تبیان، دستیار زندگی

زندگینامه امام موسی صدر 

امام موسی صدر در روز 14 خرداد سال 1307 هجری شمسی در شهر مقدس قم دیده به جهان گشود. پدر ایشان مرحوم آیت‌الله سید صدرالدین صدر، جانشین مرحوم آیت‌الله شیخ عبدالكریم حائری مؤسس حوزه علمیه قم و از مراجع بزرگ زمان خود بود. جد پدری ایشان مرحوم آیت‌الله سید اسماعیل صدر، جانشین مرحوم آیت‌الله میرزا حسن شیرازی و مرجع مطلق زمان خود، و جد مادری ایشان مرحوم آیت‌الله حاج‌آقا حسین قمی، جانشین مرحوم آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی و رهبر قیام مردم مشهد علیه رضا خان بود. جد اعلای امام صدر مرحوم آیت‌الله سید صدرالدین صدر، مرجع بزرگ حوزه اصفهان، و استاد فرهیختگانی چون شیخ مرتضی انصاری، شریف‌العلماء و شیخ هاشم چهارسوقی بود. در طول هزاره گذشته زمانی نبوده است كه عرصه مرجعیت شیعه، از حضور نیاكان امام صدر خالی باشد. نسب امام صدر با 32 واسطه به امام موسی كاظم (ع) می‌رسد، و دانشمندانی چون شهید اول و شهید ثانی تنها دو تن از این وسائط هستند.

تحصیلات حوزوی و دانشگاهی

آیت‌الله سید موسی صدر پس از اتمام سیكل اول و بخش مقدمات علوم حوزوی، در خرداد 1322 رسما به حوزه علمیه قم پیوست، و طی مدتی كوتاه، ضمن بهره گیری از محضر حضرات آیات سید محمد باقر سلطانی طباطبایی، شیخ عبدالجواد جبل عاملی، امام خمینی و سید محمد محقق داماد، دروس دوره سطح را به پایان رسانید. وی از ابتدای بهار 1326 وارد مرحله درس خارج گردید، و تا اواخر پاییز 1338، یعنی قریب 13 سال تمام، از مدرسین بزرگ حوزه‌های علمیه قم و نجف كسب فیض نمود. اساتید اصلی دروس خارج ایشان در قم، حضرات آیات سید حسین طباطبایی بروجردی، محقق داماد، صدر و سید محمد حجت، و در نجف، حضرات آیات سید محسن حكیم، سید ابوالقاسم خویی، شیخ حسین حلی و شیخ مرتضی آل یاسین بودند. امام صدر دروس فلسفی را نزد حضرات آیات سید رضا صدر و علامه سید محمد حسین طباطبایی در قم، و نزد آیت‌الله شیخ صدرا بادكوبه‌ای در نجف فرا گرفت. دوستان اصلی هم بحث امام صدر را در قم، حضرات آیات سید موسی شبیری زنجانی، سید مهدی روحانی، شهید دكتر بهشتی، سید عبدالكریم موسوی اردبیلی و شیخ ناصر مكارم شیرازی، و در نجف آیت‌الله شهید سید محمد باقر صدر تشكیل می‌دادند. امام صدر در طول زندگی حوزوی خود شاگردان برجسته‌ای را تربیت كرده است. معروفترین آنان در ایران آیت‌الله شیخ یوسف صانعی  از مراجع معظم امروز، و در لبنان شهید سید عباس موسوی  دبیر كل سابق حزب‌الله هستند.
امام صدر در كنار تحصیلات حوزوی، دروس دبیرستان خود را به اتمام رساند، در سال 1329 به عنوان اولین دانشجوی روحانی در رشته «حقوق در اقتصاد» به دانشگاه تهران وارد، و در سال 1332 از آن فارغ‌التحصیل گردید. امام صدر قبل از عزیمت به نجف اشرف، از سوی علامه طباطبایی مسئولیت نظارت بر نشریه «انجمن تعلیمات دینی» را بر عهده گرفت. وی همزمان با تحصیل در حوزه علمیه نجف، به عضویت هیئت امناء جمعیت «منتدی النشر» در آمد، و پس از بازگشت به قم ضمن اداره یكی از مدارس ملی این شهر، مسئولیت سردبیری مجله تازه تاسیس «مكتب اسلام» را عهده دار گردید. از مهمترین اقدامات امام صدر در آخرین سال اقامت در شهر قم، تدوین طرحی گسترده جهت اصلاح نظام آموزشی حوزه علمیه بود، كه با همفكری حضرات آیات دكتر بهشتی، مكارم شیرازی و برخی دیگر از بزرگان امروز صورت پذیرفت.

 هجرت به لبنان: اهداف و فعالیتها

امام صدر در اواخر سال 1338 و به دنبال توصیه‌های حضرات آیات بروجردی، حكیم و شیخ مرتضی آل یاسین، وصیت مرحوم آیت‌الله سید عبدالحسین شرف‌الدین رهبر متوفی شیعیان لبنان را لبیك گفته و به عنوان جانشین آن مرحوم، سرزمین مادری خود ایران را به سوی لبنان ترك نمود. اصلاح شئون اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی شیعیان آن روز لبنان از یكسو، و استفاده از ظرفیتهای منحصر به فرد لبنان جهت نمایاندن چهره عاقل، عادل، انساندوست و سازگار با زمان مكتب اهل بیت به جهان از سوی دیگر، اهداف اصلی این هجرت را تشكیل می‌داد. امام صدر برای نیل به این اهداف، و با توجه به جغرافیای اجتماعی و سیاسی لبنان در منطقه و جهان، از همان بدو ورود فعالیتهای خود را در سه حوزه موازی سازماندهی نمود:

امام صدر در 3 شهریور 1357 و در آخرین مرحله از سفر دوره‌ای خود به برخی كشورهای عربی، بنابر دعوت رسمی‌معمر قذافی به كشور لیبی وارد ، و در روز 9 شهریور در آنجا ربوده شد . رژیم لیبی در 27 شهریور 1357 و به دنبال التهاب فوق العاده  مردم لبنان، حوزه‌های علمیه و مطبوعات منطقه، با انتشار بیانیه‌ای رسما اعلان نمود كه امام صدر و دو همراه ایشان، با پرواز شماره 881 مورخ 9 شهریور هواپیمایی آلیتالیا، طرابلس را به سوی رم ترك كرده‌اند . كمیته تحقیق دولت لبنان پس از یك ماه تحقیق و بررسی اسناد و مدارك ذیربط در كشورهای لیبی و ایتالیا، در مهر 1357 به دولت متبوع خود گزارش نمود ، كه امام صدر و دو همراه وی نه تنها به رم نرسیده‌اند، بلكه در تاریخ مقرر و با پرواز نام برده شده در بیانیه رژیم لیبی نیز خاك طرابلس را ترك نكرده‌اند. قاضی تحقیق دادستانی شهر رم در خرداد 1358 با صدور حكمی‌اعلان نمود ، كه امام صدر و دو همراه وی نه تنها هرگز از هیچ طریقی وارد خاك ایتالیا نشده‌اند، بلكه با پرواز شماره 881 مورخ 9 شهریور 1357 شركت آلیتالیا نیز خاك لیبی را ترك نكرده‌اند. حكم مزبور رسما از سوی دولت ایتالیا به دولتهای لبنان، سوریه، جمهوری اسلامی‌ایران و مجلس اعلای اسلامی‌شیعه ابلاغ گردید. دستگاه قضایی ایتالیا در 25 بهمن 1358 و بنابر درخواست رسمی‌رژیم لیبی، تحقیقات مجددی را در این خصوص آغاز نمود . قاضی تحقیق این پرونده پس از انجام بررسی‌ها در 8 دی 1359 با صدور حكمی‌اعلان نمود ، كه امام صدر و دو همراه وی هرگز با پرواز مورد ادعای رژیم لیبی به رم وارد نشده‌اند، و مستندات رژیم لیبی در این خصوص ساختگی می‌باشد. دولت واتیكان در سال 1358 و پس از تحقیقات مستقلی كه به درخواست امام خمینی انجام گرفت، به حجت‌الاسلام سید هادی خسروشاهی سفیر وقت جمهوری اسلامی‌ایران در آن كشور اعلان نمود كه امام صدر و دو همراه ایشان هرگز وارد خاک ایتالیا نشده‌اند . قاضی تحقیق دستگاه قضایی لبنان نیز در 28 آذر 1365 با صدور حكمی‌اعلان نمود ، كه بر اساس شواهد و مستندات پرونده، امام صدر و دو همراه ایشان در داخل لیبی ربوده شده‌اند. 

