تبیان، دستیار زندگی

ای مردم همانا بر شما از دو چیز می ترسم: هواپرستی و آرزو های طولانی.

اما پیروی از خواهش نفس، انسان را از حق باز می دارد، و آرزوهای طولانی آخرت را از یاد می برد.

آگاه باشید! دنیا به سرعت پشت کرده و از آن جز باقیمانده اندکی از ظرف آبی که آن را خالی کرده باشند، نمانده است.

به هوش باشید که آخرت به سوی ما می آید. دنیا و آخرت فرزندانی دارند. بکوشید که از فرزندان آخرت باشید نه دنیا. زیرا در روز قیامت هر فرزندی به پدر و مادر خویش باز می گردد.

امروز هنگام عمل است نه حسابرسی، و فردا روز حسابرسی است نه عمل.

ترجمه خطبه 42 حضرت امیرالمومنین(ع)

طلــوع می کنـد آن آفتـاب پنـهانـی

ز سمت مشرق جغرافیای عـریان

دوباره پلک دلم می پرد،نشانه چیست؟

شنیده ام که می آید کسی به مهمانی

کسی که سبزتر است از هـزار بار بهار

کسی،شگفت کسی،آنچنان که می دانی

تــو از حـوالی اقلیــم هـر کجـا آبــاد

بیا که می رود این شهر رو به ویرانی

در انتـظار تـو تنها چراغ خانه ماست

که روشن است در این کوچه ظلمانی

کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق

بیا که نام تـو آرامشی است طوفـانی

یکی از دشمنان سر سخت ولتر مرده بود. ولتر به مجلس ختم وی آمد. همه ی حاضران از این بزرگ منشی فیلسوف فرانسوی انگشت به دهان شده بودند که برای وداع آخر و بزرگداشت دشمنش به مجلس ختم او آمده است. اما او گفت:" فقط می خواستم مطمئن شوم که واقعا او مرده!".

چیز اندک که با اشتیاق تداوم یابد، بهتر از فراوانی است که رنج آور باشد.

امام علی (ع)

حکمت 444 نهج البلاغه

با من بگو تا کیستی، مهری ؟ بگو، ماهی؟بگو

خوابی؟خیالی؟چیستی؟اشکی؟بگو،آهی؟بگو

راندم چو از مهرت سخن،گفتی بسوز و دم مزن

دیگر بگو از جان من، جانا چه می خواهی؟ بگو

گیـرم نمی گیـری دگـر، ز آشـفته عشقت خبـر

بر حال من گاهی نگر، با من سـخن گاهی بگو

ای گل پی هر خس مرو، در خلوت هرکس مرو

گویی که دانـم، پس مرو، گر آگه از راهی، بگـو

بـر خلـوت دل سـر زده، یـک ره درآ، سـاغـر زده

آخـر نگـویی سرزده ، از من چه کـوتاهی ؟ بگو

من عاشــق تنـهـاییم ، سرگشـته شـیدایییم

دیـوانه ای رسواییم،تو هرچه می خواهـی بگو

بازرگانی بود اندک مایه، می خواست سفری کند.صد من آهن داشت در خانه دوستی به امانت نهاد و رفت.

چون باز آمد امین ودیعت را بفروخته بود و بها خرج کرده . بازرگان روزی به طلب آهن نزدیک او رفت، مرد گفت: آهن تو در بیغوله نهاده بودم و احتیاط تمام بکرده آنجا سوراخ موش بود تا من واقف شدم تمام بخورده بود. بازرگان جواب داد راست می گویی موش آهن سخت دوست می دارد و دل از آهن برداشت. امین گفت: امروز به خانه من مهمان باش.

گفت: فردا باز آیم و چون سر کوی رسید پسر او را ببرد و پنهان کرد.

چون بجستند و ندا در شهر دادند؛ بازرگان گفت من بازی دیدم که کودکی را در هوا می برد، امین فریاد برداشت که دروغ و محال چرا می گویی؟ باز کودکی را چون برگیرد؟

بازرگان بخندید و گفت: در شهری که موش، صد من آهن تواند خورد، بازی کودکی را به مقدار ده من بر تواند گرفت!

امین دانست که حال چیست. گفت موش آهن نخورده است پسر بازده و آهن بستان.

می گویند روزی ناصرالدین شاه از اعتماد السلطنه –رئیس دارالطباعه کشور و مولف کتاب المثر و الآثار پرسید: درمملکت ما چه چیز از همه بیشتر است؟اعتماد السلطنه بی درنگ گفت:« قربان پزشک» ناصرالدین شاه تعجب کرد و پرسید:چرا؟ او گفت:« پاسخش را چندی بعد به عرض می رسانم.»

چند روز بعد دستمالی زیر چانه اش بست و دو سر آن را روی سرش گره زد و چنان وانمود کرد که دندانش درد می کند. با همان حالت پیش شاه آمد. شاه پرسید: « چه شده است؟» گفت: قربان دندانم پیله کرده است. ناگهان یکی از درباریان گفت:«باید شلغم جوشیده روی جایگاه پیله بگذاری .» دیگری گفت: «علاج این درد حریره بادام است.» خلاصه این که هرکسی فراخور اطلاع خود چیزی تجویز کرد. آنگاه اعتماد السلطنه دستمال را باز کرد و خطاب به شاه گفت:« قربان! دندان من درد نمی کند؛ تنها خواستم عرضی را که یک هفته پیش کردم تائید کنم که در مملکت ما پزشک از همه چیز بیشتر است.