31/6/1390 - 23:56
شعر و قطعات ادبی
العجل یوسف گم گشته بیا پهلوی فاطمه بشکسته بیا
مهدیا ! منتظر روی توئیم تشنه ی چهره ی نیکوی توئیم
صبح جمعه است وثنا گوی توئیم روز وشبها به تکا پوی توئیم
العجل یوسف گم گشته بیا پهلوی فاطمه بشکسته بیا
تو گل انجمن خوبانی زچه از دیده ی ما پنهانی
ما که جسمیم وتو تنها جانی درد دلهای همه می دانی
العجل یوسف گم گشته بیا پهلوی فاطمه بشکسته بیا
یوسفا جمله خریدار توئیم منتظر بر سر بازار توئیم
همه دیوانه ی دیدار توئیم همه سرگشته ی رخسار توئیم
العجل یوسف گم گسته بیا پهلوی فاطمه بشکسته بیا
گل روی تو تما شا دارد عکس رویت همه دلها دارد
چشم در راه تو دنیا دارد انتظاری تو زهرا دارد
العجل یوسف گم گشته بیا پهلوی فاطمه بشکسته بیا
باعث راحتی جان همه نظر لطف تو بر خوان همه
در رهت دیده ی گریان همه مهر تو مایه ی ایمان همه
العجل یوسف گم گشته بیا پهلوی فاطمه بشکسته بیا
دل ما بردل توبسته بیا هر دری بر روی ما بسته بیا
العجل یوسف گم گسته بیا پهلوی فاطمه بشکسته بیا*
*-سرودهای امام مهدی(ع)-گرداورنده :حسین حقجو-ص18 -انتشارات قلم -قم
چهارشنبه 30/6/1390 - 17:53
خاطرات و روز نوشت
باسلام به همه ی شماکاربران خوب ایران وجهان
.برعکس همه ی آنهایی که از روز اول مدرسه تنها از گریه ها ی خود می گویند.من می خواهم ا ز خوشحالی روز اول مدرسه بگویم :یکی از روزهای دهه ی اول آبان ماه سال 1343 شمسی بودودریک بعد از ظهرآفتابی مادرم(که خدا رحمتش کناد )با زن همسایه در پشت بام مسجد روستا -که در کنار خانه ی ما واقع شده بود .مشغول جمع وجور کردن گندم های شیرزده بود که معمولا برای غذای زمستان آماده می کردند ومن هم که دوسه روزبودبه جهت تما م شدن قالین بیکار بودم تا قالین بعدی برای بافت آماده وسر کار روی دار قالین بافی کشیده شود ومن به کارخانه باز گردم درآن بعد ظهر آفتابی با یک بچه ی دیگر درکنار مادرم مشغول بازی گوشی ودوندگی بر اطراف گنبذ مسجد بودیم که نا گهان صدای بوق یگ ماشین جیپ روسی چادری توجه ما را به خود جلب کرد با عجله به سمت ماشین رفتیم که سه نفر آز آن پیاده شدند وبعد از سلام وعلیک با یک نفر از مردم روستابه سمت خانه های ده روانه شدند تا دوری در کوچه های روستا بچرخند وقدم زنند وراهنما ده را به سپاه دانش تازه از شهر رسیده معرفی کند .من به پشت بام مسجد بر گشتم ودیدم یکی از مردان ده که فرزندش در کلاس ششم ابتدایی درروستا ی مجاور درس می خواندبرای مادرم تعریف می کرد ومی گفت چند روزپیش به شهر رفته بودم در شهر می گفتند : می خواهند برای تما م روستاها معلم مجانی بفرستند تا بچه ها را با سواد کنند.اوادامه داد : اقای بهنیا کارمند اداره ی ثبت اسنادبیرجند به همراه یک معلم (سپاه دانش ) ویک راهنمااز شهر آمده اند تا ده را به معلم نشان بدهند .خیلی خوب است کاش چند سال قبل این معلم ها را می فرستادند تا ما هم بچه های مان را به روستای خراشاد برای درس خواندن نمی فرستادیم.