تبیان، دستیار زندگی

خداوند عزّوجلّ فرمود:

تندی نكن با كسی كه تو را بر او مسلط كردند تا با تو تندی نكنم.

كافی، ج2، ص303.

خداوند عزّوجلّ فرمود:

به‌راستی در‌می‌گذرم از مردمان مسلمانی كه ولایت امام عادلی را كه از جانب خداوند است پذیرفته‌اند.

كافی، ج1، ص376.

خداوند عزّوجلّ فرمود:

إنّى قَد قَضَیتُ لِكُلِّ قَومٍ هادیا أهدى بِهِ السُّعَداءَ وَ یَكونُ حُجَّةً عَلَى الأشْقیاءِ؛

من براى هر قومى راهنمایى قرار دادم، كه خوشبختان را به وسیله آن هدایت مى كنم و حجتى براى بدبختان است.

الكافى، ج 8 ، ص 285، ح 430 .

خداوند عزّوجلّ فرمود:

جَعَلتُ هذَا الشَّهرَ (رَجَبَ) حَبلاً بَینی و بَینَ عِبادی فَمَنِ اعتَصَمَ بِهِ وَصَلَ بِی ؛

ماه رجب را ریسمانى میان خود و بندگانم قرار داده ام ؛ هر كس به آن چنگ زند ، به وصال من رسد.

إقبال الأعمال ، ج 3 ، ص 174

خداوند عزّوجلّ فرمود:

الشَّهرُ(رَجَب) شَهری و العَبدُ عَبدی و الرَّحمَةُ رَحمَتی فَمَن دَعانی فی هذَا الشَّهرِ أجَبتُهُ و مَن سَألَنی أعطَیتُهُ؛

ماه (رجب)، ماه من ، بنده، بنده من ، و رحمت ، رحمت من است ؛ هر كه در این ماه مرا بخواند ، اجابتش كنم و هر كه حاجت آورَد ، عطایش كنم .

خداوند عزّ و جلّ فرمود:

اَلأِخْلاصُ سِرٌّ مِنْ اَسْرارى اَسْتَوْدِعُهُ قَلْبَ مَنْ اَحْبَبْتُهُ مِنْ عِبادى.

اخلاص، رازى از رازهاى من است که آن را در دل هریک از بندگانم که دوست داشته باشم، بـه ودیعت مى گذارم.

المحجّة البیضاء، ج 8، ص 125.

خداوند متعال به داوود علیه ‏السلام وحى فرمود:

اُذْکُرْنى فى اَیّامِ سَرّائِکَ ، حَتّى اسْتَجیبَ لَکَ فى اَیّامِ ضَرّائِک.

مـرا در روزهاى خوشى خـود یـاد کـن، تا من هم در روزگار گرفتارى ‏ات، تو را اجابت کنم.

بحارالانوار، ج 14، ص 37.

خداوند متعال در تورات می فرماید:

یا بَنى ‏آدَمَ! أَطیعُونى بِقَدْرِ حاجَتِکُمْ اِلَىَّ وَاعْصُـونى بِقَدْرِ صَبْرِکُمْ عَلَى النّـارِ، وَ اعْمـَلُوا لِلدُّنیا بِقَـدْرِ لَبْثِـکُمْ فیها وَ تَـزَوَّدُوا للاِخِرَةِ بَقَدْرِ مَکْثِکُمْ فیها.

اى فرزندان آدم! مرا به اندازه ‏اى که به من نیاز دارید، اطاعت کنید، و مرا به اندازه صبرتان برآتش دوزخ، معصیت کنید، براى دنیا به اندازه ‏اى که در آن مى مانید کار کنید، و ... براى آخرت، به اندازه‏ اى که در آن مى مانید، توشه بردارید.

خداوند متعال به داوود علیه ‏السلام فرمود:

یا داوود! بَلّـِغْ اَهْلَ الأَرضِ اِنّى حَبیبُ مَنْ اَحَبَّنى وَ جلیسُ مَنْ جالَسَنى وَ مُؤْنِسٌ لِمَنْ اَنِسَ بِذِکْرى وَ صاحِبٌ لِمَنْ صاحَبَنى وَ مُختارٌ لِمَنِ اخْتارَنى وَ مُطیعٌ لِمَنْ اَطاعَنى . . .؛

اى داوود! به زمینیان برسان که:

من دوست کسى هستم که مرا دوست بدارد، همنشین کسى هستم که با من همنشینى کند، همدم و مونس کسى هستم که با یاد من اُنس داشته باشد، همراه و هم صحبت کسى هستم که با من مصاحبت کند، کسى را بر مى گزینم که مرا برگزیند، و مطیع کسى هستم که مرا اطاعت کند.

خداوند عزّ و جلّ فرمود:

اَلشّابُّ الْمُؤمِنُ بِقَدَرى، اَلرّاضى بِکتابى، اَلقانِعُ بِرِزْقى، اَلتّارِکُ شَهْوَتَهُ مِنْ اَجْلى، هُوَ عِنْدى کَبَعْضِ مَلائِکتى؛

جوانى که بـه تقدیر من ایمـان داشته باشـد، به کتـاب مـن راضى و بـه رزق مـن قانع باشـد و به خاطر من از شهوت و دلخواه خود بگذرد، او نزد من همچون بعضى از فرشتگان من است.