اخبار حیات

اطلاعات آشكار و پنهان بدست آمده طی سالهای گذشته عموما دلالت بر آن داشته‌اند، كه امام صدر در قید حیات بوده و به همراه تعدادی دیگر از علما و فعالان اسلامی‌جهان عرب، در زندان‌های لیبی بسر می‌برند. رادیو مونت كارلو در بهمن 1357 از قول مقامات وزارت خارجه آمریكا اعلان نمود كه امام صدر زنده و در لیبی زندانی است. روزنامه كویتی «القبس» در تیر 1358 طی خبری اعلان داشت كه امام صدر زنده و در پادگان «بوهادی» واقع در دویست كیلومتری جنوب شرقی شهر كویری «سرت» زندانی می‌باشد . روزنامه كویتی «السیاسه» نیز در تیر 1358 اعلان نمود كه امام صدر در پادگانی واقع در مجاورت مرز لیبی و چاد زندانی می‌باشد. مجله «الوطن العربی» نیز در همان ایام با استناد به برخی دیپلماتهای عرب خبر مزبور را تایید و اعلان داشت كه امام صدر در پادگانی واقع در جنوب غربی «سبها» و در نزدیك مرز چاد زندانی است . روزنامه «فلسطین الثوره» در آذر 1358 به نقل از یاسر عرفات و بر مبنای چهارده دلیل قذافی را متهم نمود كه امام صدر را در لیبی زندانی كرده است . روزنامه اسپانیایی «ال‌پائیس» در شهریور 1359 با استناد به برخی مقامات سوری و الجزایری اعلان نمود كه امام صدر در فروردین همان سال در پادگانی نزدیك مرز الجزایر نگهداری می‌شده است . این روزنامه همزمان با آن در گزارشی دیگر خبر داد كه «غسان تویینی» رئیس روزنامه «النهار» لبنان و نماینده دائم آن كشور در سازمان ملل، پیشنهاد آمریكائیها مبنی بر معاوضه امام صدر با گروگانهای آمریكایی در تهران را به مقامات جمهوری اسلامی‌ایران منتقل ساخته است . رادیو «لوكزامبورگ» فرانسه در شهریور 1359 از اسارت امام صدر در پادگانی واقع در مجاورت مرز الجزایر خبر داد . مجله «الوطن العربی» در فروردین 1364 در گزارشی به قلم سردبیر خود اعلان كرد كه بر اساس اظهارات دیپلماتهای عالیرتبه عرب و برخی شخصیتهای معارض لیبیایی، امام صدر در اواسط سال 1359 از صحرای «فزان» در مركز لیبی به پادگان «باب العزیزیه» در شهر طرابلس منتقل گشته است . روزنامه كویتی «الانباء» در آذر 1359 خبر داد كه امام صدر زنده و در لیبی زندانی می‌باشد. مجله «الدستور» در اسفند 1361 به نقل از كاردار وقت جمهوری اسلامی‌ایران در لیبی اعلان كرد كه برخی اتباع كشور آفریقایی گینه، در اسفند 1359 امام صدر را در پادگانی واقع در منطقه «سبها» و در نزدیكی مرز چاد مشاهده كرده‌اند . روزنامه‌های عكاظ و المدینه عربستان سعودی در فروردین 1361 اعلان كردند كه امام صدر لااقل تا اواسط سال 1360 در لیبی زندانی بوده است. در سال 1366 خبرنگاری آمریكایی با نام «پیتر سروا » در كتاب خود تحت عنوان «ناپدید شدن اسرار آمیز امام موسی صدر»، از اطلاعات خبرنگاری انگلیسی با نام «میشل كازین » پرده برداشت كه بر اساس آن، امام صدر در اواخر سال 1360 در محلی واقع در شهر «كفرا» در جنوب شرقی لیبی نگهداری می‌شده است . خبرنگار انگلیسی مزبور كه اخبار خود را از كارگزاران عالیرتبه وقت رژیم لیبی اخذ می‌كرده است، به نقل از آنها اظهار داشته بود كه محل نگهداری امام صدر به دلایل امنیتی مرتبا در حال تغییر می‌باشد. روزنامه «الشرق الاوسط» در تیر 1365 به نقل از سفیر لبنان در كشور آفریقایی سنگال اعلان نمود كه به گفته رهبران آن كشور، امام صدر زنده و در لیبی زندانی می‌باشد . در زمستان 1367 مطبوعات اروپا و لبنان از قول یك چهره ایرانی ضد انقلاب مقیم فرانسه به نام مهدی روحانی اعلان كردند، كه وی از سوی برخی سازمانهای اطلاعاتی اروپا اخباری دریافت كرده است، كه بر اساس آنها امام صدر زنده و در آینده‌ای نزدیك آزاد خواهد شد . هرچند وعده روحانی مبنی بر آزادی امام صدر تحقق نیافت، اما وی قطعه فیلم كوتاهی برای مرحوم آیت‌الله سید رضا صدر برادر امام صدر ارسال نمود، كه آن بزرگوار را با محاسنی سپید و در لباس روحانیت، در حال گذر از میان نگهبانان خود نشان می‌داده است . روزنامه «الحیات» در شهریور 1371 به نقل از منابع لیبیایی اعلان نمود كه امام صدر زنده و در پایگاه نظامی كفرا زندانی می‌باشد . سازمان لیبیایی مدافعین حقوق بشر طی گزارش سالیانه سال 1379 خود از سازمانهای بین‌المللی و دولتهای عربی، آفریقایی و اروپایی دعوت نمود تا قضیه ربوده شدن امام صدر و دو همراه وی در لیبی را پیگیری، و برای تعیین سرنوشت آنان اقدام كنند. و بالاخره آنكه در 13 اردیبهشت 1380، پایگاه «جبهه نجات ملی لیبی» بر روی شبكه جهانی اینترنت اعلان نمود كه امام صدر در اواخر سال 1376 توسط برخی زندانیان زندان ابوسلیم شهر طرابلس مشاهده شده است، و اندكی پیش از ماه رمضان گذشته به مكانی دیگر انتقال یافته است .
امروز قریب ۳۲ سال از ربوده شدن امام صدر، و ۸۲ سال از عمر ایشان سپری شده است. از خدای بزرگ می‌طلبیم تا بار دیگر قدرت بیكران خویش را به رخ تاریك‌دلان كشاند، و این عزیز بزرگوار را به همراه دو یاور او، صحیح و سالم به آغوش امت اسلام و خانواده‌های آنان بازگرداند. والله علی رجعه لقادر.

منبع : WWW.MOJPAK.BLOGFA.COM

         قتل عام سربرنیتسا داغ ننگی بر پیشانی اروپای متمدن

سالها از حادثه وحشتناك شهر مظلوم "سربرنیتسا” در بوسنی و هرزگوین می گذرد كه طی آن در حضور نیروهای سازمان ملل و در مدت دو روز بیش از 8000 انسان بیگناه فقط به جرم مسلمان بودن مورد قتل عام وحشیانه قرار گرفتند.

جنایت دهشتناك جولای (تیر) سال 1995برای همیشه به عنوان برگی سیاه در كارنامه سازمان ملل متحد و نیروهای حافظ صلح اروپایی(هلندی ها) ثبت شد و در تاریخ معاصر نیز بعنوان لكه ننگی بر دامن اروپا باقی خواهد ماند.

شورای امنیت سازمان ملل در سال 1993(1372) هنگامی که صرب ها حملات خود به مناطق مسلمان نشین را تشدید کرده بودند شهر سربرنیتسا را به همراه سارایوو، توزلا، گوراژده، بیهاج و ژپا را بعنوان مناطق امن اعلام کرده بود. این نسل کشی در مقابل چشم نیروهای حافظ صلح و در منطقه ای که از سوی سازمان ملل امن اعلام شده بود به وقوع پیوست. در قضیه نسل کشی سربرنیتسا در دادگاه وجدان بشریت، غرب و اروپا که بیش از دیگران داعیه بشردوستی دارند، باعث جنایت شده اند بخصوص هلندیها که مسلمانان بی دفاع را تسلیم صربها کردند. ننگی كه یقینا تا ابد از پیشانی اروپائیان مدعی حقوق بشر زدوده نخواهد شد.


روز شمار وقایع

8  جولای 1995 (17 تیر 1374): نیروهای صرب حلقه محاصره شهر سربرنیتسا را كه طی چند سال جنگ ده ها هزار آواره مسلمان را از مناطق شمال شرق بوسنی در خود جای داده بود تنگ تر كردند. حدود 600 نظامی هلندی مسلح با سلاح سبك از آوارگان محافظت می كردند. مواد غذایی به پایان رسیده و از ماه مه نیز هیچگونه مواد غذایی به این منطقه محاصره شده وارد نشده بود.

توپخانه نیروهای صرب منطقه را زیر آتش خود گرفته بود و مدافعین مسلمان شهر خواستار بازگرداندن سلاح های خود از نیروهای سازمان ملل شدند كه این تقاضا مورد قبول واقع نشد. فرمانده هلندی نیروهای سازمان ملل در تماس با مركز فرماندهی نیروهای سازمان ملل در سارایوو خواستار حمایت هوایی گردید.

9 جولای 1995 (18 تیر 1374): صرب های بوسنی آتش حملات خود را تشدید كرده و در نتیجه هزاران آواره در مقابل پیشروی صرب ها از اردوگاه های اطراف بسوی شهر در حال حركت بودند. صربها در حین پیشروی حدود 30 سرباز هلندی را از ایستگاه های بازرسی گروگان گرفتند. یك سرباز نیروهای حافظ صلح هنگام عقب نشینی نیروهای هلندی از شهر بشدت زخمی شد.