من که ازشنیدن حرفهای حاجی غلامرضا ذوق زده شده بودم در پوست نمی گنجیدم چون از دست استاد قالی باف که هرروز مرا کتک می زد دلم خون بود وحالا می توانستم به بهانه ی رفتن به مدرسه از کار قالیبافی سربازنم واز دست استاد راحت شوم ونفس تازه ای بکشم .دقایقی طول کشید تا سپاه دانش وراهنمای تعلیماتی وآقای بهنیا در کوچه های روستا چرخی زدند وبه میدان ده با ز گشتند و با یک مرد ازاهالی روستا کمی صحبت کردند وبعد سپاه دانش را به باغ آقای بهنیا بردند وبه برزگر باغ سپردند تا شب از او پذیرایی کندوراهنما ی سپاه دانش وآقای بهنیا-خداوند هردوراغریق رحمت خودگرداند- به شهربا همان ماشین باز گشتند.من هم شناسنامه ام را از مادرم گرفتم که صبح برای رفتن به مدرسه آماده باشم وآن شب از شادی خوابم نمی برد .خلاصه.فرداصبح شد وما در کنارجوی آبی که ازکنار میدان روستا واز میان خانه های ده می گذشت آب بازی می کردیم ومادرم داشت لباس می شست ودوسه مرد هم در میدان ده منتظر بودندکه سپاه دانش با لباسهای مرتب واطوزده حدود ساعت 7-30 بامدادبه میدان ده آمد وبعد از سلام وعلیک واحوالپرسی بادومردی که آنجا آماده بودند.حرفهایی زد ومعلوم شد که باید از مردم روستا با صدای بلند دعوت کنند تا شناسنامه های فرزندان مدرسه ای خود را بیاورند تا سپاه دانش اسم آنها را در دفترثبت کند وبه شهر برود وبرای آنها کتاب وقلم ودفتر وغیره تهیه کند وبهروستابر گردد .یک نفر با صدای بلند جارزد وفریادزد : اهای مردم ده شناسنامه های بچه های خود را بیاورید تا اسم آنها رابرای مدرسه بنویسند ویک نفر برداشت وگفت کو؟بچه ای که به مدرسه برود همه پشت کار قالیبافی هستندوکسی بچه نمی دهد که به مدرسه برود ومرد دیگری که حاجی محمد نام داشت وشوهر عمه ام بود، گفت:این بچه واشاره به من کرد ومن هم که خیلی ذوق مدرسه رفتن داشتم وودوازده سال وهفت ماه هم سن من بودپریدم توی خانه ی خود وشناسنامه ام را فورا آوردم وبه دست شوهر عمه ام دادم تا او بدست سپاه دانش داد.سپاه دانش اولین اسمی را که برای مدرسه نوشت ویادداشت نمود.اسم من بود وکم کم مردم شناسنامه ها را آوردند واسم حدود سیزده (13) نفر را برای رفتن به مدرسه آقامعلم روزهای بعد یادداشت کرد وسپس.از مردم ده برای رفتن به شهر راهنمایی و کمک خواست تاروانه ی شهر شود روستا از خودماشین نداشت واتوبوسی هم که از روستای شش کیلومترپایینتر به شهر میرفت وغروب بر می گشت رفته بود .باز هم همان حاجی غلامرضا رفت والاغ خودرا آماده کرد ویک نالین رنگین نرم هم بر پشت الاغ گذاشت تا سپاه دانش با آن حدود 14 کیلومتر راه را بپیماید تا به لب جاده ی بیرجند -زاهدان برسد واز آنجا با ماشینهای عبوری که از زاهدان می آیند به شهربیرجند برودمن هم به سفارش صاحب الاغ مامور شدم همراه آقا معلم تالب جاده بروم والاغ را در آخر کار به روستا بر گردانم وآقا معلم رفت ودرخانه ی موقتی دیشب آماده شد ووما هم با حاجی غلامرضاالاغ را به کنار قرستان ده وکنار ّباغ آقای بهنیا آوردیم تا وقتی آقا معلم برسد بتواند سوار آلاغ شود .