سفر کردم به دنبال سر تو

سپر بودم برای دختر تو

چهل منزل کتک خوردم برادر

به جرم این که بودم خواهر تو

****

حسینم وا حسین گفت و شنودم

زیارت نامه ام جسم کبودم

چه در زندان چه در ویرانه شام

دعا می خواندم و یاد تو بودم

****

برای هر بلا آماده بودم

چو کوهی روی پا استاده بودم

اگر قرآن نمی خواندی برایم

کنار نیزه ات جان داده بودم

حاج غلامرضا سازگار

از من مپرس زینب من معجرت چه شد

با من بگو برادر زینب سرت چه شد

از من مپرس از چه لبت خشک و زخمی است

با من بگو که ساقی آب آورت چه شد

از من مپرس رخت تنت از چه خاکی است

با من بگو که پیروهن پیکرت چه شد

از من مپرس از چه زدی سر به محملت

با من بگو در نظر مادرت چه شد

از من مپرس در دل محمل چه دیده ام

با من بگو که راس علی اصغرت چه شد

از من مپرس از چه نمازت نشسته است

با من بگو اذان علی اکبرت چه شد

از من مپرس موی سرت از چه شد سپید

با من بگو عمامه ی پیغمبرت چه شد

از من بپرس شرح تمام سفر ولی

دیگر نپرس شام بلا دخترت چه شد
 

ای همیشه خواهر غم پرورم

ای خمیده مثل زهرا مادرم

بشکن این بغضی که داری در گلو

هرچه می خواهد دل تنگت بگو

بر حسینت شام را توصیف کن

از خرابه رفتنت تعریف کن

از درخت خشک و سنگ و سر بگو

از لب و از چوب و طشت زر بگو

صورت خورشید و نوک نی چه بود

قصه ی قرآن و بزم می چه بود

جان من بنشین و حرف دل بگو

از جبین و چوبه محمل بگو

به چه بزمی ، بزم اشک و ماتم است

بزمتان جمع است و یک کودک کم است
 

ای همیشه خواهر غم پرورم

ای خمیده مثل زهرا مادرم

بشکن این بغضی که داری در گلو

هرچه می خواهد دل تنگت بگو

بر حسینت شام را توصیف کن

از خرابه رفتنت تعریف کن

از درخت خشک و سنگ و سر بگو

از لب و از چوب و طشت زر بگو

صورت خورشید و نوک نی چه بود

قصه ی قرآن و بزم می چه بود

جان من بنشین و حرف دل بگو

از جبین و چوبه محمل بگو

به چه بزمی ، بزم اشک و ماتم است

بزمتان جمع است و یک کودک کم است
 

چگونه با تو بگویم چگونه خواهر رفت

تمام سوی دو چشمم پس از برادر رفت

به جای آن همه تیری که بر تنت آمد

لباس کهنه و انگشتر مطهر رفت

صدای حرمله می آمدو نوای رباب

کنار نیزه طفلش زهوش مادر رفت

حرم در آتش دختر نفس نفس میزد

نگاه ها پی غارت به سمت دختر رفت

برای غارت یک گوش واره کوچک

دو چشم رفت ، گل سر شکست ، معجر رفت
 

ببین گرفته صدای من از صدا زدنت

مگر به نیزه چه گفتی که بی هوا زدنت

تمام خاطرم از سفر فقط این است

تمام راه به پیش نگاه ما زدنت

هنوز صدای ناله ی طفلت نرفته از یادم

که گفت با نفس آخرش چرا زدنت

هنوز پیش نگاه من است چون کابوس

به زیر دشنه و سر نیزه دست و پا زدنت
 

شمیم جان فزای کوی بابم

مرا اندر مشام جان برآید

گمانم کربلا شد عمه نزدیک

که بوی مشک و ناب و عنبر آید

بگوشم عمه از گهواره گور

در این صحرا صدای اصغر آید

مهار ناقه را یکدم نگهدار

که استقبال لیلا، اکبر آید

مران ای ساربان یکدم که داماد

سر راه عروس مضطر آید

حسین را ای صبا برگو که از شام

بکویت زینب غم پرور آید

ولی ای عمه دارم التماسی

قبول خاطر زارت گر آید

که چون اندر سر قبر شهیدان

تو را از گریه کام دل برآید

در این صحرا مکن منزل که ترسم