10 جولای 1995 (19 تیر 1374): پس از اینكه صرب ها مقر نیروهای هلندی را زیر آتش گرفتند سرهنگ كارمن فرمانده نیروهای هلندی خواستار حمایت هوایی سازمان ملل شد. فرمانده نیروهای سازمان ملل در ابتدا با این درخواست مخالفت كرد ولی پس از اینكه فرمانده هلندی درخواست خود را تكرار كرد با درخواستش موافقت شد. قبل از اینكه جنگنده های سازمان ملل وارد عمل شوند حملات صربها متوقف و لذا حمله ای به صرب ها صورت نگرفت.

با فرا رسیدن تاریكی حدود 4 هزار نفر از آواره در خیابان های شهر سرگردان و مضطرب بودند. تجمع زیادی در اطراف یگان های هلندی مستقر در شهر بوجود آمده بود. فرمانده هلندی به رهبران شهر گفته بود اگر تا ساعت 6 صبح صرب ها از اطراف منطقه امن اعلام شده عقب نشینی نكنند مواضع آنها بشدت بمباران خواهد شد.

11 جولای 1995 (20 تیر 1374): نیروهای صرب عقب نشینی نكردند. اما ساعت 9 صبح از سارایوو به فرمانده هلندی اطلاع دادند كه درخواست وی برای حمایت هوایی به شكل صحیحی ارایه نشده است.  در ساعت 10:30 درخواست دیگری به سارایوو ارسال شد ولی جنگنده ها می بایست برای سوختگیری به پایگاه های خود در ایتالیا باز گردند. حوالی ظهر بیش از 20 هزار آواره كه غالبا زن، كودك و افراد ناتوان بودند بسوی پایگاه نیروهای هلندی در "پوتوچاری" سربرنیتسا هجوم آوردند.

ساعت 14:30 دو نیروی هلندی دو بمب بسوی مواضع صربها در اطراف سربرنیتسا پرتاب كردند. صرب ها در پاسخ به منظور جلوگیری از حملات جنگنده های F16 سازمان ملل تهدید به كشتن گروگان های هلندی و بمباران آوارگان كردند. دو ساعت بعد ژنرال “راتكو ملادیچ” فرمانده نیروهای صرب همراه تیم خبرنگاران وارد شهر سربرنیتسا شد. ملادیچ عصر همان روز فرمانده نیروهای هلندی را فراخواند و به وی التیماتوم داد كه مسلمانان برای حفظ جان خود باید سلاح ها را تحویل دهند.

12 جولای 1995 (21 تیر 1374): اتوبوس ها برای انتقال زنان و كودكان به مناطق تحت كنترل مسلمانان وارد شهر شدند. صرب ها تمام مردان بین 12 تا 77 سال را برای بازجویی به اتهام جنایت جنگی جدا كرده بودند. گفته می شود در طول 30 ساعت حدود 23 هزار زن و كودك را از منطقه خارج كردند و هزاران تن از مردان مسلمان نیز در داخل كامیون ها و انبارهای شهر نگهداری می شدند. حدود 15 هزار رزمنده مسلمان نیز تلاش داشتند شبانه زیر آتش توپخانه صرب ها از طریق كوه های اطراف به سوی مناطق تحت كنترل مسلمانان بروند .

13 جولای 1995 (22 تیر 1374): نیروهای حافظ صلح اولین گروه از اجساد غیرنظامی مسلمانان در یك انبار در روستایی بنام KRAVICA از منطقه بدست آوردند. نیروهای حافظ صلح در مقابل 14 سرباز گروگان هلندی حدود 5 هزار مسلمان را كه به پایگاه نیروهای هلندی پناه آورده بودند را تحویل صرب ها دادند.

1۴ جولای 1995 (23 تیر 1374): اولین گزارشات قتل عام سربرنیتسا با رسیدن بازماندگان این شهر كه پس از یك راهپیمایی طولانی خود را به مناطق تحت كنترل مسلمانان رسانده بودند منتشر شد. در نتیجه مذاكرات سازمان ملل و صربها نهایتا نیروهای هلندی مجوز خروج از سربرنیتسا را دریافت كردند و تمام سلاح ها، مواد غذایی و داروهای خود را نیز رها كردند. پنج روز بعد نیروهای صرب شهر سربرنیتسا را اشغال كردند.

آمارها نشان میدهد بیش از 8000 مسلمان در این واقعه بقتل رسیدند. جنازه این قربانیان در گورهای جمعی، به خاک سپرده شد. آمران و عاملان این جنایت برای گمراه کردن تحقیقات قضایی که احتمال می‌دادند پس از جنگ رخ دهد، جنازه‌ها را مثله کردند و در گورهای مختلفی به خاک سپردند تا هرگز مشخص نشود که بر سر قربانیان این کشتار هولناک چه آمده است.

این واقعه تنها یکی از مواردی بیشماری است که طی چند سال جنگ نابرابر در بوسنی به وقوع پیوست . هنوز در مناطق مختلف بوسنی گورهای دسته جمعی پیدا میشود و هنوز تیمهای آزمایشگاهی مشغول شناسایی اجساد قطعه قطعه شده از روی دی ان ای آنها هستند و هنوز خانواده های زیادی چشم به راه عزیزان خود نشسته اند و این رشته سر دراز دارد .

منبع : WWW.MOJPAK.BLOGFA.COM

وهابیت بر تبل تفرقه می كوبد

دعوت اسلام ، فراخوان مردم به یكرنگی و همبستگی و احتزار از جدایی و پراكندگی بود. قرآن با بیان رهنمودهای روشن و تشریح مبانی عقیده و ایمان، همه‌ی انسان‌ها را به گردآمدن بر محور توحید سفارش كرد و تفرق و چند دستگی را عامل دوری از راه مستقیم دین دانست و فرمود: «از راه‌های گوناگون پیروی نكنید كه شما را از طریق حقّ باز می‌دارد.» (انعام/153)
رسول خدا (ص) نیز كه جز به عزّت و شوكت مسلمانان و زیستن آنان بر اساس ارزشهای والای دین خدا نمی‌اندیشید، و در راه هدایت انسانها از هیچ كوششی فروگذار نمی‌كرد و از همه مهمتر آنكه خطرات آینده را با دیده الهی خویش می نگریست؛ پیوسته از لزوم پای‌بندی به اصول و پایه‌های دین سخن گفته و امت را از فرو افتادن به دام دین‌سازان و بدعت‌گذاران بیم می‌داد؛ همچنانكه راه گریز از زیان‌های ناشی از تفرق را بیان می‌نمود.
اما دیری نگذشت كه امت اسلامی گرفتار انشعاب شد و مسلمانان به شاخه‌های گوناگون تقسیم شدند. هر كس به فرقه‌ای روی آورد و هر فرقه در ابعاد گوناگون اعتقادی، فقهی، تفسیری، حدیثی و ... روشی را برگزید. و اینگونه بود كه برخلاف توصیه‌های قرآن و رهنمودهای پیامبر گرامی، موج تفرقه‌گرایی سراسر جامعه‌ی اسلامی را در هاله‌ای از ابهام فرو برد، بسیار كسان را به تردید و نابودی گرفتار نمود و جمع كثیری از مسلمانان را به درگیری‌های خشونت‌بار فرقه‌ای كشاند. در این میان سودجویان مردم ناآگاه را فریفتند و حقایق را وارونه جلوه دادند و از همه خطرناك‌تر آنكه دشمنان اسلام این پراكندگی و دسته‌بندی را حربه‌ای برای رویارویی با آخرین كیش آسمانی یافتند.
از طرفی دیگر برخی به بهانه‌ی بازگشت به اسلام سلف، به بیان نظریات و عقاید سخیفی درباره‌ی مسائل گوناگون اسلامی، به ویژه در باب توحید و شرك پرداختند كه بر اساس این نظریات بسیاری از افكار و اعمال مسلمانان زیر سؤال می‌رفت و شمار زیادی از یكتاپرستان از جرگه‌ی اسلام بیرون رانده می‌شدند. از جمله چنین گروه‌هایی باید «وهابیان» را نام برد.