وقتی معلم آمد که راهی شهر شود پرسید چگونه باید سوار آلاغ شوم وصاحب الاغ الاغ را بکنار بلندی برد وبا معذرت خواهی فراوان پرید بالای آلاغ وگفت : این جوری سوار شوید.بعدپایین آمد والاغ را ایستاده نگه داشت تا آقا معلم با زحمت سوارآلاغ شد وراه آفتادیم به سوی جاده.بعد از دوساعت به کنارجاده رسیدیم ونیم ساعتی هم طول کشید تا یک کامیون باری از سمت زاهدان آمد وبا خواهش والتماس آقامعلم روزهای بعدمن سوار کامیون شدوبه شهر رفت ومن هم با خوشحالی آلاغ را سوارشدم وبه ده باز گشتم ولحظه شماری می کردم که چه وقت سپاه دانش ازشهر به روستا بر گردد؟سه روز طول کشید تا معلم از شهربه روستای ما برگشت ومقداری نقشه وووسایل دیگر با خود از شهر آورده بودومن هم در تمام این سه شبانه روز نمی خوابیدم ومنتظر بودم معلم بیاید ومن زودتربه مدرسه بروم.شبی که سپاه دانش به روستا باز گشت .صبح روز بعد که 15 آبان ماه سال 1343 بود ما بعد از خوردن صبحانه آماده ی رفتن به کلاس سپاه دانش شدیم وقبل ازرسیدن به باغ آقای بهنیا که معلم در آن جا مستقر بودوقرار بود در همان جابه مادرس بدهد،می خواندیم:خورشید خانم آفتاب کن یک مشت برنج تو آب کن ما بچه های کردیم ازسرمایی بمردیم .سرانجام سپاه دانش ازخانه بیرون آمد وماراصدا زد که به پشت بام برویم ودر آفتاب درمقابل اتاق اومرتب بنشینیم وما هم این کار راکردیم.معلم به نزد ما آمد وسلام کرد واسم تمامی بچه ها رایک به یک پرسید.من آخرین نفری بودم که در کنار دیگران در سمت راست بچه ها قرار گرفته بودم .بعدگفت :بچه ها ! اسم من :محمد رضا شاهقلی است وشمامرا به اسم آقا معلم صدا کنید.آنگاه چند نقشه آورد وروی دیوار نصب کرد که روی یکی، چهار قوری بودوروی دیگری چهار آهوبودوروی دیگری چهار کاهوویا روی دیگری چهار سینی بود که یکی باسه تای دیگر فرق داشت ومثلا یکی از قوری ها دسته نداشت ویکی ازآهوها دم نداشت و.به همین طریق .ازتمای بچه هاخواست که :صدای آهو کاهورا با صدای بلندفریاد کنند وبگویند : اخرآهو وکاهو ٌصدای اودارد وبعد گفت درنوشتن هم آخر آهو صدای او دارود ونیز:گفت آخر قوری وسینی هم صدای :ای داردودرموردنقشه های بعدی هم همین طورتوضیح داد ووقتی از همه ی بچه ها خواست که در قوری ها چه فرقی می بینندهمه ی افراداشتباه پاسخ دادند ووقتی ازمن پرسید : شما بگو .گفتم :یکی از قوریها دسته ندارد ویکی از آهوهادم ندارد.پرسید اسم شما چیست ؟با خجالت گفتم:محمد حسن.آقا معلم خطاب به همه ی بچه ها گفتّ برای اقا محمد حسن دست بزنیدوهمه دست زدندوبا لاخره نزدیک ظهرگفت: بروید به خانه های تان وبعدازظهر ساعت 2 دوبار ه به کلاس بیایید وماهم عصر به کلاس آمدیم وبعداز توضیحات معلم ساعت 4 به خانه باز گشتیم در حالی که هیچ بچه ای هم گریه نکرده بود وهمگی هم از داشتن چنین معلم خوبی خوشحال بودیم ودر پوست خود از شادی نمی گنجیدیم.وبه اینترتیب روز اول ودوهفته ی اول مادر مدرسه صرف آموزش از روی نقشه ها شد وتا درسفربعدی آقامعلم از شهر برای ماکتاب ودفتر وقلم آورد وآولین کلمه ای که به ما یاد داد :اب وبابا بودوما هم درسن دوازده سالگی به مدرسه پا نهادیم ومن توانستم در طول یک سال مدرسه سه کلاس اول ودوم وسوم را بخوانم وسال بعد راهی کلاس چهارم در روستای مجاورشوم.موید باشید یادآن روز اول مدرسه بخیر .محمد حسن اسایش
