تبیان، دستیار زندگی

 کاشکی بودی و می دیدی که دلم داره میمیره

کاشکی بودی و می دیدی که بهونت و میگیره

جای انگشت های نازت چی بزارم توی دستم؟

 توصیه های مفید

مرد سیاه پوستى در بغداد نوكر آقایى بود، به نجف نزد اساتید اخلاق آن جا رفت. وقتى برگشت یا وقتى كه شخصى او را ملاقات كرد، به او گفت: از آقایان نجف چه دیدى و آن ها چه داشتند كه ما را ترك كردى؟ گفت: در میان آن ها كسانى هستند كه اگر عقرب را روى دستشان بگذارى، آن ها را نمى گزد. گفت اگر در دست تو بگذاریم اثر نمى كند؟ گفت: شاید. آن گاه دستور داد عقرب هفت دنده ى قهوه  اى یا سیاهى را آوردند و روى دست نوكر سیاه گذاشتند، عقرب مكرّر روى دست او بالا و پایین رفت و آمد، و هیچ در او اثر نكرد.

نابینا و شخص مبتلا به پیسى را بهبودى مى بخشم و مردگان را به اذن خدا زنده مى كنم.
و نیز مى فرماید:

آه که چقدر دلم از بی معرفتی آدم ها می گیرد . نمی دانم این رسم روزگار است یا رسم آدم ها ، که تا یادشان نکنی یادت نمی کنند . خیلی سخت است کسانی که دوستشان داری - صادقانه و از عمق وجودت- ، بی رحمانه - و شاید هم ندانسته - قلبت را تکه تکه کنند. خیلی انتظار بزرگی است این که بخواهی عزیزانت جویای احوالت باشند !!!!!
چند وقتی است از بودن توی جمع عذاب می کشم.اینجور وقت ها بیش تر احساس تنهایی می کنم .سخت تر از اینکه دنیای همه ی ادم های دور و برت با دنیای تو زمین تا اسمان فرق داشته باشد ؟! شاید باید به تنهایی خو کرد . شاید باید او را فهمید ...
خیلی آدمِ اهل ارتباطی نیستم . شمار دوستانم هم شاید بیش تر از انگشتان یک دست نباشد . تا دنیای کسی را نزدیک به دنیای خودم نبینم اجازه نمی دهم پایش را توی دنیایم بگذارد. این که می گویم دوست یعنی دوست صمیمی - یا شاید دوستی که من فکر می کنم صمیمی است - ... این که می گویم دوست یعنی محرم ... یعنی کسی که می توانم دنیایم را با او قسمت کنم ... این که می گویم دوست یعنی ... یعنی دوست دیگر ... دوستی که با او به تنهایی به اندازه ی یک دنیا شادی ...
حالا چه شده که انقدر دلم گرفته نمی دانم . شاید دل من کوچک شده ، شاید هم آن ها بی معـ... ( نمی توانم تمامش کنم ...)

ائمّه ـ علیهم السّلام ـ براى این روزهاى پر فتنه تكلیف ما را مشخّص كرده اند، و ما را حیران و سرگردان به حال خود وا نگذاشته اند. فرموده اند در صورت اختلاف، با حزب و فرقه اى باشید كه با على ـ علیه السّلام ـ است. 

یعنى باید به یقینیات عمل كنیم، نه این كه اهل عمل نباشیم و از این گوش بشنویم و از آن گوش به در كنیم؛ و در موارد غیر یقینى و مشكوك، مأمور به احتیاط هستیم.