چگونگی پیدایش وهابیت:

مسلك وهابی منسوب به شیخ محمد فرزند «عبدالوهاب» نجدی است كه این نسبت از نام پدر او «عبدالوهاب» گرفته شده است و به گفته برخی از دانشمندان، علت اینكه این مسلك را به نام خود شیخ محمد نسبت نداده‌اند یعنی «محمدیه» نگفته‌اند این است كه مبادا پیروان این مذهب نوعی شركت با نام پیامبر (ص) پیدا كنند و از این نسبت سوء استفاده نمایند.
شیخ محمد در سال 1115 هجری قمری در شهر «عیینه» از شهرهای «نجد» تولد یافت.
وی فقه را بر اساس مذهب احمد حنبل فرا گرفت. از همان كودكی سخنانی به زبان می‌آورد كه مسلمانان چیزی از آن نمی‌فهمیدند. برای تحصیل بیشتر، به مكه سپس به مدینه سفر كرد، و در نزد شیخ عبدالله بن ابراهیم بن سیف مشغول تحصیل شد. در همان‌جا زبان به انتقاد گشود كه: چرا مسلمین، به قبر پیامبر پناه می‌آوردند و از وی شفاعت می‌خواهند؟
سپس به نجد بازگشت و از آن پس به بصره رفت تا از آنجا به شام برود. وقتی وارد بصره شد، مسلمانان، متوجه طرز فكر او شدند و او را از بصره بیرون كردند و او هم از آن حوالی گریخت. مدتی بعد به شهر «حریمله» از قلمرو نجد آمد، كه پدرش نیز در آنجا سكونت داشت.
در آنجا عقاید مسلمین را به دیده‌ی انكار و انتقاد نگریست. پدرش او را از این كار بازمی‌داشت. و از اظهارات او سخت رنج می‌برد و مردم را از او بر حذر می‌داشت، برادرش عبدالله بر ردّ او كتابی نوشت. عده‌ای از علمای مذاهب چهارگانه اهل سنت نیز در ردّ عقاید محمدبن عبدالوهاب و پیروان او كتابهای متعددی را به رشته‌ی تحریر در آوردند. از جمله برادرش سلیمان بن عبدالوهاب كتابی در ردّ او نوشته است و از حنابله‌ی شام كه در ردّ وهابیت كتاب نوشته‌اند می‌توان آل الشطی و شیخ عبدالقدّومی نابلسی را نام برد.
پس از درگذشت پدرش، در اظهار عقاید خود و انتقاد از معتقدات مسلمین جری‌تر شد.
گروهی از فرومایگان نیز به دنبال وی افتاده، سخنش را پذیرا شدند. كار به آنجا رسید كه سر و صدای مردم، از هر سو بلند شد و قصد كردند او را به قتل برسانند. محمدبن عبدالوهاب هم به «عیینه» بازگشت. رئیس شهر در آن اوقات، عثمان بن احمد بن معمّر بود. محمدبن عبدالوهاب، او را به فکر پادشاهی بر نجد انداخت. عثمان بن احمد هم منویات او را مورد توجه قرار داد. به دنبال آن، قبر زید بن خطاب را منهدم كرد، و از این راه كارش بالا گرفت.
چون این خبر به حاكم احساء و قطیف یعنی سلیمان بن محمدبن عزیز رسید، نامه‌ای به عثمان نامبرده‌ نوشت كه محمدبن عبدالوهاب را به قتل برساند. وقتی نامه به عثمان رسید، محمدبن عبدالوهاب را احضار كرد، و موضوع را به اطلاع او رسانید و دستور داد كه از شهر بیرون رود. محمدبن عبدالوهاب هم، روی به «درعیّه» نهاده یعنی همان محلّی كه «مسیلمه كذّاب» از آنجا برخاست و دعوی پیغمبری كرد و آن همه سر و صدا و مفاسد براه انداخت.
حكمران «درعیه» در آن زمان محمدبن سعود از قبیله‌ی «عنیزه» بود. وی جدّ خاندان سعودی، فرمانروایان كنونی كشور حجاز است.
محمدبن عبدالوهاب، در صدد برآمد كه از قدرت حاكم مزبور بهره‌برداری كند، به همین جهت او را به اندیشه‌ی تسلط بر سرزمین نجد انداخت. محمدبن سعود نیز با وی بیعت كرد، بر این اساس كه به نام جهاد در راه خدا، مسلمانان را از دم شمشیر بگذراند.
ابن سعود، برای یاری محمدبن عبدالوهاب و انتشار طریقه‌ی او، به بسیج سپاه و تأمین سرباز و نفرات پرداخت، تا این كه كارش بالا گرفت.
آنگاه ابن سعود، نامه‌ای به رؤسای شهرهای نجد و قضات آنجا نوشت كه اطاعت او را گردن نهند و تسلیم وی شوند. گروهی فرمان او را پذیرفتند و عده‌ای به سكوت برگزار نمودند.
ابن سعود هم با سپاهی از مردم درعیه، آهنگ نجند نمودند و با مردم آنجا جنگ كرد.
در این جنگ بسیاری از مسلمانان مخالف خود را به قتل رسانید، تا اینكه بعضی با میل و بعضی بی‌میل، به اطاعت او درآمدند و حكمرانی نجد، به زور شمشیر به وی تعلق گرفت.
محمدبن عبدالوهاب در سال 1206 هجری درگذشت، ولی دین جدید او باقی ماند و حكومت سعودی به حمایت از ان برخاست. وهابی‌ها از آن تاریخ، دست به كشتار مسلمین زدند. چه نفوسی را كه كشتند و چه خانه‌ها و قبوری را كه منهدم كردند و چه اماكنی را كه طعمه‌ی حریق ساختند و چه فسادی كه میان مردم و شهرها، به راه نینداختند، و چه مصائب و دهشت‌ها كه از ناحیه‌ی آنها به مسلمانان نرسید.
وهابیها، در این مدت نه تنها افراد خارج از دین خود را به قتل رساندند، بلكه تمام مقتولین به دست آنها، مسلمانان موحدی بودند كه گواهی به یگانگی خداوند می‌دادند، و محمد (ص) را پیامبر او می‌دانستند. تنها گناه آنها این بود كه مذهب تازه‌ی اختراعی محمد بن عبدالوهاب را نمی‌پذیرفتند و به آن عقیده نداشتند.

مبانی فكری وهابیت:

آئین وهابیت در اصل بر اساس افكار ابن تیمیّه بوجود آمده است؛ او اول كسی است كه در سرزمین مقدس اسلام بذر آن را پراكند. در نیمه‌ی دوم قرن هفتم و اوایل قرن هشتم هجری مردی در شام بنام ابوالعباس تقی‌الدین احمدبن عبدالحلیم حرّانی دمشقی، معروف به ابن تیمیّه، به نام مبارزه با خرافات و بدعتها قیام كرد و كلیه‌ی مذاهب اسلامی را به لحاظ بدعتهایی كه از نظر وی نهاده بودند به باد انتقاد گرفت و در شام و مصر و برخی از بلاد دیگر غوغایی بپا كرد و با پشتكار خستگی‌ناپذیری با بیان و قلم به نشر افكار خود پرداخت و از میان شاگردانش كسانی شهرت یافتند و در همان زمان كار او را دنبال كردند.
با این حال عقاید ابن تیمیّه تا پانصد سال متروك و مدفون بود و كسی از آنها نامی نبرده است و به عبارتی دیگر بذر آن در زیر خاك باقی ماند تا اینكه در حدود پانصد سال بعد محمدبن عبدالوهاب این دفنیه‌ها را نبش كرد و از زیر خاك بیرون آوده و این جراثیم مرده را آب داده و دوباره زنده گرداند.
محمدبن عبدالوهاب، رئیس مذهب وهابی، عقیده داشت كه تنها خود او خداپرست است و سایر مسلمانان كافر و مشرك می‌باشند. او معتقد بود كه خداوند واقعاً بر عرش جلوس كرده است و دارای دست و پا و ران و پهلو و چشم و صورت و ابرو و زبان و جان است و با حرف و صورت، سخن می‌گوید و به طور خلاصه عقیده دارد كه خدا جسم است، چیزی كه عموم مسلمانان آن را كفر می‌دانند.
محمدبن عبدالوهاب درباره‌ی قبر اعتقادات و احكامی دارد كه مختص به خود اوست و بدون دلیل شرعی بر اساس آن فتوی می‌داد. اعتقاد مذهبی او پیرامون قبور این است كه ساختن قبر و ساختمان اطراف آن و دعا و نماز در جنب قبور حرام است، بلكه واجب است آنها را نابود كرده و آثار آن را از میان ببرند، حتی نسبت به قبر مقدّس رسول اكرم (ص)، او و پیروانش عقیده دارند كه مشاهده مشرفه و قبوری كه در آنجاست، به منزله‌ی بت هستند.
یكی دیگر از مواردی كه به وسیله وهابی‌ها مورد انكار قرار می‌گیرد توسل به عزیزان درگاه الهی است. محمدبن عبدالوهاب در «كشف الشبهات» می‌گوید: توسل به مردگان توسل به معدوم است و مرده قدرت بر جواب ندارند .
مورد دیگر اینكه وهابیان طلب شفاعت از اولیاء و انبیاء را شرك می‌دانند . یكی دیگر از اعتقادات وهابیان این است كه پیامبر اكرم (ص) و ائمه اطهار (ع) نه در حال حیات و نه بعد از وفات علم غیب ندارند .

روش استدلال محمدبن عبدالوهاب:

از مشخصات بارز وهابیگری دادن نسبت دادن كفر و شرك به همه‌ی مسلمانان و زدن مارك بی‌دینی به طرف مقابل می‌باشد. از واژه‌های متداول و معمول در رساله‌های این فرقه كلمات «و جملات» «ایها الكافر» و و «ایها المشرك» و ... نسبت به طرف مورد بحث می‌باشد.
محمدبن عبدالوهاب در رساله‌ی «كشف الشبهات» كه در آن آئین مناظره و بحث را به طرفداران خود می‌آموزد، می‌گوید: «ان قال: لك كذا و كذا، فقل له ایّها المشرك ...» (طرف مقابلت اگر گفت چنین یا چنان «خلاصه هرچه گفت» توبه او بگو ای مشرك...)