سه شنبه 29/6/1390 - 15:18
شعر و قطعات ادبی
دیرگاهی است پناهنده ی این درگاهم بلکه عمری است که خاک ره این خرگاهم
گرچه درهر نفسی کالبدم می میرد بامید تو بود زنده ، دل آگاهم
گاهی از ذوق لبت لاله صفت می شکفم گاهی از شوق قدت شمع صفت می کاهم
گر برانی زدرم ازهمه درویشترم ور بخوانی به برم ور همه شاهان شاهم
گر بود خشم تو، در خطه ی خاکم ماهی ور بود مهرتوبر قبه ی گردون ، ماهم
پرتوی گر زتو تابد به من ایچشمه ی نور! شجر سینه ی سینا ولسان اللهم
طور نور است به اشراق تومارا ظلمات خضرم ار سایه ی لطف تو بود همراهم
گر زچاه غم ونفرت تو نجاتم بخشی یوسف مملکت مصرم وصاحب جاهم
تیشه ی ریشه کن قهر تورا من کوهم کهربای نظر لطف تورا من ، کاهم
بستان داد من از طالع بیداد گرم ورنه درخرمن گردون زند آتش ، آهم
تیره وتار شد ازدود دل آئینه ی فکر ترسم آن آ ینه ی حسن جهان آرایم
مفتخرخاک ره گوشه نشین در تواست بهر او گوشه ی چشمی زشما می خواه *
*-سرود های مهدی-صص12-13-گردا<رنده:حسین حقجو-انتشارات قلم -قم
جمعه 18/6/1390 - 18:42
شعر و قطعات ادبی
تویی زحال دل من گواه ، همدی جان که کرده هجر تو،روزم سیاه ، مهدی جان
فروغ دیده ی درماندگان بی یاور به سائل در خود کن نگاه مهدی جان
فقیر، دست گدایی به که؟ دراز کند منم گدا وتویی پادشاه ، مدی جان
بیا بیا که به بازارآرزوها یم متاع من همه شد اشک وآه ، مهدی جان
اگر زگرد گنه دیده ام ندیده تو را بر آورش تو زگرد گناه ، مهدی جان
گراشتباه بود راه ورسم زندگیم مرا بدر کن ازاین اشتباه ، مهدی جان
برای مادرپهلو شکسته ات ، زهرا بغیر تو که؟ بود دادخواه، مهدی جان
به انتظار توشد پیر(کربلایی) بس بمانده دیده ی حسرت به راه ، مهدی جان
بچاه جهل گر افتاده ام زنادانی زراه لطف برآرم زچاه ، مهدی جان
زجور زخم زبانها دلم بدرد آمد دوایدرد تویی ازالاه ، مهدی جان
بحق خون شهیدان راه آزادی بگیردست من بی پناه ، مهدی جان-----
صاحب زمان
ای مایه ی آمید یا صاحب الزمان جانم بلب رسید یا صاحب الزمان
ای کشتی نجات ،ای حجت خدا! ای منجی بشر، سلطان ورهنما
دل طالب توهست بردیدنم بیا شد دیده ام سپید ، یا صاحب الزمان
دیگر نمانده تاب ،خورشید دین! بتاب کن روز شیعیان، روشن چو آفتاب
از کثرت گناه ، عالم در انقلاب کی ؟ می شوی پدید، یا صاحب الزمان
ای منتظر! شده دنیا پر از فساد از پرده شو برون در راه عدل وداد
باذوالفقار خود ، بر پا نما جهاد جدت شده شهید یا صاحب الزمان!
لطفی کن وبیا ، قرآن بود غریب احکام آن بود نزد بشر عجیب
قرآنیان شدند در خدعه وفریب لطفی نما بیا ، ای بهترین حبیب!*
*-اثرطبع نادعلی کربلایی -به نقل ازارمغان کربلا-صص:302-304-موسسه مطبوعاتی خزر-تهران
جمعه 11/6/1390 - 0:7