دوباره شمر دون با خنجر آید

کند جودی به محشر، محشر از نو

اگر در حشر ما این دفتر آید
 

كاروانی كه سر قبر شما آورده ام

نیمه جانهایی است تا كرب و بلا آورده ام

من نیابت دارم از مادر زیارت آمدم

من وصیتهای مادر را به جا آورده ام

كی رود از بیاد وقتی آمدم در قتلگاه

نیزه بیرون از تن تو بارها آورده ام

روی نی ما را تو میدیدی كجا ها می برند

دخترانت را ز بازار جفا آورده ام

دسته گلهای بنفشی كه به همراه منند

از حراج كوفه و شام بلا آورده ام

بار ها شد حرمله خندید بر اشك رباب

مادری پاره جگر در نینوا آورده ام

پشت خیمه روی خاكستر به دنبال علی است

بر سر قبر پسر صاحب عزا آورده ام

دخترت لطمه به پهلو خورده زیر خاك رفت

بس حكایت ز آن شب پر ماجرا آورده ام

شد رقیه پیش مرگ حضرت زین العباد

تربتی از قبر او بهر شما آورده ام

ناله اش چون ناله مادر میان كوچه بود

خاطره از قدرت آن با وفا آورده ام

تا كه دیگر تازیانه ور بیفتد جان  سپرد

گفت با خود همت خیر النسا آورده ام

تا كه با چشم كنیزی بر سكینه ننگرند

گفت جان خویش را به فدا آورده ام

غیرتش آیینه میر و علمدار تو بود

من از او شرمندگی خویش را آورده ام

پاسبان حرمت  شیر خدا در شام شد

داد پیغامی به من تا كربلا آورده ام

گفت:ای بابا شبیهت بی كفن تدفین شدم

رسم عضق و عاشقی را من به جا آورده ام
 

آن باده ای كه روز نخستش نه خام بود

یك اربعین گذشت و دوباره به جام بود

شكر خدا كه صبح زیارت دمیده است

هر چند افتاب حیاتم به بام بود

این خاك زنده می كند آن عصر تشنه را

وقتی مكه آسمان رخت سرخ فام بود

بین من و سرت اگر افتاد فاصله

امام هنوز سایه تو مستدام بود

سرها به نیزه بود ولی هجم سنگها

معلوم بود حمله كنان بر كدام بود

دنام و هتك حرمت مهمان اسلام میهمان!

این از رسوم تازه تر احترام بود

چوب از لبان تو حجرا الأسود آفرید

دست سه ساله بود كه در استلام بود

بین نهیب كوفی و فریاد اهل شام

ان لهجه حجازی تو آشنام بود
 

ای امام عاشقان عشقت اسیرم كرده است

وی امیر عارفان داغ تو پیرم كرده است

من اسیر داغ عشقم نی اسیر دست خصم

شعله های داغ های تو اسیرم كرده است

آرزوهای محال دشمنان بر باد رفت

قدرت خون تو بر دشمن دلیرم كرده است

ظهر عاشورا در آن میدان شور انگیز عشق

دست جان بخش ولایت غم پذیرم كرده است

گر چه محنت دیده هفتاد و چند آلاله ام

داغ پیری سه ساله سخت پیرم كرده است

كربلا تا شام صدها كربلا كردم به پا

خصم حیرت از سپاه بی نظیرم  كرده است

كوه می لرزید از فریاد های زخمی ام

كوفه تمكین از پیام  ناگزیرم كرده است

انقلاب سرخ تو با خطبه های ناب من

پاسدار خطبه ظهر غدیرم كرده است

دشمن مكار من رسوا تر از ابلیس شد

رو برو هر جا كه با مهر منیرم كرده است

قاری قران تو  و ایینه تفسیر،من

مادرم تعلیم این خیر كثیرم كرده است

خیزران چوبی كه زخمی كرد چشمان مرا

بس جسارت بر سر و روی امیرم كرده است

با وجودی كه قدم خم گشت و مویم شد سپید

من نگویم داغها خرد و خمیرم كرده است

«لا ارالموت» رسایت حكم «جاء الحق» گرفت

تا پیام غربت خونت سفیرم كرده است

با علی همره شدم از كربلا تا كربلا

او مرا یاری در این  راه خطیرم كرده است