وهابیت در عصر حاضر

وهابیان نخستین که حتی استفاده از تلگراف و تلفن را حرام می دانستند، امروزه تفاوت های بسیاری با عقاید و افکار محمد بن عبدالوهاب دارند. این گروه برای بقاء و استمرار خود ناچار به زندگی مدرن رو آوردند. وهابیت امروزه چهره ی سیاسی به خود گرفته و تحت عنوان انتشار وهابیت و اسلام اصیل زیر سلطه آمریکا قرار گرفته و در جهت پیاده کردن اهداف استعماری آمریکا بر شدت دشمنی خویش با مذهب تشیع افزوده است. از خصوصیات وهابیت مدرن، ضدیت با تمامی فرق اسلامی بخصوص تشیع می باشد. رهبران این فرقه گمراه با کوبیدن بر طبل تفرقه و تکفیر سایر مذاهب اسلامی آب در آسیاب صهیونیسم جهانی و دشمنان قسم خورده اسلام واقعی میریزند . اگر آنها هدف اصلی دشمنیشان را تشیع قرارداده اند دلیلش این است که میدانند تنها عقاید شیعه است که میتواند منافع کثیف جهان خواران را به خطر بیاندازد .  

منبع : سایت شمیم ظهور

     شكل گیری اسرائیل        

در اواخر قرن نوزدهم آئین ناسیونالیستی سراسر اروپا را فرا گرفته بود. بعضی از یهودیان نیز تحت تاثیر این آئین به این نتیجه رسیده بودند که روابط به اصطلاح نژادی که میان یهودیان موجود است یک "ملیت" یهود می سازد و در نتیجه این به اصطلاح "ملت یهود" حقوق ملی عادی اعطا می کند. از جمله این حقوق ملی, حق زندگی جداگانه و حق تاسیس یک دولت یهودی را نام می بردند. استدلال این گونه یهودیان بدینگونه بود که اگر ملت های دیگر اروپایی موفق شده اند بال قدرت خود را در آسیا و آفریقا بگسترند و بر امپراطوری های خود قسمت های وسیعی از این قاره ها را بیافزایند, قوم یهود هم دارای همین حق است. در نتیجه فکر تشکیل یک حکومت خود مختار در فلسطین که یهودی ها آن را به دلیل زندگی موسی و سلیمان سرزمین آبا و اجدادی خود می دانستند برای اولین بار در سال 1882 پا گرفت.
با آنکه اروپا از کمک به این ماجرا دریغ نمی ورزید ,اقدامات اولیه استعمار یهود در فلسطین سرانجام موفقیت آمیزی نیافت و علی رغم کوشش هایی که در سالهای 1882-1897 انجام گرفت, یهودیان کمتر جذب فلسطین شدند و قسمت اعظم آن ها به آرژانتین و ایالات متحده مهاجرت کردند. برنامه یهودیان عملا به شکست انجامید.

برای ریشه یابی علل شکست طرح اولیه , نخستین کنگره صهیونی در اوت 1897 در بازل سوئیس تشکیل شد. ریاست این کنگره را تئودور هرتزل بعهده داشت. هدف اصلی و اساسی صهیونی که در کنگره بازل اعلام شد این بود:"هدف ما ایجاد کانون برای خلق یهود در فلسطین است. این کانون باید به وسیله حقوق عمومی تضمین و حمایت گردد."

باید دانست که از زمانی که برنامه بازل در سال 1897 تدوین گردید تا هنگام تنظیم برنامه بالتیمور که در سال 1942 انجام یافت؛ صهیونیست ها همیشه تعبیر غیر صریح "کانون" را بر لفظ صریح "دولت" ترجیح داده اند. دلیل این ترجیح آن است که لفظ "دولت" بدون شک موجب می شد مخالفتهایی در محافل مختلف برانگیخته شود. در پایان کنگره؛ هرتزل در دفتر خاطراتش اینطور می نویسد: "اگر بخواهم کنگره بازل را در یک جمله خلاصه کنم (والبته این کاری است که علنا نخواهم کرد) باید بگویم که در بازل من دولت یهود را بنیان نهادم. لکن اگر این مطلب را امروز اعلام کنم همه مردم مرا دست خواهند انداخت. در ظرف 50 سال آینده محققا دیگر بر کسی پوشیده نخواهد ماند.

برای استعمار فلسطینیان, یهودیان سرمایه دار بسیج شدند و با سرعت هرچه تمام تر وسائل برای یک استعمار و یک یورش تمام عیار مطابق نظم و قاعده تشکیل گشت."تراست کوهرنیال یهود (1897) ,کمیسیون استعمار, کولونیزاسیون (1898), صندوق ملی یهود (1908), دفتر فلسطین (1908) و کمپانی برای رشد و توسعه زراعی در فلسطین (1908) از نخستین ابزار هایی بودند که سازمان های صهیونیستی بنیان نهادند.
فعالیت های دیگری نیز در حال انجام بود. لابی صهیونیستی مدام در حال رایزنی با انگلستان بود تا اجازه دهد یک مستعمره نشین صهیونیست خود مختار در شبه جزیره سینا مستقر گردد اما این فعالیت ها بی نتیجه ماند. چرا که دولت انگلیس می ترسید با حضور صهیون ها در آن جا اغتشاش پیش آید که به ضرر دولت بریتانیای کبیر تمام می شد.

مقارن با شروع جنگ جهانی اول , استعمار صهیونی فلسطین پس از 30 سال کوشش و فعالیت پیشرفت بسیار کمی داشت و صهیونیست های مقیم فلسطین اقلیت بسیار کوچکی را تشکیل می دادند و تنها شامل یک درصد جمعیت یهود در سراسر جهان بودند. فعالیت صهیونیست ها هم ترس و هم مخالفت یهودیان دیگر را برانگیخت. این دسته از یهودیان راه حل مسئله یهود را خود مختاری در سرزمین فلسطین نمی دیدند و خواهان در هم آمیختن یهودیان با مردم اروپا و ایالات متحده بودند.

یهودیان فلسطین حتی 8 درصد کل جمعیت فلسطین را هم تشکیل نمی دادند و به زحمت 2.5 درصد از زمین های فلسطین را در تصرف داشتند. با شروع جنگ جهانی دور نمای تازه ای برای صهیونیست ها ترسیم شد. جنگ جهانی اول عامل اتحادی شد که در سال 1917 میان امپریالیسم بریتانیا و استعمار صهیونی برقرار گردید. این اتحاد در طی 30 سال بعد از 1917 دروازه های فلسطین را بر روی مستعمره نشینان صهیونی باز کرد و زمینه را برای خرید و غصب املاک خلق عرب فلسطین و اخراج آنها مهیا ساخت و دست آخر مقدمات ایجاد دولت استعماری صهیونی را در سال 1948 مهیا ساخت. بخش عمده ای از فلسطین تحت سلطه امپراطوری عثمانی بود. گرچه این امپراطوری نیز غیر مستقیم اهداف و منافع انگلستان را تامین می کرد.

در بهار 1916 با فعل و انفعالات کشور ها و کم و زیاد شدن قدرت ها, موافقت نامه های سری بر سر تقسیم سرزمین های عثمانی میان انگلیس, فرانسه و روسیه تزاری تنظیم گردید. این عهد نامه مقرر می ساخت که بخش اعظم فلسطین باید بین المللی شود. انگلیس که ضعیف شده بود با این توافق سخت مخالفت می کرد و با حمایت از صهیونیست ها می خواست از نفوذی که آنها در ایالات متحده و فرانسه داشتند استفاده کند و مسئله قیومیت بین المللی فلسطین را منتفی سازد. دائما به گوش صهیونیست ها می خواند که باید به بسط برنامه استعمار در فلسطین پرداخت. در آغاز صهیونیست ها بصورت گروه های کوچکی به فلسطین وارد می شدند و اهداف سیاسی, استعماری خود را در زیر پرده ی انگیزه های مذهبی یا انسانی مخفی کرده بودند.

در این هنگام اعراب فلسطینی می پنداشتند که این مهاجران زائرانی هستند که تمایلات مذهبی آنها را به "ارض مقدس" کشانده و یا پناهندگانی هستند که پس از تحمل زجر و شکنجه از اروپای شرقی رانده شده اند و در جستجوی پناهگاهی در فلسطین هستند. نتیجه این شد که اعراب فلسطین از این گروه ها صمیمانه و برادرانه استقبال کنند.
شیوه رفتار مهمان نوازانه اعراب کم کم جای خود را به سو ظن و ناراحتی داد. اخراج مرتب زارعان و کارگران همچنین تحریم محصولات اعراب تنفر عمومی را برانگیخت, اما هنوز اعراب متوجه جنبه ناسیونالیستی و سیاسی برنامه بسیار وسیع صهیونیست ها نشده بودند.

انگلیس پس از آن که از کارهای ابتدایی فارغ گردید در تاریخ 2 نوامبر 1917 با صدور "اعلامیه بالفور" خط مشی سیاسی خود را بطور رسمی روشن ساخت. در این اعلامیه انگلیس متعهد می شد که از استقرار یک کانون ملی یهود در فلسطین حمایت کند. صهیونیست ها هم بیکار نبودند. از کنفرانس صلح تقاضا کردند تا قیومیت فلسطین را به بریتانیا بدهد. همچنین انگلیس یک یهودی را به عنوان کمیساریای فلسطین انتخاب کرد. سازمان جهانی صهیونی را به عنوان" آژانس یهود" به رسمیت شناخت و دروازه های فلسطین را بر روی مهاجرت وسیع صهیونیست ها گشود و به اعتراضات اعراب توجه نکرد. همچنین انگلستان در فلسطین امتیاز بهره برداری از اراضی خالصه را به مستعمره نشین های یهودی واگذار کرد و از موسسات کاملا تازه ی" کانون ملی" حمایت کرد و به جماعت یهود اجازه داد مدارس مخصوص خود را تاسیس کنند و سازمانی به نام" هاگاتا" ترتیب دهند.

در 9 دسامبر 1917 بیت المقدس (اورشلیم) توسط انگلیس اشغال شد و چشم و گوش عرب ها را کمی باز کرد. از این دوره به بعد است که فلسطین صحنه مقاومت مداوم بر ضد صهیونیست ها می گردد. فاصله سال های 1917-1948 را می توان بعنوان دوره مقاومت کامل فلسطین نام نهاد.
در سال 1936 فلسطینیان جنبش عدم اطاعت عمومی را آغاز کردند و این شورش و اعتصاب که 174 روز طول کشید ( و به قولی طولانی ترین اعتصاب عمومی طول تاریخ است) شامل تمام سازمان ها و وسائل ارتباطی اداره شده توسط اعراب می شد که سرانجام با دخالت رهبران عرب پایان یافت؛ به امید مذاکره با انگلیس که البته هیچ وقت تحقق نیافت.

در طی 30 سال قیومیت انگلیس جماعت مستعمره نشین های صهیونیست 12 برابر جمعیتی شدند که در 1917 در فلسطین بودند. این جماعت با حمایت و عنایت بریتانیا موسسات مخصوص خود را بسط داده سازمان نظامی کاملی فراهم آورد.

البته انگلیس پیش خود حساب می کرد که این همکاری منافعش را نیز در بر دارد. از این جهت هر بار که صهیونیسم سعی می کرد جنبش ایجاد یک دولت را تسریع کند دست به حمله متقابل می زد و چوب لای چرخ این کار می گذاشت. جنگ دوم جهانی رو در رو شدن دو طرف را تسریع کرد و موجب شد اتحاد انگلیس-صهیونیست به هم بخورد. در سال 1945 استعمار صهیونیستی فلسطین که 30 سال از طرف امپریالیسم بریتانیا حمایت شده بود در جستجوی حامی قدرتمند تری برآمد . برای اینکار ایالات متحده امریکا گزینه مناسبی بود چرا که جمیع شرایط را دارا بود. سر انجام در 29 نوامبر سال 1947 سازمان ملل متحد رای به حمایت از دولت استعماری صهیونی در فلسطین را داد. اعراب فلسطین در اثر 30 سال قیومیت انگلیس آنقدر ضعیف شده بودند که آمادگی مقابله و مقاومت در برابر حمله جماعت صهیونیست را نداشتند. این جماعت علاوه بر اینکه سازمان یافته و مسلح شده بودند ,از پشتیبانی جامعه بین المللی آمریکایی-اروپایی نیز برخوردار بودند. آلمان نیز کمک های اقتصادی وسیعی به دولت صهیونیستی به عنوان غرامت کرد. (حال شاید بفهمیم که صهیونیستها با بزرگ کردن کشتار یهودیان توسط هیتلر چه هدفی را دنبال می کرده اند).

مطابق برنامه ای که هرتزل در سال 1897 تنظیم کرده بود باید "خلقی را که بر اثر نداشتن کار از همه چیز محروم است به ماورا مرز سوق داد". در سال 1919 هم وایزمن ایجاد کشور یهودی نشین را توصیه کرد و گفت باید در فلسطین همان قدر یهوی باشد که در انگلستان انگلیسی است. هدف صهیونیسم غیر عربی کردن فلسطین بود تا بتواند آنرا صهیونی کند. بعد از سال 1948 و علنی شدن تشکیلات صهیونیسم و دولت آن ,فلسطین به دو بخش امنیتی و غیر امنیتی تقسیم گردید که 90درصد اعراب در مناطق امنیتی به سر می برند. از سال 1948-۱۹۵۳ سلسله قوانینی تصویب شد که مرحله ی جدیدی از استعمار نوین را نوید می داد. محروم شدن مالکان از زمین های خود توسط محاکم و دادن زمین های آنان به یهودیان بدون حق تجدید نظر برای فلسطینیان از این نوع قوانین بود.

پس از اینکه قیومیت انگلیس بطور رسمی پایان پذیرفت, صهیونیست ها پادگان ها و مقامات کشوری انگلیس در فلسطین را مورد حمله قرار دادند. قتل نخستین بازرس سازمان ملل متحد به همراه دستیارش روشن ساخت که هیچ کس نمی تواند با برنامه های صهیونیستی مخالفت نماید و به سرعت گرفتار خشم و تنبیه مقامات صهیونی می گردد.
کشتار دسته جمعی دیر یاسین و عین الزیتون و صلاح الدین در آوریل 1948 کشتار های آگاهانه ای بود به منظور اخراج فلسطینیان از راه ترور و وحشت. به مثال های قبل باید قتل عام های شهر ها و دهکده های:" ایکریت(1953),عفر قاسم(اکتبر 1962) ,عکا(ژوئن 1956),غزه و خان یونس را نیز اضافه کرد. انگلستان (که باز از در دوستی با صهیون ها درآمده بود) به همراه فرانسه و صهیونیست ها در سال 1956 به مصر حمله کرد. که در شش تصمیم جداگانه از سوی سازمان ملل محکوم شد. صهیونیست ها بیکار نبودند و هر از چند گاهی به فلسطینیان حمله می کردند. حما(آوریل 1961),غلپیه و غزه در دسامبر 1955 و مارس 1962 از این حملات بودند.شورای امنیت هم این حملات را محکوم می کرد!!

در پایان اکتبر و اوایل نوامبر سال 1956 دولت صهیونی از فرصت استفاده کرد و در هنگامی که فرانسه و انگلیس به مصر حمله کرده بودند قسمتی از صحرای سینا و حاشیه نوار غزه را اشغال کرد و در مقابل درخواست های مکرر سازمان ملل مبنی بر پس دادن زمین های فلسطین و مصر می گفت این نواحی جزو قسمت تاریخی و میراث ملی صهیونیست هاست و تازه ادعا می کرد این سرزمین های اشغال شده فقط قسمت کوچکی از سرزمین اسرائیل است. همان ادعای قدیمی نیل تا فرات که تا امروز هم خواب آن را میبینند .

منبع :www.mfawzi.blogfa.com

                    جنگ های اعراب و اسرائیل              

روابـط كـشـورهـاى عـربى با رژیم اشغالگر قدس از زمان تأسیس این رژیم تا هنگام انعقاد قـرار داد كـمـپ دیـویـد، بـسـیـار خـصـمـانـه بـود. نـخـسـتـیـن روز پـس از اعـلام مـوجـودیـت كشور اسـرائیـل ، سـپـاهـیـان كـشـورهـاى عـربـى بـه سـوى فـلسـطـیـن شـتـافـتـه و جـنـگ سال 1327 (1948 م) اعراب ـ اسرائیل شكل گرفت . جنگ ، شاید از دیدگاه دولتمردان عرب ، مـهـمـتـریـن ابزار مبارزه با رژیم غاصب صهیونیستى تلقى مى شد؛ امّا شكست در تمامى جنگهاى پـنـج گـانـه بـیـن اعراب و اسرائیل موجب تغییر برداشت آنها شد. از این رو، شناخت این جنگها و عـلل شـكـست اعراب باید مورد بررسى قرار گیرد تا سرمایه آیندگان براى مبارزه با دشمن صهیونیستى باشد.
پنج جنگ مهم و عمده بین اعراب و اسرائیل رخ داده است كه به ترتیب عبارتند از:
1 ـ جـنـگ اشغال 1327 (1948 م)
2 ـ جنگ كانال سوئز در 1335 (1956 م)
3 ـ جنگ شش روزه در 1346 (ژوئن 1967 م)
4 ـ جـنـگ 22 روزه رمضان 1352 (اكتبر 1973 م)
5 ـ جنگ لبنان در سـال 1361 (1982 م) .
تـمـام اعـراب در ایـن جـنـگـهـا بـا اسـرائیـل روبـه رو نـشـدنـد؛ بـلكـه بـعـضـى از ایـن كشورها وارد نبرد شدند و حتى در تهاجم سال 1361 اسرائیل به لبنان ، تنها سوریه بطور محدود در این جنگ شركت كرد.

جنگ اشغال 1327 (1948 م)
 

با اعلام موجودیت اسرائیل ارتشهاى كشورهاى عربى به منظور مقابله با صهیونیستها وارد خاك فـلسـطـیـن شـدنـد. در ابـتـداى امـر ابـتـكـار عـمـل در دسـت گروههاى صهیونیستى بود كه بخشهاى وسیعى از فلسطین را در دست داشتند؛ با وجود این ، نیروهاى عربى به پیروزیهاى بزرگى دست یافتند.
مواضع اسرائیل در فلسطین با یورش ارتشهاى عرب و نیروهاى داوطلب با تهدید جدى رو به رو شـد. ابـتـكـار عـمـل در چـهـار مـاه نـخـسـت جـنـگ در دسـت اعـراب بـود اسـرائیل در حالى كه نیروهایش رابراى حمله نهایى آماده مى ساخت ، سعى داشت از تهاجم اعراب جـلوگـیـرى كـنـد. حمله متقابل صهیونیستهابراى عقب راندن اعراب با شكست رو به رو شد. (بن گـوریـون) نـخـسـت وزیـر وقـت رژیـم صهیونیستى ، پیشنهاد آتش بس داد، ولى اعراب موافقت نـكـردنـد و بـه هـمـیـن دلیـل یـك مـیـانـجـى بـیـن المـللى بـه نـام (كـنـت بـرنـادوت) مـسـؤ ول قانع ساختن طرفین شد.
سرانجام آتش بس به مدت چهار هفته برقرار گشت صهیونیستها در طـول مـدت آتـش بـس خـود را بـطور كامل مسلّح كردند. شوراى سیاسى اتحادیه عرب كه متوجه تـجـدیـد سـازمـان صهیونیستها شده بود، پس از انقضاى زمان آتش ‍ بس ، دستور شروع جنگ را صـادر كـرد؛ ولى ایـن بـار اعـراب بـه دلیـل مـشـكـلاتـى از قـبـیـل تـحـریـم تـسـلیـحـاتـى انـگـلسـتان و عقب نشینى نیروهاى اردن و عراق از جبهه هاى جنگ ، نتوانستند به پیروزى دست یابند. از این زمان به بعد، سیر آوارگى فلسطینیان آغاز و رژیم صهیونیستى به عنوان یك رژیم در سازمان ملل به رسمیت شناخته شد.

جنگ كانال سوئز ۱۳۳۵ (۱۹۵۶ م)
 

این جنگ ، تنها ناشى از محدودیتهایى بود كه (جمال عبدالناصر)، رئیس جمهور فقید مصر، در امر كشتیرانى بین المللى در كانال سوئز ایجاد كرده بود؛ از آنجا كه این محدودیتها، بیشترین آسیبهاى تجارى را به قدرتهاى اروپایى وارد مى آورد، این قدرتها بطور مستقیم و در حمایت از صهیونیستها به صحنه جنگ كشیده شدند.
سـرهـنـگ جـمـال عـبـدالناصر كه در سال 1331 (1952 م) طى یك كودتاى نظامى در مصر به قـدرت رسـیـده بـود، بـه مـنـاسـبـت چـهـارمـیـن سـال كـسـب قـدرت ، كانال سوئز را در سال 1335 (1956 م) ملّى اعلام كرد.
پـس از مـلّى شـدن كـانـال سـوئز تـوسـط مصر، روابط مصر با دو كشور انگلستان و فرانسه بـحرانى و این دو كشور به همراه آمریكا ذخایر مصر را در بانكهاى خود توقیف كردند. اوضاع بتدریج روبه وخامت گذاشت و دو كشور انگلستان و فرانسه به ارتشهاى خود آماده باش داده و جوّ متشنّجى در منطقه حاكم شد.
اسـرائیـلیـهـا در ایـن مـیـان با توجه به جوّ متشنّج بین مصر و قدرتهاى اروپایى ، فرصت را مـنـاسـب دیده و تصمیم خود را براى حمله به صحراى سینا به اطلاع (گیموله) ، نخست وزیر وقـت فـرانـسـه رسـاندند.
این طرح با موافقت (پاریس) و (لندن) روبه رو و مقرّر شد، دو كـشـور مـزبـور، اسـرائیل را در این حمله یارى دهند. سرانجام در شب هفتم آبان 1335 (29 اكتبر 1956 م) ، یـك لشـگـر زرهـى از نـیـروهـاى اسـرائیـلى به فرماندهى (موشه دایان) مرزهاى اسـرائیـل را پـشـت سـرگـذاشـت و وارد صـحـراى سـیـنـا شـدنـد.
همزمان یك گردان از چتربازان اسرائیلى در پشت مواضع مصریها در صحراى سینا، در حالى كه توسط هواپیماهاى فرانسوى از راه آسـمـان تـغـذیـه و حـمـایـت نـظامى مى شدند، پیاده و از پشت به نیروهاى مصرى حمله ور شـدنـد. رزمـنـاوهـاى فـرانـسـوى ، هـمـزمـان بـه كـانـال سـوئز نـزدیـك و سـواحـل مـصـر را در دو سـوى كـانال زیر آتش گرفتند. مصر بسرعت خود را سازماندهى كرد و مـوفق شد نیمى از توان صهیونیستها را در صحراى سینا منهدم و هفت هواپیماى نظامى اسرائیلى را سرنگون كند.
انـگـلسـتـان و فـرانـسـه كـه خـواهـان گـسـتـرش جـنـگ بـودنـد و مـصـوّبـه سـازمـان ملل مبنى بر توقف درگیرى را رعایت نكردند، با اخطار شدید شوروى رو به رو شدند. آمریكا بـه خـاطر درگیرى با ویتنام ، در این جنگ شركت نداشت و دو كشور فرانسه و انگلستان را نیز محكوم كرد. به همین دلیل ، تهدید شوروى مؤ ثر واقع شد و با توجه به خسارتهاى جانى و مـالى فـرانـسـه و انـگـلسـتـان ، جـنـگ كـانـال سـوئز در پـانـزده آبـان 1335 بـه پـایـان رسید.

آبـراه سـوئز، پـس از ایـن جـنـگ ، بـه مـدت هـفـت مـاه و بر اثر غرق شدن دو كشتى آسیب دیده در مـدخـل كـانـال از سـوى سـربـازان مصرى در طول جنگ ، به روى كشتیها بسته بود. دولت مصر آزادى رفـت و آمـد از كـانـال را مـشـروط بـه پـرداخـت حـقّ تـردّد بـه شـركـت مـصـرى اداره كـنـنده كانال اعلام كرد.
انگلیس و فرانسه همانند دیگر كشورها ملزم به پرداخت حقّ تردّد شدند. برنده اصلى این جنگ اسرائیل بود كه بخش زیادى از صحراى سینا را با امكانات انگلستان و فرانسه اشغال و تعداد زیادى از سربازان مصرى را به اسارت گرفت .

جنگ شش روزه خرداد 1346 (1967 م)  

زمـیـنـه جـنـگ شـش روزه با شكست نیروى هوایى سوریه و سرنگون شدن شش فروند هواپیماى نـیـروى هـوایـى ایـن كـشـور در یـك درگـیـرى هـوایـى بـا صـهـیـونـیـسـتها، فراهم شد و توجه جـمـال عـبـدالنـاصـر و بـعـضـى دیـگـر از رهـبـران عـرب را بـه خـطـر اسرائیل و لزوم اتحاد دولتهاى عرب در برابر آن جلب كرد.
در حـقـیقت ، اسرائیل آماده جنگ با سوریه مى شد كه این مطلب از سوى مقامات شوروى به مقامات مـصرى اطلاع داده شد. مقامات سوریه كه خطر را جدى مى دیدند، از مصر درخواست كمك كردند و بـا فـراخـوانـى نـیـروهـاى پـاسـدار صـلح سـازمـان مـلل از مـرز مـشـتـرك مـصـر و اسرائیل توسط دبیر كل این سازمان ، زمینه براى یك درگیرى گسترده بین طرفین فراهم شد.
نـاصـر كـه بـیـش از پـیـش بـه نـیـروهـاى خـود اطـمـیـنـان داشـت ، طـى نـطـق شـدیـداللّحـنـى اسـرائیـل را تـهـدیـد كـرد كه در صورت حمله به خاك سوریه ، مصر با وى مقابله خواهد كرد. آمـریـكـا و شـوروى ، در ایـن مـیـان ، نـاصـر را مـتـقـاعـد كـردنـد كـه اسرائیل دست به حمله نخواهد زد و او را به اقدامات دیپلماتیك و صلح آمیز ترغیب كردند.
كابینه صهیونیستها، چهار روز قبل از جنگ ، بطور ناگهانى (موشه دایان) را به سمت وزیر دفـاع مـلى اسـرائیـل مـنـصـوب و در سـراسـر اسـرائیـل حـكـومـت نـظـامـى اعـلام شـد. قول و قرارهاى آمریكا و شوروى ناصر را كاملاً متقاعد ساخته بود و وى آرام به نظر مى رسید؛ امـا چـنـد سـاعـت بـعـد هـمـه خـوش بـیـنـیـهـاى وى بـه یـأس تبدیل و ناصر بكلى غافلگیر شد.
در سـاعـت هـفـت صـبـح روز پـانزده خرداد 1346 (پنجم ژوئن 1967 م) ، بیش از یك صد فروند جـنـگـنـده بـمـب افـكـن از چـند فرودگاه اسرائیل به هوا برخاست و در سه دسته منظم به سوى هـدفـهـاى مـورد نـظر در مصر و سوریه و اردن به راه افتادند و در اولین ساعات صبح بیشتر هـواپـیـمـاهـاى جـنـگنده موجود در پایگاههاى نظامى این سه كشور را منهدم كردند. این یورش به گـونـه اى سـریـع و غـافـلگیرانه بود كه سه كشور مزبور نتوانستند هیچ اقدام دفاعى به عـمـل آورنـد. ایـن حـمـله هـوایـى كـه بـه گـفته خبرگزاریها، در مجموع ، دو ساعت و پنجاه دقیقه طـول كـشـیـد، 90 درصـد تـوان نـیـروى هـوایـى رژیـمـهـاى عـربـى هـم مـرز بـا اسـرائیـل را منهدم كرد.
رژیم صهیونیستى پس از تأمین برترى هوایى ، حمله وسیع زمینى خود را در سـه جـبـهـه سـینا، سوریه و اردن آغاز كرد. صحراى سینا پس از 93 ساعت جنگ بى وقفه بـطـور كـامل به تصرف صهیونیستها درآمد و بلندیهاى جولان از سوریه ، بخش ‍ شرقى بیت المـقـدس و كـرانـه غربى رود اردن به دست صهیونیستها افتاد. اعراب به واسطه شـكـسـت سـخـت در ایـن جـنـگ ، بـا آتـش بـس اعـلام شـده از سـوى سـازمـان ملل موافقت كرده ، در 21 خرداد 1346 (یازده ژوئن 1967 م) جنگ با شكست اعراب خاتمه یافت .

جنگ رمضان 1352 (1973 م) 

ایـن جـنـگ در اكـتبر 1973 مصادف با ماه مبارك رمضان از سوى مصر و سوریه و با نام عملیات (بدر) آغاز شد.
هدف از این جنگ ، تلافى پیروزى صهیونیستها در جنگ 1967 بود. عملیات در سـاعت دو بعد از ظهر ششم اكتبر 1973 با حمله صد بمب افكن سورى از جبهه شرق و صد بمب افـكـن مـصـرى از جـنـاح غـرب در جـبـهـه هاى جولان و سینا آغاز شد. هنگام شب حمله زمینى با آتش تـوپـخـانـه دوهـزار تـانـك از دو جـنـاح آغـاز شـد و نـیـروهـاى عـمـل كـنـنـده مـصـر و سـوریـه بـه سـوى هـدفـهـاى از پـیـش تـعـیـیـن شـده در شـرق كـانـال سـوئز و ارتـفـاعات جولان به راه افتادند.
نیروهاى مصرى در یك جنگ شش ساعته موفق شـدند، خط دفاعى (بارلِوْ) را كه بیش از هفت متر ضخامت داشت ، منهدم كرده وارد صحراى سینا شوند. سوریها با پیاده كردن دهها هلى كوپتر بر كوه (هرمون) موفق شدند، یكى از مستحكم ترین مقرهاى اسرائیل را كه در این كوه قرار داشت ، به تصرف درآورند.
جـنـگ رمـضـان چـنـان بـراى صـهـیـونـیـسـتـهـا خـرد كـنـنـده بـود كه (موشه دایان) وزیر دفاع اسـرائیـل بـطـور صـریـح بـه شكست خود اقرار كرد و براى اولین بار بطور عاجزانه گفت :
(بر خلاف تصور اعراب ما هرگز در منطقه زورگو نبوده و نیستیم و مخالفیم كه از ما یك هیولا بـسازند. ما قلدر نیستیم و این جنگ و سقوط استحكامات بارلو نشان داد كه این مصریها هستند كه زورگو و قلدرند. ما چه پیروز شویم و چه شكست بخوریم ، محق هستیم .)آمریكا با شكست اسرائیل در این جنگ ، مصر را تهدید به مداخله نظامى كرد. انور سادات ، رئیس جـمـهـور وقـت مـصـر، بـا آتـش بـس در بـرابـر اسـرائیـل مـشـروط بـه آنـكـه اسـرائیـل تـمـامـى اراضـى اشـغـال شـده در جـنـگ شـش روزه را بـطـور كامل تخلیه كند موافقت كرد.
صهیونیستها به دنبال اعلام آتش بس ، دست به تجدید قوا زدند و در 22 اكـتـبـر حـمـله خود را به مواضع از دست رفته در سینا آغاز كردند؛ این در حالى بود كه شـورویـهـا بـه مـصـر اطمینان داده بودند كه اسرائیل آتش بس را نقض نخواهد كرد. بدین سان بـار دیـگـر روسـهـا خیانت خود را علیه منافع اعراب و مصالح فلسطین نشان دادند.
اسرائیلیها طـى چـنـد حـمـله در ظـرف یـك هـفـتـه ، تـمـامـى صـحـراى سـیـنـا را دوبـاره اشغال كردند، سوریها هم كه وضع را بدین منوال دیدند، آتش بس را پذیرفتند.

جنگ خرداد 1361 لبنان (1982 م)
 

این جنگ از لحاظ منطقه عملیاتى ، محدود، ولى از نظر زمانى طولانى تر از جنگهاى قبلى بود و تـنـهـا سـوریـه بـود كـه جـبـهـه مـبـارزه بـا اسـرائیـل را تـشـكـیـل مـى داد. در سـال 1360 (1981 م) دو فـرونـد هـلى كـوپـتر سوریه توسط نیروهاى اسـرائیـلى سـرنگون شد. سوریه این اقدام را با استقرار موشكهاى زمین به هوا در (زحله) و مـوشـكـهـاى دور بـرد در طـول مـرز خـود بـا لبـنـان پـاسـخ گـفـت .
اسـرائیل از تأسیسات وسیع نظامى (ساف) در جنوب لبنان وحشت داشت و نگران آن بود كه روزى فـلسـطـیـنـیـهـا دسـت بـه جـنـگ فـرسـایـشـى عـلیـه اسـرائیـل بـزنـنـد، از ایـن رو دست به نابودى تأسیسات نظامى ساف در جنوب لبنان زد؛ اما مـوفـقیتى در این ماجراجویى كسب نكرد. دولت اسرائیل ، در این زمان ، بیش از پیش سعى در به قدرت رساندن متحدین مارونى خود در لبنان داشت .
پارلمان اسرائیل در 23 دى ماه 1360 (13 ژانویه 1982) با گذراندن لایحه اى ، بلندیهاى جـولان را كـه از سـال 1346 (1967 م) طـى جـنـگ شـش روزه اشـغـال كـرده بـود، بـطور رسمى به خاك خود ملحق ساخت . سوریه این اقدام را اعلام جنگ علیه كشور خود قلمداد كرد.
رژیـم صـهـیـونـیـسـتـى ، چـنـد روز پـس از آزادى خـرمـشـهـر از اشغال متجاوزین بعثى عراق ، با استعداد 120 هزار نفر نیروى پیاده و انبوهى از تانكها از سه مـحـور، سـاحـل مـدیـتـرانـه ، جـبـل و بـقـاع وارد خـاك لبـنـان شـد. اسـرائیـل در حـقـیـقـت بـا هـدف بـرچیدن پایگاههاى فلسطین از جنوب لبنان ، خارج كردن ارتش سـوریـه از لبـنـان و تـحـكـیـم قـدرت دولت مـركـزى مـارونـى و مـتـّحـد اسـرائیـل ، ایـن تـهـاجـم گسترده را آغاز كرد و سعى داشت با امضاى یك توافقنامه آتش بس با سـوریـه ، تـنـهـا بـا یـك جـنـاح فـلسطینى روبرو شود، ولى موفق نشد.
به گفته ژنرالهاى اسـرائیـلى تـلفـات آنـها در این جنگ از مجموع جنگهاى گذشته تجاوز كرد و نزدیك به هشتصد هـزار تـا یـك مـیـلیون فلسطینى و لبنانى را آواره كرد. در این جنگ سى هزار نفر كشته و هشتاد هـزار نـفـر زخـمـى شـدنـد و بـیـروت 79 روز در مـحـاصـره اسـرائیـل بـود؛ ایـن جـنـگ به اختلاف بین سوریه و ساف دامن زده و زمینه خروج عرفات و دار و دسـتـه او را از لبـنـان فـراهـم كـرد. نـیروهاى مردمى ، بویژه شیعیان این كشور، قهرمانانه در مـقـابـل صـهـیـونـیستها مقاومت كرده و سرانجام آنها را در شهریور 1362 مجبور به ترك لبنان كردند.